Το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από την ΓΕΡΜΑΝΙΑ...(George Soros)

Παρατηρήσεις στο Φεστιβάλ των Οικονομικών, Τρέντο της Ιταλίας 2 του Ιούνη, 2012

 Από τότε η Κραχ του 2008 υπήρξε ευρεία αναγνώριση, τόσο μεταξύ οικονομολόγων και το ευρύ κοινό, ότι η οικονομική θεωρία έχει αποτύχει. Αλλά δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με τα αίτια και την έκταση αυτής της αποτυχίας. Πιστεύω ότι η αποτυχία είναι πιο βαθιά από ό, τι συνήθως αναγνωρίζεται. Ανάγεται στα θεμέλια της οικονομικής θεωρίας. Οικονομικών προσπάθησε να μοντελοποιήσει σε νευτώνεια φυσική. Δεν προσπάθησε να καθιερώσει παγκοσμίως και διαχρονικά έγκυρες νόμους που διέπουν την πραγματικότητα. Αλλά η οικονομία είναι μια κοινωνική επιστήμη και υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των φυσικών και κοινωνικών επιστημών. Κοινωνική φαινόμενα έχουν σκέψης των συμμετεχόντων οι οποίοι βασίζουν τις αποφάσεις τους σε ατελή γνώση. Αυτό είναι ό, τι η οικονομική θεωρία έχει προσπαθήσει να αγνοήσει. Επιστημονική μέθοδος χρειάζεται ένα ανεξάρτητο κριτήριο, με το οποίο η αλήθεια ή την εγκυρότητα των θεωριών του μπορεί να κριθεί.

 Τα φυσικά φαινόμενα αποτελούν ένα τέτοιο κριτήριο? Κοινωνικά φαινόμενα δεν κάνουν. Αυτό συμβαίνει επειδή τα φυσικά φαινόμενα αποτελείται από γεγονότα που εκτυλίσσονται ανεξάρτητα από τυχόν δηλώσεων που σχετίζονται με αυτά. Τα γεγονότα στη συνέχεια να χρησιμεύσει ως αντικειμενική ένδειξη με την οποία η εγκυρότητα των επιστημονικών θεωριών μπορεί να κριθεί. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα φυσικής επιστήμης για την παραγωγή καταπληκτικά αποτελέσματα. Κοινωνικές εκδηλώσεις, αντίθετα, έχουν σκέψης των συμμετεχόντων που έχουν μια διαθήκη από το δικό τους. Δεν είναι αποκομμένα παρατηρητές, αλλά ασχολούνται με ιθύνοντες των οποίων οι αποφάσεις επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία των γεγονότων. Συνεπώς, τα γεγονότα δεν αποτελούν ένα ανεξάρτητο κριτήριο με το οποίο οι συμμετέχοντες μπορούν να αποφασίσουν αν τις απόψεις τους είναι έγκυρες. Σε περίπτωση απουσίας ενός ανεξάρτητου κριτηρίου άνθρωποι πρέπει να βασίζουν τις αποφάσεις τους όχι στην γνώση, αλλά σε μια προκατειλημμένη φύση και σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό διαστρεβλωμένη ερμηνεία της πραγματικότητας. 

Η έλλειψη των άριστη γνώση ή επισφαλές εισάγει ένα στοιχείο της απροσδιοριστίας στην πορεία των γεγονότων που είναι απούσα όταν τα γεγονότα που σχετίζονται με τη συμπεριφορά των άψυχων αντικειμένων. Η προκύπτουσα αβεβαιότητα παρεμποδίζει τις κοινωνικές επιστήμες στην παραγωγή νόμους παρόμοιο με τη φυσική του Νεύτωνα. Οικονομικά, το οποίο έγινε η μεγαλύτερη επιρροή των κοινωνικών επιστημών, προσπάθησε να καταργήσετε αυτό το μειονέκτημα με τη λήψη μιας αξιωματική προσέγγιση παρόμοια με τη γεωμετρία του Ευκλείδη. Αλλά τα αξιώματα του Ευκλείδη εμοίασε με την πραγματικότητα, ενώ η θεωρία των ορθολογικών προσδοκιών και της υπόθεσης των αποτελεσματικών αγορών έγινε πολύ μακριά από αυτό. Μέχρι ένα σημείο η αξιωματική προσέγγιση λειτούργησε. Για παράδειγμα, η θεωρία του τέλειου ανταγωνισμού αξιωματική τέλεια γνώση. Αλλά το αξίωμα εργαζόταν μόνο για όσο διάστημα εφαρμόστηκε για την ανταλλαγή των υλικών αγαθών. 

Όταν ήρθε στην παραγωγή, όπως διακρίνεται από την ανταλλαγή, ή με τη χρήση του χρήματος και των πιστώσεων, το αξίωμα έγινε αφόρητη λόγω των αποφάσεων των συμμετεχόντων που εμπλέκονται με το μέλλον και το μέλλον δεν μπορεί να είναι γνωστό μέχρι να έχει πράγματι συμβεί. Δεν είμαι καλά προσόντα για να επικρίνουν την θεωρία των ορθολογικών προσδοκιών και της υπόθεσης των αποτελεσματικών αγορών, διότι ως συμμετέχων στην αγορά τους θεωρούσα τόσο ρεαλιστικό ότι ποτέ δεν τον κόπο να τα μελετήσει. Αυτό είναι ένα κατηγορητήριο από μόνη της, αλλά θα αφήσω μια λεπτομερή κριτική των θεωριών αυτών σε άλλους. Αντ 'αυτού, θα ήθελα να θέσουν ενώπιόν σας ένα ριζικά διαφορετική προσέγγιση στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Εμπνεύστηκε από τον Karl Popper, ο οποίος με δίδαξε ότι οι άνθρωποι ποτέ την ερμηνεία της πραγματικότητας αντιστοιχεί αρκετά στην πραγματικότητα η ίδια. Αυτό με οδήγησε να μελετήσει τη σχέση μεταξύ των δύο. Βρήκα μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ της σκέψης των συμμετεχόντων και τις καταστάσεις στις οποίες συμμετέχουν.

 Από τη μία πλευρά οι άνθρωποι προσπαθούν να κατανοήσουν την κατάσταση? Αυτή είναι η γνωστική λειτουργία. Από την άλλη, ζητούν να έχει έναν αντίκτυπο στην κατάσταση? Καλώ ότι ο αιτιολογικός ή χειραγώγηση λειτουργία. Οι δύο λειτουργίες σύνδεση της σκέψης πράκτορες και τις καταστάσεις στις οποίες θα συμμετέχουν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Στη γνωσιακή λειτουργία, η κατάσταση αυτή έπρεπε να καθοριστεί των συμμετεχόντων απόψεις? Στο αιτιολογικό λειτουργία των συμμετεχόντων οι απόψεις έπρεπε να καθορίσει την έκβαση. Όταν και οι δύο λειτουργίες είναι στην εργασία την ίδια στιγμή που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Οι δύο αυτές λειτουργίες αποτελούν μια κυκλική σχέση ή ανάδραση. Καλώ ότι αναστοχασμού ανάδραση. Σε μια αντανακλαστική κατάσταση των συμμετεχόντων απόψεων δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα γιατί η πραγματικότητα δεν είναι κάτι δεδομένο ανεξάρτητα? Αυτό εξαρτάται από τους συμμετέχοντες και τις απόψεις και αποφάσεις. Οι αποφάσεις, με τη σειρά του, δεν μπορεί να βασίζεται στη γνώση και μόνο? 

Πρέπει να περιέχουν κάποια προκατάληψη ή εργασία εικασίας για το μέλλον γιατί το μέλλον εξαρτάται από τις αποφάσεις των συμμετεχόντων. Επισφαλές και αναστοχασμού είναι δεμένα μεταξύ τους σαν σιαμαία δίδυμα. Χωρίς επισφαλές δεν θα υπήρχε αναστοχασμού - αν και το αντίθετο δεν ισχύει: η κατανόηση των ανθρώπων θα ήταν ατελής, ακόμη και εν απουσία του αναστοχασμού. Από τα δύο δίδυμα, επισφαλές είναι το πρώτο που γεννήθηκαν. Μαζί, θα εξασφαλιστεί τόσο η απόκλιση μεταξύ των «άποψη της πραγματικότητας και την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων και μια απόκλιση μεταξύ των συμμετεχόντων στις προσδοκίες των συμμετεχόντων και το πραγματικό αποτέλεσμα. Προφανώς, δεν είχα ανακαλύψει αναστοχασμού. Άλλοι είχαν αναγνωριστεί πριν από μένα, συχνά με διαφορετικό όνομα. Robert Merton, έγραψε για αυτοεκπληρούμενες προφητείες και την επίδραση μόδα, ο Κέινς χρηματοπιστωτικές αγορές σε σύγκριση με ένα διαγωνισμό ομορφιάς, όπου οι συμμετέχοντες έπρεπε να μαντέψει ποιος θα είναι ο πιο δημοφιλής επιλογή.

 Αλλά ξεκινώντας από επισφαλές και αντανακλαστικότητας μου επικεντρώθηκε σε προβληματική περιοχή, δηλαδή ο ρόλος των παρανοήσεις και παρεξηγήσεις στη διαμόρφωση της πορείας των γεγονότων ότι η οικονομία γενικά προσπάθησε να αγνοήσει. Αυτό έχει κάνει τη δική μου ερμηνεία της πραγματικότητας, πιο ρεαλιστικές από την επικρατούσα μοντέλο. Μεταξύ άλλων, έχω αναπτύξει ένα μοντέλο μιας διαδικασίας βραχίονας-αποτυχιών ή φούσκα που είναι ενδογενής στις χρηματοπιστωτικές αγορές και όχι το αποτέλεσμα των εξωτερικών κλυδωνισμών. Σύμφωνα με τη θεωρία μου, οικονομικές φούσκες δεν είναι ένα καθαρά ψυχολογικό φαινόμενο. Έχουν δύο συνιστώσες: μια τάση που επικρατεί στην πραγματικότητα και μια παρερμηνεία της τάσης αυτής. Μια φούσκα μπορεί να αναπτυχθεί όταν η ανάδραση είναι αρχικά θετική, υπό την έννοια ότι τόσο η τάση και μεροληπτική ερμηνεία της είναι αμοιβαία ενισχύονται. Τελικά το χάσμα μεταξύ των τάσεων και μεροληπτική ερμηνεία της μεγαλώνει τόσο ευρύ ώστε να γίνει αβάσταχτη. Μετά από μια περίοδο λυκόφως τόσο η προκατάληψη και η τάση αντιστράφηκε και οι αλληλοενισχύονται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

 Οι φυσαλίδες είναι συνήθως σε ασύμμετρη μορφή: φράγματα αναπτύσσονται αργά, αλλά η προτομή τείνει να είναι ξαφνική και καταστροφική. Αυτό οφείλεται στη χρήση μόχλευσης: μειώσεις των τιμών επισπεύσει την αναγκαστική εκκαθάριση των μοχλευμένων θέσεων. Καλά σχηματισμένα οικονομικές φούσκες πάντα ακολουθούν αυτό το μοτίβο, αλλά το μέγεθος και η διάρκεια κάθε φάσης είναι απρόβλεπτη. Επιπλέον, η διαδικασία μπορεί να ματαιωθεί σε οποιοδήποτε στάδιο, έτσι ώστε οι καλοσχηματισμένα οικονομικές φούσκες εμφανίζονται μάλλον σπάνια. Σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, υπάρχουν μυριάδες των βρόχων ανάδρασης στην εργασία, μερικές από τις οποίες είναι θετικές, άλλες αρνητικές. Θα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, που παράγουν τις παράτυπες τιμών που επικρατούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου? Αλλά στις σπάνιες περιπτώσεις που φυσαλίδες να αναπτύξουν πλήρως τις δυνατότητές τους τείνουν να επισκιάσει όλες τις άλλες επιρροές. Σύμφωνα με τη θεωρία των χρηματοπιστωτικών αγορών μπορεί να μου ακριβώς μόλις παράγουν φυσαλίδες που τείνουν προς την ισορροπία. Από φυσαλίδες να διαταράξει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, η ιστορία έχει στιγματίζεται από οικονομικές κρίσεις. 

Κάθε κρίση προκάλεσε μια ανταπόκριση από ρυθμιστικής πλευράς. Αυτός είναι ο τρόπος κεντρικών τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού τομέα έχουν εξελιχθεί, παράλληλα με τις αγορές τους. Φυσαλίδες μόνο κατά διαστήματα, αλλά η αλληλεπίδραση μεταξύ των αγορών και των ρυθμιστικών αρχών είναι εν εξελίξει. Δεδομένου ότι και οι δύο συμμετέχοντες της αγοράς και οι ρυθμιστικές αρχές ενεργούν με βάση ημιμάθεια η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι αντανακλαστικές. Επιπλέον, αναστοχασμού και επισφαλές δεν περιορίζεται στις χρηματοοικονομικές αγορές? Χαρακτηρίζουν επίσης άλλες σφαίρες της κοινωνικής ζωής, κυρίως πολιτική. Πράγματι, υπό το φως της συνεχιζόμενης αλληλεπίδραση μεταξύ των αγορών και των ρυθμιστικών αρχών είναι αρκετά παραπλανητικό να μελετήσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές σε απομόνωση. Πίσω από το αόρατο χέρι της αγοράς βρίσκεται το ορατό χέρι της πολιτικής. Αντί της επιδίωξης διαχρονική τους νόμους και τα μοντέλα που θα έπρεπε να μελετήσουν τα γεγονότα στο χρόνο δεσμεύεται τους πλαίσιο. Η δική μου ερμηνεία των χρηματοπιστωτικών αγορών διαφέρει από την επικρατούσα παράδειγμα με πολλούς τρόπους. 

Τονίζω το ρόλο της παρεξηγήσεις και παρανοήσεις στη διαμόρφωση της πορείας της ιστορίας. Και εγώ ως θεραπεία φυσαλίδες σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτες. Η κατεύθυνση και η ενδεχόμενη αντιστροφή της είναι προβλέψιμη? Το μέγεθος και τη διάρκεια των διαφόρων φάσεων δεν είναι. Υποστηρίζω ότι η λήψη επισφαλές ως αφετηρία κάνει εννοιολογικό πλαίσιο μου πιο ρεαλιστική. Αλλά σε μια τιμή: η ιδέα ότι οι νόμοι ή τα μοντέλα της παγκόσμιας ισχύος δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, πρέπει να εγκαταλειφθεί. Μέχρι πρόσφατα, η ερμηνεία μου των χρηματοοικονομικών αγορών είχαν αγνοηθεί είτε είχαν απορριφθεί από ακαδημαϊκούς οικονομολόγους. Όλα αυτά έχουν αλλάξει από τη συντριβή του 2008. Αναστοχασμού, αλλά άρχισε να αναγνωρίζεται, με την εξαίρεση των Ατελής οικονομία της γνώσης, δεν έχουν τα θεμέλια της οικονομικής θεωρίας, έχουν υποβληθεί σε βαθιά επανεξέταση που θεωρώ απαραίτητο. Αναστοχασμού έχει φιλοξενηθεί από την ομιλία του πολλαπλές ισορροπίες αντί για μόνο μία. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Το επισφαλές των συμμετεχόντων στην αγορά, οι ρυθμιστικές αρχές, και οι οικονομολόγοι θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί. Μια πραγματικά δυναμική κατάσταση δεν μπορεί να νοηθεί από μελέτη των πολλαπλών ισορροπιών. 

Πρέπει να μελετηθεί η διαδικασία της αλλαγής. Η κρίση του ευρώ είναι ιδιαίτερα διαφωτιστική από αυτή την άποψη. Δείχνει το ρόλο των παρανοήσεις και έλλειψη κατανόησης στη διαμόρφωση της πορείας της ιστορίας. Οι αρχές δεν κατανοούν τη φύση της κρίσης του ευρώ? Νόμιζαν ότι είναι ένα φορολογικό πρόβλημα, ενώ είναι περισσότερο πρόβλημα των τραπεζών και το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας. Και εφάρμοσε το λάθος θεραπεία: δεν μπορείτε να μειώσει το χρέος από τη συρρίκνωση της οικονομίας, μόνο από την αυξανόμενη δρόμο σας έξω από αυτό. Η κρίση εξακολουθεί να αυξάνεται εξαιτίας μιας αποτυχίας να κατανοήσουμε τη δυναμική της κοινωνικής αλλαγής? Μέτρα πολιτικής που θα μπορούσαν να έχουν εργαστεί σε ένα χρονικό σημείο δεν ήταν πλέον επαρκής από τη στιγμή που εφαρμόστηκαν. Δεδομένου ότι η κρίση του ευρώ είναι επί του παρόντος ασκεί συντριπτική επίδραση στην παγκόσμια οικονομία θα αφιερώσω το υπόλοιπο της ομιλίας μου σε αυτό. Θα πρέπει να ξεκινήσω με μια προειδοποίηση: η συζήτηση θα μας οδηγήσει πέρα ​​από τα όρια της οικονομικής θεωρίας στην πολιτική και η δυναμική της κοινωνικής αλλαγής. Αλλά μου εννοιολογικό πλαίσιο βάσει των δύο πυλώνων του αναστοχασμού επισφαλές και εξακολουθεί να ισχύει. Αναστοχασμού δεν εκδηλώνεται πάντα με τη μορφή φυσαλίδων.

 Η αναστοχαστική αλληλεπίδραση μεταξύ ατελείς αγορές και ατελής αρχές συνεχίζεται όλη την ώρα, ενώ φυσαλίδες μόνο σπάνια. Αυτή είναι μια σπάνια ευκαιρία, όταν η αλληλεπίδραση ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή που ρίχνει τη σκιά του στην παγκόσμια οικονομία. Πώς θα μπορούσε αυτό να συμβεί; Η απάντησή μου είναι ότι υπάρχει μια φούσκα που συμμετέχουν, μετά από όλα, αλλά δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Αφορά την πολιτική εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η κρίση του ευρώ απειλεί να καταστρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω. Υποστηρίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σαν φούσκα. Στη φάση της έκρηξης, η ΕΕ ήταν αυτό που ο ψυχαναλυτής Ντέιβιντ Tuckett αποκαλεί «φανταστική αντικείμενο" - εξωπραγματικό, αλλά πάρα πολύ ελκυστική. Η ΕΕ ήταν η ενσάρκωση της μια ανοιχτή κοινωνία, μια ένωση των εθνών στηρίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου στις οποίες κανένα έθνος ή την εθνικότητα, θα έχει δεσπόζουσα θέση. Η διαδικασία της ένταξης ήταν κατευθυνόμενη από μια μικρή ομάδα από μακριά βλέποντες άνδρες που εξασκούσε αυτό που ονομάζεται Karl Popper αποσπασματική κοινωνικής μηχανικής. Αναγνώρισαν ότι η τελειότητα είναι ανέφικτη?

 Έτσι ώστε να θέσουν περιορισμένους στόχους και χρονοδιαγράμματα εταιρεία και στη συνέχεια να κινητοποιηθεί η πολιτική βούληση για ένα μικρό βήμα προς τα εμπρός, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, όταν αυτό επιτευχθεί, η ανεπάρκεια του θα γίνει εμφανής και απαιτούν ένα περαιτέρω βήμα. Η διαδικασία τροφοδοτείται με δική της επιτυχία, πολύ σαν μια οικονομική φούσκα. Αυτό είναι το πώς η Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, σταδιακά μετατράπηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βήμα προς βήμα. Η Γερμανία ήταν στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας. Όταν η σοβιετική αυτοκρατορία άρχισε να διαλυθεί, οι ηγέτες της Γερμανίας, συνειδητοποίησε ότι η επανένωση ήταν δυνατή μόνο στο πλαίσιο μιας πιο ενωμένης Ευρώπης και ήταν πρόθυμοι να κάνουν σημαντικές θυσίες για να επιτευχθεί αυτό. Όταν ήρθε να διαπραγματεύσεων ήταν πρόθυμοι να συνεισφέρουν λίγο περισσότερο και να πάρει λίγο λιγότερο από τις άλλες, με αποτέλεσμα να διευκολύνουν τη συμφωνία. Εκείνη την εποχή, γερμανική μικρόνοοι χρησιμοποιείται για να δηλώσουμε ότι η Γερμανία δεν έχει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, μόνο ευρωπαϊκό.

 Η διαδικασία κορυφώθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την εισαγωγή του ευρώ. Ακολούθησε μια περίοδο στασιμότητας που, μετά τη συντριβή του 2008, μετατράπηκε σε διαδικασία αποσύνθεσης. Το πρώτο βήμα έγινε από τη Γερμανία, όταν, μετά την πτώχευση της Lehman Brothers, Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι ο εικονικός εγγύηση επεκταθεί και σε άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα πρέπει να προέρχονται από κάθε χώρα ξεχωριστά δεν ενεργούν, από την Ευρώπη, ενεργώντας από κοινού. Χρειάστηκαν χρηματοπιστωτικές αγορές περισσότερο από ένα χρόνο για να συνειδητοποιήσουμε την εμπλοκή της εν λόγω δήλωσης, δείχνει ότι δεν είναι τέλεια. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν διαβλητές, αποδεικνύοντας το επισφαλές των αρχών. Η κύρια αδυναμία του ήταν γνωστή στους αρχιτέκτονες της: θέσπισε μιας νομισματικής ένωσης χωρίς πολιτική ένωση. Οι αρχιτέκτονες πίστευε όμως, ότι όταν προέκυψε η ανάγκη η πολιτική βούληση θα μπορούσε να δημιουργηθεί για να λαμβάνουν τα αναγκαία βήματα προς μια πολιτική ένωση. Αλλά το ευρώ είχε επίσης κάποια άλλα ελαττώματα των οποίων οι αρχιτέκτονες δεν γνώριζαν και οι οποίες δεν είναι πλήρως κατανοητές ακόμη και σήμερα.

