31 Μαΐ 2012

O ΒΡΩΜΙΚΟς ΡΟΛΟς ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ BLOG


Γράφει ο Πύρινος Λόγιος

 Απίστευτες ιστορίες έχουν βγεί στο φώς της δημοσιότητας κι έχουν να κάνουν πλεέον με τον απίστευτο οχετό που κρύβεται μέσα στα μεγάλης επισκεψιμότητας blog στο ίντερνετ, που εντελώς ξαφνικά και σε σύντομο χρονικό διάστημα, απέκτησαν τόσο μεγάλες επισκεψιμότητες, που οι ιδιοκτήτες τους, εκτός του προσχήματος της αφύπνησης των Ελλήνων πολιτών, "μυρίστηκαν" χρήμα και δύναμη και άρχισαν να "πουλάνε" τον εαυτό τους εδώ και κεί. Σε όποιον προσφέρει τα περισσότερα. Και δεν σταμάτησαν εκεί. Προχώρησαν και παραπέρα! Φτάνοντας ίσως στο σημείο, απ το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Κι αυτό το σημείο, λέγεται "διαφθορά". Και εξηγούμαι, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι λέμε.





 Κατ΄ αρχάς, να πούμε ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι ένα μπλόγκ. H λέξη αυτή προέρχεται απο την αγγλοσαξωνική αργκό, δεν έχει μετάφραση στα ελληνικά και σε ελέυθερη απόδοση, σημαίνει "προσωπικός τοίχος". Παλαιότερα, πριν αρκετά χρόνια, όταν και το ίντερνετ αναπτυσσόταν με γεωμετρική πρόοδο, ξεφύτρωσε μια εταιρεία που διέθετε δωρεάν στους σέρφερ του ιντερνετ, έναν προσωπικό χώρο, δίκην ημερολογίου ας πούμε, όπου θα μπορούσαν να καταθέσουν τις σκέψεις τους, τα όνειρά τους, τα πιστεύω τους, πληροφορίες για τον εαυτό τους, πράγματα δηλαδή που θα μπορούσαν να τα μοιραστούν με άλλους χρήστες - σέρφερ του ίντερνετ. Η εταιρεία αυτή λεγόταν Blogger.com και μέσα σε λίγους μήνες, η ιδέα αυτή που λάνσαρε απλώνεται σαν πυρκαγιά, δημιουργώντας χιλιάδες φίλους-χρήστες, οι οποίοι δημιουργούν, εντελώς δωρεάν, τους προσωπικούς τους ιστοχώρους.

 Κάποια στιγμή, o απόλυτος κυρίαρχος του διαδυκτίου, ο γίγας που λέγεται Google, με μια κίνηση-μάτ εξαγοράζει την Blogger και αυτομάτως, όλοι οι προσωπικοί ιστοχώροι και το όλο σύστημα να περιέλθει στην κατοχή της. Στην Ελλάδα στο μεταξύ, λόγω της περιορισμένης - ακόμη - χρήσης του διαδικτύου, οι χρήστες που είχαν προσωπικά μπλόγκ ήταν πολύ λίγοι. Ελάχιστοι θα έλεγα, και αποτελούνταν κυρίως απο ...περιθωριακούς "τύπους" που είχαν προβληματισμούς τόσο με τις διάφορες θεωρίες "συνωμοσίας", όσο και με την διάδοση διαφόρων, επίσης περίεργων, ιδεών για πολλά που ελάμβαναν χώρα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Μέχρις εδώ όλα καλά. Απο το 2008 όμως, τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν άλλη τροπή. Οι πρώτοι "πολιτικοί" μπλόγκερ στήνουν τη δική τους φωνή, εκμεταλλευόμενοι την - εντελώς δωρεάν - προσφορά αυτή της Google και γίνονται η ελεύθερη φωνή των αγανακτισμένων νεαρών πολιτών για τα τεκτενόμενα που συμβαίνουν γύρω τους

. Κύριο λόγο σε αυτό, παίζουν τα γεγονότα της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στις ΗΠΑ και η κυβερνητική αστάθεια της ΝΔ υπο τον Κων. Καραμανλή και η κοινωνική έκρηξη που ξεσπά παράλληλα με τα γεγονότα της Marfin και της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στο μεταξύ, τα πράγματα αλλάζουν άρδην στο πολιτικό σκηνικό και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία υπό τον Γ.Α.Παπανδρέου και η απόλυτη κατηφόρα που ακολούθησε, υπήρξε το καταλυτικό χρονικό σημείο για την απόλυτη έκρηξη του μπλόγκινγκ στην Ελλάδα. Χιλιάδες ιστολόγια σηκώνονται μέσα σε χρόνο μηδέν, φωνάζοντας και καταγγέλοντας - κυρίως - τις πολιτικές μειοδοσίας του Γ.Α.Π. και των συνεργατών του, μετρώντας ταυτόχρονα και την...επισκεψιμότητα στους ιστοχώρους τους, η οποία εκτοξεύεται κυριολεκτικά στο...διάστημα! 

 Κυρίως οι νέοι σε ηλικία χρήστες, ήταν αυτοί που έδωσαν αυτή την έκρηξη σε αυτού του είδους την πληροφόρηση, αηδιασμένοι απο τον βρώμικο ρόλο των παραδοσιακών ΜΜΕ (τηλεόραση και εφημερίδες), τα οποία ήταν και είναι δεμένα στο άρμα της διαπλοκής με την εξουσία και τις "αόρατες και σκοτεινές δυνάμεις" που κινούσαν τα νήματα. Οι δε μπλόγκερ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν νεαρά παιδιά, φοιτητές ακόμη οι περισσότεροι, οι οποίοι και ξεκίνησαν έναν εκ των ουκ άνευ αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα, που ως τα χτές δεν είχε κάν αντίπαλο. Μέσα σε λίγα χρόνια όμως, τα πράγματα πήραν εντελώς διαφορετική τροπή. Αντί αυτοί οι "ηλεκτρονικοί αγωνιστές" να εκφράσουν την πραγματική αλλαγή στον τρόπο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, αυτοί οι ίδιοι, πιστεύοντας οτι απέκτησαν τεράστια δύναμη επιρροής, άρχισαν σιγά-σιγά να συνδιαλέγονται με αυτό που πολέμησαν όσο τίποτε στη μέχρι τώρα ζωή τους: Το διεφθαρμένο σύστημα.

 Πώς το σύστημα πλησίασε τους μπλόγκερ και γιατί! Στο διάστημα αυτό, σημειώθηκε, μαζί με την έκρηξη των μπλόγκερ, και η ταυτόχρονη κάθετη ΠΤΩΣΗ στα προιόντα των ΜΜΕ, δηλαδή στην τηλεθέαση των καναλιών και τις πωλήσεις φύλλων εφημερίδων. Κι αυτό ήταν απόλυτα φυσικό επακόλουθο, μιας και ο νέος άνθρωπος, όχι μόνο δεν εμπιστεύεται πλέον το παραδοσιακό μέσο ενημέρωσης, αλλά γνωρίζει και τί συμφέροντα εξυπηρετεί. εκτός των άλλων, το μπλόγκινγκ τον φέρνει σε επαφή, μέσω των διαφόρων αναρτήσεων και της δυνατότητας σχολιασμού τους, να εκφράσουν κι αυτοί οι ίδιοι τις δικές τους απόψεις και να υπάρξει έτσι ένας....άτυπος διάλογος και μια ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των χρηστών. Ενώ αντίθετα, στους παραδοσιακούς τόπους ενημέρωσης, αυτό ήταν σχεδόν αδύνατον, με εξαίρεση ίσως την επικοινωνία μέσω των εκπομπών του ραδιοφώνου κι αυτό υπό προϋποθέσεις.

 Κι έτσι, ονόματα μπλόγκ όπως το Fimotro, το tro-ma-ktiko, το troktiko, το ksipnistere, taxalia κλπ κλπ, ιστοχώροι οι οποίοι δημιουργήθηκαν σχεδόν απο το πουθενά και με γρήγορες σε ταχύτητα αναρτήσεις, με πολύ μικρά κείμενα, κάτι σαν "σύντομο δελτίο ειδήσεων" που τρέχει συνεχώς, αποκτούν τεράστια επισκεψιμότητα (κυρίως στόμα με στόμα ή ανταλλαγή των λίνκ τους μέσω εμαίλ των χρηστών) και φανατικούς επισκέπτες, που λαχταρούν να δούν ένα τσουχτερό σχόλιο για τους επίορκους πολιτικούς ή να διαβάσουν ένα νέο που θα τους τονώσει την οργή που νοιώθουν για το πολιτικό σύστημα. Ορισμένα μάλιστα απο αυτά τα μπλόγκ, γίνονται και τα εφαλτήρια για την αποκάλυψη μεγάλου μέρους του βρόμικου πολιτικού παρασκηνίου, μέσα απο έρευνες και "δημοσιογραφικές" επιτυχίες των χρηστών τους, όπως η υπόθεση των CDS που έβγαλε πρώτο το Olympia.gr και έγινε η σημαία του Αγώνα που έκανε ο Πάνος Καμμένος, τις παραμέτρους των σκανδάλων της Siemens κλπ. Υποθέσεις, που σε καμμιά περίπτωση δεν θα γινόταν πλήρης η παρουσίασή τους από τα παραδοσιακά ΜΜΕ της διαπλοκής.

 Ομως, όπως και κάθε νόμισμα που έχει τις δύο πλευρές του, έτσι και το ζήτημα των μπλόγκερ, έχει και τη σκοτεινή του πλευρά. Η παροιμία λέει πως "Οταν δεν μπορείς να δαγκώσεις ένα χέρι, φίλα το!" Το διεφθαρμένο σύστημα, αφού πολέμησε τους μπλόγκερ μέχρις εσχάτων, με μηνύσεις, απειλές, φτάνοντας ακόμη και στο φόνο χρηστών (Υπόθεση Σωκράτη Γκιόλια), στο τέλος, υιοθετώντας το ρεζουμέ της παροιμίας, αποφάσισε να τους...δελεάσει με το χρήμα. Κυρίως αυτούς, οι οποίοι είναι και οι ίδιοι δημοσιογράφοι (υπόθεση Παπαγιάννη), και οι οποίοι μέσω του "φτηνού" και ανέξοδου μπλόγκινγκ, προσπαθούν να κρατηθούν μέσα στη δημοσιότητα και εν τέλει στο σύστημα. Κατα καιρούς, ακούγονται να τους προσφέρονται "τρελλά" νούμερα, για την αγορά των ιστοχώρων τους και αυτό καθ΄αυτό το γεγονός, αρχίζει και ...τρελλαίνει με τη σειρά του τους ίδιους τους μπλόγκερ, μιας και τόσο οι εποχές που είναι δύσκολες, όσο και το επίσης γεγονός οτι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι άνεργοι η υποαπασχολούμενοι, πάρα πολλοί απο αυτούς "ενδίδουν" στον πειρασμό και υποκύπτουν στο σύστημα, παίζουντας το ρόλο των ...ελεύθερων σκοπευτών, δηλαδή αυτών που χωρίς να φαίνονται, πυροβολούν κατ' εντολήν των χρηματοδοτών τους, όποιον θέλει το σύστημα να εξαφανίσει. 

