Ούτε Μπλερ ούτε Κάλαχαν!

> ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

Η Βρετανία αναδεικνύεται ως η χώρα-εφιάλτης των εταιρειών δημοσκοπήσεων αλλά και της πολιτικής τακτικής του ώριμου φρούτου. Οι Εργατικοί του Μίλιμπαντ διέψευσαν και τα ποσοστά ισοψηφίας με τους Συντηρητικούς του Κάμερον που τους έδιναν οι τελευταίες μετρήσεις, αλλά και το αξίωμα που ισχύει στην πέραν της Μάγχης Ευρώπη ότι όταν μια κυβέρνηση επιβάλλει σκληρή δημοσιονομική λιτότητα η αντιπολίτευση δεν έχει παρά να περιμένει να πέσει το ώριμο φρούτο.
Ο Μίλιμπαντ μετά την ήττα του Γκόρντον Μπράουν την άνοιξη του 2010 έκανε μια σωστή διαπίστωση: στην εποχή μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης η πλατφόρμα του Τρίτου Δρόμου του Τόνι Μπλερ, του ιδεολογικού του γκουρού Αντονι Γκίντενς και του πρωθυπουργικού συμβούλου Πατ Μάντελσον έχει ακυρωθεί. Δεν μπορείς να διατηρήσεις ως Κεντροαριστερά - Σοσιαλδημοκρατία σήμερα ούτε γραμμάριο αξιοπιστίας με την εμμονή ότι το ανεξέλεγκτο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καζίνο επιδέχεται διορθωτικής κοινωνικά ευαίσθητης και αποτελεσματικής διαχείρισης. Η παραπάνω διαπίστωση δεν σημαίνει ότι η λύση είναι μια γενική και αόριστη επιστροφή στην αριστερή «αγνότητα» του παρελθόντος, που στην καλύτερη εκδοχή της είναι η νεκρανάσταση του Κέινς χωρίς δυνατότητα προστατευτισμού, και χωρίς χρηματοδότηση του μερίσματος ευημερίας των εργαζομένων στη Δύση από την καταλήστευση του Τρίτου Κόσμου.
Το σφάλμα του Μίλιμπαντ είναι ότι απέρριψε το μοντέλο Μπλερ - Μπράουν και αντί να αναζητήσει μια νέα πλατφόρμα περιορίστηκε στις γενικολογίες περί ανάκτησης της αριστερής ταυτότητας και έτσι φόβισε τους δυσαρεστημένους από την κυβερνητική διαχείριση των Κάμερον -Κλεγκ. Στη Βρετανία η κοινωνία θυμάται με σοκ και δέος τη Θάτσερ, έχει αρχειοθετήσει την περίοδο Μπλερ αλλά αποστρέφεται την περίοδο Κάλαχαν, τον τελευταίο προ της «σιδηράς κυρίας» πρωθυπουργό των Εργατικών που συγκυβερνούσε με τα συνδικάτα και οδήγησε τη χώρα το 1978 σε ταπεινωτική προσφυγή με σκληρούς όρους στο ΔΝΤ!
Αν στην Αγγλία ο Μίλιμπαντ δεν μπόρεσε να απεγκλωβίσει τους δυσαρεστημένους από τη Δεξιά, στη Σκοτία δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη συνολική φυγή προς μια εθνική-αριστερή επιλογή σε μια περιοχή που παρέμεινε φέουδο των Εργατικών ακόμη και την εποχή της παντοδυναμίας της Θάτσερ. Η κατακρήμνιση του Ολάντ στη Γαλλία, η σταθερή μεγάλη διαφορά σχεδόν δέκα μονάδων που χωρίζει χριστιανοδημοκράτες και SPD στη Γερμανία αναδεικνύει τη Σοσιαλδημοκρατία - Κεντροαριστερά ανίκανη να εισπράξει την κοινωνική δυσαρέσκεια για την κρίση, ένα κενό που σπεύδουν να καλύψουν κάθε λογής κατά κύριο λόγο ακροδεξιοί αντιευρωπαϊκοί λαϊκισμοί και τοπικοί εθνικισμοί.
Πηγή :