ΣΥΝΟΡΑ: Αφιέρωμα στη λέξη που σημάδεψε το 2015

Το 2015 είναι μια χρονιά που δεν μπορείς να την αποχαιρετήσεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω, μέσα από αγκαθωτά σύρματα και κάτω από πρόχειρες τέντες, ούτε διαγράφοντας από τη μνήμη τις εικόνες από το Αιγαίο και από τα στρατόπεδα αυτής της νέας προσφυγιάς.

Και το 2016 είναι μια χρονιά που δεν μπορείς να υποδεχτείς ανέμελα, χωρίς να τυλίξεις στην άκρη μια κουβέρτα ή ένα ρούχο που μπορείς να στερηθείς, χωρίς να βάλεις στη λίστα του σούπερ μάρκετ κάτι για τους άλλους. Οι άλλοι, το ξέρεις πια, θα μπορούσαν να είσαι εσύ, οι φίλοι σου, οι οικογένειά σου. Ή μπορεί να είστε στο μέλλον.

Η πολιτική επιβίωση των ανθρώπων είναι σήμερα νοητή μόνο αν ο πολίτης μάθει να αναγνωρίζει τον πρόσφυγα που ο ίδιος είναι, έλεγε ο Ιταλός φιλόσοφος Giorgio Agamben πριν από δυο δεκαετίες. Αν τον ακούγαμε τότε, μάλλον δεν θα είχαμε ιδέα τι εννοεί. Σήμερα, αποχαιρετώντας το 2015, ξέρουμε ότι η προσφυγιά έχει πολλές εκδοχές. Τόσες όσοι και οι μηχανισμοί περιθωριοποίησης που εφευρίσκουν τα κράτη και τα συστήματα εξουσίας για να ξεφορτωθούν τους ανθρώπους που δεν χωράνε στα σχήματά τους.

Στο cricket, αποχαιρετούμε, λοιπόν, το 2015 μιλώντας για τα σύνορα ως μηχανισμούς αποκλεισμού:

Ο Χρήστος Σύλλας, στις εφτά κουβέντες για τα σύνορα, αναποδογυρίζει τη γυάλα του Αιγαίου, συναντάει φτηνούς εργάτες που το διέσχισαν, παρατηρεί πώς άλλαξε το βλέμμα όσων γύρισαν από τη Μυτιλήνη και την Ειδομένη κι ακούει τραγούδια που λένε οι μετανάστες περιμένοντας το πλοίο για τον Πειραιά.

Η Khalida μετράει νεκρούς και ζωντανούς που περνούν καθημερινά από τοΜάους παντ σε προχωρημένη σήψη του γραφείου της.

Το βυτίο διηγείται δυο παράλληλες ιστορίες λουσμένες σε όλο το ασήμι του κόσμου.

Η Λένα Δελβερούδη γράφει για δύο ιστορικά ποδοσφαιρικά ματς και για τη δυνατότητα ενός άλλου κόσμου, όπου δεν θα έχει σημασία πού γεννήθηκε κανείς ή ποια σύνορα πέρασε.

Ο Γιώργος Δρόσος ξεχωρίζει ένα τραγούδι για τα σύνορα, ό,τι κι αν σημαίνουν τα σύνορα για τον καθένα που θέλει να απελευθερωθεί περνώντας τα.

Η Ζαΐρα Κωνσταντοπούλου διαπιστώνει ότι, σαν τον πίθηκο του Κιούμπρικ στην Οδύσεια του Διαστήματος, ασκούμε εξουσία με τη βία και ξαναγυρνάμε όλο στα ίδια, αναγκασμένοι να διεκδικήσουμε δικαιώματα και ελευθερίες που ήταν ζητούμενα και πριν από έναν αιώνα.

Η Αγγελική Μπούμπουκα γράφει για το βιβλίο «Εμείς οι πρόσφυγες», με τα δοκίμια της Hanna Arendt, του Giorgio Agamben και του Enzo Traverso, που στοχάζονται, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, πάνω στην κατάσταση των προσφύγων, δηλαδή των ανθρώπων που χάνουν το δικαίωμα να έχουν δικαιώματα, όταν δεν χωράνε στις κατασκευές των κρατών-εθνών.

Ο Γιάννης Νικολόπουλος σκιτσάρει φράχτες και οικογενειακές φωτογραφίες και οι apophenia_2 αποτυπώνουν τις απολογιστικές στατιστικές του προσφυγικού κύματος της Ευρώπης σε ένα γράφημα. Τα αχνά σύνορα που θα διακρίνετε εκεί είναι και τα μόνα που θα βρείτε σε αυτό το αφιέρωμα του cricket για το 2015.

Πηγή : http://thecricket.gr/