Απίστευτες ιστορίες τέτοιου είδους διαπλοκής, άρχισαν να κυκλοφορούν εδώ και μήνες για πολλούς απο αυτούς, που - κυρίως - βρίσκονται στο ΤΟΠ της ημερήσιας επισκεψιμότητας. Μυθώδη ποσά παίζουν στο τραπέζι της διαπλοκής, τα οποία ξεκινάνε απο 50.000 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 600.000, ακόμη και τα 800.000 ευρώ(!) και μάλιστα σε καιρούς όπου οι μισθοί και οι συντάξεις συρρικνώνονται επικίνδυνα και το φάσμα της πείνας απλώνεται παντού στην Ελλάδα. Στο μεταξύ, παρ΄όλη την ...εγκάρδια προσέγγιση του συστήματος προς τους μπλόγκερ, το ίδιο το σύστημα αντιλαμβάνεται πλέον οτι το μέλλον δεν είναι πια στα παραδοσιακά ΜΜΕ και δή στις εφημερίδες ή στα περιοδικά, αλλά στο ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ. Κι έτσι, αρκετοί μεγαλοι και επώνυμοι δημοσιογράφοι, όπως ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, ο Νίκος Χατζηνικολάου, o Στέφανος Χίος κλπ, δημιουργούν τους δικούς τους ιστοχώρους, υπο μορφή μπλόγκ (όχι πλέον μέσα απο την δωρεάν πλατφόρμα της Google, αλλά με δικό τους στήσιμο websites), οι οποίοι αυτοί ιστοχώροι μπαίνουν σφήνα ανάμεσα στα άλλα "παραδοσιακά" μπλόγκ. Στο παιχνίδι όμως μπαίνουν και οι μεγάλες διαφημιστικές και επικοινωνιακές εταιρείες, οι οποίες ήταν αναπόφευκτο πως θα διεκδικούσαν μέρος της πίτας αυτού του νέου προιόντος.

 Και οι εταιρείες αυτές, κυρίως αμερικανικών ή ευρωπαικών συμφερόντων (Saatchi & Saatchi, ABC ADVERTISING κλπ) μπαίνουν δυνατά, στηρίζοντας πλέον φανερά, όσα μεγάλα μπλόγκ (είτε επωνύμων είτε "ανωνύμων") είναι διατεθειμένα να συνεργαστούν με αυτούς. Το μπλόγκινγκ πλέον έχει περάσει τα χρόνια της αθωότητας. Και αρχίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι, που - επαναλαμβάνω - σε χαλεπούς καιρούς, αποδίδει πολύ περισσότερα απ΄ό,τι το...απλό και ξερό μεροκάματο. Και περνάμε πλέον σε έναν άλλο πόλεμο, αυτόν που διεξάγεται μεταξύ των ίδιων των μπλόγκερ για την πολυποθητη επισκεψιμότητα, που, άλλοτε είναι πλασματική, άλλοτε ποραγματική. Χιλιάδες άλλες ιστοσελίδες αναλαμβάνουν να επιτελέσουν τον ρόλο αυτό της "προώθησης" των "ερασιτεχνών", παρουσιάζοντας πολλές φορές στοιχεία με κλίκ ή like στο Facebook, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Κείμενα τα οποία αντιγράφονται απο τον έναν ή τον άλλον, χωρίς να αναγράφεται η πηγή του δημοσιεύματος με λίνκ που να οδηγεί ΚΑΤ΄ΕΥΘΕΙΑΝ στο αντιγραμένο δημοσίευμα, παρά είτε με απλή αναγραφή του ιστοχώρου γενικά και αόριστα είτε με την μή αναγραφή γενικώς της πηγής, δημιουργείται μια εντελώς διαφορετική εικόνα, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. 

Και όλα, μα όλα γίνονται θυσία στο βωμό της ...επισκεψιμότητας, η οποία και θα δώσει έσοδα είτε απο τα ...σκοτάδια του συστήματος, είτε απο την ίδια τη Google (που προβάλλει μέσω των ιστοχώρων αυτών τις δικές της διαφημίσεις), είτε τη δημιουργία ισχυρού reputation, που θα φέρει αργότερα μια επιθυμητή τιμή πώλησης εαν και εφ΄όσον. Ολα τα παραπάνω, δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Είναι δυστυχώς η στυγνή και μάυρη πραγματικότητα, η οποία και επιβεβαιώνεται απο τις επίμαχες σημειώσεις Τσοχατζόπουλου και τα έγγραφα τα οποία βγήκαν στην επιφάνεια, όπου σε ένα απο αυτά, του περίφημου επικοινωνιολόγου "Νίκου", αναφέρονται ορισμένα μπλόγκ και ιστολόγια με τα οποία συνεργάζεται ή επρόκειτο να συνεργαστεί ο κύριος αυτός και στα οποία θα έμπαιναν κατα καιρούς πληρωμένες αναρτήσεις που θα ....ρετουσάριζαν το τσαλακωμένο προφίλ του επίορκου βουλευτή και υπουργού.

 Τα ονόματα των μπλόγκ που βλέπουμε μέσα στα επίμαχα έγγραφα είναι πολύ τρανταχτά. Press-gr.blogspot.com, tro-ma-ktiko.blogspot.com, tsiliadoros.blogspot.com, taxalia.blospot.com (με την υποσημείωση "το πρώτο στη Θεσσαλονίκη, i-reporter.blogspot.com καθώς και "επαγγελματικοί" ιστοχώροι όπως το newsbomb.gr και άλλα. Αν αυτό δεν είναι κατάντια, τότε τί είναι; Λυπηρό πραγματικά, να βλέπεις κάποιους οι οποίοι και πρωτοστάτησαν στους αγώνες ενάντια στην υποδούλωση της Ελλάδας κι απο απόστολοι μιας Ιδέας, να καταντούν πραματευτάδες... Η περιπέτεια του Κώστα Βαξεβάνη Ο Κώστας Βαξεβάνης, αναμφισβήτητα είναι απο τις πλέον σπάνιες, έντιμες και καθαρές φωνές της δημοσιογραφίας. Απο αυτούς που σηκώνουν ψηλά την αξιοπρέπεια της δημοσιογραφίας, θα έλεγα. Είναι αυτός ο οποίος ΑΝΤΙΣΤΆΘΗΚΕ ΣΘΕΝΑΡΑ με κάθε κόστος, ενάντια σε ένα πολυπλόκαμο σύστημα, που τον ήθελε όχι μόνο εκτός, αλλά εί δυνατόν και σπιλωμένο. Είναι απο τις φωνές που δεν μπορεί να ελέγχξει η διαπλοκή και γι αυτό θέλησε να τον εξαφανίσει.

 Ο ανηλεής πόλεμος που του γίνεται εδώ και καιρό, δεν έχει προηγούμενο. Απο τον ίδιο τον Βενιζέλο, απο τότε που συμμετείχε στη κυβέρνηση Παπαδήμου, τότε δηλαδή που ήταν πανίσχυρος, μέχρι και τον Ψυχάρη του ΔΟΛ, οι περισσότεροι ήθελαν και εξακολουθούν να θέλουν την κεφαλή του επι πίνακι. Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου ένας ...περίεργος τύπος, ονόματι Γιάννης Παπαγιάννης, ο οποίος το παίζει "δημοσιογράφος" κινούμενος μέσα σε μικρά κανάλια και τοπικές εφημερίδες και που πρόσφατα ανέλαβε, μετά την αποχώρηση του Τέρενς Κουίκ, και το Δελτίο ειδήσεων του Kontra Channel και υπεύθυνος του πασίγνωστου και μεγάλης επισκεψιμότητας μπλόγκ Fimotro, αναλαμβάνει το ρίσκο να εμπλακεί σε μια υπόθεση το λιγώτερο "ύποπτη", δημοσιεύοντας στο μπλόγκ του μια "Απόδειξη Είσπραξης" της ΕΥΠ, την οποία και χρεώνει στον Βαξεβάνη, υποννοώντας οτι ο δεύτερος δεν είναι τίποτε άλλο απο ένας απλός πράκτορας της ελληνικής υπηρεσίας πληροφοριών, με ...διατεταγμένες υπηρεσίες κάθε φορά που δημοσιογραφεί!

 Αυτό εξοργίζει τον Βαξεβάνη, που ενεργεί αστραπιαία, καταθέτοντας μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον του Παπαγιάννη, με αποτέλεσμα αυτός να συλληφθεί και να οδηγηθεί στον εισαγγελέα. Κι ενώ όλοι μας περιμέναμε την εκδίκαση του αυτοφώρου για να διελευκανθεί η υπόθεση, ο Παπαγιάννης ξαφνικά και χωρίς σοβαρό αιτιολογικό, αφήνεται ελεύθερος απο τον εισαγγελέα, με το αιτιολογικό (απο τον δεύτερο) οτι...αναμένει περισσότερα στοιχεία απο την Google για τις δραστηριότητες του ιστολογίου Fimotro!!!! Απίστευτη ιστορία, η οποία καταδεικνύει και το διάτρητο της ελληνικής δικαιοσύνης και το πόσο η διαφθορά και η διαπλοκή έχει εισχωρήσει στους κόλπους της. Δεν ισχυριζόμαστε οτι ο Παπαγιάννης είναι ένοχος, όχι καθόλου. Απλά αναρωτιόμαστε, κατά πόσον αυτή η ενέργεια του εισαγγελέα θα μπορούσε να είναι σωστή και στα πλαίσια του νόμου, τη στιγμή που ούτε κάν προχώρησε στην αυτόφωρη διαδικασία, τη στιγμή μάλιστα που του έφεραν...δεμένο τον ίδιο τον Παπαγιάννη στο γραφείο του! 

Αν θα έπρεπε να περιμένει τα...στοιχεία της google, τότε γιατί μπήκε στον κόπο να διατάξει τη σύλληψη του ιδιοκτήτου του Fimotro; Δεν θα έπρεπε να περιμένει πρώτα να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία και μετά να προχωρήσει στη σύλληψή του; Εν πάσει περιπτώσει, ο Κώστας Βαξεβάνης στηλίτευσε χτές αυτήν την ενέργεια της δικαιοσύνης όσον αφαορά την υπόθεσή του και με ένα άρθρο - κόλαφο που δημοσιεύει στη δική του ιστοσελίδα koutipandoras.gr, και το οποίο παραθέτω εδώ χωρίς περικοπή, για τα δικά σας συμπεράσματα.


 BLOCK

-άρετε τα πιστόλια 
Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

 Αν δεν πεις την αλήθεια την ώρα που πρέπει, θα βρεθείς κάποια στιγμή υπόλογος απέναντι στο ψέμα που θα κυριαρχήσει ως αλήθεια. Ας μιλήσουμε λοιπόν με αλήθειες για το ίντερνετ πριν είναι αργά. Το ότι γράφω αυτές τις γραμμές τις οποίες θα διαβάσουν χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς να μεσολαβήσει κάποια προσπάθεια λογοκρισίας, είναι κάτι που συνοδεύει την μεγάλη ανακάλυψη του διαδικτύου. Το ίντερνετ είναι μια μεγάλη προϋπόθεση ελευθερίας. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι αξιωματικά ελεύθερο. Στο διαδίκτυο υπάρχουν και ψέματα και ανακρίβειες και προπαγάνδα και καλά στημένες παγίδες. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταλάβει ο κόσμος τον τρόπο που λειτουργούσαν να παραδοσιακά ΜΜΕ. 

Πως πίσω από τα πρωτοσέλιδα, υπάρχουν συμφέροντα, πιέσεις και όχι μόνο απόψεις ή ειδήσεις. Στην εποχή του ίντερνετ, η κατανόηση λειτουργίας του πρέπει να γίνει γρήγορα. Εννοώ πως το κοινό πρέπει να κατανοήσει γρήγορα πως είναι ένα εργαλείο με προϋποθέσεις ελευθερίας αλλά όχι απαραίτητο και τοτέμ ελευθερίας. Είναι πολύ επικίνδυνο, οι πολίτες που έχουν αγανακτήσει με τα παιχνίδια «δημοσιογραφίας» στον παραδοσιακό Τύπο, να εκχωρήσουν το δικαίωμα της κρίσης και να παραδοθούν αγανακτισμένοι σε ένα ίντερνετ που μοιάζει ελεύθερο, επειδή «τα λέει χοντρά», «βρίζει», και δεν «μασάει». Το ίντερνετ δεν είναι ελεύθερο. Απλώς δίνει θεωρητικά το δικαίωμα στον καθένα να εκφραστεί.

 Και ας πάμε από τα θεωρητικά στα πρακτικά. Το διαδίκτυο έχει γεμίσει με blogs. Όλα τα blogs δεν είναι τα ίδια. Όταν εμφανίστηκαν τα blogs,τα παραδοσιακά μέσα ξεκίνησαν μια τρομερή επίθεση βλέποντας ότι χάνουν την ισχύ τους. Τα κατηγόρησαν για αναξιοπιστία και ερασιτεχνισμό. Να σας θυμίσω όμως πως το ρεπορτάζ για την επίσκεψη Ερντογκάν στην Ελλάδα που δεν έγινε ποτέ, δεν το έκαναν τα blogs αλλά μεγάλα συγκροτήματα εφημερίδων. Η διάδοση των blogs ήταν ραγδαία. Σήμερα ανάμεσα στους χιλιάδες ιστότοπους, μπορείς να βρεις blogs με άποψη, σοβαρότητα ,εξαιρετικά άρθρα που δεν συναντάς ούτε σε «σοβαρές» εφημερίδες, ακόμη και έρευνα. Ένας πλούσιος κόσμος με όχημα τη σκέψη και την ανθρώπινη πρωτοβουλία. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρομαντικά.

 Στην Ελλάδα ξεχώρισαν γρήγορα 5-6 blogs, που έδειξαν να αντικαθιστούν την ενημέρωση από τον καθεστωτικό Τύπο. Ήταν γρήγορα, έλεγαν πράγματα που δεν λέγονταν και έπαιρναν ενημέρωση και πληροφορίες από το ίδιο το κοινό. Αυτό και αν ήταν κίνδυνος για τα συγκροτήματα Τύπου. Έτσι το ερώτημα πώς θα διαλύσουμε τα blogs αντικαταστάθηκε με το πώς θα αλώσουμε τα blogs. Στα λίγα χρόνια λειτουργίας των blogs, οι μεταβολές είναι τεράστιες. Πολλά blogs άρχισαν να δημοσιεύουν όχι αιχμηρές ειδήσεις αλλά κουίζ για το τι έκανε ο ένας ή ο άλλος. Εμφανίζονται αναρτήσεις για μια μεγάλη αποκάλυψη που περιγράφεται αλλά η ανάρτηση δεν γίνεται ποτέ επειδή ο περιγραφόμενος εξαγόρασε την αποκάλυψη. Πολλά blogs έχουν μετατραπεί σε ανώνυμους εκβιαστές και πιστολέρο συμφερόντων, καλυμμένα πίσω από μια άγνωστη ταυτότητα η οποία δεν απειλείται. 

Τα παλιά αφεντικά του Τύπου, αλλά κυρίως οι επιχειρηματίες, πληρώνουν τριτοκλασσάτους δημοσιογράφους που δεν ευδοκίμησαν στη δημοσιογραφία αλλά είναι αρκετά πρόθυμοι να πληρωθούν ως πιστόλια για να εκβιάσουν ή να χτυπήσουν κόσμο. Η ταυτότητα των περισσότερων είναι γνωστή στην πιάτσα, αλλά είναι δύσκολο να αποδειχθεί. Θα δείτε πως πολλά από αυτά τα blogs κατά καιρούς δημοσιεύουν παράπονα «αναγνωστών» για συγκεκριμένα καταστήματα ή επιχειρήσεις, εμφανίζοντάς το μάλιστα ως μια λαϊκή ετυμηγορία. Είναι όσοι δεν ενέδωσαν στον εκβιασμό. Αρκετές φορές παίρνουν εντολές να χτυπήσουν ανθρώπους ή κόμματα γιατί αυτό εξυπηρετεί (δείτε τα γκάλοπ πριν στις πρόσφατες εκλογές).

 Και μετά τρέχα να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Δίπλα στον θεσμικό κορμό ενός σκληρού κράτους διαπλοκής (πολιτική, δημοσιογραφία, επιχειρηματίες) έχει αναπτυχθεί ένας παρακρατικός βραχίονας, όπως ακριβώς στη δεκαετία του ‘60. Μόνο που είναι ηλεκτρονικός. Αν είσαι τυχερός και είσαι ο Βαξεβάνης ο οποίος έχει πρόσβαση στο ίντερνετ μπορείς να απαντήσεις. Αν όχι; Συστήνεσαι με την ισοπέδωση και την συκοφαντία χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα. Δείτε λοιπόν ένα τέτοιο blog. Κάνει εκατοντάδες αναρτήσεις κάθε μέρα. Ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας άνθρωπος και πολύ περισσότερο ερασιτέχνης. Χρειάζεται ομάδα δεκάδων ανθρώπων. Πώς πληρώνονται όλοι αυτοί; Εμείς ως www.koutipandoras.gr με διαφήμιση και δεν τα βγάζουμε πέρα. Πώς τα βγάζουν αυτοί; Αυτοί λοιπόν οι «εκτελεστές», έχουν αγκαλιάσει ο καθένας από έναν επιχειρηματία και παίρνουν εντολές ποιόν θα χτυπήσουν.

 Οι περισσότεροι δουλεύουν και σε ένα μέσο ενημέρωσης παρότι μπορεί να είναι οι χειρότεροι που υπάρχουν. Και θα ήθελα να ρωτήσω τους συναδέλφους οι οποίοι με μεγάλη χαρά τους δίνουν δουλειά παρότι είναι υπόδικοι για εκβιασμούς και δεκάδες άλλα εγκλήματα: «Από τόσους άξιους και άνεργους δημοσιογράφους που υπάρχουν, γιατί παίρνετε αυτούς; Τους εκβιαστές, συκοφάντες, τα πιστόλια. Γιατί τους δίνετε φωνή στα έντυπά σας τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις σας; Είναι επειδή μόνο εσείς εκτιμάτε αυτούς που όλη η πιάτσα αποκαλεί απατεώνες και εκβιαστές; Ή τους χρησιμοποιείτε;» Αυτή είναι η ερώτησή μου και ας την απαντήσει ο καθένας από εσάς, γιατί αυτοί δεν θα την απαντήσουν. 

 Αυτό το παρακράτος έχει και μία άλλη λειτουργία. Διαβρώνει το ίντερνετ και συκοφαντεί τα blogs. Έτσι πολύ εύκολα θα γίνουν αύριο αποδεκτά από τον κόσμο μέτρα για τον έλεγχο του διαδικτύου. Σε βάρος όλων των ελεύθερων φωνών. Όχι,αυτοί δεν είναι το ίντερνετ. Είναι το παρακράτος του ίντερνετ. Επιμένω πως δεν χρειάζονται κυβερνητικά μέτρα για το ίντερνετ. Το ίντερνετ πρέπει να αυτορυθμιστεί και να προστατευτεί από όσους το αγαπούν και το θέλουν ελεύθερο. Γιατί οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι αυτοί. Το παρακράτος έχοντας προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα διασωθεί και πάλι. Δεν ξέρω πώς θα αυτορυθμιστεί. Αλλά είμαι σίγουρος πως η βάση προστασίας του μπορούν να είναι οι πολίτες. Ας μην παραδίδονται τόσο εύπιστα στους απατεώνες και τους εκβιαστές. Ας αρχίσουν να κάνουν αυτό που δεν έκαναν έγκαιρα με τα παραδοσιακά ΜΜΕ, να αμφισβητούν. Ας δώσουμε φωνή και ελευθερία στο διαδίκτυο. Blockάροντας τα πιστόλια και τους εκτελεστές...

 Επιστέγασμα
 Ο Λόγιος Ερμής ανήκει κι αυτός στη σφαίρα των μπλόγκ. Και θλίβεται γι αυτόν τον κατήφορο κάποιων, που κατάντησαν αυτές τις ελέυθερες φωνές, μικρομάγαζα που πουλάνε "ενημέρωση" κάτω απο συγκεκριμένο πλέγμα. Εμείς, έχουμε μια συγκεκριμένη αποστολή να επιτελέσουμε και αυτή μας την αποστολή ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να τη διαπραγματευτούμε. ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Η Ελλάδα πρέπει, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αλλάξει πορεία, να ξεφύγει απο αυτόν τον δρόμο που της έχουν δείξει εδώ και πολλά χρόνια να βαδίζει. Η πατρίδα μας ΠΡΕΠΕΙ και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να επιστρέψει στο δρόμο που της χάραξαν οι ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ μας, οι αρχαίοι μας παππούδες, με το έργο και το ΗΘΟΣ το οποίο έσπειραν κάποτε με την Παιδεία που μας κληροδότησαν. Ο Λόγιος Ερμής πιστεύει ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ σε αυτό και ο αγώνας του, ο δικός μας αγώνας, είναι να επιστρέψει κάποτε το ΦΩΣ στη γενέτειρά του. Μόνο οι πολίτες που είναι διαπλασμένοι με την Παιδεία των Ελλήνων, μπορούν να φέρουν το ΦΩΣ της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ στη χώρα που το γέννησε και που το δώρισε σε όλη την οικουμένη..
.http://logioshermes.blogspot.com.

Γράμμα σε ένα φίλο Γερμανό...



Ζωγραφική  Uli,  Γερμανός ζωγράφος     Σέριφος


 Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος (ΑΠΕΛΛΗΣ

 Mein Lieber Freund Uli, Wie gehts dir? Sind viele jahren seit haben wir nicht gesprochen und nicht gesehen, aber ich habe dir nicht vergessen! Ich bin dein alter Freund, der Griecher maler.

 Συγχώρεσε τα Γερμανικά μου, αλλά έχω να τα μιλήσω πολλά χρόνια. Αλήθεια, πόσα χρόνια πέρασαν, αγαπητέ μου φίλε από τότε. Σε θυμάμαι πάντα, σαν μια από τις πιο φωτεινές αναμνήσεις μου από την Γερμανία. Ποτέ δε σε ξέχασα, αν και οι ζωές μας πήραν άλλο δρόμο τότε και χαθήκαμε. Έτσι, σου γράφω αυτό το γράμμα έχοντας την πίστη, ότι ίσως τα κύματα του διαδικτυακού ωκεανού, να το φέρουν κάποτε στην παραλία σου. Ήθελα από παλιά να σου γράψω, αλλά τώρα που οι πατρίδες μας έχουν εμπλακεί στην τραγωδία του Μνημονίου, πιστεύω ότι είναι η ευκαιρία για να το κάνω. Θα ήθελα πολύ να καταλάβω τι σκέφτεσαι για την πατρίδα μου και τον λαό μου, και να σου πω και εγώ τι σκέφτομαι για την δική σου πατρίδα και το λαό της. 


Αν είσαι ακόμη ο Uli που γνώρισα, είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσουμε σε πολλά. Θυμάμαι, όταν σε γνώρισα στο Tubingen μέσω της Daniela, που ήταν φίλες με την Ursula, την τότε κοπέλα σου και μετέπειτα κυρία Sanwald. Πάντα με ζεσταίνει η ανάμνηση της θερμής φιλίας και της καλοσύνης που μου έδειξες, καθώς στην Γερμανία ήμουν μόνος και δεν γνώριζα κανέναν. Σχεδόν μου πρόσφερες το ατελιέ σου στο Gomaringen, στο μικρό χωριουδάκι της Βάδης-Βυττεμβέργης, όπου περάσαμε αξέχαστες στιγμές ζωγραφίζοντας μαζί στην ύπαιθρο και συζητώντας για την τέχνη. Ήσουν ο πρώτος, το θυμάμαι καλά αυτό, που με έβγαλες από την αίσθηση ενός ασυναίσθητου επαρχιωτισμού, που συνόδευε τη νεαρή μου ανωριμότητα στο πρώτο της ταξίδι στην Ευρώπη.

 Τότε, που βλέποντας τα έργα μου, πάσχιζες να με κάνεις να καταλάβω πόσο καλά τα εύρισκες, όταν εγώ τα έβλεπα όλα μαύρα. Στο οφείλω καλέ μου φίλε, ότι μου άνοιξες τα μάτια. Σου οφείλω ακόμη και το ότι με υπερασπίστηκες, όταν σε ένα πάρτι Γερμανών φοιτητών, όλοι εξαιρετικοί άνθρωποι, ένας και μοναδικός μου επιτέθηκε φραστικά και ρατσιστικά. Εγώ, που μιλούσα μόνο αγγλικά και όχι ικανοποιητικά ακόμη γερμανικά, δεν ήξερα τι ακριβώς γινόταν, αλλά δε χρειάστηκε να κάνω τίποτα. Γιατί έκανες εσύ, φίλε μου, και αυτό δεν το ξεχνώ. Όπως δεν ξεχνώ, ότι 15 άνθρωποι μιλούσατε αγγλικά μεταξύ σας, για να καταλαβαίνει ο ένας, ο οποίος δε μιλούσε καλά γερμανικά. Στην Ελλάδα, φίλε μου, δεν θα το κάναμε αυτό.

 Ακόμη δεν λησμονώ, ότι αφιέρωσες ημέρες ολόκληρες από τον χρόνο σου, για να με τριγυρίσεις στην Στουτγάρδη, σε όλες τις πινακοθήκες, στα μουσεία, στις γκαλερί, στα ατελιέ των φίλων σου, να με συστήσεις στην οικογένεια σου και στην καλή σου γιαγιά, που σίγουρα σήμερα δεν θα ζει. Με έμαθες ακόμη να στρίβω και καπνό, διότι τα τσιγάρα ήταν πολύ ακριβά. Πραγματικά, είναι φορές που σε φέρνω στην φαντασία μου, όπως ήσουν, ψηλός και δυνατός, ξανθός, με ένα χαμόγελο πάντοτε πλατύ και εγκάρδιο. Για αυτό λέω, ότι καμία σχέση δεν μπορεί να έχεις εσύ με την Γερμανία της Μέρκελ, όπως δεν έχω και εγώ με την Ελλάδα των πολιτικών απατεώνων. Τι σας λένε για εμάς στην Γερμανία τα ΜΜΕ φίλε μου; Ότι είμαστε τεμπέληδες, ανεπρόκοποι, σπάταλοι και κλεφτρόνια; Εκείνος που γνώρισες, ξέρεις ότι δε μπορεί να είναι ένας τέτοιος

. Όπως δεν είναι και εκατομμύρια άλλοι Έλληνες. Φαντάζομαι, ότι τώρα που θα ακούς για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μου, θα με θυμάσαι και θα αναρωτιέσαι τι κάνω; Ε, λοιπόν, φίλε μου, σου λέω, ότι προσπαθώ να είμαι καλά και να αισιοδοξώ. Τα όνειρα μου και την ψυχή μου κανείς δε μπορεί να μου τα πάρει. Θα υποφέρουμε λίγο, αλλά εμείς έχουμε περάσει και χειρότερα, όπως ξέρεις. Θυμάμαι και τις συζητήσεις μας σχετικά με τον Β΄ΠΠ, τους Ναζί και τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα, και πόση λύπη σου προκαλούσε όλο αυτό το σκοτεινό παρελθόν της πατρίδας σου. Μου είχες πει με αποτροπιασμό: «Όταν βλέπω στο τραμ ή στο τραίνο κάποιον ηλικιωμένο, που φαίνεται ότι τότε ήταν στρατιώτης, μου έρχεται να πάω να του πω, ντροπή σας, για όλα αυτά που κάνατε!». Έπειτα, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα δακρυσμένα μάτια της γηραιάς κυρίας Ruth, όταν με περίμενε στο κατώφλι του σπιτιού όπου έμενα, γνωρίζοντας ότι μόλις επέστρεφα από μια επίσκεψή μου στο Νταχάου. Δεν είπαμε τίποτα, δε χρειάστηκε.

 Τα βουρκωμένα μάτια της μου τα είπαν όλα. Κάπως έτσι κατάλαβα τότε, την τραυματική εμπειρία μιας υφέρπουσας αυτοενοχής που βασάνιζε μεγάλο μέρος της γερμανικής κοινωνίας. Ένας είδος ταμπού. Ανθρώπων καλοπροαίρετων και ανεύθυνων για τις πράξεις των προγόνων και συμπατριωτών τους. Τουλάχιστον, στο βαθμό που δε μπαίνουν στον πειρασμό να τις επαναλάβουν, όπως υπονόησε χαριτολογώντας η γερμανίδα καθηγήτρια μας σε ένα βραχύβιο τμήμα εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας, που παρακολούθησα στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, μιλώντας μας την πρώτη ημέρα για την πατρίδα της και για τους δύο Π.Π που αυτή προκάλεσε στον 20ο αιώνα. Μάλιστα, για να δικαιωθεί μετά από τόσα χρόνια ο υπομονετικός δαίμονας της ειρωνείας, στην τελευταία της φράση, που ειπώθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου, θυμάμαι ότι μας είχε προειδοποιήσει τότε: «να φοβάστε τους Γερμανούς, ποτέ δεν ξέρει κανείς μαζί τους..», Φράση που μοιάζει να αποκτά στην εποχή μας μια επίκαιρη σημασία.

 Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το ακροατήριο της το αποτελούσαμε Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί κ.α από τον ευρωπαϊκό νότο, τα λεγόμενα σημερινά PIGS δηλαδή.. Ωστόσο, αγαπητέ μου Uli, η ανάμνηση η δική σου, όπως και των άλλων παιδιών, της Ursula, της Dagmar και του Jorg, της Daniela και του Peter, με κάνει να θέλω να βλέπω το αληθινό πρόσωπο της Γερμανίας και των ανθρώπων που γνώρισα. Αυτό, που δεν εκφράζεται από την Μπούντεσταγκ, όπως δεν εκφράζεται και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδας και των ανθρώπων της. Εσύ το γνωρίζεις αυτό, γιατί ήρθες μαζί μου στην Ελλάδα. Γνώρισες τους φίλους μου, τους ανθρώπους μου και την ζεστή φιλοξενία τους. Είδα στα μάτια σου να αποκαλύπτεται ένα θαύμα, όταν για πρώτη φορά αντίκρυσες το Ελληνικό Αρχιπέλαγος με τα θεϊκά νησιά του. 

Το ΦΩΣ, που σου τύφλωσε τα μάτια και που σε υποχρέωσε να ανοίξεις την παλέτα σου στα φωτεινά χρώματα, όταν ζωγραφίζαμε μαζί στην ύπαιθρο, στην Χώρα της Σερίφου, εκείνο το αλησμόνητο καλοκαίρι. Ο ήλιος, που σου είχε κοκκινήσει την αμάθητη επιδερμίδα και οι αλοιφές που έβαζες, δεν σε εμπόδιζαν την επομένη να χαίρεσαι πάλι μέσα στον ήλιο μαγεμένος από το ανέσπερο φως της ξεγνοιασιάς. Σαν το άσπρο από το φτερό ενός γλάρου, ή σαν το απαστράπτων λευκό των ασβεστωμένων κελιών που φωλιάζουν μέσα στη μήτρα της ώχρας. Μίλησες με τον ψαρά τον Ανέστη, με τον φούρναρη τον Μήτσο και τον Αντώνη τον καφετζή, είδες τους κόπους και το μόχθο τους. Αυτή είναι μια άλλη Ελλάδα, που δεν είχε σχέση με την Siemens και με την Goldman Sachs, αλλά με τον αγώνα για τον καθημερινό επιούσιο και τον τίμιο ιδρώτα. 

 Όμως, φίλε μου, γνωρίζω ότι εσύ αγάπησες και αγαπάς την Ελλάδα. Και πόσο χάρηκα όταν ήρθα στο σπίτι σας από την Ιταλία, όπου ήμουν, για να δω το πρώτο σας παιδί με την Ursula, μια πολύ όμορφη κορούλα λίγων εβδομάδων, που η μαμά της την έβαλε στην αγκαλιά μου. Χαζομπαμπάς εσύ, μου ανήγγειλες όλο χαρά την επιθυμία και των δύο σας να της δώσετε το ελληνικό όνομα Sofia. Όπως και την ονομάσατε τελικά. Τώρα, θα είναι ολόκληρη κοπέλα η Σοφία και σου εύχομαι καλέ μου φίλε να την χαίρεσαι πάντα. Ελπίζω, ακόμη, ότι συνέχισες με την τέχνη, διότι ο ερχομός της Σοφίας και οι οικονομικές ανάγκες, σε είχαν αναγκάσει τότε, να εργαστείς σε μια εταιρεία διανομής γάλακτος για να τα βγάλετε πέρα. 

 Θυμάμαι ύστερα, τον συγκάτοικο σου τον Peter, φοιτητή της Θεολογίας, που όταν έμαθε ότι είμαι Έλληνας, πήγε και έφερε τα βιβλία του και άρχισε να μου διαβάζει την Ιλιάδα του Ομήρου από το πρωτότυπο. Είναι αλήθεια, ότι πολλοί από τους Γερμανούς αγαπάνε περισσότερο την εξιδανικευμένη ιδέα της αρχαίας Ελλάδας και τους αρχαίους Έλληνες από ό,τι εμάς τους νεοέλληνες. Εμείς, αντίθετα, αγαπάμε περισσότερο τους νεώτερους Γερμανούς από ό,τι τους παλαιότερους Γερμανούς, γιατί αυτοί μόνο κακά μας έκαναν. Και αγαπάμε τους νεώτερους Γερμανούς, γιατί καταλαβαίνουμε ότι δεν ευθύνονται για το παρελθόν αγέννητοι όντες. Ελπίζουμε δε, πως έχουν διδαχθεί από αυτό και πως δεν ισχύει τελικά η ναζιστική αντίληψη της συλλογικής ευθύνης, ούτε και για αυτούς.

 Διότι αυτό λέγεται συγχώρεση και ελληνική μεγαθυμία απέναντι στο παρελθόν, που δεν διορθώνεται. Δεν διορθώνεται, ακόμη και αν η χώρα σου έδινε στην Ελλάδα τις νόμιμες πολεμικές αποζημιώσεις, που ακόμη της οφείλει. Δεν ανασταίνονται, όμως, οι άνθρωποι και τα σκοτωμένα όνειρα με όποιοδήποτε χρηματικό ποσό. Ούτε η συγνώμη έρχεται, αν δεν την πει πρώτα η καρδιά. Και οι Έλληνες έχουμε δείξει στους Γερμανούς φίλους μας, ότι έχουμε καρδιά απέναντι σε αυτούς που μας σέβονται και μας τιμούν. Διότι, καλέ μου φίλε, πέρα από την γερμανική τραυματική εμπειρία της ενοχής, υπάρχει και η ελληνική τραυματική εμπειρία της κατοχής, που τόσο βασάνισε και ακόμη βασανίζει τους ηλικιωμένους των Ελλήνων, που έζησαν τα γεγονότα.

 Όμως, σε διαβεβαιώνω, πως ένας Γερμανός στην Ελλάδα μπορεί να αισθάνεται όπως ανάμεσα σε φίλους. Οι Έλληνες πολύ απέχουμε από το να είμαστε μνησίκακοι, αλλά στώμεν «αεί παίδες», στην καρδιά και στο φιλότιμο της λήθης. Κανείς Γερμανός, πόσο μάλλον εσύ, δεν θα πρέπει να φοβάται τους φίλους Έλληνες. Τους Έλληνες θα ΠΡΕΠΕΙ να φοβούνται ΜΟΝΟ οι πολιτικές και οι πολιτικοί των επαχθών Μνημονίων και στις δύο χώρες μας. Αυτές οι πολιτικές ορντινάτσες, οι οποίες παρέδωσαν την δημοκρατικά δοσμένη από εμάς σε αυτούς εξουσία, στα σχέδια της Νέας Τάξης και στα χέρια των Τραπεζιτών. Η Ενωμένη Ευρώπη των λαών και των Εθνών που ονειρευτήκαμε, έχει μετατραπεί σε θάλαμο ιδρύματος, ενός οικονομικού φρενοκομείου, όπου γίνονται πειράματα με ηλεκτροσόκ, μιας σκοτεινής φροϋδικής ψυχοθεωρίας.

 Αν εναπόκειτο σε εμάς τους δύο αγαπητέ μου φίλε, θα είχαμε λύσει όλα τα ζητήματα. Διότι όταν γνωριστήκαμε, τα πρόσωπα μας έγιναν ακούσια, ο ένας για τον άλλο, πρέσβεις των δύο λαών μας. Και η φιλία αυτή αποτυπώθηκε, σαν θετικός οδηγός σκέψης, κάθε φορά που σκέφτομαι την Γερμανία και τον γερμανικό λαό. Υποκειμενική ίσως η κρίση, ναι, μπορεί. Άλλωστε, δεν είχα έρθει ως εργάτης στην Γερμανία, ώστε να δω μια άλλη, πιο σκληρή πλευρά της ζωής εκεί. Δεν ξεγελιέμαι, να πιστεύω, ότι όλοι οι Γερμανοί μοιάζουν σε εσένα. Ήμουν πολύ τυχερός που σε γνώρισα. Μου αρκεί όμως ότι υπάρχεις και εσύ και πολλοί άλλοι σαν εσένα. Υπάρχει η Σοφία, που σίγουρα θα της έχεις μιλήσει για τον Έλληνα φίλο σου.

 Υπάρχουν και οι δύο λαοί μας, που θα συνεχίσουν να δημιουργούν δεσμούς φιλίας και αναγνώρισης σε ιδιωτικό επίπεδο, μακριά από τις ανάλγητες πολιτικές των Κυβερνήσεων. Αυτά είχα να σου γράψω καλέ μου φίλε Uli, για όσα συμβαίνουν και ελπίζω το γράμμα μου να σε βρίσκει με υγεία και με καλή διάθεση. Πάνω από όλα όμως ελπίζω, ότι κάποια ημέρα θα ξαναβρεθούμε στα ελληνικά νησιά, όταν όλα αυτά θα έχουν πια περάσει, εύχομαι με τον καλύτερο τρόπο. Σε χαιρετώ και σε ασπάζομαι ο παλαιός σου φίλος...

. (ΥΓ: Ελπίζω ότι ίσως διαβάσεις κάποτε αυτό το γράμμα και μπορέσεις να επικοινωνήσεις. Σου στέλνω ακόμη και μια φωτογραφία ενός έργου που έκανες στη Σέριφο τότε, και το οποίο μου χάρισες χωρίς να το έχεις φωτογραφήσει)

Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή

Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης

 Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Μιας και ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα; Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». 

Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της. 

Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας. Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή. Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ.

 Στην μεταπολίτευση χάρις στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε; Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας. 

 Δεν υπάρχει «διεθνής λύση» Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν η Βρετανία επέβαλε την συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε την δεύτερη περίοδο της κατοχής, την βρετανική κατοχή


. Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς με οικονομικούς, είτε πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896. Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. 

Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων.

 Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του. Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχολίασε: « Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα «κατευθυνόμενο» νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…»

 Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. 

Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα. Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν. «Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος.


 Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι. Η επινόηση του ευρώ Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο.

 Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας:

 (1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. 

(2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων.

 (3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής. 

 Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ότι κι αν κάνει. Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει την χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση.

 Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης. Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής» Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών


 Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο. Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Π

όσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία; Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; 

Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ. Νέα αρχή να επιβάλλει ο ελληνικός λαός Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι.

 Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης. Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις. Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια.

 Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.» Αυθυπαρξία ή υποτέλεια; 

 Την εποχή εκείνη με νωπές της μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή παλιού και νέου, για την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «ομολογώ πώς άμα βάζω στο νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα σε τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι». Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

30 Μαΐ 2012

Νικηθήκαμε Γιάννη, από τα λάθη και τα πάθη μας






Ποιο τελικά ήταν το αποτέλεσμα της δήθεν λαϊκής εντολής για εκλογές;
Να στριμωχθεί ακόμα πιο πολύ στον τοίχο ο λαός.
Να μπει στην διαδικασία επιλογής αρχικά Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, να φθάσει στο δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή και να καταλήξει σε έναν καινούργιο διπολισμό με διαφορετικό όμως πρόσωπο. Από τη μια ένα Κράτος δημοσιουπαλληλικό υπό την κατεύθυνση του πασοκοθρεμμένου ΣΥΡΙΖΑ (με την γνωστή παπανδρεϊκή συνταγή όλα δημόσια χωρίς αξιοκρατία) και από την άλλη η γνωστή Δεξιά να θέλει πώληση της εθνικής περιουσίας βουλιάζοντας όλο και περισσότερο την χώρα σε χρέος προσκυνώντας την Ευρώπη.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της δήθεν λαϊκής εντολής και του δικαιώματος να ψηφίζουν όλοι, ακόμα και εκείνοι που δεν έδωσαν το παραμικρό στην χώρα, αλλά η χώρα αυτή τους κανακεύει από το 1981.

Το δίλημμα με μιας έγινε ένα: Ξεφτίλα ή ξεφτίλα.
Διότι και με τη μία επιλογή και με την άλλη το σίγουρο είναι ότι το Ξεπούλημα θα είναι ο καινούργιος Παρθενώνας της Ελλάδας φτιαγμένος όλος με φθηνά ψηφοδέλτια.

Και ήταν τόσο εύκολο να γυρίσεις την μπάλα σε αυτό το στημένο παιχνίδι. Να πετάξεις εκτός των συνόρων σου την Ευρώπη. Διότι αν και δε μπορείς να το καταλάβεις ακόμα, μέσα στο φτιαχτό άγχος που σου επέβαλλαν, η Ευρώπη είναι εδώ και χρόνια, είτε ενωμένη είτε διαιρεμένη, ένα ξεπερασμένο πολιτικοοικονομικά σύστημα που μόνο με τον φόβο ότι θα σε καταστρέψει μπορεί να συντηρεί τα ήδη σαπισμένα όργανά της.
Σε έβαλαν, λοιπόν, στο μαντρί με την ψευδαίσθηση ότι ήσουν σε ελεύθερο αγρό και ως πρόβατο με τον φόβο μιας επικείμενης πείνας, πήγες εκεί που νομίζεις ότι θα βρεις περισσότερο χορτάρι να φας αδιαφορώντας που θα βρεθεί χώμα για τις ρίζες του χορταριού και νερό για πότισμα.
Λοιπόν, πρόβατο, ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσεις ότι θα πεθάνεις από ασιτία.
Δυστυχώς για σένα δεν θα έχεις την επιλογή να σε φάει τιμημένα ένας λύκος ή να δαγκώσεις μία φορά στην ζωή σου το χέρι που πάει να σου βάλει λεπίδι στο λαιμό.
Η επιλογή σου να παραμείνεις πρόβατο συρόμενο σε εκλογές που δούλεψαν ως ανάχωμα της εξέγερσης, που ήθελες δεν ήθελες φιλειρηνιστή μου θα γινόταν χωρίς κατευθυνόμενο πολιτικό υπόβαθρο αλλά με συλλογική ώθηση και που ίσως να σε έκαναν να ζήσεις έστω και για μια στιγμή ως άνθρωπος ελεύθερος, αποδεικνύει ότι τελικά είσαι πολύ λίγος για μια οποιαδήποτε πατρίδα, πόσο μάλλον για μια Ελλάδα.
Αναμένοντας την δεύτερη δήθεν λαϊκή εντολή για εκλογές που περιχαρής θα κουνάς κομματικά σημαιάκια και θα περιμένεις ή να διοριστείς στο δημόσιο του νέου σοσιαληστή που προσκυνά μια Ευρώπη νταβατζή ή να σώσεις τα κλεμμένα σου γεμίζοντας κι άλλο τα σεντούκια σου με την στήριξη μιας Ευρώπης δικτάτορα, νιώθουμε τι σημαίνει εθνική προδοσία.
Διότι δεν πονάει ούτε η κρίση, ούτε το χρέος, ούτε η φτώχεια, ούτε ο πόλεμος, ούτε η προσβολή.
Αυτό που πονάει είναι όταν ξέρεις εκ των προτέρων ότι αυτός ο λαός δεν θα αλλάξει ποτέ, Γιάννη.

Πηγή

ΔΟΛΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΨΑΡΕΜΑ


Μάνα, Φαραώ και ζοκάκι αποτελούν έναν από τους ιδανικότερους συνδυασμούς ψαριών πρώτης κατηγορίας όπως οι σαργοί και οι τσιπούρες. Ολα τα σκουλήκια είναι από τα καλύτερα δολώματα κατά την προσωπική μας άποψη, όμως αυτά που δουλεύουν καλύτερα στον τόπο που είχαμε επιλέξει ήταν τα προαναφερόμενα. Πριν από λίγο καιρό είχαμε τυχαία ανακαλύψει έναν τόπο που τη συγκεκριμένη εποχή κρατάει καλές σαργοτσιπούρες. Μεσημέρι Σαββάτου βάλαμε βορειοδυτική ρώτα με τη θάλασσα μόλις να τριαρίζει. Μερικές ώρες αργότερα φτάσαμε κοντά στο σημάδι. Τα αλιευτικά εργαλεία μας κυρίως αποτελούντο από ζοκάκια δεμένα σε καρούλες και ψιλά μονάγκιστρα. Δολώσαμε, ρίξαμε κι άρχισε ένα πραγματικό πανηγύρι.



 Τα ψάρια έτρωγαν ορεξάτα, αλλά φέραμε λιγότερα από τα μισά στη βάρκα, βλέπετε τις εικοσάρες πετονιές οι τσιπούρες και οι σαργοί όταν τις δαγκώσουν τις κόβουν σαν κλωστή, με πιο χοντρά εργαλεία, όμως, ούτε που ζυγώνουν... Tις εικοσάρες πετονιές οι τσιπούρες και οι σαργοί όταν τις δαγκώσουν τις κόβουν σαν κλωστή Τα εργαλεία Για να κατασκευάσουμε το αλιευτικό μας εργαλείο χρειαζόμαστε τα εξής: Καρούλα μετρίου μεγέθους, εκατό έως διακόσια μέτρα, πετονιά έως εξήντα χιλιοστά φτηνή μέτριας ποιότητος, πετονιά είκοσι έως είκοσι δύο χιλιοστά πολύ καλής ποιότητος. Παίρνουμε την καρούλα και τυλίγουμε τη χοντρή πετονιά έως ότου σχεδόν καλυφθεί ο χώρος περιελίξεις του καρουλιού. Αφού τελειώσει, συνεχίζουμε το τύλιγμα της πετονιάς των 22 χιλιοστών έως ότου μετρήσουμε εκατό έως εκατόν πενήντα μέτρα. Στο τέλος της πετονιάς δένουμε απευθείας πολύ ψιλή ζόκα με αγκίστρι Νο 4.




 Η ανωτέρω διαδικασία πρέπει να εφαρμοσθεί ώστε πετώντας το ζοκάκι η εικοσιδυάρα πετονιά με την οποία ουσιαστικά ψαρεύουμε να ξετυλιχτεί τελείως ανεμπόδιστα. Εναλλακτικά είχαμε και καρούλες με ψιλά μονάγκιστρα, χρησιμοποιώντας ψιλό συρόμενο βαρυδάκι, τα αποτελέσματα όμως και η συμπεριφορά του δεν είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά της ζόκας. Στο είδος αυτό ψαρέματος δεν χρησιμοποιούμε καλάμι και μηχανισμό, διότι οι τριβές της πετονιάς στα μεταλλικά μέρη μηχανισμού και καλαμιού δεν θα μας επιτρέψουν μακρινή βολή, που έτσι κι αλλιώς και στην περίπτωση της καρούλας η απόσταση δεν είναι και πολύ μεγάλη, λόγω του ότι δεν χρησιμοποιούμε βαρίδι. Ολο το βάρος είναι αυτό του δολώματος που χρησιμοποιούμε. Μάνα



 Η μάνα είναι ένα σκληρό σκουλήκι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο την ημέρα όσο και το βράδυ, με πολύ καλά αποτελέσματα χάρη στο φώσφορο που διαθέτει εξωτερικά. Η μάνα συνήθως κόβεται και δολώνεται σε κομμάτια που καλύπτουν το αγκίστρι, αλλά σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί ολόκληρη, αν στην περιοχή όπου ψαρεύουμε υπάρχουν πολύ μεγάλα ψάρια. Το συνηθισμένο μέγεθος της μάνας είναι από 10-15 εκατοστά, στο εμπόριο όμως μπορούμε να βρούμε άγριες ή κόκκινες μάνες, που μπορεί να φτάνουν και τα 25 εκατοστά. Αν και οι απόψεις για τη διαφορά στην αποτελεσματικότητα μεταξύ των δύο ειδών διίστανται, θα το ανακαλύψετε μόνοι σας στη χρήση. Η άγρια μάνα έχει πιο κόκκινο χρώμα από τη συνηθισμένη, με ραβδώσεις σε όλο της το σώμα, σε αντίθεση με την κανονική που έχει πιο λείο σώμα και χρώμα ανοικτό καφέ. Φαραώ


Το ζοκάκι μπορεί να δολωθεί και με γαρίδα, όμως ενώ πρόκειται για πάρα πολύ καλό δόλωμα, συγχρόνως αποτελεί ένα από τα πιο ευαίσθητα και χαλάει γρήγορα, με 2-3 τσιμπήματα. Το ακριβότερο δόλωμα αλλά και το πιο δελεαστικό, το φαραώ, το αγοράζουμε από τα καταστήματα ειδών αλιείας. Αφού διαλέξουμε αυτό που επιθυμούμε συνδυάζοντας ζωντάνια, μεγάλο μήκος και τιμή, ο καταστηματάρχης το τοποθετεί είτε μέσα σε ένα σακουλάκι με θαλασσινό νερό είτε μέσα σε ένα πλαστικό κεσεδάκι. Εμείς για να το διατηρήσουμε μπορούμε να το αφήσουμε εκεί. Αν όχι, τότε το τοποθετούμε σε ένα δικό μας δοχείο με μια παγοθήκη αλλάζοντας τακτικά το νερό Αν είμαστε προσεκτικοί μπορούμε να διατηρήσουμε το δόλωμά μας ζωντανό έως και έναν μήνα

 Αν σε περίπτωση το δόλωμα χωριστεί στα δύο, πρέπει το ένα κομμάτι να το τοποθετήσουμε σε άλλο δοχείο και να χρησιμοποιήσουμε πρώτα το κομμάτι που είναι χωρίς κεφάλι. Αν η επόμενη εξόρμηση είναι αρκετά μακρινή και μας έχει περισσέψει δόλωμα, τότε το διατηρούμε, αλατίζοντάς το με χοντρό αλάτι, ξεραίνοντάς το και στραγγίζοντάς το σε εφημερίδα, το τοποθετούμε στην κατάψυξη, όπου εξακολουθεί να παραμένει άριστο δόλωμα. Αυτό που χρειάζεται προσοχή στο δόλωμα είναι το κεφάλι του και ιδιαίτερα το στόμα του που είναι κοφτερό και γι' αυτό δεν πρέπει να το πιάνουμε ποτέ από εκεί.



 Τα πρώτα κομμάτια δολώματος που θα χρησιμοποιήσουμε είναι από το τμήμα της ουράς. Για να κόψουμε κομμάτι από το σκουλήκι για δόλωμα καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε ψαλίδι (φωτό κάτω). Πρώτα, όμως, με το χέρι πιάνοντας το σκουλήκι από την ουρά προσπαθούμε να κόψουμε ένα μεγάλο τμήμα. Πιέζοντας λίγο με τα δύο μας δάχτυλα κόβεται σχετικά εύκολα, χωρίς να ματώσει. Τα μικρόψαρα αν είναι μεγάλο κομμάτι δεν το πλησιάζουν εύκολα, αλλά αν είναι μικρό σε σχήμα ροδελίτσας, τότε το κατασπαράζουν. Συνήθως το δολώνουμε σε τόπο που ξέρουμε ότι έχει κάποιο εκλεκτό ψάρι. Το κομμάτι που θα δολώσουμε στο αγκίστρι μας θα είναι αρκετά μεγάλο και ζωντανό. Περασμένο στο αγκίστρι, συνεχίζει να κάνει σπασμωδικές, ζωντανές κινήσεις, το αίμα που φεύγει από το σώμα του μαλαγρώνει τη γύρω από το δόλωμα περιοχή και το ψάρι προσελκύεται.

 Η ικανότητά του να φωσφορίζει και το σκληρό κρέας του το κατατάσσουν στα πιο αποτελεσματικά δολώματα. Οι βολές Ο τόπος που επιλέξαμε είχε περίπου 6 μέτρα βάθος. Ρίξαμε σιγά - σιγά άγκυρα και αφήσαμε τη βάρκα να ηρεμήσει. Μόλις σταμάτησε πήγαμε στην αντίθετη πλευρά από εκείνη που είχαμε ρίξει άγκυρα και ξεκινήσαμε τις βολές. Παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το συγκεκριμένο αλιευτικό εργαλείο. Κατ' αρχήν πετάμε πάντοτε πρίμα στον καιρό και ποτέ κόντρα. Στεκόμαστε στο υψηλότερο σημείο της βάρκας στην πλώρη ή την πρύμνη - αναλόγως από πού έχουμε ρίξει άγκυρα. Πιάνουμε την καρούλα με το ένα χέρι, ξετυλίγουμε λίγη πετονιά, ενώ με το άλλο χέρι πετάμε το ζοκάκι δολωμένο, με μια απότομη, δυνατή κίνηση. Αφού τσιμπήσει το ψάρι και καταφέρουμε να το φέρουμε μέχρι το σκάφος, ποτέ δεν το τραβάμε επάνω, αλλά το αποχιάζουμε.



Το τσίμπημα Η τσιπούρα είναι πολύ δυνατό ψάρι, άλλοτε τσιμπάει χωρίς όρεξη και άλλοτε αρπάζει με δύναμη το δόλωμα. Κάνει πολλά κεφάλια και δυνατά χτυπήματα, γι' αυτό και χρειάζεται προσοχή ώστε να μη μας ξαγκιστρωθεί, γι' αυτό ποτέ δεν ζορίζουμε την πετονιά! Αφήνουμε ελεγχόμενα όταν τραβάει και τραβάμε μόλις χαλαρώσει. Εάν την πετύχουμε σε ημέρα που αρπάζει το δόλωμα και το καταπίνει, έχουμε λιγότερες πιθανότητες να τη φέρουμε στη βάρκα -ιδιαιτέρως αν ξεπερνά το κιλό- διότι με τα δυνατά σαγόνια της θα μάσησει την πετονιά και θα μας την κόψει. Αν είναι ημέρα που γλείφει και την πετύχουμε τη στιγμή που έχει δαγκώσει το δόλωμα και το έχει στο στόμα ώστε να το μαλακώσει και να βγάλει το αγκίστρι, είμαστε τυχεροί.

Με ένα τράβηγμα θα την πιάσουμε από το στόμα και θα καταλήξει στο σκάφος μας που πρέπει οπωσδήποτε να είναι εφοδιασμένο με απόχη γιατί αν μας ξενερίσει το ψάρι ή κάνει απότομο κεφάλι, το χάσαμε. Το τσίμπημα του σαργού το καταλαβαίνουμε από το διαρκές ελαφρύ τράβηγμα της πετονιάς, όπου θα πρέπει να αφήσουμε λίγο. Μπορεί να αισθανθούμε πολύ ελαφρά τσιμπηματάκια... Μην ξεγελαστείτε και τραβήξετε απότομα, περιμένετε λίγο, αμέσως μετά το τσίμπημα θα είναι τρομερό! Με μια κοφτή απότομη κίνηση αγκιστρώνουμε το ψάρι και αναλόγως το μέγεθος και το τράβηγμά του, το φέρνουμε προς το μέρος μας δίνοντάς του πετονιά όταν κάνει κεφάλι και μαζεύοντας όταν μας το επιτρέπουν οι συνθήκες.

 Προσοχή, δεν χαλαρώνουμε ποτέ την πετονιά από τη στιγμή που έχουμε το ψάρι στο αγκίστρι! Kείμενο -
 Φωτογραφίες
: Νίκος Λυμπερόπουλος

Υποστέλλουν τη γαλανόλευκη


Υποστέλλουν τη γαλανόλευκη τα επαγγελματικά τουριστικά σκάφη ενώ άλλα παροπλίζονται. Η αρχή του τέλους για τον ελληνικό θαλάσσιο τουρισμό... ...διαφαίνεται στο γκρίζο ορίζοντα αφού η αναβλητικότητα του κράτους και η έλλειψη θέλησης οδήγησε τελικά σε αδιέξοδο. Χαρακτηριστικότερο και μάλιστα πρόσφατο παράδειγμα είναι η περίπτωση του Mega Yaght, «Varity Voyager» της εταιρείας Variaty Cruises συμφερόντων του Λάκη Βενετόπουλου.

Ο Έλληνας επιχειρηματίας, ο οποίος διαθέτει στόλο με 12 υπερ-σκάφη αναγκάστηκε, λόγω της γραφειοκρατίας, για πρώτη φορά στην επαγγελματική του πορεία, να υποστείλει τη γαλανόλευκη από το νεότευκτο yaght το οποίο ναυπήγησε εξ ολοκλήρου στο Πέραμα δίνοντας δουλειά σε ελληνικά χέρια. Είναι το πρώτο Mega Yaght που κατασκευάζεται στην Ελλάδα από το πρώτο καρφί μέχρι τη σαμπάνια της ονοματοδοσίας. Το πλοίο όταν κτιζόταν είχε ελληνική σημαία καθώς και όταν καθελκύστηκε. Όμως όταν έπρεπε να επανδρωθεί, η ελληνική γραφειοκρατία και το μη ανταγωνιστικό πλαίσιο οδήγησε τον πλοιοκτήτη στην αλλαγή σημαίας υψώνοντας εκείνη της Μάλτας και μάλιστα μέσα σε μόλις δύο ημέρες.

«Η ατελείωτη γραφειοκρατία και η παράνοια της οργανικής σύνθεσης με οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Αν βάλω σημαία ΗΠΑ απαιτείται οργανική σύνθεση πληρώματος 11 ατόμων, με σημαία Μάλτας 9 και με ελληνική 21 άτομα πλήρωμα, χωρίς να υπολογίσει κανείς το ξενοδοχειακό προσωπικό. Το κόστος είναι μεγάλο» επισημαίνει στο «Πρώτο ΘΕΜΑ» ο Λάκης Βενετόπουλος και προσθέτει: «Παρά το γεγονός ότι ύψωσα την σημαία της Μάλτας, όλοι οι Αξιωματικοί που ναυτολόγησα είναι κατ’ επιλογή μου Έλληνες. Γέφυρα, μηχανοστάσιο και κουβέρτα» και προσέθεσε: «Είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο στην Ελλάδα στο



Πέραμα και αποδεικνύει τις ικανότητες και την ποιότητα των ελληνικών συνεργείων. Αν ποτέ βάλουμε μυαλό ως χώρα σίγουρα το Πέραμα θα γίνει Via Retzzio, το πιο εκλεκτό λιμάνι της Ιταλίας για κότερα. Είναι το 14ο σκάφος που κτίζουμε στο Πέραμα. Ξέρω πολύ καλά ότι τα ελληνικά συνεργεία μπορούν να παραδώσουν έργο πολύ ποιοτικό». Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Ένωσης Πλοιοκτητών Ελληνικών Σκαφών Τουρισμού, Αντώνης Στελλιάτος τόνισε: «Μετά από 2 ½ χρόνια και έξι υπουργούς ναυτιλίας το νομοσχέδιο για τον θαλάσσιο τουρισμό δεν πέρασε και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε σημαία. Θα είναι η αρχή αλλαγής σημαίας όλων των επαγγελματικών τουριστικών σκαφών» και προσέθεσε: «Από το 2009 έχει αρχίσει μία πτώση των ναυλώσεων στο ελληνικό yachting που κανείς δεν γνωρίζει που θα σταματήσει.



Το ερώτημα είναι για τα επανδρωμένα επαγγελματικά τουριστικά πλοία όχι τι πτώση έχουν στις ναυλώσεις τους αλλά πόσα θα παροπλιστούν. Με ό,τι συνέπειες θα έχει αυτό (ανεργία ναυτικών, ανεργία ζώνη Περάματος κ.λ.π.). Ως και τα ιστιοπλοϊκά επαγγελματικά, που κατά κανόνα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τα υπόλοιπα, παρουσιάζουν μία πτώση της τάξης των 40% στις ναυλώσεις τους». Σύμφωνα με τον Αντώνη Στελλιάτο οι λόγοι που συναινούν ώστε να φτάσει αυτή η εναλλακτική μορφή τουρισμού στα πρόθυρα του αφανισμού:

 1) Παγκόσμια οικονομική κρίση.

 2) Έλλειψη διαφήμισης, στοχευμένης διαφήμισης και προβολής του μοναδικού προορισμού στον κόσμο για yachting, της χώρας μας με τα τόσα νησιά και μοναδικό πολιτισμό, κλίμα και καταγάλανες θάλασσες και φιλοξενία που μόνο οι Έλληνες μπορούν να προσφέρουν.

3) Το δυσφημιστικό όνομα της Ελλάδος στο εξωτερικό εξακολουθεί να είναι πρώτο θέμα στα ΜΜΕ. Καμιά προσπάθεια από τα αρμόδια Υπουργεία και την Κυβέρνηση δεν έγινε ώστε να ανατραπεί αυτή η δυσφήμιση και να εμπεδώσουν οι ξένοι τουρίστες ότι η Ελλάδα είναι ασφαλής, όχι πτωχευμένη και έτοιμη για τη φιλοξενία των ξένων τουριστών οι οποίοι θα την επισκεφθούν.

 4) Υπουργείο Ναυτιλίας. Στα δυόμιση χρόνια Κυβέρνησης άλλαξαν έξι Υπουργοί στο Υπουργείο Ναυτιλίας που έχει αλλάξει τρία ονόματα. Σε δυόμισι χρόνια κατετέθη στην Βουλή δύο φορές το σχέδιο Νόμου για το θαλάσσιο τουρισμό και όμως ακόμη βρίσκεται σε κάποιο γραφείο Υπουργικού Συμβουλίου χωρίς να ψηφιστεί. Αποτέλεσμα, το Νεόκτιστο στα Ναυπηγεία Περάματος E/T Variety Voyager της εταιρείας Variety Cruises, μόλις μία εβδομάδα πριν αναγκάστηκε να αλλάξει την Ελληνική σημαία που είχε σε σημαία Μάλτας για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα ταξίδια του.

 Μήπως είναι η αρχή αλλαγής σημαίας στα επαγγελματικά ελληνικά τουριστικά πλοία; Όποια Κυβέρνηση και να προκύψει θα πρέπει να έχει σαν προτεραιότητα την επανασύσταση του Αυτόνομου Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας ώστε να γνωρίζουν οι επιχειρήσεις του κλάδου ποιος κάνει τι. Κλείνοντας, ο πρόεδρος της ΕΠΕΣΤΤ αναφέρθηκε στο παγκόσμιο συνέδριο για το Yachting, το 11th Charter Yacht Show στον Πόρο που έληξε πριν ίγε ςημέρες. «84 επαγγελματικά πλοία έλαβαν μέρος και 34 γραφεία Yacht Brokers από το εξωτερικό.

Η επιτυχία ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Η Επιτροπή που αποτελείται από την Ένωση Πλοιοκτητών Ελληνικών Σκαφών Τουρισμού και από τον Ελληνικό Σύνδεσμο Μεσιτών και Εμπειρογνωμόνων Θαλαμηγών ξεπέρασε με την προσπάθεια της τα ανθρώπινα limit. Ο Δήμαρχος του Πόρου κ. Δημήτρης Στρατηγός βοήθησε για μια ακόμη χρονιά όσο ήταν δυνατό παρά τις αξεπέραστες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Δήμοι της χώρας.

Την επόμενη χρονιά πιστεύουμε θα πάμε καλύτερα». Το Mega Yaght, «Varity Voyager» έχει δυνατότητα να μεταφέρει 70 επιβάτες σε 38 καμπίνες και έχει 30 μέλη πλήρωμα. Απευθύνεται προς επιβάτες που αναζητούν ανέσεις 5 αστέρων στοχεύοντας σε Αμερικανούς τουρίστες. Έχει μήκος 68 μέτρα με 15,5 πλάτος, 5 καταστρώματα και αναπτύσσει υπηρεσιακή 14-16 κόμβους. Διαθέτει, μεταξύ άλλων, γυμναστήριο, σάουνα και μασάζ,

Πραγματοποιεί ταξίδια σε Γαλλία-Ιταλία-Κροατία. Πήρε δύο χρόνια για να κατασκευαστεί. Όλα τα ταξίδια του είναι προγραμματισμένα για το εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα τη νότια Ευρώπη, Γαλλία, Ιταλία και από τις δύο πλευρές, Σικελία, Κροατία, ενώ την χειμερινή περίοδο εξετάζεται η προοπτική να περάσει τον Ατλαντικό. Σύμφωνα με στελέχη της ελληνικής θαλάσσιας τουριστικής βιομηχανίας «η τουριστική αγορά είναι αβέβαιη και κατ΄ εξοχήν εκείνη του θαλάσσιου τουρισμού ο οποίος στηρίζεται κατά μεγάλο ποσοστό στις ΗΠΑ».

 Για φέτος έχει μειωθεί η επιβατική κίνηση. Η μείωση υπολογίζεται λίαν επιεικώς στο 40%. Τα στοιχεία αφορούν την Ανατολική Μεσόγειος. Όσο αφορά το μέλλον η αναστροφή του κλίματος της αγοράς θα εξαρτηθεί από την αλλαγή της διεθνούς οικονομίας και της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα που έχει επηρεάσει απόλυτα τον κλάδο. «Έχουμε δημιουργήσει ανασφάλεια στους ξένους που θέλουν να επισκεφθούν την Ελλάδα και βλέπουν στην τηλεόραση άσχημες εικόνες με κλειστή Ακρόπολη και φωτιές στο Σύνταγμα. Εικόνες που στα μάτια τους παίρνουν υπερβολικές διαστάσεις.
κυκλαδες news

Πήρε προβάδισμα



27η Αγωνιστική ΠΑΝΩ ΧΩΡΑ FC - Τζαμάικα: 7-0


Τους απαραίτητους βαθμούς πήρε η ΠΑΝΩ ΧΩΡΑ στο ματς απέναντι στην Τζαμάικα, παίζοντας με υπομονή στην επίθεση και με αυτοθυσία την άμυνα πήρε την νίκη και εδραιώνεται στην πρώτη τετράδα. Σε ένα ματς με πολλές ευκαιρίες για γκολ η ΠΑΝΩ ΧΩΡΑ πέτυχε επτά γκολ συνολικά ενώ κράτησε το μηδέν στην άμυνα παρά τα κενά στη μεσαία γραμμή.

Από το ξεκίνημα έδειξε τις προθέσεις όταν στο πρώτο σουτ του Κουβάτσο η μπάλα πέρασε ελάχιστα πάνω από τα δοκάρια. Με απόλυτη ψυχραιμία κυριάρχησε επιθετικά και το σκορ άνοιξε με κεφαλιά ο Κουβάτσος από σέντρα του Λιβάνιου Ν. Παρά τις επιθετικές προσπάθειες των αντιπάλων η ΠΑΝΩ ΧΩΡΑ δεν δέχθηκε κανένα γκολ στο πρώτο μέρος, αντίθετα σκόραρε ακόμη δυο γκολ, ένα με απευθείας φάουλ του Κουβάτσου και ένα με σουτ του Κανταρέλη.

Στο δεύτερο ημίχρονο το σκηνικό άλλαξε η Τζαμάικα εμφανίστηκε πιο κινητική, εκμεταλλεύτηκε τα κενά στο χώρο της μεσαίας γραμμής και με συνεχόμενες πάσες προσπαθούσε να σκοράρει. Οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες καθώς βρήκαν σε καλή μέρα την άμυνα και τον τερματοφύλακα που δεν τους επέτρεψαν να πανηγυρίσουν ένα γκολ. Μόλις η ΠΑΝΩ ΧΩΡΑ άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού της στο κέντρο έκλεισε τα κενά και με συνεχείς αντεπιθέσεις σκόραρε το ένα γκολ μετά το άλλο.
Με πρωταγωνιστή τον Κουβάτσο ο οποίος πέτυχε ακόμη τρία γκολ και με ακόμη ένα του Λιβάνιου Ν. η ΠΑΝΩ ΧΩΡΑ πήρε μια ευρεία νίκη και τους δυο βαθμούς ενώ σε συνδυασμό με την ήττα της Samata από τους Ερημίτες ξεκόλλησε από την ισοβαθμία και πήρε το πλεονέκτημα. Αν στα επόμενα τρία παιχνίδια δεν χάσει βαθμό ξεφεύγει από τους διώκτες της και είναι σίγουρα στην τρίτη θέση. Έχει όμως δύσκολα παιχνίδια με ομάδες που μάχονται για μια θέση στην οχτάδα των play-off.


Βαθμολογία
Γκολ
Λιβάνιος Πέτρος
10
-
Δανής Πέτρος
9
-
Βασιλόπουλος Ανδρέας
10
-
Λιβάνιος Νίκος
9
1
Κοτσέτας Διονύσης
8
-
Κανταρέλης Λάμπρος91
Γούναρης Γιώργος9-
Κουβάτσος Μπάμπης
10
5
Καραγκούνης Άκης
9
-



Πανωχωριανός

155 θέσεις στο ΙΝ.Ε.-ΓΣΕΕ Κυκλάδων

Το ΙΝ.Ε.-ΓΣΕΕ ανακοινώνει την πρόσληψη 155 ατόμων με σύμβαση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου διάρκειας 5 μηνών, για την υλοποίηση προγράμματος Κoινωφελούς Χαρακτήρα (ΚΟΧ) στον νομό Κυκλάδων. Το νέο προσωπικό θα απασχοληθεί στους δήμους Σικίνου, Μυκόνου, Σερίφου, Πάρου, Μήλου, Ιου, Φολεγάνδρου, Ανάφης και Αντιπάρου. 

Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να συμπληρώσουν την αίτηση με κωδικό ΕΝΤΥΠΟ ΚΟΧ 1 και να την υποβάλουν μαζί με τα αντίστοιχα δικαιολογητικά ταχυδρομικά με συστημένη επιστολή στην ακόλουθη διεύθυνση: ΙΝ.Ε.-ΓΣΕΕ Περιφερειακό Κυκλάδων, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΟΧ, Ανδρέα Κάργα 62 Ερμούπολη, 84100 Σύρος. Η προθεσμία υποβολής των αιτήσεων θα ανακοινωθεί μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. 
Πληροφορίες δίνονται στα τηλέφωνα 22810-85306 και 22810-81692

Nησιωτικά σχέδια απασχόλησης



Με απόφαση του Περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου κ. Γιάννη Μαχαιρίδη παρατάθηκε η προθεσμία υποβολής προτάσεων για τη χρηματοδότηση των Τοπικών Σχεδίων για την Απασχόληση (ΤοπΣΑ). Η νέα ημερομηνία λήξης της προθεσμίας είναι Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012. Η παράταση αυτή κρίθηκε απαραίτητη μετά από αίτημα πολλών φορέων της Περιφέρειας, προκειμένου προετοιμάσουν καλύτερα τις προτάσεις τους και έχει ήδη ανακοινωθεί μέσω της ιστοσελίδας της Ενδιάμεσης Διαχειριστικής Αρχής www.notioaigaio.gr.

 Υπενθυμίζεται ότι τα ΤοπΣΑ, θα υλοποιηθούν από Αναπτυξιακές Συμπράξεις, θα χρηματοδοτηθούν μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού και έχουν στόχο την προετοιμασία και την υποστήριξη ωφελούμενων μέχρι την εξασφάλιση της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης και ένταξής τους στην αγορά εργασίας. Το Πρόγραμμα συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο και το Ελληνικό Δημόσιο.
kyklades news

29 Μαΐ 2012

O τόπος και το τραγούδι του ΜΕ ΤΟ ΣΟΥΡΑΒΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΥΜΠΙ...Video



Την κυριακή 03/06/12  στις 12 το μεσημέρι θα προβληθεί το πρωτο μέρος της εκπομπής που γυρίστηκε στη Σέριφο και καταγράφει τραγούδια χορούς ήθη έθιμα και δρώμενα του νησιού μας.
Ένα αφιέρωμα που αξίζει να το δούμε όλοι έτσι ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ
 ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...