 Εκ των υστέρων είναι πλέον σαφές ότι η κύρια πηγή του προβλήματος είναι ότι τα κράτη μέλη του ευρώ, έχουν παραδοθεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα δικαιώματά τους για να δημιουργήσουν αντίκρισμα κυκλοφορία χρήματος. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τι σημαίνει - και δεν έκανε τις ευρωπαϊκές αρχές. Όταν εισήχθη το ευρώ, οι ρυθμιστικές αρχές επέτρεψαν στις τράπεζες να αγοράσουν απεριόριστα ποσά των κρατικών ομολόγων χωρίς παραμερισμό κάθε κεφάλαιο? Και η κεντρική τράπεζα αποδέχθηκε όλα τα κρατικά ομόλογα στο παράθυρο έκπτωση του επί ίσοις όροις. Οι εμπορικές τράπεζες βρήκαν συμφέρουσα να συσσωρεύονται τα ομόλογα των πιο αδύναμων μελών της Ευρωζώνης, προκειμένου να κερδίσουν μερικά έξτρα μονάδες βάσης. Αυτό είναι που προκάλεσε τα επιτόκια να συγκλίνουν οι οποίες με τη σειρά του προκάλεσε την ανταγωνιστικότητα να αποκλίνουν. Η Γερμανία, που αγωνίζεται με τα βάρη της επανένωσης, ανέλαβε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και έγινε πιο ανταγωνιστική. Άλλες χώρες είχαν στεγαστικής και καταναλωτικής πίστης βραχίονες στο πίσω μέρος του φτηνού χρήματος, που τους καθιστά λιγότερο ανταγωνιστικές. Στη συνέχεια, ήρθε η συντριβή του 2008 η οποία δημιούργησε συνθήκες που απέχουν πολύ από εκείνες που προβλέπονται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

 Πολλές κυβερνήσεις έπρεπε να μετακινηθεί τραπεζικές υποχρεώσεις στους δικούς τους ισολογισμούς τους και να συμμετάσχουν σε μαζική ελλειμματικές δαπάνες. Οι χώρες αυτές βρέθηκαν στην θέση του σε τρίτη χώρα παγκοσμίως που είχαν γίνει βαριά χρεωμένες σε ένα νόμισμα που δεν ελέγχουν. Λόγω της απόκλισης στην οικονομική επίδοση της Ευρώπης έγινε κατανέμεται μεταξύ πιστωτή και οφειλέτη χώρες. Αυτό έχει πολύ σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις στο οποίο θα επανέλθει. Χρειάστηκε κάποιος χρόνος για τις χρηματοπιστωτικές αγορές για να ανακαλύψει ότι τα κρατικά ομόλογα τα οποία είχαν θεωρηθεί ακίνδυνα υπόκεινται σε κερδοσκοπικές επιθέσεις και μπορεί στην πραγματικότητα προεπιλογή? Αλλά όταν το έκαναν, ασφάλιστρα κινδύνου αυξήθηκαν δραματικά. Αυτό καθίσταται εμπορικές τράπεζες των οποίων οι ισολογισμοί ήταν φορτωμένο με τα ομόλογα ενδεχομένως σε πτώχευση. Και ότι αποτελούσαν τις δύο κύριες συνιστώσες του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε σήμερα: μια κρίση του χρέους και μια τραπεζική κρίση που συνδέονται στενά μεταξύ τους.

 Η ευρωζώνη έχει πλέον επαναλαμβάνοντας αυτό που είχε συμβεί πολλές φορές στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Υπάρχει ένας στενός παραλληλισμός μεταξύ της κρίσης του ευρώ και η διεθνής τραπεζική κρίση που ξέσπασε το 1982. Στη συνέχεια, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αρχές έκαναν ό, τι ήταν απαραίτητο για την προστασία του τραπεζικού συστήματος: δεινά που επέβαλαν στην περιφέρεια, προκειμένου να προστατεύσει το κέντρο. Τώρα, η Γερμανία και οι άλλες πιστώτριες χώρες παίζουν εν αγνοία τους τον ίδιο ρόλο. Οι λεπτομέρειες διαφέρουν, αλλά η ιδέα είναι η ίδια: οι πιστωτές είναι σε ισχύ η αντιστροφή του βάρους της προσαρμογής για τις χώρες του οφειλέτη και την αποφυγή δική τους ευθύνη για τις ανισορροπίες. Είναι ενδιαφέρον, οι όροι "κέντρο" και "περιφέρεια" έχουν παρεισφρήσει σε χρήση σχεδόν απαρατήρητη. Ακριβώς όπως στη δεκαετία του 1980 όλο το φταίξιμο και βάρος πέφτει στην "περιφέρεια" και η ευθύνη του «κέντρου» δεν έχει ποτέ αναγνωριστεί σωστά. Ωστόσο, στην κρίση του ευρώ η ευθύνη του κέντρου είναι ακόμη μεγαλύτερη από ό, τι ήταν το 1982. Το «κέντρο» είναι υπεύθυνη για το σχεδιασμό αυτό το ελαττωματικό σύστημα, θεσπίζοντας εσφαλμένη συνθηκών, επιδιώκοντας την εσφαλμένη πολιτική και πάντα κάνει πολύ λίγα και πολύ αργά. Στη δεκαετία του 1980 στη Λατινική Αμερική υπέστησαν μια χαμένη δεκαετία? 

Μια παρόμοια μοίρα περιμένει τώρα η Ευρώπη. Αυτή είναι η ευθύνη που η Γερμανία και οι άλλες πιστώτριες χώρες πρέπει να αναγνωρίσουν. Αλλά δεν υπάρχει κανένα σημάδι να συμβεί αυτό. Οι ευρωπαϊκές αρχές είχαν λίγη κατανόηση του τι συνέβαινε. Θα ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν δημοσιονομικά προβλήματα, αλλά μόνο η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως μια δημοσιονομική κρίση? Η υπόλοιπη Ευρώπη επλήγη από μια τραπεζική κρίση και μια απόκλιση στην ανταγωνιστικότητα, η οποία οδήγησε σε μια κρίση του ισοζυγίου πληρωμών. Οι αρχές δεν κατάλαβες ποτέ τη φύση του προβλήματος, πόσο μάλλον δούμε μια λύση. Έτσι, προσπάθησε να αγοράσει χρόνο. Συνήθως ότι λειτουργεί. Οικονομικές υποχωρούν πανικοβάλλεται και οι αρχές συνειδητοποιούν κέρδος για την παρέμβαση τους. Αλλά όχι αυτή τη φορά, επειδή τα οικονομικά προβλήματα που ενισχύθηκαν από τη διαδικασία της πολιτικής αποσύνθεσης. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση που δημιουργήθηκε, η ηγεσία ήταν στην πρώτη γραμμή της περαιτέρω ολοκλήρωσης? Αλλά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι αρχές ήταν προσκολλημένος στη διατήρηση του status quo. Αυτό έχει αναγκάσει όλους εκείνους που θεωρούν ότι το στάτους κβο μη βιώσιμων ή μη ανεκτές σε μια αντι-ευρωπαϊκή στάση. 

Αυτή είναι η πολιτική δυναμική που καθιστά τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ακριβώς αυτοτροφοδοτούμενη όπως η δημιουργία της υπήρξε. Αυτή είναι η πολιτική φούσκα μιλούσα για. Κατά την έναρξη της κρίσης ενός διάλυση του ευρώ ήταν αδιανόητο: τα στοιχεία ενεργητικού και παθητικού εκφρασμένα σε κοινό νόμισμα ήταν τόσο αλληλένδετα, που έναν χωρισμό θα οδηγήσει σε μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση. Αλλά καθώς η κρίση προχώρησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει σταδιακά αναδιατάσσονται κατά μήκος των εθνικών γραμμών. Η τάση αυτή επιταχύνθηκε κατά τους τελευταίους μήνες. Το Long Term αναχρηματοδότησης (ΠΠΜΑ) που αναλαμβάνονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επέτρεψε ισπανικές και ιταλικές τράπεζες να συμμετάσχουν σε μια πολύ κερδοφόρα και χαμηλό κίνδυνο αρμπιτράζ αγοράζοντας τα ομόλογα των χωρών τους. Και άλλοι επενδυτές έχουν πωλήσει οι ίδιοι ενεργά του κρατικού χρέους των χωρών της περιφέρειας. Εάν αυτό συνεχιστεί για μερικά περισσότερα έτη διάλυση του ευρώ θα καταστεί δυνατή χωρίς μια κατάρρευση - η ομελέτα θα μπορούσε να Υπο - αλλά θα αφήσει τις κεντρικές τράπεζες των πιστωτριών χωρών με μεγάλες αξιώσεις έναντι των κεντρικών τραπεζών των χωρών οφειλέτη η οποία θα ήταν δύσκολο να συγκεντρωθούν.

 Αυτό οφείλεται σε απόκρυφες πρόβλημα του συστήματος συμψηφισμού του ευρώ που ονομάζεται TARGET2. Σε αντίθεση με το σύστημα εκκαθάρισης της Federal Reserve, η οποία εγκαταστάθηκε σε ετήσια βάση, το TARGET2 συσσωρεύει τις ανισορροπίες. Αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα για όσο διάστημα το σύστημα διατραπεζικών λειτουργούσε επειδή οι τράπεζες εγκαταστάθηκαν τις ανισορροπίες τους μέσω της διατραπεζικής αγοράς. Αλλά η διατραπεζική αγορά δεν λειτούργησε σωστά από το 2007 και οι τράπεζες επικαλούνται όλο και περισσότερο σχετικά με το σύστημα Target. Και από το καλοκαίρι του 2011 υπήρξε αύξηση της φυγής κεφαλαίων από τις πιο αδύναμες χώρες. Έτσι, οι ανισορροπίες αυξήθηκαν εκθετικά. Μέχρι το τέλος του Μαρτίου του τρέχοντος έτους η Bundesbank είχε ισχυρισμούς ορισμένων € 660 δισεκατομμύρια έναντι των κεντρικών τραπεζών των χωρών της περιφέρειας. Η Bundesbank έχει γνώση του δυνητικού κινδύνου. Τώρα συμμετέχει σε μια εκστρατεία εναντίον της επ 'αόριστον επέκταση της προσφοράς χρήματος και έχει αρχίσει να λαμβάνει μέτρα για να περιοριστούν οι απώλειες που θα υφίστατο σε περίπτωση διάλυσης. Αυτό δημιουργεί μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

 Μόλις αρχίσει η Bundesbank προστασία από ένα χωρισμό όλοι θα πρέπει να κάνουν το ίδιο. Αυτό ήδη συμβαίνει. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι ολοένα και αναδιάταξη της ευρωπαϊκής έκθεσης τους σε εθνική βάση μόνο στην περίπτωση που η περιοχή χωρίζεται πέρα. Οι τράπεζες δίνουν προτεραιότητα σε απόρριψη περιουσιακά στοιχεία εκτός των εθνικών συνόρων τους διαχειριστές του κινδύνου και να προσπαθήσουμε να ταιριάζει περιουσιακών στοιχείων και υποχρεώσεων εντός των εθνικών συνόρων και όχι εντός της ευρωζώνης στο σύνολό της. Το έμμεσο αποτέλεσμα αυτής της αντιστοίχισης ενεργητικού-παθητικού είναι να ενισχυθεί η διαδικασία απομόχλευσης και να μειώσει τη διαθεσιμότητα των πιστώσεων, ιδιαίτερα για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν την κύρια πηγή απασχόλησης. Έτσι, η κρίση παίρνει όλο και πιο βαθιά. Οι εντάσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν αυξηθεί σε νέα ύψη, όπως φαίνεται από το ιστορικά χαμηλό επίπεδο απόδοσης για τους γερμανικούς. Ακόμη πιο λένε είναι το γεγονός ότι η απόδοση του βρετανικού 10 χρόνια τα ομόλογα δεν ήταν ποτέ χαμηλότερα στα 300 χρόνια της ιστορίας της, ενώ το ασφάλιστρο κινδύνου για ισπανικά ομόλογα είναι σε νέα υψηλά. Η πραγματική οικονομία της Ευρωζώνης μειώνεται, ενώ η Γερμανία εξακολουθεί να ανθεί. Αυτό σημαίνει ότι η απόκλιση γίνεται όλο και ευρύτερη. Οι πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές εργάζονται επίσης προς την αποσύνθεση. 

Η κοινή γνώμη, όπως αυτή εκφράζεται στην πρόσφατη αποτελέσματα των εκλογών όλο και περισσότερο σε αντίθεση με λιτότητα και η τάση αυτή είναι πιθανό να αυξηθούν μέχρι η πολιτική έχει αντιστραφεί. Έτσι, κάτι που έχει να δώσει. Κατά τη γνώμη μου οι αρχές έχουν παράθυρο μέγιστης διάρκειας τριών μηνών », κατά την οποία θα μπορούσαν να διορθώσουν τα λάθη τους, ακόμα και να αντιστραφούν οι τρέχουσες τάσεις. Από τις αρχές εννοώ κυρίως τη γερμανική κυβέρνηση και την Bundesbank, διότι σε μια κρίση οι πιστωτές είναι στη θέση του οδηγού και τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την υποστήριξη της Γερμανίας. Περιμένω ότι το ελληνικό κοινό θα πρέπει να είναι επαρκώς τρομοκρατημένη από την προοπτική της απέλασης από την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι θα δώσει μια ισχνή πλειοψηφία των εδρών σε συνασπισμό ότι είναι έτοιμη να συμμορφωθεί με την ισχύουσα συμφωνία. Όμως, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πληροί τις προϋποθέσεις ώστε η ελληνική κρίση είναι ικανή να καταλήξει σε μια κορύφωση το φθινόπωρο. 

Μέχρι εκείνη τη στιγμή η γερμανική οικονομία θα εξασθενήσει, έτσι ώστε η καγκελάριος Μέρκελ θα το βρείτε ακόμα πιο δύσκολο από ό, τι σήμερα να πείσει το γερμανικό δημόσιο να αποδεχθεί οποιεσδήποτε πρόσθετες ευρωπαϊκές ευθύνες. Αυτό είναι που δημιουργεί το παράθυρο μέγιστης διάρκειας τριών μηνών ». Διορθώνοντας τα λάθη και την αντιστροφή της τάσης θα απαιτήσει κάποια έκτακτα μέτρα πολιτικής για τη βελτίωση των συνθηκών στις πίσω πιο κοντά στο φυσιολογικό, και την ανακούφιση των χρηματοπιστωτικών αγορών και του τραπεζικού συστήματος. Τα μέτρα αυτά πρέπει, ωστόσο, σύμφωνα με τις υφιστάμενες συνθήκες. Οι συνθήκες θα μπορούσαν στη συνέχεια να αναθεωρηθεί σε μια ήρεμη ατμόσφαιρα, έτσι ώστε οι σημερινές ανισορροπίες δεν θα επαναληφθούν. Είναι δύσκολο αλλά όχι αδύνατο να σχεδιάσουμε κάποια έκτακτα μέτρα που θα πληρούν αυτές τις σκληρές απαιτήσεις. Θα πρέπει να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα το πρόβλημα των τραπεζών και το πρόβλημα του υπερβολικού δημόσιου χρέους, επειδή είναι αλληλένδετα αυτά τα προβλήματα. 

Απευθυνόμενος ένα χωρίς το άλλο, όπως και στο παρελθόν, δεν θα λειτουργήσει. Οι τράπεζες χρειάζονται ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλισης των καταθέσεων, προκειμένου να ανακοπεί η φυγή κεφαλαίων. Χρειάζονται, επίσης, άμεση χρηματοδότηση από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), η οποία πρέπει να πηγαίνουν χέρι-χέρι με την ευρωζώνη σε επίπεδο εποπτείας και ρύθμισης. Οι υπερχρεωμένες χώρες χρειάζονται ανακούφιση στο κόστος χρηματοδότησης τους. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να παράσχει, αλλά όλοι χρειάζονται την ενεργό στήριξη της Bundesbank και της γερμανικής κυβέρνησης. Αυτός είναι όπου είναι η απόφραξη. Οι αρχές εργάζονται πυρετωδώς για να καταλήξουμε σε μια σειρά προτάσεων στο χρόνο για την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στο τέλος του τρέχοντος μηνός. Με βάση την τρέχουσα εφημερίδα αναφέρει τα μέτρα που θα προτείνουν θα καλύψει όλες τις βάσεις που ανέφερα, αλλά θα προσφέρουν μόνο το ελάχιστο κατά την οποία τα διάφορα μέρη μπορούν να συμφωνήσουν, ενώ αυτό που χρειάζεται είναι μια πειστική δέσμευση για αντιστροφή της τάσης.

