Εφυγε απο την ζωή ενας από τους αγαπήμένους μου λιγοστούς φίλους Ο Παυλος Καρανταίρης συνομίληκοι συμμαθητές συνοδοιπόροι στην ζωή Είμαι βαθειά συντετριμμένος απο την απώλεια του Παυλάκη ηταν ξαφνικό εφυγε απο εγκεφαλικό δεν πρόλαβα ουτε στην κηδεία του να πάω
Η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε σήμερα πέμπτη 3μμ στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Ασπροπύργου. Είχα να τον δώ κανα δυο μήνες μιλούσαμε στο τηλέφωνο και όλο λέγαμε ποτε θα βρεθούμε
Ο Παυλος είχε παντρευτεί την Κάτια με την οποία εκανα δύο υπεροχα παιδιά τον Τρύφωνα και την Αλίκη τα οποία υπεραγαπούσε η Κάτια πέθανε πριν κάτι χρόνια απο καρκίνο Ο Παυλος ειχε σπουδάσει προγραμματιστής στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και δούλευε στο δημόσιο ήταν εξαιρετικός επαγγελματίας και ειχε παθος με την δουλειά του. Μαζί κατεβαίναμε στις πορείες του πολυτεχνείου μαζί για καφε στα πάρτυ στα ξενύχτια στις ατέλειωτες ωρες κουβέντας τον αγαπούσα και θα τον θυμάμαι παντα με αγάπη ηταν ανθρωπος της οικογενειάς μου ενα πραγματικό στήριγμα
Ηταν ο μεντοράς μου στο χώρο του διαδικτύου με βοήθησε να στησω το εφημεριδάκι για το νησί και με παρότρυνε να σπουδάσω Τεχνικός Εφαρμογών Πληροφορικής στα 55 μου και το έκανα
Αγαπούσε την Σέριφο είχε έρθει αρκετές φορές στο νησί και Μάλιστα ηταν αυτος που έφτιαξε το site της Λαικής Συσπείρωσης Σερίφου κατόπιν εντολής του Θοδωρή Χρυσολωρά
Στις ατέλειωτες κουβέντες μας κυριαρχούσαν τα κοινωνικά θέματα και η αριστερά η μοναξια και τα υπαρξιακά μας μιλούσαμε για Μια “Κοινωνία της Μοναξιάς” . Αυτό ακριβώς! Δυο λέξεις αντιθετικές μεταξύ τους που συνυπάρχουν στην ίδια πρόταση. Μήπως και στην πραγματικότητα ; προσθέτω εγώ.
Σκόρπιες σκεψεις απο τις κουβέντες μας
Συνηθίσαμε στις εύκολες λύσεις, τηλέφωνα, μηνύματα μα για ζωντανή επικοινωνία ούτε λόγος! Οι δικαιολογίες πλέον δίνουν και παίρνουν, σε τέτοιο βαθμό που σου προκαλεί γέλιο. Η εμπιστοσύνη πάει για περίπατο, οι μάσκες έχουν γίνει το must gadget της εποχής, όχι μόνο για την προστασία του ιού, αλλά για την προστασία σου από τους άλλους.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν εισχωρήσει για τα καλά στα μονοπάτια του μυαλού και αρχίζουν να σπέρνουν και να φυτεύουν αντιλήψεις, ιδέες, προβλήματα και η μανία αυτή συνεχίζεται.
Σε μια κοινωνία ανθρώπων που χάθηκε ο άνθρωπος, πες μου εσύ. Υπάρχει πραγματική φιλία ή μήπως όχι ;
Κάποτε – ἔχει περάσει αἰώνας – οἱ ἄνθρωποι διερωτώμασταν ποιό εἶναι τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Σήμερα βρισκόμαστε ἕνα βῆμα πιὸ πίσω: Διερωτώμαστε ἂν ὑπάρχει τὸ νόημα.
Δὲν θέλουμε νὰ ξέρουμε, σήμερα, ὅτι τὸ νόημα τῆς ζωῆς προβαίνει πολυτιμώτερο ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωή.
Στο χώρο της αγάπης και της φιλίας όλα προσφέρονται, αλλά τίποτα δεν είναι εγγυημένο, «δεν μπορεί κανείς να προβλέψει τίποτα»
Κάποτε φαίνεται πως δεν υπάρχει πια διέξοδος: «Όλα τα λόγια έχουν λεχθεί – μάταια. Όλα τα επιχειρήματα έχουν προβληθεί και απορριφθεί» Όσο και μια εχθρική σιωπή, τα λόγια μπορούν ν’ αποτελέσουν παρεμβολή.
Αυτή η μανία της εποχής μας να εξηγείται και να εξηγεί, οδηγεί καμιά φορά στη μετατροπή, στην αντικατάσταση του άλλου μ’ ένα φάντασμα φραστικό, και η απόσταση που δεν μπορεί παρά να νιώθει αυτός ο άλλος ανάμεσα στην προσωπική του αλήθεια και σ’ αυτό το φάντασμα, γίνεται η αγιάτρευτη μοναξιά του.
Είναι καλύτερα, όταν μπερδευτούν οι δρόμοι, «να καθίσει κανείς κάτω και να κλάψει». Ένα μικρό θαύμα τότε θα ανατρέψη ίσως το τείχος των αμοιβαίων κατασκευασμάτων: «Μια ματιά ριγμένη στην τύχη, ένας τόνος» μας αφυπνίζουν στο μυστήριο ενός προσώπου.
«Το τείχος δεν σωριάζεται, απλώς διαλύεται» όπως διαλύεται η ομίχλη των λόγων όταν ανατέλλει ο ήλιος της καρδιάς, όταν ξανανοίγει η όραση της καρδιάς. «Κι εκεί όπου δεν υπήρχε πια παρά σκοτάδι, φανερώνεται πάλι ένα μονοπάτι, όπου δυό πρόσωπα μπορούν να βαδίσουν το ένα πλάι στο άλλο»
Ο Παυλος πάντα μου υπενθύμιζε τα λόγια του Ισοκράτη
Μη βιάζεσαι να γίνεις φίλος, αλλά όταν γίνεις, προσπάθησε να παραμείνεις.
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου