Γεωργία Ποδάρα .
Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Κύθνο ήταν το καλοκαίρι του 2008, και από τότε συνεχίζω σχεδόν κάθε δεύτερο χρόνο να περνώ εκεί τα καλοκαίρια μου αλλά και το Πάσχα. Το 2008 όπου και να γύριζα το μάτι μου έβλεπα ξερολιθιές και μικρά εκκλησάκια, η ησυχία ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των παραλιών, ο κόσμος ήταν λίγος, το φαγητό στις ταβέρνες ήταν πεντανόστιμο γιατί τα υλικά ήταν ντόπια και στις βραδινές βόλτες στην Χώρα απολάμβανες τα κυκλαδίτικα σοκάκια και την ομορφιά τους με ηρεμία.
Οι ντόπιοι δεν είχαν ακόμη «ερωτευτεί» τον τουρισμό και ήταν αρκετοί αυτοί που και τα χωράφια τους καλλιεργούσαν και ζώα εκτρέφανε. Σαφώς και υπήρχαν τουρίστες αλλά ήταν τόσοι που δεν «ενοχλούσαν» με την παρουσία τους την καθημερινότητα των κατοίκων.
Πλέον, η Κύθνος είναι ο απόλυτος προορισμός διακοπών, με φθηνά ακτοπλοϊκά εισιτήρια, δίπλα στην πρωτεύουσα, με 98 υπέροχες παραλίες, με βραδινή ζωή σε ανάπτυξη και το μέρος που πρέπει να έχεις επισκεφθεί αν έχεις κότερο, αποτέλεσμα της συνεχούς προβολής του νησιού, με αρωγό την δημοτική αρχή που έχει ρίξει το βάρος της στην τουριστική ανάπτυξη.
Κι έτσι φτάσαμε στο 2022 και έναν Αύγουστο που η πιάτσα στην Χώρα είναι απροσπέλαστη, το νερό στις βρύσες λιγοστεύει, τα σκουπίδια ξεχειλίζουν στους κάδους την Δευτέρα το πρωί και τα απορριμματοφόρα δεν προλαβαίνουν να τους αδειάζουν, το δημοτικό παρκινγκ - που φτιάχτηκε πριν μερικά χρόνια - είναι γεμάτο και μετά τις 20:00 είναι αδύνατον να βρεις μια κενή θέση.
Ογκώδη πολυτελή ξενοδοχεία, ξένα στην αρχιτεκτονική του τόπου αυτού, ξεφυτρώνουν μέσα στα μέχρι πρότινος χωράφια και βοσκοτόπια σε μέρη που σαφώς δεν υπάρχει πρόβλεψη για οδικό δίκτυο αλλά ούτε και για υποδομές όπως αποχέτευση, ρεύμα και νερό. Τα μονοπάτια (υπάρχει δίκτυο μονοπατιών που συνδέει όλο το νησί) χάνονται καθημερινά καθώς κανείς δεν τα χρησιμοποιεί και δεν τα περιποιείται. UnmuteRemaining Time -0:00 Fullscreen Οι ξερολιθιές και τα πέτρινα παραδοσιακά κελιά, που είναι παντού στο νησί διάσπαρτα και του δίνουν μια όψη σαν να είναι όλο το νησί κεντημένο με πέτρες, γκρεμίζουν σιγά-σιγά και δεν επιδιορθώνονται.
Ο χαρακτήρας του νησιού ο οποίος προσέλκυσε τους πρώτους επισκέπτες χάνεται και πίσω μένουν τα κακά του υπέρ τουρισμού. Πλαστικά μπουκάλια νερού καταφθάνουν καθημερινά με το καράβι κατά χιλιάδες για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των δυο μηνών και θα καταλήξουν που άραγε;
Σκουπίδια και πάσης φύσεως αντικείμενα καταφθάνουν στο νησί για να εξοπλίσουν εξοχικές κατοικίες, ξενοδοχεία και καταστήματα και σε βάθος χρόνου θα πεταχτούν σε μια χωματερή. Εκατοντάδες αυτοκίνητα, τζιπ και μηχανάκια που τρέχουν λες και δεν θα προλάβουν να πάνε από την μια άκρη του νησιού στην άλλη, απόσταση που δεν ξεπερνά τα 30χλμ.
Κότερα και κάθε λογής πολυτελές πλεούμενο που αράζει στις πιο όμορφες παραλίες όσο πιο κοντά γίνεται στην αμμούδα με κίνδυνο για την ζωή των λουόμενων και καταπατώντας το δικαίωμα των υπολοίπων στην απόλαυση της φυσικής ομορφιάς του τοπίου. Πολυτελείς κατοικίες, ξενοδοχεία και πισίνες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ακόμη και στην κορυφογραμμή του νησιού για την απόλυτη θέα στο Αιγαίο.
Και το κερασάκι στην τούρτα, η ακρίβεια. Διότι ο τουρίστας έρχεται και παρέρχεται, και μπορεί να του φανεί ακριβό το ψωμί, η τυρόπιτα και το παγωτό αλλά για 4-5 μέρες είναι πιθανόν ένα διαχειρίσιμο έξοδο. Ο ντόπιος που είναι εκεί καθημερινά και καλείται να πληρώσει το ψωμί για παντεσπάνι πως θα συνεχίσει να ζει εκεί; Αυτός πως θα επιβιώσει;
Ο δάσκαλος και ο γιατρός που πάνε με μετάθεση για λίγους μήνες κάθε χρόνο και δεν θα βρίσκουν σπίτι να μείνουν γιατί να πάνε; Η μεγαλύτερη αλήθεια που δεν λέγεται ποτέ για τον τουρισμό στα νησιά είναι ότι τα χρήματα από τον υπέρ-τουρισμό πηγαίνουν σε ελάχιστους ντόπιους και σε πολλούς ξένους επενδυτές, που αγοράζουν εκτάσεις για να κάνουν βίλες και ξενοδοχεία με πισίνες και μετατρέπουν σπίτια μέσα στους οικισμούς σε μπαρ, καφέ και εστιατόρια, τα οποία ερημώνουν τον χειμώνα.
Όλοι αυτοί ενδιαφέρονται μόνο για την αύξηση του κέρδους αδιαφορώντας για τις όποιες επιπτώσεις στην καθημερινότητα των μόνιμων κατοίκων του νησιού και στο περιβάλλον. Όλοι εμείς που πάμε εκεί τα καλοκαίρια, δεν έχουμε δει ποτέ την ερημιά του χειμώνα, πώς από την μια μέρα στην άλλη όλα κλείνουν και οι μόνιμοι κάτοικοι μένουν πίσω κάθε χρόνο αγκαλιά με την ακρίβεια που παραμένει και πιο μόνοι και απομακρυσμένοι από την «ανάπτυξη» που τόσο τους έχουν διαφημίσει και πουλήσει πανάκριβα…. .
Πηγή : https://parallaximag.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου