Κι ενώ περπατάμε και μετράμε τις μέρες
που απομένουν ως την άδειά μας, μια εικόνα σαν αυτή επαναφέρει τη σκέψη
μας στη σκληρή πραγματικότητα. Υπάρχουν κι οι άνθρωποι που το καλοκαίρι
είναι ακόμα πιο βασανιστική εποχή από τις υπόλοιπες γι’ αυτούς. Γιατί το
δικό τους «σπίτι» δεν διαθέτει κλιματισμό και δεν έχει θέα θάλασσα.
Γιατί τη δικιά τους παραλία μπορούν να την δουν μόνο στην αφίσα της
στάσης λεωφορείου που έχουν για γείτονά τους. Κι επειδή οι ελάχιστοι που
θα τους προσέφεραν το λίγο φαγητό από αυτό που ΔΕΝ τους λείπει, γιατί
το «από το υστέρημα μας» φαντάζει πλέον φράση αρκετά γραφική,
παραθερίζουν τώρα σε κάποιο τουριστικό ονειρεμένο θέρετρο.
Τον άνθρωπο τις πρώτες μέρες, για
ευνόητους λόγους, δεν μπόρεσα να τον φωτογραφίσω. Τις επόμενες μέρες
έβλεπα μόνο την περιουσία του, δυό κουβερτούλες δηλαδή κι ένα αποκούμπι
μαξιλάρι, Αύγουστο μήνα. Ευχήθηκα απλά να είναι κάπου και να επιστρέφει
όταν ο ήλιος κάνει την «διαμονή» του λίγο πιο υποφερτή. Αλλιώς… θα το
μάθουμε. Στον τοίχο πίσω του, γκράφιτι μιας γενιάς που επαναστατεί με
τον δικό της τρόπο.
Σύμβολα, συνθήματα, ονόματα, καρδιές. Άλλος κόσμος.
Και δίπλα ακριβώς αφίσα του ροφήματος που δίνει φτερά. Διαφήμιση,
επιρροή, κατανάλωση… Πόσες φορές δεν θα ευχήθηκε ο άνθρωπος στο παγκάκι
να του έδινε φτερά για να αντέξει. Αυτό κι αν είναι όμως άλλος κόσμος.
Σαν να κοιτάμε εμείς αφίσα απ’ το Μπαλί κι ενώ ονειρευόμαστε τους
εαυτούς μας ξυπόλητους στις παραλίες του καταλαβαίνουμε την αδυνατότητα
του ονείρου μας, χαμογελάμε και συνειδητοποιούμε: είναι αφίσα!
Συγγνώμη αν σας στεναχωρώ Αύγουστο μήνα,
ενόψει των διακοπών που πλησιάζουν. Πιείτε ένα Malibu παραπάνω στην
υγειά μου και ξεχάστε το… Υπάρχει όμως κι αυτή η πλευρά της ζωής, και
είναι δίπλα μας… Καλές διακοπές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου