Ο Ισπανός «πειρατής» του Αιγαίου ,ο Ρόμελ και το ναυάγιο στη Σέριφο video

Εδώ και 82 χρόνια, στον βυθό νοτιοδυτικά της Σερίφου, «κοιμάται» λαβωμένος από εχθρικά πυρά, ένας «πειρατής» του Αιγαίου που με τον μανδύα του ουδέτερου, μετέφερε πυρομαχικά και εφόδια στην στρατιά του Ρομελ στην Αφρική.

Κυνηγήθηκε άγρια από τα συμμαχικά υποβρύχια και από το Υ/Β ΚΑΤΣΩΝΗΣ (κυβερνήτης Βασίλης Λάσκος), αλλά κατέληξε στον υγρό του τάφο τον Μάιο του 1943, από πυρά βρετανικού αεροσκάφους που το αναζητούσε επί αρκετό χρονικό διάστημα στις Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη!

https://giannisserfanto.blogspot.com/2020/08/blog-post_56.html

 

Πηγή : https://www.militaire.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Ἡ γραμμή τοῦ ὁρίζοντος Σέριφος

φωτο Περικλής Αλκίδης Σέριφος 
«Ὡς αναπνοή θά πρέπει να ἐννοήσετε τήν πνευματικότητα» (Ν. Γ. Πεντζίκης)

Πρόσφατα ξαναδιάβασα το βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου Γραμμή ορίζοντος προσπαθώντας να καταλάβω την πρωταγωνίστρια  την Ρέα Φρατζή αλλα και τον αγαπημένο χρήστο βακαλόπουλο βυθιστηκα σε αυτό το υπαρξιακό μακροβούτι του συγγραφέα 

Η Ρέα Φρατζή παρουσιάζεται ως μια γυναίκα στο μεταίχμιο – ανάμεσα σε έναν παλιό και έναν νέο εαυτό.
Η ταυτότητά της, απλή και καθημερινή («Ρέα Φρατζή, ελαφρά ντυμένη, έχει μερικά λεφτά»), την τοποθετεί στον σύγχρονο κόσμο, αλλά ο τρόπος που στέκεται —«με την πλάτη στον τοίχο του μικρού μαγέρικου»— δείχνει εσωτερική κούραση και αποξένωση.
Έχει μόλις χωρίσει, βρίσκεται μόνη, και το βλέμμα της στρέφεται σε κάτι ανώτερο, άυλο, που υπερβαίνει την προσωπική της απώλεια.Η Ρέα Φρατζή είναι περισσότερο σύμβολο παρά πρόσωπο:

αντιπροσωπεύει τον σύγχρονο άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά στο άπειρο του κόσμου, προσπαθώντας να βρει νόημα μέσα στην αποξένωση.
Είναι γήινη — «ελαφρά ντυμένη, με μερικά λεφτά» — αλλά και μεταφυσική, καθώς είναι η μόνη που βλέπει τη σημαία και νιώθει τη «γραμμή του ορίζοντος» να την καλεί.

Μέσα της συνυπάρχουν το προσωπικό και το συλλογικό, το σωματικό και το πνευματικό.
Η παρουσία της στην πλατεία, απέναντι από την εκκλησία, είναι σαν μια σκηνή εξαγνισμού: ο άνθρωπος ενώπιον του φωτός, της ιστορίας και του Θεού — χωρίς πια τίποτα να τον προστατεύει.Ξέρετε η υποψιάζεστε πως υπάρχουν εκατοντάδες ψυχές που επισκέπτωνται το νησί και εχουν αυτην την εμπειρία ειτε λέγονται τουρίστες ειτε επιχειρηματίες  αλλά και  ντόπιοι ειναι ολοι τους ανθρωποι δεν το βλέπουν ολοι έτσι αλλα υποσεινειδητα εχουν την ενθύμηση οτι ειναι εικόνες θεού ειτε ειναι αθεοι ειτε πιστευουν στον θεό 

Πρόσφατα  δηλαδή αυτό το καλοκαιρι πήγα στον Πύργο για το πανηγύρι μετα απο δυο χρόνια που λογω υγείας δεν μπορουσα να βοηθήσω εφτιαξα  επιτέλους τα γονατα μου με δυο εγχειρήσεις και σταθηκα όρθιος βοήθησα οσο μπορούσα κοινώνησα μετάλαβα μετα απο πολλά χρόνια και κοινωνησα με φιλους και συγγενεις γιορτασα τα 64 γενεθλια μου ολα ηταν ειρηνικά ακομα θυμάμαι την υπέροχη εικόνα της γραμμης οριζοντος το απογευμα ανήμερα της παναγιάς στον Πυργο Δοξα τω θεώ ειπα μέσα μου 

Οταν γύρισα στην Χωρα μετα την λειτουργία την πρωινη οπου μαζευτηκαμε οι κτήτορες και καναμε τον απολογισμό ευτυχως βγαλαμε τα εξοδα της προσφοράς πηρα μαζί μου και δυο κομματια πρόσφορο για το καλό τα έβαλα μεσα στον τροβα πηγα στον Βασιλέα για εναν καφε 

Εκει έμαθα οτι μια αλοδαπή η οποία ζει στο νησι χρονια εκλεισε το μαγαζί της ανημερα της Παναγιας και πήρε μια ποδιά και ολη την καλή της διαθέση για να ερθει να βοηθήσει στον πύργο οπου χρειαζόταν εκει λοιπόν μια κτητόρισα την εδιωξε λεγοντάς της ότι τι δουλειά εχεις εσυ εδω εισαι ξένη τρα βα στο σπίτι σου εκεινη στεναχωρήθηκε πολυ και εκλαιγε απαρηγόρητη

 Με στεναχώρεσε  και  μου φανηκε αδικο και αποφασισα να πάω  και να την βρω στο μαγαζί της μπήκα λοιπόν και της ειπα παρε τουτο το κομματι προσφορο και ελα του χρονου στον Πύργο να βοηθήσεις με ευχαριστησε και ενιωσα την ευγνωμοσυνη της μιας και ειδα μια ανειπωτη χαρά στο προσωπό της 

Ειδα στο βλέμμα της την γραμμη του ορίζοντος «Η γραμμή του ορίζοντα δεν είναι ένα σημείο που μπορείς να φτάσεις. Όσο πλησιάζεις, τόσο απομακρύνεται. Κι όμως, χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε τίποτα να διασχίσεις. Είναι εκεί για να σου θυμίζει πως η ζωή δεν είναι η άφιξη, αλλά η πορεία προς κάτι που δεν τελειώνει ποτέ.» Ουσιαστικά, ο ορίζοντας δεν υπάρχει “εκεί έξω” — τον κουβαλάς μέσα σου. 

Ολο το νησί και ο κόσμος   ζει έτσι αλλοι το καταλαβαίνουν και αλλοι δεν το καταλαβαίνουν και οι ψυχές συνδιαλέγονται κοινωνούν αυτην την μεγάλη αλήθεια του θεού παράγωντας καλό η κακό θλιψη η χαρά η χάρις του θεού βρέχει επι δικαίων και αδίκων 

«Το μοναδικό αληθινό νέο είναι πως κανείς δεν αρέσει πια σε κανέναν», γράφει.  ο Βακαλόπουλος Μιλούσε για την εποχή που δεν υπάρχει μόνο ένα νησί, γι’ αυτό όλα τα νησιά είναι ίδια, και δεν υπάρχει μόνο ένας άντρας, γι’ αυτό όλοι οι άντρες είναι ίδιοι, αλλά να που ξεπροβάλλει η βασανιστική ψευδαίσθηση των άπειρων καλύτερων επιλογών, λες και ο Βακαλόπουλος περιγράφει τον έρωτα στην εποχή των dating apps και τον αλγόριθμο εκείνο που πλέον όλοι έχουμε στο κεφάλι μας, επιλέγοντας ή απορρίπτοντας αυτόματα ανθρώπους εν ριπή οφθαλμού, σύμφωνα πάντα με τις αυστηρές και πολύπλοκες προδιαγραφές μας

 Όπου και να σύχναζε σήμερα η Ρέα Φραντζή, όσο και να μην αναγνώριζε τη σημερινή Μεγαλούπολη , όσο και να τρόμαζε με τα στίφη των τουριστών, ό,τι θα την έσπρωχνε σ’ ένα πλοίο με προορισμό την Σέριφο ή την Πάτμο η άλλο νησί, δεν έχει σημασία ποιο, αρκεί να είναι το «ένα νησί», είναι εκείνη η συγκολλητική ουσία που αισθάνεται κανείς πως κάπου στη διαδρομή έχει χάσει, είναι ο πυρήνας, το κέντρο της ύπαρξής του.

Ὁ Χρήστος Βακαλόπουλος καταφέρνει μέ  ἐνάργεια νά καταγράψει  τόν χωρισμό μας ἀπό τόν προγονικό τρόπο ἀναπνοῆς. «Ζωή εἶναι –πιά- αὐτό πού δέν ἔχει παρελθόν», πού δίχως ρίζες μᾶς καταντᾶ τουρίστες, νά καπνίζουμε, νά ἀγοράζουμε, νά τρώμε καί νά ἀφοδεύουμε πάνω στή μοίρα τοῦ τόπου μας. Ἴδιοι ὅλοι οἱ χρόνοι,  ἴδιοι ὅλοι οἱ ἀνθρώποι, ἴδια ὅλα τά νησιά, ἴδιοι ὅλοι οἱ τόποι, «ἡ Σέριφος δέν ἀναπνέει» ὅλα ἔχουν χάσει πιά τήν ἀναπνοή τους μέσα μας. Τό ἀπολύτως τίποτα κατεδαφίζει τόν πολιτισμό μας,  «ξερνάει πάνω μας» τή δικτατορία τῆς διαστροφικῆς ἐλευθερίας της ηθικής του γούστου και του επερχόμενου βελούδινου ολοκληρωτισμου .

 Ακόμα κι αν θα βουτούσε και πάλι στα νερά του Αιγαίου, κολυμπώντας προς τη γραμμή του ορίζοντα, θα ήταν η ανάγκη για το παρόν, ένα παρόν που να μεγαλώνει «με τη βοήθεια των ταπεινών αιώνων», το παρόν της δικής της ζωής που θα την καλούσε.

«Αὐτή τή στιγμή λείπει... κολυμπάει…» χάνεται ἀπό προσώπου γῆς, παλεύει κόντρα στη χαίνουσα λήθη, νά ἀξιωθεῖ στ’ ἀνοιχτά τή  μυστική ἀπεραντοσύνη ἀπό τό «ἐλθέ» τῆς ἀρχέτυπης κλήσεως. Ἡ γραμμή τοῦ ὁρίζοντος σά μεταφυσική φλέβα ἐπανασυνάπτει τά ρέοντα μέ τά ἀεί μένοντα καί ζέοντα τῶν οὐρανίων πνοῶν.

Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Η Παναγία και εμείς

Η Παναγία στους Σκοπούς (Παναγία Σκοπιανή) είναι μια πανέμορφη εκκλησία όχι μόνο για την αρχιτεκτονική της, αλλά και για τον φροντισμένο περιβάλλοντα χώρο, όσο και για την περιοχή που βρίσκεται. Θα την βρείτε στη βορειοανατολική Σέριφο μετά τον Καλλίτσο δεξιά σας κοιτάζοντας προς τη θάλασσα. Θα την ξεχωρίσετε εύκολα με τους ολόλευκους τοίχους της και τον χαρακτηριστικό μπλε της τρούλο.

 

Η επίσκεψη στην Παναγία τη Σκοπιανή θα σας δώσει την ευκαιρία για λίγο περπάτημα, ένα διάλειμμα στη περιήγηση σας στη Σέριφο και θα σας ξεκουράσει στους ίσκιους της. Ενώ η θέα σαγηνεύει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

 

Είναι οι μέρες αυτές αφιερωμένες στην Παναγία επειδή ακριβώς η ίδια η Παναγία είναι η πιο αφιερωμένη από όλες τις υπάρξεις και μάλιστα αποκαλύπτει ότι το μυστήριο του ανθρώπου είναι αυτή η αφιέρωση. Η αφιέρωση αυτή είναι το μυστικό για να καταλάβουμε, η αναφορικότητα όπως την λέει η νεότερη φιλοσοφία, είναι ο τρόπος που μπορούμε να καταλάβουμε την ανθρώπινη ύπαρξη, γιατί ακριβώς όπως φαίνεται ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αυτοαναφορικός. Θα έλεγα μάλιστα ότι πιθανώς η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ρχαίας και της νεώτερης φιλοσοφίας και της ψυχολογίας ταυτόχρονα είναι αυτή η αναφορικότητα. Κι αν τυχόν χαθεί αυτή η αναφορικότητα με ένα τρόπο που ουσιαστικά αφορά και τον  σύγχρονο δικαιωματισμό, αυτό το πράγμα γίνεται φυλακή για τον άνθρωπο. Και αυτό το πράγμα είναι πολύ σημαντικό να το δούμε και θεολογικά.

Το έτεροαναφορικό αντικείμενο είναι η πιο σημαντική ανακάλυψη της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας, αλλά και της ανθρώπινης εμπειρίας και το συνέδεσα αυτό σε μια ομιλία που έκανα στο  μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια, που την στιγμή αυτή που μιλάμε σώθηκε ως εκ θαύματος από την φωτιά, για τον παράλυτο. Αυτός ο παράλυτος φτάνει στον Χριστό με μια τεράστια ελπίδα. Η ελπίδα του είναι η ατομική του ολοκλήρωση, να σταθεί στα πόδια του. Και ξαφνικά ακούει κάτι που είναι σκανδαλώδες και για μας και για εκείνον. Μην ανησυχείς του λέει ο Χριστός, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου. Μα εγώ δεν ενδιαφέρομαι γι’ αυτό. Έχω έρθει εδώ ζητώντας την θεραπεία μου. Δεν έχω καμία άλλη επιθυμία. Δεν επιθυμώ να σωθώ, ούτε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μου, ούτε να γίνω καλύτερος. Αυτή τη στιγμή θέλω μόνο να περπατήσω. Αυτός ο υπαρξιακός αποπροσανατολισμός ή μάλλον αναπροσανατολισμός που κάμνει ο Χριστός είναι πολύ σημαντικός και απρόσμενος. Του λέει, κοίταξε να δεις, υπάρχει ένα ολόκληρο πακέτο που το παίρνεις μαζί. Δεν μπορείς να πάρεις εκλεκτικά ένα κομμάτι του πακέτου. Δεν μπορεί να γίνεται αυτή η αθλιότητα που γίνεται σήμερα κατά κόρον και προβάλλεται από τα ΜΜΕ, ότι από όλα παίρνω το καλύτερο και δεν πληρώνω τίποτα, έτσι όπως γίνεται στα αμερικάνικα φίλμ που ο ήρωας τα παίρνει όλα και δεν χάνει τίποτα. Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος και δεν συμβαίνει ποτέ στην πραγματική ζωή.

Στην πραγματική ζωή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή αυτό το οποίο αρπάζω, αυτό που διαλέγω, με ακολουθεί μέχρι τέλους των συνεπειών του. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε. Με φτάνει πάντοτε ως το τέλος. Δεν μπορεί να κλαδέψω τον ναρκισσισμό του άλλου και να μείνει ο δικός μου υπέροχος. Δεν είναι δυνατόν να εκμεταλλευτώ τον άλλο και να μην με εκμεταλλευτούν εμένα. Δεν γίνεται εγώ να αδιαφορώ για τις ανάγκες των άλλων και οι δικές μου ανάγκες να γίνουν τελικά σεβαστές. Αυτό το πακέτο, λέει στον παράλυτο ο Χριστός, πρέπει να το προσέξεις. Μου ζητάς την ατομική σου ολοκλήρωση και εγώ ζητώ την θέση σου μέσα στο σύνολο της κοινότητας. Γιατί αυτό σημαίνει συγχωρούνται οι αμαρτίες σου. Αμαρτίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποτελέσματα μιας αποτυχημένης κοινωνίας με τους άλλους, με τον Θεό.

Η φοβερή ερώτηση του Χριστού είναι μια ερώτηση αναφορικότητας. Σε τι αναφέρεσαι; Δεν κατάλαβες ότι το πρόβλημά σου είναι ακριβώς αυτή η ελλιπής αναφορικότητα, η ελλιπής παρουσία σου μέσα στην πραγματικότητα των ανθρώπων;  Αυτή η ελλιπής σου παρουσία μέσα στην πραγματικότητα του κόσμου, αυτή η ελλιπής σου παρουσία μέσα στην πραγματικότητα του Θεού. Αυτό το πράγμα είναι η αμαρτία. Και αυτό το πράγμα είναι το κακό, και αυτό το πράγμα γεννάει κάθε άλλο κακό, του λέει ο Χριστός. Και αυτά είναι λόγια συγκλονιστικά. ΚΑι για υτούς που τα ακούνε και δεν τα καταλαβαίνουν, ποιος είναι αυτός που συγχωρεί αμαρτίες; Αντί να καταλάβουν την συγκλονιστική διάσταση της δήλωσης του Χριστού, αντί να καταλάβουν την διδασκαλία του Χριστού, αυτοί καθονται και σκέφτονται και λένε ποιος είναι αυτός που συγχωρεί αμαρτίες. Το θέμα είναι, αν κατανοήσεις  την φοβερή δυναμική αυτού του υπαρξιακού πακέτου που καταλήγει στην προσωπική σου βλάβη, αλλά αρχίζει με την βλάβη των άλλων, καταλήγει στην προσωπική σου μη ολοκλήρωση, αλλά ξεκινάει με τον αποκεφαλισμό των άλλων, καταλήγει στην προσωπική σου αρρώστια, αλλά στο μεταξύ έχεις εσύ αρρωστήσεις κάποιους άλλους.

Αυτό το πράγμα, είναι το μυστήριο. Και βλέπετε πόσο σύγχρονο είναι το ευαγγέλιο, επειδή μιλάει ο Χριστός ως Θεός μέσα στα ανθρώπινα αυτά που λέει αφορούν τους νόμους της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό το οποίο ο άνθρωπος είναι κατά φύσιν. Και πρέπει να το καταλάβουμε και εμείς σήμερα με σημερινούς υπαρξιακούς όρους. Και βλέπετε αν το δούμε έτσι καταλαβαίνουμε το μεγάλο πρόβλημα του ανθρώπου, που είναι το πλαίσιο που θα θέσει την ύπαρξή του. Από εκεί ξεκινούν όλα, και από αυτό προέρχονται οι συνέπειες που αντιμετωπίζουμε στην ιδιωτική μας ζωή. Αλλά επειδή ακριβώς είμαστε μέσα στον χώρο της γενικευμένης φιλαυτίας, το να φτάσουμε να δούμε το αίτιο τη στιγμή που μας πονάει το αποτέλεσμα, είναι πργματικά ακανθώδες και δυσεπίλυτο ζήτημα και αυτό ακριβώς αντιμετωπίζουν οι Πνευματικοί, οι Γεροντάδες, αυτοί που ασκούν πνευματική καθοδήγηση. Δεν λέω οι ψυχολόγοι, γιατί αυτοί συνήθως δεν μπαίνουν σε αυτό τον κόπο και το λέω με λύπη αυτό. Οι ψυχολόγοι συνήθως μπαίνουν στην ενίσχυση του ατομικού υποκειμένου, δηλαδή στην ενίσχυση του εγώ, στη διαδικασία να δικαιώσουν το εγώ και το εγώ χάνει ακόμα περισσότερο την αναφορικότητά του, βυθίζεται ακόμα περισσότερο στην αμαρτία αυτή, στην ουσία της αμαρτίας.

Γιατί προσέξτε έχουμε μια ηθικολογική άποψη για την αμαρτία που είναι καταστροφική. Είναι μια νομική αντίληψη της αμαρτίας, σαν να πέρασες με κόκκινο. Δεν είναι ότι πέρασες με κόκκινο. Είναι ότι δεν λειτουργεί οντολογικά η ύπαρξη, όταν δεν υψωθεί στο ύψος των προτάσεων που έχει κάνει ο Θεός για τη δημιουργία. Δεν λειτουργεί δηλαδή η ύπαρξή σου σύμφωνα με το manual της δημιουργίας σου που το ξέρει ο Θεός, αφού αυτός σε έφτιαξε. Και λειτουργούν μετά οι ενδοϋπαρξιακοί νόμοι και έρχονται τα αποτελέσματα που τα βλέπουμε όλοι και δεν τα αναμένουμε δήθεν, όπως είναι και το άλλο το μη αναμενόμενο να πάσχει κανείς σε κάτι που δεν έφταιξε. Ναι αλλά έφταιξαν άλλοι στο χώρο που εσύ πάσχεις. Με βάση το νόμο του χάους μεταφερμένο στα υπαρξιακά φαινόμενα, δεν μπορείτε να φανταστείτε μια δική μου λαθεμένη μου συμπεριφορά πόσο μακριά μπορεί να φτάσει, όπως και ένα αγαθό μου έργο πόσο μακριά μπορεί να φτάσει. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να νομίζει κάποιος ότι είναι μόνος του. Γιατί δεν είναι μόνος του ούτε ένα δευτερόλεπτο. Γιατί οφείλει την γλώσσα του, την ύπαρξή του, τις χειρονομίες του, τα πάντα σε κάποιον άλλον, από τον πρώτο άλλον που είναι η μάννα μέχρι τον έσχατο Άλλο που είναι ο Θεός ο ίδιος και του οποίου είμαστε εικόνα.

Δηλαδή είμαστε εικονικά πλάσματα όχι με την έννοια ότι δεν είμαστε πραγματικά αλλά είμαστε όντα  τα οποία περιέχεται η υπαρξή τους σε μια εικονική οντολογίαπου σημαίνει  είμαστε αναφορικά όντα. Και επειδή είμαστε αναφορικά όντα, αμαρτία είναι η παραγνώριση της αναφορικότητας, αμαρτία είναι ο ιδιασμός.  Κι αυτή η αναφορικότητα πρέπει να αναλυθεί σωστά για να γίνει κατανοητή. Δεν είναι μια αναφορικότητα επειδή εγώ απλώς αναφέρω τα πάντα στην ύπαρξή μου. Γιατί κι αυτό είναι λάθος. Είναι μια αναφορικότητα πραγματική. Είχα εισάγει τον όρο «η ετερότητα του ετέρου». Όχι η ετερότητα που εγώ του προβάλλω, γιατί η ετερότητα που εγώ του προβάλλω είναι κι αυτή ένα τεράστιο αδίκημα.  Κι όμως ένα μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας αυτό το υπερασπίζεται. Έχουν όμως λάθος. Και αυτό φαίνεται ότι ο άλλος ανθίσταται όταν του επιβάλλεις το δικό σου νόημα της υπαρξιακής ερμηνευτικής. Αυτό το πράγμα τον οδηγεί σε αντίδραση, Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος υπερασπίζεται ένα πυρήνα υπαρξιακό, αυτό το ξέρουν μόνο οι Πατέρες, ο οποίος είναι πραγματικά δικός του και τον οποίο πρέπει να σεβαστείς. Πρέπει να σεβαστείς την αναφορικότητα του άλλου, αυτό που πράγματι είναι ο άλλος. Τότε γεννιέται η έννοια της αμαρτίας. Αμαρτία υπάρχει όταν εσείς καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι από μέρους μου μια υπερβολή, από μέρους μου ένα λάθος, είναι κάτι που είναι  αυθάδεια, είναι κάτι που είναι κακό να το κάνω, επειδή έχετε αντιρρήσεις.

Είναι πολύ σημαντικό το πώς θα γίνω δεκτός μέσα σου. Όπως πραγματικά είμαι ή με ψεύτικο πρόσωπο; Η ανάλυση είναι φιλοσοφοψυχολογική αλλά η πραγματική λύση υπάρχει στον θεολογικό χώρο, αν είναι σωστά τοποθετημένος. Γιατί τα λέω αυτά σήμερα; Επειδή θα μιλήσω για την Παναγία. Η Παναγία είναι η τέλεια πραγμάτωση της αναφορικότητας. Είναι πολύ σημαντικό αυτό να το καταλάβουμε με σημερινούς όρους. Το να σας πω ότι η Παναγία είναι μοναδική και σπουδαία αυτό το ξέρετε. Το σημαντικό είναι όλο αυτό το σύμπαν που κτίζει η θεολογία να το καταλάβουμε για να έχουμε κίνητρα. Το έργο της Παναγίας είναι τεράστιο απ’ αυτή την άποψη. Το έργο της είναι η πραγμάτωση του ομοουσίου. Λέω ότι έλεγα προηγουμένως με θεολογικούς όρους. Τι έλεγα προηγουμένως; Η πραγμάτωση της αναφορικότητας των πραγματικών άλλων. Όχι των αφηρημένων άλλων που τους σκέφτομαι για ναρκισσιστική μου απόλαυση. Η πραγματική σχέση είναι να μιλήσω με σας και να προσπαθήσω να σηκώσω το βάσανό του και το πρόβλημά του. Αυτό δηλαδή που κάνει ένας πνευματικός. Αυτή είναι η πραγματική φιλία που μπαίνει ο ένας στον πόνο και στον κόπο του άλλου. Ή ένας γάμος που αν δεν δουλέψει έτσι θα λήξει γρήγορα ειδικά σήμερα που όλοι διδάσκονται να κατασπαράσσουν τους άλλους. Αυτή η απανθρωπιά καλλιεργείται σήμερα, να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους χωρίς να κινδυνεύεις.

Η Παναγία λοιπόν, κουβαλάει το ομοούσιο στη δημιουργία όσο ήταν δυνατό σε άνθρωπο. Κι αυτό θα προξενήσει την επέμβαση του Θεού μετά για να ολοκληρώσει το έργο αυτό, εν Αγίω Πνεύματι. Το να πετύχουμε την σωτηρία μας αυτό σημαίνει να έρθει το ομοούσιο της Αγίας Τριάδας στα ανθρώπινα. «Ίνα ώσιν εν». Τι σημαίνει; Είναι μια παράδοξη και επικίνδυνη διατύπωση του Χριστού του ίδιου. Αυτό υπηρετεί η Παναγία. Ο μεγάλος Θεολόγος και ανθρωπιστής Καβάσιλας, ανθρωπιστής όμως όχι όπως τους άλλους που οδηγούν στην απομόνωση και τελικά στην κατάθλιψη, λέει: Πριν την Παναγία το κακό είχε γίνει ένα με την ανθρώπινη φύση. Φοβερή κουβέντα. Το κακό έμοιαζε να είναι ταυτισμένο με την ανθρώπινη φύση. Έμοιαζε να μην υπάρχει μέσα στον άνθρωπο δύναμη για το αγαθό. Μέσα, λέει, σε μύρια σώματα δεν έβρισκες άνθρωπο. Η Παναγία την δοσμένη δύναμη κατά της αμαρτίας, κατά του κακού την κάνει πραγματικότητα με ένα τρόπο ακέραιο και καταπληκτικό. «Έρωτι Θεού και ρωμαλέω λογισμώ και γνώμης ευθύτητι». Αναπτύσσει έρωτα Θεού και ρώμη λογισμού που πηγάζει από τον θείο αυτό έρωτα και μια ευθύτητα γνώμης που πηγάζει από αυτή την ρώμη του λογισμού. Ευθύτητα, θα κάνω αυτό το ένα και μόνο αυτό το «ενός εστί χρεία». Πολεμά κατά της αμαρτίας με ένα καθολικό τρόπο κι έτσι μη δεχόμενη κανένα άλλο λογισμό εκτός από τον λογισμό της αφιέρωσης στον Θεό. Δηλαδή η απόλυτη αναφορικότητα στον Θεό.

Πως έγινε αυτή η κίνηση; Λέει, δεν έγινε μόνο με τις δικές της δυνάμεις έγινε και με την χάρη «την χάριν είλκυσεν». Όχι όμως ειδική χάρη, όχι περισσότερη χάρη απ’ αυτή που είχε μέχρι το σημείο αυτό ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Προσέξτε το. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πήρε την ίδια χάρη που πήραμε κι εμείς. Το δόγμα της άσπιλης σύλληψης της Παναγίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έχει απορριφθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Γιατί απορρίφθηκε; Γιατί η Παναγία αμέσως εμφανίζεται μη γνήσια στην προαίρεσή της. Ήταν απολύτως ευθεία, αφιερωμένη και αναφορική στον Θεό. Αν πούμε ότι έλαβε ειδική χάρη και απαλλάγηκε από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, δηλαδή από την φθορά, έχουμε λάθος. Πρέπει κάποτε να κουβεντιάσουμε για το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα που είναι μια εφεύρεση του Αυγουστίνου και κανονικά είναι κάτι διαφορετικό, δεν είναι ένα νομικό γεγονός, μια νομική παράβαση, μια αυθάδεια ηθικιστικού είδους, αλλά είναι στην πραγματικότητα είναι ένα λάθος οντολογικό ως δρόμος, αυτό που λέμε η υπονόμευση της αναφορικότητας και μια σειρά συνεπειών και το κακό έτσι πρέπει να το δούμε.

Το αποτέλεσμα λοιπόν της αφιέρωσης της Παναγίας είναι αυτή η απόλυτη αναφορικότητα και αυτό δεν γίνεται με καμιά ειδική προσθήκη χάρης, επειδή αν γινόταν έτσι, αν το έκανε η Χάρις ολόκληρο αυτό το πράγμα καταστρέφεται η ενεργός συμμετοχή του ανθρώπου στο μυστήριο της σωτηρίας. Βαθύτερα καταστρέφεται ο διάλογος, γιατί αναφορικότητα χωρίς διάλογο δεν υπάρχει. Αν είμαι πραγματικός ενώπιον του Θεού πρέπει να μιλάω κι εγώ. Αν είναι ο Θεός πραγματικός μέσα στη ζωή μου πρέπει κι αυτός να μπορεί να μιλάει, γι’ αυτό και η Θεολογία της κτιστής χάριτος έχει απορριφθεί από την Ορθοδοξία. Γιατί;  Γιατί ο Θεός πρέπει να είναι άκτιστος όταν μιλάει μαζί μου για νάναι πραγματικός, όπως είναι ο Θεός. Ο Θεός είναι άκτιστος και μιλάει ως άκτιστος με μένα. Αν είναι κτιστός σημαίνει ότι ουσιαστικά μιλάω με τον εαυτό μου σαν σε καθρέπτη. Αυτά είναι μεγάλα θέματα, δεν μπορούμε να τα συζητήσουμε όλα εδώ, αλλά πολλά απ’ αυτά συνδέονται. Δυστυχώς οι Προτεστάντες δεν τιμούν καθόλου την Παναγία, δεν την ονομάζουν Θεοτόκο και λένε απλώς η Μαρία.

Πρέπει να είναι ένα ιστορικό ανθρώπινο πρόσωπο η Παναγία που αποδεικνύει την ελευθερία της και την προαίρεσή της για να έχει νόημα αυτή η αναφορικότητα δια της συνεργείας. Πως ; Να είναι ενεργός κι από την πλευρά της Παναγίας, να το πω απλά. Αυτό σημαίνει συνέργεια. Όταν τραβάνε κάποιον και τον βάζουν στη φυλακή δεν υπάρχει συνέργεια, το αποδέχεται αναγκαστικά. Αυτό δε λέγεται συνέργεια. Συνέργεια λέγεται το μυστήριο της ελευθερίας, της ελεύθερης αγάπης, του ελεύθερου έρωτος, της ελεύθερης αναφορικότητας. Και συνίσταται ακριβώς η θεία εικόνα στον άνθρωπο σε αυτή την ελευθερία. Δεν υπάρχει ο πλήρης άνθρωπος χωρίς την ελευθερία. Ο Θεός αυτή την ελευθερία την σέβεται. Να τον φτύσω, να τον πετάξω στα σκουπίδια. Βλέπετε εγώ δεν σέβομαι την ελευθερία του άλλου να με φτύσει, να με πετάξει στα σκουπίδια, και να με αγνοήσει, και να μη με καταλάβει καθόλου. Κι αν το παρακάνει παίρνω κι ένα πιστόλι και το αδειάζω στο κεφάλι του.

Αυτά τελευταία κακώς τα λέμε γυναικοκτονίες. Ανθρωποκτονίες είναι. Δεν την σκοτώνει επειδή είναι γυναίκα αλλά επειδή ως άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ύπαρξη που έχει δίπλα του. Το πρόβλημα είναι ανθρωπολογικό και πνευματικό. Δεν είναι πρόβλημα φυλετικής διαμάχης, όπως ανόητα νομίζουν μερικοί. Άλλωστε και άντρες και γυναίκες μπορούν να εξοντώσουν ο ένας τον άλλο τέλεια και βιολογικά και ψυχολογικά χωρίς κανένα είδος όπλου. Αλλά τι να περιμένει κανείς. Η κοινή αντίληψη που έχουμε σήμερα για πολλά πράγματα είναι βαρβαρική.

Δεν υπάρχει λοιπόν άσπιλη σύλληψη, υπάρχει βέβαια κάτι που πρέπει ορθοδόξως να το κατανοήσουμε, υπάρχει και είναι σοβαρό, η αγνή διάθεση των γονέων της. Κοιτάξτε στα παιδιά η προσευχητική διάθεση και η αναφορικότητα των γονέων επηρεάζει. Δηλαδή η Παναγία δεν έχει άσπιλη σύλληψη, δηλαδή ένα όν που δεν πέρασε από τους πειρασμούς του Αδάμ και της Εύας, γιατί αυτό υπονοεί η άσπιλη σύλληψη, είναι η διδασκόμενη από το άγιο παράδειγμα των γονέων της. Ναι αυτό είναι αλήθεια. Είναι βασικό ότι οι γονείς της είναι άγιοι, ο άγιος Ιωακείμ και η αγία Άννα, η εκκλησία γιορτάζει και την σύλληψη της αγίας Άννας, είναι μια μεγάλη πραγματική αγία. Και η Παναγία είναι καρπός αυτής της βαθιάς αναφορικότητας κι ένα δώρο από τον Θεό, και επιστρέφεται σαν δώρο στον Θεό, τριών χρονών την προσφέρουν στον Ναό. Αυτό το πράγμα είναι ένα φοβερό κεφάλαιο για την Παναγία.

Κι εμείς δίπλα σε τόσα ανούσια ίσως που αφήνουμε στα παιδιά μας θα μπορούσαμε να αφήσουμε ένα τέτοιο κεφάλαιο αφιερώσεως. Είναι η μεγαλύτερη  προσφορά για ένα παιδί αυτή η αφιέρωση. Και η ίδια το συνεχίζει και το φτάνει στην τελειότητά του. Κατά άνθρωπο κάνει το μέγιστο που μπορεί να κάνει. Και με τον τρόπο αυτό λέει το φοβερό ο Καβάσιλας «έτσι την του Θεού προς εαυτήν στρέφει των οφθαλμών». Ξαφνικά γυρίζει ο Θεός και την κοιτάζει. Δεν μας βλέπει όλους ο Θεός ; Άλλο να μας βλέπει και άλλο να μας κοιτάξει κάποια στιγμή. Αυτή είναι μια φοβερή στιγμή για όλη την ανθρώπινη ιστορία. Και συνεχίζοντας λέει «όπως την έβλεπε κατάλαβε ότι είναι καλή η ανθρώπινη φύση, όπως την είχε φτιάξει. Τέρμα η απογοήτευση που του δίναμε μέχρι τότε. Και τον είλκυσε τον απαθή. Και έγινε εξ αιτίας της άνθρωπος αυτός που δεν ήθελε να δει τον άνθρωπο μπροστά του, λόγω της αμαρτίας. Ακούστε εκφράσεις οι οποίες είναι συγκλονιστικές στην κυριολεξία. Εντάξει μας βλέπει ότι και να κάνουμε ο Θεός, αλλά να γυρίσει να σε κοιτάξει!

Θυμηθείτε το περιστατικό με την αιμορροούσα. Ξαφνικά γύρισε και την κοίταξε. Γιατί η αιμορροούσα δεν του έλεγε έλα και κάνε με καλά, αλλά απορούσε αυτή, είσαι η πηγή της ζωής, είσαι το αληθινό φως; Ξαφνικά ο άνθρωπος προσελκύει την προσοχή του Θεού. Όπως ένας πατέρας που έχει είκοσι παιδιά και γίνεται σπίτι ο χαμός και ένα παιδί τον κοιτάζει και ρωτάει, πατέρα ποιος είσαι εσύ που κάνεις όλα αυτά τα εξαίσια, και γυρίζει και αρχίζει και τον κοιτάζει ο πατέρας. Εγώ το έχω ονομάσει αυτό «ανθρωπισμός εν συνεργεία» γιατί υπάρχει και ο αποσυνδεδεμένος ανθρωπισμός της αναγέννησης. Εδώ είναι ένας ανθρωπισμός άλλου είδους που δεν καταλύεται ο άνθρωπος, αλλά ενισχύεται άπειρα, επειδή ελκύει ξαφνικά τον Θεό τον ίδιο. Και γίνεται άνθρωπος, τολμηρότατη κουβέντα, εξ αιτίας της ο Θεός. Βλέπει μια τόσο καθαρή αφιέρωση, τόσο καθαρή αναφορικότητα, τόσο υπέροχη προσήλωση, τόσο μεγάλη και ερωτική, αδιάσπαστη και χωρίς φιλοδοξίες και χωρίς  ιδιοτέλεια αφιέρωση.

Δεν θέλει να καθιδρύσει καμιά φιλοσοφική σχολή η Παναγία, δεν θέλει καμιά παραπομπή στον εαυτό της, θέλει μονάχα να μιλήσει εκείνος, να δει εκείνον, να αφιερωθεί σε εκείνον, να δείξει μέσα στην ύπαρξή της εκείνον. Και βεβαίως λόγω αυτής της αφιέρωσης που είναι απόλυτη αποκτάει το δικαίωμα και της ψυχοσωματικής ανάληψης της ανθρώπινης φύσης. Εδώ είναι συγκλονιστική αυτή η λεπτομέρεια. Του δίνει η Παναγία το δικαίωμα να ενσαρκωθεί, όπως είναι ψυχοσωματικά παραδομένη σ’ αυτόν, του δίνει το δικαίωμα να παραλάβει την ανθρώπινη φύση. Όχι πλέον να διαλέγεται εξωτερικά μαζί της αλλά να γίνει ένα μαζί της. Είναι συγκλονιστικό. Όπως το λέει σε άλλο σημείο «ηράσθη ο Θεός γεννηθήναι εκ των αυτής αιμάτων». Τολμηρότατες εκφράσεις, ερωτεύθηκε να γεννηθεί από τα αίματά της. Είναι συγκλονιστικές επειδή η Παναγία φαίνεται ότι μέσα στη ζωή της γίνεται ήδη ένα με τον Χριστό πριν την ενσάρκωση. Η ενσάρκωση είναι απλώς ο καρπός της ζωής της, είναι πολύ φυσιολογική, γι’ αυτό λέει ο Καβάσιλας κάπου, όταν έρθει η ώρα και της λέει ο άγγελος θα γεννήσεις τον Χριστό, δεν λέει αδύνατον να γίνουν αυτά, απλώς ρωτάει μόνο για τον τρόπο που είναι παρθένος και πως θα γίνει αυτό.

Και συνεχίζει ο Καβάσιλας, έτσι καταλαβαίνουμε δύο πράγματα, ότι ο κόσμος έγινε για χάρη της Μαρίας, όλος ο κόσμος έγινε για να εμφανιστεί η απόλυτη αναφορικότητα, η απόλυτη Παναγία, η απόλυτη ύπαρξη σε αναφορά προς τον Θεό. Έγινε μητέρα αυτουνού που ήταν δίκαιο να είναι μάννα. Δεν χρειαζόταν κανένας άλλος λόγος για τον Θεό να σαρκωθεί παρά για να γίνει υιός αυτής της μητέρας. Τι έκανε λοιπόν αυτή η γυναίκα το οποίο μέσα στην αυτοαναφορικότητά της μας αφορά όλους ; Μας έκανε όλους αναφορικά όντα. Δηλαδή πρώτον μας έμαθε πως γίνεται η προσευχή. Δεν ξέραμε πως γίνεται η προσευχή. Αν διαβάσετε τον Επίκουρο θα καταλάβετε γιατί. Όχι λέει, μη μου μιλάτε για προσευχή,δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο απ’ αυτό. Γιατί αν μας ακούσει ο Θεός, οι μισοί άνθρωποι πρέπει να καταστραφούν, αφού οι άλλοι μισοί εύχονται εναντίον τους. Η προσευχή είναι μυστήριο πράγμα, δεν ξέρουμε τι είναι. Εδώ όμως η προσευχή είναι έκφραση μιας απόλυτης αγάπης που απαντά σε μια απόλυτη αγάπη.

Και δεύτερον, έκανε αυτό που θα έκανε μετά από λίγο ο Χριστός. Κουβάλησε όλο το ανθρώπινο γένος .Κουβάλησε την ανθρώπινη φύση στο θυσιαστήριο αυτό της υπάρξεώς της προς τον Θεό. Λέει κάπου ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι η Παναγία είναι η πρώτη ησυχάστρια, ανακάλυψε την ησυχαστική προσευχή. Γιατί στην προσευχή όλοι φώναζαν προς τον Θεό, κάμναν και θυσίες, ο Θεός άλλοτε άκουγε, άλλοτε όχι. Φωνασκίες είναι οι θυσίες τόσοι ταύροι, τόσα …  Φωνάζουμε προς τον Θεό αυτά που θέλουμε. Η ησυχαστική προσευχή είναι άλλο πράγμα. Είναι η είσοδος της καρδιάς στον νου εν Αγίω Πνεύματι . Ο άνθρωπος ζητά το απολύτως ουσιώδες και αυτό το ξέρει ο Θεός. Είναι μια προσευχή αφιερώσεως. Και όταν αφιερώνει κανείς τον εαυτό του στον Θεό μετά από λίγο θα καταλάβει ότι τα πάντα πρέπει να αφιερωθούν στον Θεό. Είναι η ίδια η βαθιά λογική της προσευχής όπως μας την έδειξε η Παναγία. Δεν μπορώ να λέω Θεέ μου αφιερώνομαι σε σένα και την ίδια στιγμή να αφήνω  όλα τα πράγματα γύρω μου αναφιέρωτα. Αφιερώνω τον κόσμο στον Θεό, αφιερώνω τους ανθρώπους στον Θεό δι εμού. Το έδειξε η Παναγία. Δεν είναι μια ιδιοτελής προσωπική προσευχή και δεν είναι μια ιδιοτελής κλεισμένη στον εαυτό της ψυχοβιολογική ύπαρξη, είναι μια ύπαρξη που ανέλαβε την πρεσβεία υπέρ παντός του γένους. Και κατάλαβε την φονικότητα της κατάστασης που ζει το ανθρώπινο πλάσμα ακούγοντας τους ανθρώπους να ζουν τον θάνατο και την φθορά. Να υποφέρουν μαρτύρια που απορρέουν από την πτώση και την καλλιέργεια της πτώσης που κάνουμε ευχαρίστως.

Αυτό το πράγμα που έβλεπε η Παναγία την οδήγησε να καταλάβει το μαρτύριο που υφίσταται η ανθρώπινη ύπαρξη, και το περιεχόμενο της προσευχής και της αφιερώσεώς της έγινε όλο το ανθρώπινο γένος. Και με την έννοια αυτή είναι μια πρώτη πραγμάτωση του ομοουσίου. Ανθρώπινα η Παναγία μίλησε για όλους μας. Αναφερόταν σε όλους μας και στον Θεό ταυτόχρονα. Ήταν δική μας και του Θεού. Δική του και δική μας ταυτόχρονα. Ήταν το κατοικητήριο όλης της ανθρωπότητας προτού εμφανιστεί η ανθρώπινη φύση του Χριστού στην οποία πραγματικά φιλοξενείται όλο το ανθρώπινο είναι. Και με την έννοια αυτή το έργο της Παναγίας είναι συγκλονιστικό. Και δεν μπορούμε να φανταστούμε κανένα ανθρώπινο έργο το οποίο μπορεί να συγκριθεί με αυτό. Ο Ηράκλειτος ανέβηκε σε κάποια ύψη με το νου του αλλά ήταν βυθισμένος στα πάθη του. Ευχόταν όλοι οι Εφέσιοι να χαθούν που δεν καταλάβαιναν τα λόγια του.

Η Παναγία όμως όλους, τους ανόητους, τους ασύνετους, τους τρελούς, τους συμπονεί, τους έδωσε ύπαρξη μέσα της. Και έτσι εικόνισε την μεγάλη αγάπη του Θεού, και εικόνισε το ομοούσιο με ένα τρόπο ανθρώπινο για να ρθει ο Χριστός να το πραγματοποιήσει μετά στην εντέλεια και να μας δείξει και τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να συνεχίσουμε την πραγμάτωσή του μέσα στην Εκκλησία με την χάρη των μυστηρίων αλλά και με την προσωπική μας άσκηση με το μυστήριο του Σταυρού που δεν είναι τίποτα άλλο από την πράξη με την οποία εισέρχομαι στο μυστήριο της ετερότητας του ετέρου. Ο Σταυρός αυτό είναι, να καταλάβω τον άλλο έτσι όπως είναι, και όχι όπως τον θέλω. Γιατί αν τον καταλάβω όπως τον θέλω θα με σταυρώσει αυτός, αν τον καταλάβω όπως είναι θα σταυρωθώ μόνος μου, αλλά αυτός ο σταυρός είναι σωτήριος μετέχει στον Σταυρό του Χριστού και θα κερδίσω τον άλλο και την αιώνια ευγνωμοσύνη του. Θα γίνω εγώ εκκλησία για τον άλλο με ένα τρόπο που θα επιτρέπει στα αλήθεια να καταλάβω κάτι απ’ αυτό που είναι η βασιλεία του Θεού.

Πύργος Σέριφος  ανήμερα της παναγιάς 
Είχε πει κάποτε ο Αλμπέρ Καμύ «ο άνθρωπος δεν θέλει Θεό, θέλει την εκκλησία». Μεγάλο πράγμα αυτό. Είναι η εκκλησία, είναι η πραγμάτωση του ομοουσίου, είναι δηλαδή ακριβώς αυτό που έκανε η Παναγία κι αυτό που τελειοποίησε ο Χριστός. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ουσία της φύσεώς του, αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Δηλαδή μια υπέροχη αναφορικότητα όπου στην πραγματικότητα συλλειτουργεί μαζί με όλους, βρίσκει την αλήθεια του μέσα στην αλήθεια των άλλων και οι άλλοι βρίσκουν κι αυτοί αλήθεια σ’ αυτόν και με τον τρόπο αυτό είναι ταυτόχρονα και ψυχικά υγιείς. Δεν είναι τυχαίο βλέπετε στην Αμερικάνικη κοινωνία που είναι πιο διαδεδομένη η ψυχανάλυση, ο πρώτος λόγος για να πάει κάποιος στον ψυχαναλυτή είναι να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον του, δηλαδή να έχει προβλήματα επικοινωνίας προβλήματα σχέσεων. Και βέβαια αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται χωρίς το μυστήριο του Σταυρού, χωρίς την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και την Εκκλησία που μας μαθαίνει την στοιχειώδη αφιλαυτία.  Μας μαθαίνει τον στοιχειώδη τρόπο να μη φοβόμαστε την κατάλυση του ναρκισσισμού μας. Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια διαδικασία βαθιάς παιδείας η οποία χρειάζεται χρόνια για να ολοκληρωθεί και η οποία όσο βαθαίνει τόσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε το πόσο σημαντικά συγκλονιστικό είναι το έργο του Χριστού το οποίο η Παναγία προετοιμάζει.

 

Πηγή : https://antifono.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Να συνδράμωμεν το φτωχό ξωκκλήσι του Αγίου Βασιλέίου στο Πραιτώρι

φωτο απο το βιβλίο του Γιαννη Βαρλά 116 εκκλησιές της Σερίφου 
Στο βορειοκεντρικό περίπου τμήμα του νησιού ανατολικά απο το χωριό Παναγιά και σε απόσταση 2.5-3 χιλιομέτρων βρίσκεται ημιερειπωμένο εκκλησάκι αφιερωμένο στον αγιο Βασίλειο Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς κτίστηκε μα κατά την γμώμη μας είναι απο τα νεότερα και της περιοχής του νησιού .

Αν υπέστη φθορές τόσο σύντομα δεν οφείλεται στον χρόνο αλλά στο υγρό κλίμα που επικρατεί Aυτό είναι μια σκέψη μας που κατ ακολουθία μας οδηγεί στο συμπέρασμα πόσο πράγματι πιο προσεκτικοί ήταν οι άνθρωποι των περασμέμων εποχων στην επιλογή της περιοχής που έχτιζαν τα εξωκλήσια τους αφού αλλα παλαιότερα ασφαλώς απο το εκκλησάκι του αγίου Βασιλείου διατηρούνται ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση γραφει ο Γιάννης Βαρλάς στο βιβλίο του οι 116 εκκλησιές της Σερίφου το 1993 

Απο τότε το εκκλησάκι ειχε ερημώσει αλλά τώρα εχουν μείνει δυό κτητόροι τι να κάνουν τα λέω αυτά γιατι τα ίδια αντιμετωπίσαμε και μεις στον Σωτήρα στην Μαυρη Συκιά ευτυχώς κονομησε ο θεός και φώτισε τον παντελή και ανέλαβε πρωτοβουλία και το εκκλησάκι αναστηλώθηκε και πολύ το χάρηκα γιατι ημουν ανάξιος να αναλάβω την πρωτοβουλια λόγω υγείας 

Εναι να πικραίνεται κανείς πως το σπίτι του μεγάλου ιεράρχη που περιέθαλψε χήρες ορφανά και αναξιοπαθούντες το σπίτι του αγίου που πλάνητες άστεγους εστέγασε να χάσκει έρημο ερειπωμένο ενώ και εκείνος να μένει άστεγος Ευχόμαστε να γίνει πραγματικότητα η προσπάθεια αναστήλωσης του εξωκκλησιού του Αγίου Βασιλείου στα χρόνια του εφτιαχνε Βασιλειάδες σήμερα προσφέρει νερό -αγίασμα σε όσους φτάσουν προσκυνητές σε αυτόν 

Το νερό της πηγής που είναι λιγα μέτρα πιο κατω απο το εξωκκλήσι στα θεμελιά του θα μπορούσε να πει κανείς οτι ειναι το ωραιότερο  νερό του νησιού ειχαμε την ευκαιρία να το γευτούμε δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ 

Όσο ο άνθρωπος και κατεπέκταση ο σύχρονος Σερφιώτης  προσπαθεί να κατισχύσει επί του θανάτου με όρους ανθρώπινους απολυτοποιώντας τον εαυτό του και αγνοώντας τον λόγο του Κυρίου “Χωρὶς Ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν” (Ιω. ιε΄ 5-6) τόσο περισσότερο τον σχετικοποιεί. Όσο περισσότερο προσπαθεί να απελευθερωθεί από τη φύση του μέσω της τεχνολογίας τόσο πιο ανελεύθερος είναι αφού εκχωρεί εν τέλει το δικαίωμα των αποφάσεών του σε αλγορίθμους.

Ο κάθε άνθρωπος που επιλέγει ελεύθερα να ακολουθήσει την εν Χριστώ ζωή προσοικειώνεται τη σωτηρία και θα αξιωθεί να βρει τρόπου επωφελούς χρήσης της τεχνο-ψηφιακής προοπτικής καθώς και τα όριά της.

Ας βοηθήσουμε λοιπόν το φτωχό ξωκκλήσι με τους δυό κτητόρους να ρίξει την πλάκα για να μπορεί να το λειτουργει ο παπάς και πιστοί που θα το επικέπτονται Οποιος μπορεί να προσφέρει ας το καμει ηδη εχουν μαζέψει ενα σεβαστό ποσο το εξωκκλησι της αγίας Παρασκευής εδωκε 1000 ευρώ η κυρία ντέπυ Χαλίδα εδωκε 730 ευρω τα χρήματα τα συγγεντρώνει ο  Κυριος Μελέτης Μποφίλιος ,και ολα τα εσοδα καταγράφονται στο τετράδιο της εκκλησίας μαζί με τα εξοδα Σήμερα που σας γράφω αυτες τις λίγες λέξεις 

Ο Σάββας ο Ράμπιας επήγε ενα φορτηγό χαλύκι θα χρειαστουν τσιμέντα αμμο σίδερα και δοκάρια ήδη ο γιος του κυρίου Μελέτη ο Νίκος ο Μποφίλιος θα επιμεληθεί τη αγορά των Δοκαριων απο την Αθήνα και ότι αλλό χρειαστεί η εργασία της αναστήλωσης  θα γίνει τον Σεπτέμβριο ήδη εχουν δηλώσει 6 ατομα που θα δουλέψουν αφιλοκερδώς μαστόρια απο το νησί   

H επανεμφάνιση του ανθρώπου ως συλλογικό Υποκείμενο, απαιτεί να ξαναβγούμε στο δρόμο και την «Αγορά», να ξαναστήσουμε «Εκκλησίες», Ενορίες και Δήμους.Η πάνδημη μάζωξη για το συλλογικό μας πένθος των Τεμπών, δείχνει έναν δρόμο. Αλλά η προσπάθεια είναι δύσκολη και μακρά. Αν αποφύγουμε την ιδιωτεία, αν μετακινηθούμε από την κλειστοφοβία και την κεντρομόλο δίνη του «Ενσωματωμένου Θεαματικού», θα είναι επειδή θα πάρουμε πρωτοβουλίες, θα δράσουμε και θα πράξουμε. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

τηλεφωνα επικοινωνιας

 698 630 2507 Νίκος Μποφίλιος

6976985760 Μελέτης Μποφίλιος
Πηγή : Με πληροροφορίες απο το βιβλίο του γιάννη Βαρλά 116 εκκλησιές της Σερίφου 

με σεβασμό και εκτίμηση Γιάννης Γούναρης 

Διαβάστε Περισσότερα

Η ματαιοδοξία των καλοκαιρινών διακοπών

από

 Πέτρος Φαραντάκης

 

Οι καλοκαιρινές διακοπές μοιάζουν να έχουν υποκαταστήσει τη σιωπηλή ανάγκη
του ανθρώπου για ύπαρξη από μια εξωτερική ανάγκη για απόδραση. Ο σύγχρονος
άνθρωπος, εξαντλημένος από το άγχος του να είναι αποδοτικός, στρέφεται στις
διακοπές όπως ο διψασμένος στην όαση. Αλλά συχνά δεν αναζητά ξεκούραση.
Αναζητά νόημα, και το αναζητά με τους όρους της απόσπασης: αλλάζοντας το
οπτικό πεδίο, τις παρέες, τα τοπία. Δεν τολμά να σταθεί απέναντι στο ερώτημα που
τον ακολουθεί σιωπηλά: ποιός είμαι όταν όλα παύουν; Ο Κίρκεγκορ έλεγε ότι το
άγχος είναι η ζάλη της ελευθερίας. Αυτό το άγχος εμφανίζεται συχνά μέσα στις
διακοπές όχι επειδή δεν έχουμε τι να κάνουμε, αλλά επειδή, για πρώτη φορά μετά
από καιρό, δεν μας επιβάλλεται τι να κάνουμε. Εκεί, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς
ρόλους, χωρίς παραγωγική λειτουργία, εμφανίζεται η ελευθερία ως βάρος. Και μαζί
της, η αμηχανία. Ο εαυτός μας, στερημένος από τις καθημερινές του αποδράσεις,
εμφανίζεται γυμνός και σιωπηλός. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να τον δουν.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι σχέσεις που μας συνοδεύουν δοκιμάζονται. Η φιλία, όταν
δεν στηρίζεται στην αλήθεια αλλά στην ανάγκη ή τη συνήθεια, δεν αντέχει τη
διαρκή παρουσία του άλλου. Ο ένας γίνεται βάρος για τον άλλον, όχι επειδή
υπάρχει κακία, αλλά γιατί η κοινή ζωή χωρίς βαθύτερο θεμέλιο φθείρει. Ο
Χάιντεγκερ μιλούσε για την καθημερινότητα ως μια πτώση στο εσύ, στην
ετεροκαθοριζόμενη ύπαρξη. Στις διακοπές, αυτή η πτώση συνεχίζεται, συχνά χωρίς
να την αντιλαμβανόμαστε. Απλώς αλλάζει το σκηνικό, όχι το βάθος. Και πλάι σε
αυτό, έρχεται η υλική ματαιότητα. Η οικονομική αιμορραγία, η ανάγκη επίδειξης, η
αναμονή σε λιμάνια και αεροδρόμια, η τυραννία του να φαίνεται ότι περνάμε καλά.
Ο Καμύ έγραφε πως ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να ζήσει χωρίς να αισθάνεται τον
βράχο. Αλλά ο βράχος είναι πάντα εκεί. Η κόπωση, η ανία, η δυσκολία να είμαστε
μόνοι ή μαζί. Όλα αυτά δεν είναι αποτυχίες των διακοπών. Είναι καθρέφτες της
υπαρξιακής μας κατάστασης.

Οι διακοπές δεν μας προσφέρουν απλώς χρόνο ελευθερίας. Μας προσφέρουν την
ευκαιρία να δούμε τι θα κάνουμε με την ελευθερία μας καθεαυτήν. Όταν δεν
υπάρχουν εξωτερικές επιταγές, η αλήθεια του εαυτού γίνεται πιο καθαρή. Αν η
σιωπή μάς βαραίνει, αν η παρέα μάς εξαντλεί, αν η ίδια η παρουσία μας φαίνεται
άβολη, τότε ίσως αυτό που πρέπει να αλλάξει δεν είναι ο προορισμός, αλλά η σχέση
μας με την ύπαρξή μας. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως ένα ταξίδι μάς σώζει. Όπως
γράφει ο Κίρκεγκορ, η περιπλάνηση στο χώρο δεν είναι απόδραση από την
απόγνωση. Η πραγματική κίνηση δεν είναι γεωγραφική, αλλά υπαρξιακή. Και αυτή
ξεκινά όταν σταματάμε να δραπετεύουμε από ό,τι ήδη είμαστε. Ο μόνος
ουσιαστικός προορισμός είναι η επιστροφή στον εαυτό̇̇ν όχι ως καταφύγιο
αυτάρκειας, αλλά ως αφετηρία για μια αυθεντικότερη συνύπαρξη με τους άλλους
και τον χρόνο. Και αν κάτι μπορεί να μας δώσει η σιωπή ενός καλοκαιρινού
απογεύματος, είναι το ερώτημα που στα αλήθεια έχει σημασία: Ζω αυτό που έχει
νόημα για μένα, ή αυτό που μου μάθανε να αναζητώ;

Πηγή : https://antifono.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Αιγαίο: Νησιώτες όμηροι των εφοπλιστών και της εγκατάλειψης

• 
  
  Νησιά στην απομόνωση, γερασμένα πλοία και ένα υπουργείο-παρατηρητής.
• Ξεχασμένοι από Θεό και ανθρώπους από Οκτώβριο έως Απρίλιο οι νησιώτες μας.
• Σβήνουν τα φώτα και… οι μηχανές της ακτοπλοΐας όταν φεύγουν οι τουρίστες. Οδύσσεια χωρίς τέλος για χιλιάδες ακρίτες.
• Απλησίαστα από τις αυξήσεις τα εισιτήρια, «Βατερλό» με το μεταφορικό ισοδύναμο.
• Κραυγή απελπισίας από τον Δήμαρχο Φολεγάνδρου: «Είμαστε επιδοτούμενη γραμμή, δεν γίνεται να ανεβαίνουν συνεχώς οι τιμές στα εισιτήρια. Πιο πολύ σε συμφέρει να πας στο Ντουμπάι»…

  Μεγάλα και μικρά νησιά, μακριά ή και κοντά σε μεγάλα αστικά ή περιφερειακά κέντρα, δηλώνουν αδυναμία να αντιμετωπίσουν ακόμα και βασικά θέματα υγείας, καθώς η ακτοπλοϊκή σύνδεση είτε διακόπτεται για κάποιους μήνες τον χειμώνα, είτε μειώνεται αισθητά, είτε είναι ελλιπής. Νησιά, που όπως περιγράφουν οι δημοτικές αρχές, βασίζονται στα συμφέροντα του εκάστοτε εφοπλιστή ή ακτοπλόου.Χαρακτηριστικά παραδείγματα των όσων αναφέραμε παραπάνω, αποτελούν ο Άγιος Ευστράτιος και το Αγαθονήσι, δύο νησιά τα οποία δεν έχουν απευθείας σύνδεση με την ηπειρωτική χώρα και οι κάτοικοί τους, αναγκάζονται να μεταβούν στα κοντινά νησιά για να μπορούν να προμηθεύονται βασικά αγαθά ή προϊόντα ή να λαμβάνουν την απαραίτητη υγειονομική περίθαλψη. Το βασικό πρόβλημα και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι οι κάτοικοι αναγκάζονται να πάρουν από άλλο νησί το πλοίο που θα τους μεταφέρει σε κάποιο ηπειρωτικό σημείο.

  Χαρτογραφώντας 22 νησιά του Αιγαίου, αλλά και του Ιονίου παρατηρούμε ότι η κατάσταση δυσκολεύει επικίνδυνα από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Απρίλιο (όταν σταματάει η τουριστική σεζόν), διότι σε πολλά μέρη η ακτοπλοϊκή σύνδεση αλλάζει. Και φυσικά όταν πρόκειται για νησιά, πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας ότι η βασική τους σύνδεση με την υπόλοιπη Ελλάδα (είτε ηπειρωτική χώρα, είτε κάποιο μεγαλύτερο νησί) πραγματοποιείται μέσω της ακτοπλοϊκής σύνδεσης κατά κύριο λόγο. Στην πλειοψηφία μάλιστα των συγκεκριμένων νησιών και όχι μόνο, υπάρχει αγανάκτηση για τη μεγάλη καθυστέρηση του ποσού του μεταφορικού ισοδύναμου. Χρήματα που όπως λένε «δεν τα υπολογίζουν πλέον».

  Νησιά που όπως τονίζει και ο δήμαρχος Κυθήρων εξαρτώνται από τους εφοπλιστές και τα συμφέροντά τους, τα οποία καθορίζουν τη σύνδεση και τη συχνότητα που θα υπάρχει στο κάθε μέρος, με το υπουργείο να είναι απλά ένας διαχειριστής-παρατηρητής της κατάστασης.

• Την ίδια στιγμή, νησιά όπως η Ικαρία με πληθυσμό άνω των 7.000 κατοίκων, αλλά και η Λήμνος των 17.000 κατοίκων (μια μικρή ελληνική πόλη δηλαδή), έχουν σύνδεση με το ηπειρωτικό τμήμα της χώρας μόλις 3 φορές την εβδομάδα τον χειμώνα, κάτι που όπως είναι αναμενόμενο δημιουργεί πολλά προβλήματα στην καθημερινότητα των κατοίκων. Επιπλέον, στη Φολέγανδρο το κόστος των εισιτηρίων και των μετακινήσεων είναι τόσο ακριβό που «πιο πολύ σε συμφέρει να πας στο Ντουμπάι», σύμφωνα με τον δήμαρχο του νησιού. Τέλος, η Κύθνος από τα μέσα Δεκεμβρίου του 2024 δεν έχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά, με συνέπεια η μόνη συγκοινωνία να προέρχεται από το λιμάνι του Λαυρίου, κάτι που δεν μπορεί να καλύψει ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες των ντόπιων. Οι κάτοικοι βιώνουν μια διαρκή «Οδύσσεια» χωρίς να γνωρίζουν το πότε και αν θα σταματήσει αυτός ο Γολγοθάς.

• 
  
• Τα ελληνικά νησιά τους καλοκαιρινούς μήνες βιώνουν μια «άνθηση» λόγω των πολλών τουριστών, είτε από το εξωτερικό, είτε από το εσωτερικό, οι εξοχικές κατοικίες ανοίγουν ξανά, η οικονομία παίρνει την ανιούσα, αλλά το θέμα είναι τον χειμώνα τι γίνεται; Εκεί όπου το τοπίο αλλάζει, τα νησιά ερημώνουν και μένουν οι μόνιμοι κάτοικοι του κάθε τόπου να τα βγάλουν πέρα με βασικά καθημερινά προβλήματα, χωρίς σε πολλές περιπτώσεις τη στήριξη του ελληνικού κράτους.

Πηγή : https://www.militaire.gr/

Διαβάστε Περισσότερα

Το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου στον Πύργο

O Giuseppe Gerola μπροστά στο εκκλησάκι (!) του Αγίου Νικολάου.
Φωτογραφία του Ιταλού αρχαιολόγου στον οικισμό του Πύργου (1910).
Από την ιστοσελίδα του Università di Bologna,απο το 

ΣΕΡΙΦΟΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ

Το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου στον Πύργο 

Στο ΒΑ τμήμα του νησιού στο χωριό ΠΎΡΓΟς βρίσκεται αφιερωμένο στον Αγιο Νικόλαο γραφικότατο εκκλησάκι Πρέπει να είναι κτισμένο πολύ παλια αγνωστο ακριβώς πότε Παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον αφού είναι ενα απο τατέσσερα Θολωτά με τρούλο εξωκλήσια που συνανταμαι στο νησί .

Εχει βόρειο προσανατολισμό και πάνω απο την πόρτα της  πρόσοψης ειναι σχηματισμένος Σταυρός με 13πολύ παλιές κεραμικές κούπες μεγάλου καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος Τις κούπες απο τις οποίες λείπουν δύο-τρεις οι κάτοικοι που φροντίζουν για την συντήρηση της εκκλησίας πριν χρόνια όπως αναφέρει ο αείμνηστος Γιάννης Βαρλάς το 1993 στο βιβλίο του οι 116 εκκλησιές της Σερίφου εκάλυψαν με λαδόχρωμα και έτσι τώρα παρουσιάζουν τώρα όψη βαθουλωμάτων σε σχήμα σταυρού Αραγε η κακή αισθητική τους αντίληψη τους οδήγησε σε αυτό η λόγοι πρόμοιας για να διαφυλάξουν τις κούπες απο τα βέβηλα χέρια των αρχαιοκάπηλωνΑν ο σκοπός τους ήταν ο δευτερος συμφωνούμε εν μέρει .Θα μπορούσε όμως να βρεθεί ενας τρόπος διαφυλαξής τουςκαι όχι να καλυφθεί με βαναυσο τρόπο η άριστη διακοσμητική τους τέχνη .

Δεξιά πανω απο την ΄πόρτα στην πρόσοψη υπάρχει το καμπαναριό με μικρή καμπάνα 

.Μπροστά υπάρχει αυλή που περιβάλλεται απο χαμηλό στηθαίο και σ αυτήν αριστερά της πόρτας  η τράπεζα Στην Νοτιοανατολική πλευρά της εκκλησίας υπάρχουν βοηθητικοί χώροι κελιά μεταγενέστερες προφανώς προσθήκες 

Στο εσωτερικό της εκκλησίας το ξύλινο τέμπλο με λίγες οχι πολύ αξιόλογες απο καλιτεχνικής πλευράς  εικόνες Μια παρατήρηση που ισχύει για σχεδόν  για τα περισσότερα ξωκλήσια του νησιού 

Αυτό που ειναι αξιωσημείωτο ειναι για τουτο το μικρό ξωκλήσι ειναι η υπέροχη ηχητική του απολαμβάνεις την θεία λειτουργία καθε ήχος ειναι καθαρός γλυκός χωρίς αντηχήσεις μυσταγωγικός Περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 με δωρεά της της Αννας Ρώτα η εκκλησία απέκτησε καλαίσθητο ξυλόγλυπτο εικονοστάσι Υπάρχει παράδοση η εκκλησία να να λειτουργείται δύο φορές τον χρόνο μιά ανήμερα του Αγίου Νικολάου και στις 15 Αυγούστου της Παναγίας Προσπαθήσαμε να Μάθουμε πως δημιουργήθηκε αυτο το 'εθιμο της διπλής εορτής μα δεν το κατορθώσαμε 

Να έγινε άραγε η μετάθεση λόγω των αντίξοων καιρικών συνθηκών του Δεκέμβρη που τιμάται η μνήμη του Αγίου η μήπως μια σωβινιστική προκατάληψη των κατοίκων του Πύργου εναντι του γειτονικού χωριού της Παναγιάς Πάντως ειναι ακομα και σήμερα οι πανηγυρίζοντες απο την παραμονή της παναγιάς στον Πύργο συνεχίζουν το γλεντοκόπι τους την άλλη μέρα στην Παναγιά 

Ο Πύργος 

Το χωριουδάκι του Πύργου ειναι πλέον ενα φάντασμα δεν το εχουν εγκαταλείψει βέβαια όσοι εχουν περιουσίες στον οικισμό αλλα δεν κατοικείται ειναι όλοι τους περαστικοί αυτό το μικρό χωριό μου θυμίζει τον Πατέρα μου τους θείους τα ξαδέλφια τα παιδιά μας Θυμάμαι ακόμα την διαδρομή δεκαετία του 70 ισως και 75 με το ταξί του Τζίτζικα ενα παλιό  στέσιον της δεκαετίας του 1950 -60 γκρί με ενα εντυπωσιακό τιμόνι και ενα  σουπερ κασετόφωνο 8τράκ με τις μεγάλες κασέτες επαιζε Ρίτα Σακελαρίου ... Είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας ποιος ειναι αυτός που δεν λαχτάρησε να πιει Αυτη τη γλύκα της κλεμένης ευτυχιας λιγο πολύ όλοι την έχουμε γευτεί ...

ημουν στο πίσω κάθισμα συνεφα σκόνης σήκωνε ο χωματόδρομος  δοκίμαζε τα αμορτισέρ και η σκόνη κάλυπτε τα τζάμια του αυτοκινήτου και το τραγούδι δεν έλειπε ειμασταν ολοι ευτυχισμέμοι  Πηγαίναμε σε μια βάφτιση στον καλίτσο  ειμασταν 2οικογένειες ..Νά κάνουμε μια στάση στον Πύργο είπε ο Βικέντιος Εκεί είδα εκείνη την πέρδικα υπέροχη καμαρωτή την θυμάμαι αυτην την εικόνα σαν σήμερα και το κελάϊδισμά που θύμιζε κρώξιμο προσπαθούσα να την μιμηθώ αλλες φορές τα κατάφερνα άλλες όχι πάντα όμως την θαυμαζα μου εχε  κάνει μεγάλη εντύπωση  Το χωριό του Πύργου εχει υπέροχο νερό ειχε μια στέρνα με νερό μια ταιστρα και μια ποτίστρα 2 βρύσες για τους ανθρωπους και μια στερνα για τα ζώα πολλές βραγιες καποιες υπάρχουν ακόμα και σήμερα αμπέλια.... στον πύργο ηπια τα καλά κρασια που εφερναν οι κτήτορες μαγειρεψα σέρβιρα μίλησα με ανθρώπους συγγενείς και ξένους και φίλους  κοινώνησα φως και ξερολιθιά 

 Ο Πύργος εχει πολύ ωραία θέση βλέπει το πέλαγος και απέναντι την Κύθνο οι αέρηδες ειναι στρωτοί στα μελτέμια το καλοκαίρι αλλα και το χειμώνα οι βοριάδες Τα καλοκαίρια της παναγίας θα βρείς και ενα καφενείο αυτοσχέδιο για το πανηγυράκι και για τα βιολιά

 Εχει  παρελάσει ολη η Σερφιωταρί@και οι μουσικοί της Λίγο πιο κάτω απο την εκκλησία υπάρχει ενα κελί εκει μεγάλωσαν τα 7 αδέλφια του πατέρα μου εκει θυμάμαι εικονες  στο πεζούλι το καλοκαίρι και την συναισθηματικη ζεστασιά της οικόγένειας  την ομορφιά της απλότητας «δος μοι, Κύριε, το οράν τα εμού πταίσματα και μη κατακρίνει τον αδελφών μου»ειρηνικά και ξένοιαστα χρόνια

 Ο άνθρωπος όμως πάντοτε θα επιζητεί την ελευθερία, όσες ευεργεσίες και αν του προσφέρει η λογική και η ηθική.Ενα χειμώνα εχω να θυμάμαι εκείνο το όνειρο με την θαλάσια χελώνα και το ανταριασμενο πέλαγος εγω ημουν πανω της και ενοιωθα πλήρης  η πρώτη γευση  της αυτεπίγνωσης Η ενδοχώρα του νησιού και η μερικές ακουαρέλες  με βοήθησαν να ξεπεράσω  την λογική,και αρκετές πεποιθήσεις που  στερουν  απο τον άνθρωπο το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του, χάρη στο οποίο διαφέρει από τα ζώα, δηλαδή την ελευθερία

Πόσο όμορφο είναι το πέλαγος αυτήν την ώρα. Όλο το πέλαγος. Γίνεται δροσερό και γαλανό. Αν βρίσκεσαι επάνω σε καμιά ράχη κοντά στη θάλασσα, ακούς να' ρχεται από την βορινή πλευρά μια μακρινή βουή που όλο και δυναμώνει υπόκωφα και νιώθεις τη γλυκιά δροσιά πάνω στο δέρμα σου, το χάδι στις ρίζες των μαλλιών. 

 Αυτό το θαλασσινό αγέρι και πεθαμένο ανασταίνει. Ο κυρ-Βοριάς σαλαγά σαν βοσκός τα άσπρα του πρόβατα που γεμίζουν το πέλαγος, καράβια και καΐκια αρμενίζουνε ανάμεσά τους και τα κριάρια δροσολογημένα από το βοριά του χειμώνα  κτυπούν με δύναμη τις κεφαλές τους στα βράχια.

Ήρεμος καιρός, ΠΡΟΣΩ ΗΡΕΜΑ, ψυχή μου μονολογώ και μπαίνω στο εκκλησάκι του Αη Νικόλα, στο χωριό του Πύργου, που χρόνια τώρα είναι ριζομένο  στην πλαγιά του ανεμοδαρμένου λόφου. Κάθομαι σ' ένα στασίδι και ακούω για κάμποση ώρα τον αγέρα που σφυρίζει και κρατάει το ίσο, χωρίς να ψέλνει κανείς. Κάνω τον σταυρό μου και κοιτάζω την παλιά εικόνα του Χριστού, όπου είναι ζωγραφισμένος τριάντα χρονών, με πρόσωπο σπλαχνικό, με λίγα γένια και μικρό μουστάκι, σαν θαλασσινός κι εκείνος απλός και βαστά το ευαγγέλιο που γράφει, «Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή», σαν σύνεργο ψαρικής που «αλιεύει ανθρώπους» στο πέλαγος της ζωής.

Το μήνυμά του υπήρξε προφητικό και εξακολουθεί να είναι τέτοιο.

Χρόνια πολλά καλά χριστούγεννα να έχουμε 

Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα

Το ξωκλήσι της μεταμόρφωσης του Σωτήρα στην Μαυρη Συκιά

Το ξωκλήσι της μεταμόρφωσης του Σωτήρα στην Μαυρη Συκια

Απο πιτσιρικάς θυμάμαι  το ξωκκλήσι του Σωτήρα στην Μαυρη Συκιά μας σήκωνε νωρίς η κυρά Σοφία η μάνα μου Απο βραδύς ειχε κάνει τα κουμάντα της λιγες πατάτες βραστές κομπολόγια κανα ντολμαδάκι καλαμαράκια πορτολα με το γέρο απαραιτήτως και  λίγο κρασάκι με τυρί σερφιώτικο κατι θα φερουν και οι αλλοι  μου έλεγε ειχε προηγηθεί και η απαραίτητη προετοιμασία  το ασπρισμα της εκκλησιάς το στόλισμα και φύγαμε 

Ο αέρας σφύριζε περνώντας μέσα από τα ασβεστωμένα σοκάκια, τις αυλές και τις καμάρες της Χώρας οταν ξεκινάγαμε πριν καλά χαράξει ο ήλιος . Όπως ερχόταν έφερνε μαζί και την αρμύρα της θάλασσας που είχε πιάσει να φρεσκάρει κάπου- κάπου και στη συνέχεια συχνότερα, έφτιαχνε κύματα με αφρό στην κορυφή τους. 

Νωρις πάντα πριν ξημερώσει ανεβαιναμε το μονοπάτι  απο το παλιό πηγάδι και ανηφόρα μεχρι να φτασουμε

Στον Αη Στέφανο  ειχε ανεβει ο ήλιος και το αεράκι ηταν χαρμα όπως και το τοπίο και ο ουρανος  Ενας ουρανος γαλάζιος, χωρίς καμιά παραφωνία σύννεφου. Ο αέρας όλο και δυνάμωνε για να δημιουργήσει τη συνηθισμένη, αλλά καθόλου πληκτική εικόνα του νησιού: θάλασσα ταραγμένη, ήλιος δυνατός,  η αρμύρα κολλημένη πάνω στο δέρμα, στα μαλλιά, στα χείλη των ανθρώπων.Μέσα από τα πέτρινα περιτεχνα μνημεία των κελιων και των αγρων   ξεπρόβαλλαν αμπελώνες  και φραγκοσυκιές

. Φραγκοσυκιές έβλεπε κανεις  στις άκρες του μονοπατιού ,. Αυτές οι φραγκοσυκιές με τα αγκάθια τους, υπάρχουν ακόμα  , ειναι  το απομεινάρι μιας άλλης εποχής του νησιού, όταν δεν ήταν ο τουριστικός παράδεισος του σήμερα. Έλεγες πως τα αγκάθια τους ήταν η αντίσταση, μικρή πια κι απελπισμένη, στον φοβερό ήχο που παρήγαγαν «οι σάλπιγγες της νέας εποχής» που άνοιγαν το δρόμο συντρίβοντας τον κορμό και τα φύλλα τους για να περάσουν οι στρατιές των αναζητητών, με απελπισία, μιας εφήμερης ανάπαυσης.Συνέχισαμε  να περπατάμε, έχοντας στο δεξιό μας  χέρι τη θάλασσα . Απλωνόταν μια αμμουδερή παραλία και προς το τέλος της δυο μεγάλοι βράχοι, σχημάτιζαν ένα όριο, για ν’ αρχίσει στη συνέχεια η επόμενη. Είχαμε αρχίσει να ιδρώνουμε  απο το περπάτημα και ευτυχώς «φυσάει σήμερα» Έβλεπα  από μακριά, στο ψηλότερο σημείο του δρόμου, θεώρησα ότι θα μπορούσαμε να απολαυσουμε λιγο νεράκι λίγη ησυχία  όταν θα κάναμε  στάση για ξεκούραση . Μετά από ένα πεντάλεπτο περίπου φθασαμε  εκεί και κάθισαμε  στη ρίζα του ενός δέντρου, ιδρωμένοι, με μέτωπο προς το πέλαγος που είχε παραδοθεί πια στις ορέξεις του μελτεμιού. Αυτή η θέα ήταν από τις αγαπημένες μου απολαύσεις.

 

Φορουσα ενα κοντο παντελονακι και ενα πουκαμισο και πηγαινα πρωτος κρατώντας το μικρό καλαθάκι και μια τσακή στην κωλότσεπη για φραγκόσυκα  η αδελφή μου η Μαρία πιο μικρη με τα πεδιλα ανεβαινε αγκομαχώντας και λέγοντας αμαν ρε μαμμά ολες τις πέτρες της Αθήνας εδω τις εφεραν εγω χαμογελούσα  ιδρωμένοι αλλα ευαριστημένοι φτασαμε μετα απο αρκετή ωρα πανω απο μία στον Σωτήρα 

Ενα απλο απέριτο τετραγωνο κτίσμα με μια τραπεζα εξωτερική χτισμένη απο πλάκες του νησιού και ενα μικρό κελάκι για την προετοιμασία ενα μακρόστενο ξυλινο τραπέζι  στην μέση του κελιού καφετι με πλαστικο τραπεζομαντηλο διαφανες  και χτισμενο γυρω γυρω σαν παγκοι για να  καθεται ο κόσμος  ενα παλιο ντουλάπι κουζίνας καφε και αυτο  χωμένο στον τοίχο μικρα βαθουλώματα στον τοιχο με κουρτινακια χρησιμοποιούνταν σαν αυτοσχέδιοι αποθηκευτικοί χωροι   μια λεκανη για την λάνταζα νερο θα εφερνε ο πούλος με το μουλάρι ειχε μια κατοικια εκει παρακάτω και ηταν ευσεβής και λιγομήλιτος .

Εφτασε και ο Παπαναστασης με τον ψάλτη τον Γιωργο του Σερίφιου ηταν στην ηλικία μου ο ψάλτης Αυστηρός ο παπάς και γλυκομίλητος με όλους σε καποια φαση εκανα το παπαδοπαιδι ημουν καπως αφηρημένος κρατουσα και το θυμιατό ηταν η στιγμη που ευλογουσε τα αγια των αγίων και εψελνε απο μεσα του σαν ψιθυρους εγω δεν ειχα καταλάβει την ιερότητα της στιγμης  και πήγα με αφέλεια και του λέγω ειπατε κατι Πάτερ ...με κοιταξε με δολοφνικο βλέμμα και μου αρπαξε με δυναμη το θυμιατο απο τα χέρια παγωσα κατάλαβα οτι εκαμα κατι λάθος μετα το περας της λειτουργίας με μαλωσε διακριτικά Αυτο το ξωκλήσι ειχε αρκετους κτητόρους αλλα με την παροδο του χρονου εφυγαν 

Εκει θυμαμαι την μυσταγωγια του μικρου ακροατηρίου των ντοπιων πιστων τα βλέμματα την συγκίνηση στο προσωπό τους την ευλογία της στιγμης το αντιδωρο αλλα και την ντοπιολαλια της Σερίφου την προετοιμασία και την πορεία την εκδρομή ετσι οπως την ελεγα τοτε την επιστροφη τομαζεμα των φραγκόσυκων και των  σταφυλιων αλλα και την ευχαρίστηση των παρευρισκομένων μικρων και μεγάλων τετοιες εικόνες ειδα αργότερα στην ταινία του Αβδελιωτη Στο δενδρο που πληγώναμε   

Αν σήμερα  μετράμε περίπου μια ντουζίνα  μικρούς και μεγάλους οικισμούς στο νησί μας , όπου δεν υπάρχει ούτε ένας οικισμός που να μην έχει τουλάχιστον μία εκκλησία , υπολογίζουμε ότι στη Σέριφο υπάρχουν τουλάχιστον116 εκκλησίες  στους οικισμούς , μαζί με τα  ξωκκλήσια , κατεσπαρμένα , σ΄όλη την ύπαιθρο της Σερίφου .  

 Αναλογιζόμενοι το πώς κτίζονταν και δημιουργούνταν τα χωριά στη Σερίφου αιώνες πρίν , εκτιμούμε πώς οι κτήτορεςτου κάθε χωριού , σαν πρώτο οικοδόμημα σίγουρα θα έκτιζε ο κάθε ένας  το σπίτι του , αλλά σαν δεύτερο οικοδόμημα θα έκτιζαν την εκκλησία τους .  Ο ψυχισμός του Σερφιώτη  , είναι απόλυτα συνδεδεμένος με τη θρησκευτική του πίστη. Σαν πρώτο μέλημα του Σερφιώτη μάστορα  κτήτορα του χωριού  θα ήταν να κτίσει το σπίτι του , όπου θα στέγαζε την οικογένειά του για να την προστατέψει από τα στοιχεία της φύσης .  

 Σαν δεύτερο όμως μέλημά του όμως θα ήταν να κτίσει και το σπίτι της ψυχής του !  Την εκκλησία του ! Το παράδειγμα αυτό μας μαρτυρεί ότι η έκφραση του θρησκευτικού συναισθήματος των πιστών μπορούσε να αποδοθεί έστω και με μία εικόνα σε ένα υποτυπωδώς στεγασμένο χώρο. Τούς έφτανε που οι ίδιοι οι πιστοί μαζί με τον  ιερουργούντα  ιερέα δημιουργούσαν το πρέπον μυστηριακό κλίμα της θρησκευτική τελετής .

Αξίζει σίγουρα να διερευνηθούν οι  κοινωνιολογικο-ψυχολογικοί παράγοντες που ωθούσαν τους πιστούς να κτίζουν  ξωκκλήσια σε κοντινές αλλά και  σε πολύ μακρινές τοποθεσίες από  κατοικημένες περιοχές. Μια ίσως εξήγηση να είναι ότι οι πιστοί ήθελαν την παρουσία του θρησκευτικού χώρου και σε μέρη όπου περνούσαν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς τους δηλαδή στα χωράφια και στα βοσκοτόπια  τους.  

Έτσι θα ένοιωθαν   κοντά τους την παρουσία του Αγίου και με τη δύναμη του θρησκευτικού τους  συναισθήματος θα  είχαν μια αίσθηση ασφάλειας ,σιγουριάς ή  ακόμη και συντροφικότητας στη μοναξιά της υπαίθρου.Πέρασαν τα χρόνια ανέλαβα την κτητορία του μικρού ξωκλησιου μαζί με τον θαναση τον αγιογραφο και το θοδωρή τον χαλιδα καμαμε καποιες εικονες επι παπαγιακουμη και το προσέχαμε το λειτουργούσαμε με συνέπεια ο παπαγιακουμης πιο προσιτός λέγαμε και κανα χωρατό  και περναγαμε ωραια ποιητικά με λιγους κτητορες υπηχε και χρονος που ειμασταν μονο εμεις οι τρεις Ο παπας και ο ψάλτης 

Πάνε τώρα δύο και χρόνια που μου ζήτησε ο Παντελής τα κλειδια της εκκλησίας ...δυστυχώς εχω προβλημα με τα ποδια μου δεν μπορούσα να τον λειτουργήσω ειμασταν τρεις κτητορες που πηγαίναμε καθε καλοκαιρι εγω ο θοδωρης ο χαλίδας ο οποιός προσφατα απεβίωσε και ο θανάσης ο Αγιογράφος θελω να ευχαριστήσω ολη την ομαδα και ειδικά τον παντελή που οργανωσε αυτην την επιχείρηση διασωσης της εκκλησίας Οπαντελης μεγάλωσε στην μαυρη συκια την ξέρει καλά ηταν θεου θέλημα λοιπόν να αναλάβει αυτην τηνπρωτοβουλία και τον ευχαριστουμε απο τα βαθη της καρδιάς μας 

Πηγή : 

Διαβάστε Περισσότερα