Μια απάντηση σε κάποια ερωτήματα

Του Μήτσου, ταξιτζή στους δρόμους της Αθήνας

Ο καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός περνάει μεγάλη κρίση. Η κρίση αυτή είναι, ανάμεσα στα άλλα, η αφορμή για να περάσει σε ολομέτωπη επίθεση στους λαούς, σε ότι έχει κατακτήσει η εργατική τάξη στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Μια επίθεση που ναι μεν έχει άλλη ένταση αλλά δεν είναι καινούργια, έχει ξεκινήσει εδώ και κάμποσες δεκαετίες με πρώτο αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό και την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης.

Το κομμουνιστικό κίνημα, όντας το μόνο που έδωσε απαντήσεις επαναστατικές και απείλησε στα σοβαρά την ύπαρξη του καπιταλισμού, έχει τυπικά και ουσιαστικά διαλυθεί. Και ότι κατ’ όνομα έχει απομείνει, πέραν ελάχιστων περιπτώσεων, έχει ουσιαστικά και τυπικά υποταχθεί, ενσωματωθεί, και δεν πιστεύει στην επαναστατική ανατροπή, δεν πιστεύει στο σοσιαλισμό, δεν επιδιώκει την σύγκρουση. Ακόμα, ιδιαίτερα σημαντικό κατ’ εμέ, δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις, στην εργατική τάξη. Ακόμη και δυνάμεις που διατείνονται ότι «το έχουν καταλάβει» ζορίζονται ιδιαίτερα να απαγκιστρωθούν από τις αιτίες που οδήγησαν τους λαούς στην ήττα και το κομμουνιστικό κίνημα στη διάλυση.

Ως εκ τούτου, αν δεν αποβληθούν οι αιτίες της διάλυσης, με αυτή την αριστερά ο λαός δεν έχει και πολλά πράγματα να ελπίζει! Οπότε και να τα βρουν και να σχηματίσουν (εκλογικό) μέτωπο, και να πάρουν την κυβέρνηση, για επανάληψη μιας ακόμη «χαμένης ευκαιρίας» θα πρόκειται.
Αλλά ας πούμε ότι μπορεί να υπάρξει αυτό το ενδεχόμενο. Τίποτα εξ άλλου δεν αποκλείεται στην ταξική πάλη. Τότε όμως θα μιλάμε για άλλες καταστάσεις. Θα μιλάμε για καταστάσεις όπου ο λαός θα είναι στους δρόμους, θα συγκρούεται οργανωμένα και μαζικά με την εξουσία και το κράτος της, θα έχει την δική του πολιτική έκφραση.

Όλοι εμείς, τα …μικρομάγαζα, θα είμαστε ιστορία. Και να μην έχουμε «ξεπεράσει τους εαυτούς μας» θα είμαστε ξεπερασμένοι έτσι κι αλλιώς.
Οπότε δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε τώρα για μετωπικά σχήματα κυβερνητικής στόχευσης, έστω και «αντιιμπεριαλιστικά – αντικαπιταλιστικά», με την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των δυνάμεων της ΠΑΑΣ (αν και αυτές οι τελευταίες μάλλον εξαιρούνται του …σχεδίου). Από τέτοια και από προγράμματα προωθημένα, άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο, έχουμε χορτάσει τις τελευταίες 5 – 6 δεκαετίες.

Έχει όμως κάτι άλλο νόημα. Το ζητούμενο είναι όχι αν μπορούμε αλλά αν θέλουμε να το κάνουμε, αν το πιστεύουμε. Αν δηλαδή θεωρούμε και στην πράξη, πέρα από τα λόγια, ότι η ιστορία προωθείται, κινείται, εξελίσσεται με την ταξική πάλη. Και ταξική πάλη σημαίνει οργάνωση των τάξεων, σημαίνει αντίσταση, διεκδίκηση, σύγκρουση, κατακτήσεις, ανατροπή πολιτικών, κατ’ αρχήν.
Σημαίνει ότι ο λαός, η εργατική τάξη πρωτ’ απ’ όλα, η νεολαία, έχουν αποφασίσει ότι αλλιώς δεν γίνεται, θα αναζητήσουν και θα δημιουργήσουν τα δικά τους όργανα πάλης και το δικό τους πολιτικό υποκείμενο στη διαδικασία προετοιμασίας τους για την τελική σύγκρουση. Δεν θα περιμένουν κάποιον άλλο να τους σώσει ερχόμενος στα «πράγματα» ή που θα …ανακαλύψει την πολιτική τους «εκπροσώπηση» ερήμην τους για να αναλάβει τη σωτηρία τους. Θα γίνουν οι σωτήρες του εαυτού τους.

Μπορούμε να συμβάλλουμε σε αυτό; Μπας και προλάβουμε την πλήρη καταστροφή μας; Μπορούμε, θέλουμε, να συμβάλουμε στη δημιουργία πραγματικών οργάνων πάλης του λαού στους τόπους δουλειάς, κατοικίας και σπουδών του λαού; Και όχι οργάνων διαμεσολάβησης, συνδιοίκησης, συνδιαχείρισης, τσιφλίκια (ενίοτε ανταγωνιζόμενων) φωστήρων, διαχείρισης στη καλύτερη περίπτωση της εξαθλίωσής μας που θα «παλεύουν» αποκλειστικά και μόνο στα όρια της όποιας νομιμότητας έχει απομείνει;

Μπορούμε να δράσουμε από κοινού ώστε οι εργάτες στα εργοστάσια να μην περιμένουν επί μήνες απλήρωτοι πότε θα αποφασίσει ο καπιταλιστής να το κλείσει για να αντιδράσουν; Ο λαός στις γειτονιές του να μην περιμένει πότε θα αρχίσουν οι κατασχέσεις και οι εξώσεις είτε από το κράτος είτε από τις τράπεζες για να αντιδράσει;

Μπορούμε να δράσουμε από κοινού ώστε να δημιουργηθεί το πραγματικό λαϊκό μέτωπο που θα ακυρώνει πολιτικές, θα αποτρέπει μειώσεις μισθών, θα αναγκάζει το κράτος να παίρνει πίσω τις απειλές του για εξώσεις, θα υπερασπίζεται και θα επιβάλει κατακτήσεις προς όφελός του; Με όργανα όπου ο λαός θα αποφασίζει πραγματικά και όχι τυπικά; Με πολιτικά υποκείμενα που δεν θα τον «καθοδηγούν» αφ’ υψηλού, δεν θα τον κριτικάρουν απ’ έξω, δεν θα προτάσσουν τις δυνατότητες ποδηγέτησής του από το σύστημα ούτε θα υποτάσσονται στους συσχετισμούς του δήθεν απολιτίκ, δεν θα «παλεύουν για αυτόν» αλλά μαζί με αυτόν δείχνοντάς του, πείθοντάς τον για το δρόμο της πραγματικής και οριστικής σύγκρουσης, κοντράροντας τον ιμπεριαλισμό – καπιταλισμό, την εξουσία και το πολιτικό της σύστημα στα ίσα;

Μπορούμε – θέλουμε; – να συμβάλουμε στη δημιουργία εκείνης της προϋπόθεσης που ακόμη και αν μας προκύψουν κυβερνήσεις αριστερές, λαϊκοεξουσιαστικές, αντιφατικές ή και αντικαπιταλιστικές, να μας προκύψουν από μια διαδικασία πραγματικής σύγκρουσης των τάξεων, για να είναι όργανα που θα «τραβήξουν» και δεν θα μετατραπούν σε άλλη μια «χαμένη ευκαιρία» του λαού, της εργατικής τάξης και της αριστεράς;

Δεν είναι η (εκλογική ψευδο)ενότητα και τα προγράμματα που μας λείπουν σύντροφοι, ο λαός ο οργανωμένος και αποφασισμένος να συγκρουστεί είναι που μας λείπει και, πράγματι βασικό, η αριστερά που θα έχει πραγματικά τη διάθεση να φτάσει τα πράγματα στα άκρα! Και όχι μια αριστερά που θα δίνει εξετάσεις υπευθυνότητας ακόμη και όταν προβαίνει σε «ακραίες» κινήσεις.
Πηγή : http://antigeitonies.blogspot.gr