Ακόμη ονειροπολώ για όλους μια ωραιότερη ζωή

       

Βλέπω δυο ανθρώπους που μάλλον δεν γνωρίζονται καλά και στέκονται δίπλα δίπλα. Τους παρατηρώ καθώς ανταλλάσουν μερικές κουβέντες, ψιλοχαμογελάνε, κοιτάνε μπροστά χωρίς να λένε τίποτα, η σιωπή λίγο βαραίνει, κάτι ξαναλένε. Που και που μια ελαφριά κίνηση και ίσα που ακουμπάνε ώμο με ώμο. Να το πάλι το γνωστό εκκρεμές των ανθρώπων που πόσο τους αρέσει που ακουμπάνε λιγάκι κι ύστερα πάλι επιστρέφουν στη θέση τους, για να αντιληφθούν (ή και όχι) ότι η θέση τους έχει ήδη αλλάξει και σιγά σιγά ξαναπαίρνουν την κατηφόρα για το διπλανό ώμο και πάει λέγοντας. Εντωμεταξύ σκέφτομαι ότι κάποτε έβλεπα την αμηχανία στο σινεμά και με ενοχλούσε. Το θεωρούσα εύκολη λύση ή εξεζητημένη πόζα. Τώρα, η εικόνα των δύο ανθρώπων, με οδηγεί στο ξαφνικό συμπέρασμα ότι το πρόβλημα εντοπίζεται όχι στην ίδια την αμηχανία, αλλά στο γεγονός ότι το αίσθημα της αμηχανίας πολλές φορές επιβάλλει και μια βιασύνη να βρεθεί μια λύση στο δράμα, να πάμε παρακάτω, να παρθούν αποφάσεις, να γίνουν πράγματα, να ειπωθεί κάτι. Άρα, ίσως μια απάντηση θα ήταν όντως να μπορέσεις να ζήσεις μες στην αμηχανία. Στο ρευστό της κλίμα, στην αναποφασιστικότητά της, στην διαρκή αντίφαση που εμπεριέχει. Το εκκρεμές των ανθρώπων που ακουμπιούνται και απομακρύνονται προσφέρει διάφορα ενδεχόμενα. Ας μπει εδώ μια ανακουφιστική, θαυμάσια τελεία.

Ξαναγυρνάω το βλέμμα μου στους δύο ανθρώπους και το εκκρεμές λειτουργεί ακόμη, με όλα τα ενδεχόμενα άλυτα, αναπάντητα και εκκωφαντικά παρόντα.

Λέω «μας βαραίνουν οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν»..) ζωή χτισμένη με ιντερνετ   καφέ  τσιγάρα κι αποτσίγαρα

καταναλωθέντα χέρια υπονοούμενα και βλέμματα…

Ακόμη ονειροπολώ για όλους μια ωραιότερη ζωή

ίσως για τη δική μου ευχαρίστηση κι αυτό δεν είναι λίγο…

Χτενίζουμε το θάνατο χτενίζοντας τα μαλλιά μας

τελειώνει η μέρα τελειώνει η νύχτα

τελειώνουν τα φιλιά μας που ποτέ δε δόθηκαν..

Να τα δόσεις επιτέλους, ρε ξεφτίλα .

Εγώ τι μπορώ να πώ για σένα ..τι βλέπω βλέπω αυτο που μου δείχνεις εχουμε κάνει κάποιες κουβέντες εχουμε κοιταχθεί καταλαβαίνω οτι με συμπαθείς όπως και εγώ εχουμε καποια κοινά σημεία υπαρχει μια χημεία χλιαρή δεν ξέρω αν οφείλεται σε μενα η σένα αλλα αυτο δεν ειναι θέμα χημείας απο οτι φαίνεται ειναι κατι πιο βαθύ ... Σίγουρα δεν θα ειναι λίγες οι στιγμές μπροστά στον πρωινό καθρέπτη σου που αναρωτιέσαι όπως και εγω και βαζω τον εαυτό μου γιατί πραγματικά δεν ξερω τιποτα για σένα απλως μιλάω σαν σε βλέπω μεσα απο μένα 

Τι είναι αυτό που σε σηκώνει από το κρεβάτι κάθε πρωί;

Τι είναι αυτό που σε κρατάει όρθια από τη μία μέρα στην άλλη;

Τι είναι, τέλος πάντων, αυτό που σε κρατάει ζωντανή; 

“πώς να ζήσω εντός αυτού του κόσμου”

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν σαν να πρόκειται να ζήσουν για πάντα.

Που ξοδεύουν μια ολόκληρη ζωή προσμένοντας ένα καλύτερο ή, απλά, διαφορετικό μέλλον, αλλά εκείνο αρνείται πεισματικά να τους κάνει το χατίρι: ποτέ δεν έρχεται…απο τα λεγόμενά σου καπως ετσι σε κόβω οτι σκέφτεσαι παρόλο που εχεις ψυλιαστει οτι τα πράγματα δεν ειναι ετσι 

Που, παρόλα αυτά, εμμένουν στη στάση ζωής “αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας” και διαρκώς παζαρεύουν υπάρχουν στιγμές απο την λιγοστή εμπειρία μου μαζί σου που κατάλαβα ότι αναρωτιέσαι 

είμαι ή δεν είμαι ο εαυτός μου έχω χάσει ή πρέπει να βρω τον εαυτό μου και θέλω ή δεν θέλω να γίνω ο εαυτός μου ναι αυτη ειναι η αλήθεια για όλους μας εσυ συμφωνα με αυτο που καταλαβαίνω για σένα εχεις την διάθεση να το αποδεχθείς αλλα μερικές φορές δεν το θέλεις και εχεις βρει ενα τροπο να το ξεχνάς 

Στην προσπάθειά μας να βρούμε έναν μπούσουλα να τα βγάλουμε πέρα με τον άλλο, επιστρατεύουμε τους παραδοσιακούς ρόλους του φύλου υιοθετώντας “γυναικεία” και “ανδρικά” φερσίματα και τρόπους είτε είμαστε άντρες είτε γυναίκες είτε απευθυνόμαστε σε άντρες είτε σε γυναίκες. Κάλπικοι, στημένοι, τεχνητοί, απέχοντας παρασάγγας από το να είμαστε ο εαυτός μας, δεν είμαστε αυθόρμητοι ούτε αυθεντικοί, παρά μόνο κουρασμένα ομοιώματα που δεν καταλαβαίνουν γιατί χάνουν τη μία παρτίδα μετά την άλλη ενώ υποτίθεται ακολουθούν κατά γράμμα τους κανόνες του παιχνιδιού.

ΑΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΖΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ;

Η μόνη σταθερά είναι η προσωπική μας ανάπτυξη και η δυνατότητα μάθησης μέσα από το μοίρασμα.

Πηγή :