 Αυτό σημαίνει ότι τα μέτρα που θα προσφέρουν και πάλι κάποια προσωρινή ανακούφιση, αλλά οι τάσεις αυτές θα συνεχιστούν. Αλλά είμαστε σε ένα σημείο καμπής. Μετά τη λήξη του παραθύρου των τριών μηνών οι αγορές θα συνεχίσουν να απαιτούν περισσότερο, αλλά οι αρχές δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τους. Είναι αδύνατο να προβλέψουμε το τελικό αποτέλεσμα. Όπως αναφέρθηκε πριν, η σταδιακή αναδιάταξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος κατά μήκος των εθνικών γραμμών θα μπορούσε να κάνει μια ομαλή διάλυση του ευρώ είναι δυνατόν σε διάστημα λίγων ετών και, αν δεν υπήρχαν οι κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές, θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μια κοινή αγορά χωρίς κοινό νόμισμα. Αλλά οι τάσεις είναι σαφώς μη-γραμμική και μια προηγούμενη διάλυση είναι αναγκασμένη να είναι άτακτη. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε κατάρρευση της Συνθήκης του Σένγκεν, η κοινή αγορά, και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. (Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει ένας μηχανισμός εξόδου για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όχι για το ευρώ.) 

Ανεφάρμοστη αξιώσεις και εκκρεμή παράπονα θα εγκαταλείψουν την Ευρώπη σε χειρότερη κατάσταση από ό, τι ήταν στην αρχή όταν το έργο της ενωμένης Ευρώπης επινοήθηκε. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι το ευρώ θα επιβιώσει επειδή διάλυση θα ήταν καταστροφικό όχι μόνο για την περιφέρεια, αλλά και για τη Γερμανία. Θα φύγουν από τη Γερμανία με μεγάλη αντιτάξιμοι αξιώσεις έναντι των χωρών περιφέρεια. Η Bundesbank μόνα τους θα είναι πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ των απαιτήσεων που προκύπτουν από Target2 μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, εκτός από όλες τις διακυβερνητικές υποχρεώσεις. Και η επιστροφή στην Deutschemark θα τιμολογήσει πιθανό η Γερμανία από τις εξαγωγικές αγορές της - για να μην αναφέρουμε τις πολιτικές συνέπειες. Έτσι, η Γερμανία είναι πιθανό να κάνει ό, τι είναι απαραίτητο για τη διατήρηση του ευρώ - αλλά τίποτα περισσότερο. Αυτό θα οδηγήσει σε ευρωζώνη κυριαρχείται από τη Γερμανία στην οποία η απόκλιση μεταξύ των χωρών πιστωτή και του οφειλέτη, θα συνεχίσει να διευρύνεται και η περιφέρεια θα μετατραπούν σε μόνιμα υποβαθμισμένες περιοχές που έχουν ανάγκη από συνεχή μεταφορά των πληρωμών.

 Αυτό θα μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που ήταν όταν ήταν μια «φανταστική αντικείμενο" που απολύθηκε λαούς φαντασία. Θα ήταν μια γερμανική αυτοκρατορία με την περιφέρεια ως την ενδοχώρα. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς θα βρείτε ότι το απαράδεκτο, αλλά έχω μεγάλη συμπάθεια με τη Γερμανία στη σημερινή δύσκολη θέση του. Το γερμανικό κοινό δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η πολιτική των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής λιτότητας που εργάστηκαν για τη Γερμανία πριν από μια δεκαετία δεν θα λειτουργήσει σήμερα η Ευρώπη. Η Γερμανία θα μπορούσε στη συνέχεια να απολαύσετε ένα εξαγωγή οδήγησαν ανάκαμψη, αλλά η ευρωζώνη σήμερα εμπίπτει σε μια αποπληθωριστική παγίδα χρέους. 

Το γερμανικό κοινό δεν βλέπει κανένα αποπληθωρισμός στο σπίτι? Αντίθετα, οι μισθοί αυξάνονται και υπάρχουν κενές θέσεις για εξειδικευμένες θέσεις εργασίας που ανυπόμονα αρπαχτεί από μετανάστες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Απροθυμία να επενδύσουν στο εξωτερικό και η εισροή κεφαλαίων πτήσης τροφοδοτώντας μια βραχίονα ακίνητων περιουσιών. Οι εξαγωγές μπορούν να επιβραδύνεται, αλλά η απασχόληση εξακολουθεί να αυξάνεται. Υπό αυτές τις συνθήκες θα απαιτούσε μια εξαιρετική προσπάθεια από τη γερμανική κυβέρνηση για να πείσει το γερμανικό κοινό να αγκαλιάσει τα έκτακτα μέτρα που θα ήταν απαραίτητο να αντιστραφεί η τρέχουσα τάση. Και έχουν το παράθυρο μόνο τρεις μήνες για να το κάνει. Πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να πείσουμε τη Γερμανία να αναλάβει ηγετικό ρόλο και να διατηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το φανταστικό αντικείμενο που χρησιμοποιείται για να είναι. Το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από την ΓΕΡΜΑΝΙΑ

http://www.georgesoros.com