ΚΟΛΙΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Ζεστή Παρασκευή, με τον ήλιο κατάμουτρα, ανηφορο-κατηφόρισα τα σκαλιά της κάτω χώρας.
Μοναδικός σκοπός η εξαφάνιση του Κολιού και ο εμβολιασμός της κυρα-γιαγιάς στο σπίτι της, παρά το απαγορευμένο του πράγματος.
Εμβολιασμοί μόνο σε εμβολιαστικά κέντρα, είπαν. Δεν γνωρίζω, πως οι εκατοντάδες ασθενών που παραμένουν «δεσμευμένοι» στα σπίτια τους, θα εμβολιαστούν. Με μια πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας έτοιμη να καταρρεύσει.
Δεν είχε φόρτιση συναισθηματική, ούτε αγωνία, η συνάντηση μας. Υπήρχε όμως ένα αίσθημα ικανοποίησης αλλά και συγκρατημένης αισιοδοξίας για το επερχόμενο τέλος. Από τη μεριά μου και μόνο, ελάχιστη απογοήτευση στο βλέμμα, κάτι σαν χαρμολύπη, για το ίδιο τέλος.
Το τέλος μιας απάνθρωπης πανδημίας. Σαν να ήταν έτοιμος ο κόσμος να σβήσει με το παραμικρό. Να χαθεί ο ντουνιάς όλος. Μέχρι σήμερα έφυγαν 10000 συνανθρώποι μας, παγκοσμίως χιλιάδες παραπάνω.
Λάθη στη διαχείριση της πανδημίας, και ένα σύστημα υγείας στην εντατική, το οποίο στέκεται ακόμα στα πόδια του, αποκλείστηκα χάρη στην αυτοθυσία των υγειονομικών! Αυτοί οι ήρωες παλεύουν αγόγγυστα, με αυταπάρνηση και απλήρωτοι να σώσουν τα άσωστα.
Ευγνομονωνες στην επιστήμη, που πολύ γρήγορα αποκωδικοποίησε τη γενετική σύσταση του Κολιού και κατάφερε σύντομα τη δημιουργία εμβολίου.
Στη χώρα αυτή, στη χώρα του Λιγνάδη, του Φουρθιώτη και του Κούγια, στη χώρα του survivor, των χορηγιών των ΜΜΕ και των εκδικητικών απολύσεων των ιατρών, στη χώρα της βίας και του ρατσισμού, στη χώρα όπου πράγματι ιερείς και αστυνόμοι υπερτερούν των ιατρών, το μόνο που μας απομένει είναι στιγμές.
Στιγμές ανθρώπινες.
Η κυρα-γιαγιά απολαμβάνει τώρα τη φροντίδα και θαλπωρή του γιου της. Μου θύμισε αρχόντισσα, συνάμα όμως και μικρό παιδί, που σε κοιτά με ικανοποίηση σαν δαγκώνει κομμάτι σοκολάτας.
Δίχωρο σπιτικό, γεμάτο μικροπράγματα, όλα σε βολική τάξη και άσκονο. Αδυνατισμένη από το χρόνο η κυρα-γιαγιά, εμφανώς κουρασμένη, πρόσφυγας της ζωής, στέκεται ακόμα εκεί, ως βράχος στο βράχο της Σερίφου.
Με την βεβαιότητας της ηλικίας της, τη μνήμη τους σώματος της (σε αυτή την ηλικία το σώμα θυμάται καλύτερα από το μυαλό) και τα γεμάτα νιότη μάτια της, ήρεμα λαμβάνει την πρώτη δόση του εμβολίου.
Γνώριμα πρόσωπα με την κυρα-γιαγιά από χρόνια. Συχνά πυκνά χοροπήδα στην σκέψη μου αλλά και στις εξιστορήσεις μου. Ήταν χιονόβραδο του 2008 όταν τηλεφώνησε στο ιατρείο «τρέξτε πέθαινω!».
Τρεις ώρες πέρασα μαζί της βλέποντας ποδοσφαιρικό αγώνα στην τιβι.
Δεν είναι εύκολος ο χειμώνας στο νησί, δεν είναι παιχνιδάκι η μοναξιά.
Έμεινα πολύ λίγο, παρά την αβρότητα της να μου προσφέρει να κάτσω.
Υποσχέθηκα όμως σύντομη επιστροφή.
Θα επιστρέψω όταν οι πολυπόθητες ημέρες έρθουν, ελεύθεροι πια να αγκαλιαστούμε και ο κολιός θα αποτελεί παρελθόν.
ΥΓ: Όπου κολιός βάλε κορονοϊος και όπου κυρα-γιαγιά βάλε ΕΛΠΙΔΑ.
Τεράστιο ευχαριστώ στα παιδιά του ΠΠΙ Σερίφου
Lilia Dakoumi
Konstantina Tsopouridou
Vasoula Serifos
Stella Rigoglou
Ελεάννα Βουρλή
Manos Charakopoulos
Giannis Limbaios
Maria Lafazani
και κυρία Πόπη, για την υπερπροσπάθεια, την εργατικότητα, την συνέπεια και υπομονή τους κατά την διάρκεια της πανδημίας αλλά και του εμβολιασμού! Ευχαριστώ το συντροφάκι μου
Sophia KaNe
και το τζιέρι μου, που με αντέχουν! Το κείμενο και η φωτογραφία έχουν την έγκριση της κυρα-Βασιλικής για την δημοσιοποίηση τους.
Διευκρίνιση για τη φωτογραφία: έχει ήδη χορηγηθεί το εμβόλιο, αφαιρέθηκαν τα γάντια και κρατώ την σύριγγα έτσι...
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου