Τι είναι το Αιγαίο πέλαγος για τους γείτονες της Ανατολής;
Ενα λαχταριστό μεζεδάκι, δροσερό και εύγευστο, στην τράπεζα του επεκτατισμού τους, στη λυσσώδη τους προσπάθεια να ενωθούν με την Ευρώπη ή απλώς να εξορύξουν τον υδρογονάνθρακα βυθό του, να εκμεταλλευτούν τουριστικά τις δαντελωτές ακτές του;
Μήπως δεν είναι το ίδιο και για τους Ελληνες;
Ενας τουριστικός προορισμός είναι και μια πηγή θαλάσσιων πλούσιων ορυκτών. Οι περισσότεροι Ελληνες έχουμε γνωρίσει τις πιο όμορφες ακτές της Μεσογείου στα νησιά του πελάγους αυτού – λίγοι έχουν μυηθεί στην ιστορία των νησιών αυτών και στον πολιτισμό που γεννήθηκε εδώ, στο λίκνο του δυτικού πολιτισμού.
Τον αιγαιακό πολιτισμό δεν είναι σε θέση οι γείτονες να τον κουβαλάνε μέσα τους, απλώς διότι ήσαν απόντες στη γένεση και έκρηξή του – και στην εξάπλωσή του στα πέρατα της οικουμένης. Δεν υπολειπόμεθα της ιστορίας.
Αλλά μήπως τον κουβαλάμε εμείς; Μήπως τον έχουμε εγκιβωτίσει στα κύτταρά μας; Α, μπα.
Οπως και να ’χει, αυτή η ανάγλυφη φυσική ομορφιά δεν φαίνεται να έχει το ταίρι της. Μέσα στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου το Αιγαίο είναι ο φάρος και ταυτόχρονα το σταυροδρόμι των πρώτων πολιτισμών, των πρώτων εξερευνήσεων, των πρώτων ταξιδιών, το Αιγαίο είναι το εφαλτήριο για την όξυνση του νου αλλά και των αισθήσεων Ελλήνων και Φοινίκων και λοιπών αρχαίων λαών-πολιτισμών.
Καλά, ας διαβάσουμε μερικές αράδες για τα νερά του Αιγαίου πελάγους, ίσως μας βοηθήσουν να έρθουμε πλησίον τους: «..
.Τι είναι τώρα, για μας, αυτά τα νερά; Θαλάσσια ύδατα; Λοιπόν όχι. Δεν είναι μια θάλασσα όπως οι θάλασσες του κόσμου, αλλά μια θάλασσα στην οποία πατάμε ώστε να μη βουλιάζουμε: κάτι εξίσου εσωτερικό κι εξωτερικό – η νερένια μας γη...
Το Αιγαίο είναι η ελληνική μας πατρίδα στο υγρό της στοιχείο, η γη μας στην εκδοχή της τη ρευστή, διάφανη και γαλάζια.
Το υδάτινό μας χώμα. Οχι θαλάσσια ύδατα, μα το θαλήσιο ΥΔΩΡ του ελληνικού σύμπαντος.
Το ελληνικό νερό το γενεσιουργό του πολιτισμού μας, και το μόνο ζωντανό ακόμη πράγμα που μας ενώνει με το αρχαίο αστροποβόλημα.
Εσένα κοπέλλα μου τι σου είναι;».
Οι λίγες αυτές αράδες αντλήθηκαν από ένα βιβλίο του συγγραφέα Γιώργου Μανιάτη, που κυκλοφορείται σε χειρόγραφη μορφή υπό τον τίτλο «Εξω οι Ελληνικάνοι - μια αντιπολίτευση» και υπότιτλο «Ούτις γέγραφε»· εκτός εμπορίου φυσικά... Συγκρατούμε: «Θάλασσα στην οποία πατάμε για να μη βουλιάζουμε»· «νερένια γη»· «υδάτινο χώμα».
[Το υπέρλογο ως βαθύτατα ωστικό για την ανακάλυψη του νοήματος και της πραγματικότητας, ως είσοδος στη λογική, η οποία όμως μας έχει εγκαταλείψει]. Βεβαίως και την άκρως ειρωνική [επικίνδυνα σαρκαστική] κατακλείδα – αλλά αυτό είναι άλλο θέμα].
Τι καταλαβαίνουν οι γείτονες;
Αλλά και τι καταλαβαίνουμε οι Ελληνες; Το Αιγαίο το λατρεύουμε για τα καθαρά νερά του και τις υπέροχες παραλίες των νησιών του – όχι για τις πρώτες γλώσσες του και τους πρώτους πολιτισμούς του, όχι σαν γέφυρα που αντέχει [αλλά πόσο ακόμη;] και μας συνδέει με τις πρωταρχές.
Τη γλώσσα του να μάθουμε – μετά την υφαλοκρηπίδα.
Πηγή : https://www.efsyn.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου