Οι εταιρείες των μεγάλων συμφερόντων και της μεγάλης αυθαιρεσίας διώκουν δικαστικά όποιους προσπαθούν να αντισταθούν στη λαίλαπα
Τόνια Παντελαίου
Τα νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους, αυτά τα νησιά που η υδροκέφαλη νεοελληνική πολιτεία δεν φρόντισε ποτέ να στηρίξει, αυτά τα νησιά που μόλις τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν ορατά στις διαδοχικές κυβερνήσεις και στους στεριανούς συμπολίτες μας -και πάλι μόνο ως τουριστικοί προορισμοί και όχι ακόμα ως τόπος κατοικίας πληθυσμών που έχουν ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν-, αυτά λοιπόν τα νησιά που μέχρι πρόσφατα υπέφεραν από την θορυβώδη παραμέληση της πολιτείας, εδώ και λίγες δεκαετίες, και τώρα πια με πολύ εντατικούς ρυθμούς, γίνονται αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης με τρόπους όλο και αγριότερους.
Στις παλιές, γνωστές ελλείψεις (υπολειτουργία και υποστελέχωση των δομών υγείας, χρόνια προβλήματα μεταφορικής συνδεσιμότητας, ειδικά στις αναμεταξύ τους συνδέσεις, ανεπάρκειες στην κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών, κ.α.) έρχονται να προστεθούν οι αρπακτικές διαθέσεις ποικίλων μικρών και μεγάλων συμφερόντων που επιδιώκοντας να εκμεταλλευτούν για ίδιο όφελος όχι μόνο τη θάλασσα και τον ήλιο αλλά πλέον και τον αέρα των νησιών, καταστρέφουν και τη Γη και τη Θάλασσα και φυσικά την ποιότητα ζωής των κατοίκων.
Ο «αναπτυξιακός» σχεδιασμός
Οι όποιες σχετικές νομοθετικές προστασίες αποδεικνύονται όλο και πιο ανεπαρκείς, και ενώ θα έπρεπε να αυξάνονται και να αυστηροποιούνται για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τους μεγεθυνόμενους κινδύνους, συστηματικά τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την μνημονιακή επέλαση, γίνονται όλο και πιο ελαστικές, όλο και πιο ευάλωτες σε κάθε είδους αυθαιρεσία.
Ο χωροταξικός σχεδιασμός που ουδέποτε ολοκληρώθηκε ώστε να έχει αποτελέσματα προστασίας στην πράξη, σταθερά παραγκωνίζεται προς όφελος του λεγόμενου «αναπτυξιακού» σχεδιασμού, που ακολουθεί ακριβώς εκείνη τη λογική και τις πρακτικές που τον καθιστούν απλή καταστροφή, διευκολύνοντας αποκλειστικά τα ‘μεγάλα’ συμφέροντα στην πλήρη και απρόσκοπτη εδραίωση της κυριαρχίας τους στον νησιωτικό χώρο.
Η επέλαση των μεγάλων Εταιρειών (εγχώριων ή ξένων συμφερόντων), εκτός όλων των άλλων, αποδυναμώνει δραματικά την πολιτική ισχύ και τη φωνή των κατοίκων των νησιών -που άλλωστε, πάντα δυσκολευόταν να φτάσει στα κέντρα αποφάσεων και χανόταν κάπου ανάμεσα στα κύματα και τα μελτέμια του Αιγαίου.
Η τοπική αυτοδιοίκηση συχνότατα αποδεικνύεται αδύναμη να αντισταθεί σε οτιδήποτε, και μάλλον τις περισσότερες φορές -όχι πάντα, όχι σε όλα τα νησιά- καταλήγει να υποστηρίζει και να περιθάλπει την αυθαιρεσία και την καταστροφή.
Και η αλήθεια είναι πως μέσα σε αυτές τις αφόρητες πιέσεις από οικονομικά μεγαθήρια και με δεδομένη τη χρόνια εγκατάλειψη, η διάβρωση των συνειδήσεων και η υποταγή στο άμεσο κέρδος γίνεται μια εύκολη και σχεδόν επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων επιλογή -πόσο μάλλον όταν ενσυνείδητα και σχεδιασμένα προκαλείται.
Τα σύγχρονα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς έχουν πολλές μορφές: Άλλοτε είναι κάποιες θέσεις εργασίας, άλλοτε η οικονομική ενίσχυση των δημοτικών προϋπολογισμών, άλλοτε η προσοδοφορία από την πώληση της γης.
Και όταν τα καθρεφτάκια δεν φτάνουν -γιατί κάποτε έρχεται και αυτή η στιγμή- υπάρχει πάντα το επόμενο βήμα: Αφού δεν θέλετε με το καλό, θα γίνει με το ζόρι.
Οι ιθαγενείς στη Νότια Αμερική κάποτε γνώρισαν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό το δεύτερο βήμα. Φαίνεται πως έφτασε η ώρα να το γνωρίσουν και όσοι από τους «ιθαγενείς» των Κυκλάδων συνεχίζουν να σηκώνουν κεφάλι. Γιατί, παρ’όλες τις αντιξοότητες, κάποιοι τέτοιοι υπάρχουν και στις Κυκλάδες.
Ενίοτε μάλιστα, αποδεικνύονται εξαιρετικά αποφασισμένοι και δυναμικοί, τολμώντας όχι μόνο να αποστρέφουν το βλέμμα από τα καθρεφτάκια, αλλά και να εκτίθενται στην επιθετικότητα συμπολιτών τους που τα έχουν ήδη κρεμάσει στον λαιμό τους και καμαρώνουν γι’ αυτά.
Οι αντιστάσεις
Το νεότερο λοιπόν από τις Κυκλάδες είναι ότι υπάρχουν σοβαρές αντιστάσεις προς τους πάσης φύσης «κατακτητές». Τόσο, που αναγκάζουν τους δεύτερους να προχωρήσουν στο δεύτερο βήμα, εκείνο που ακολουθεί τα καθρεφτάκια. Εδώ και έναν χρόνο περίπου, αυτό άρχισε να εμφανίζεται πλέον σε κοινή θέα:
Οι Εταιρείες των μεγάλων συμφερόντων και της μεγάλης αυθαιρεσίας διώκουν δικαστικά όποιους προσπαθούν να αντισταθούν στη λαίλαπα.
Η Ενεργειακή Κυκλάδων τον Μάη του 2020 κατέθεσε αγωγές ενάντια σε 100 άτομα που πρωταγωνιστούν στο μαζικό κίνημα των κατοίκων τής Τήνου ενάντια στην εγκατάσταση αιολικών με διάτρητες αδειοδοτήσεις, απαιτώντας «οικονομική αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη» και φυλάκισή τους.
Παράλληλα, το τοπικό Αστυνομικό Τμήμα και το Λιμεναρχείο συνεπικουρούσαν την δίωξη και την προσπάθεια τρομοκράτησης των διαμαρτυρόμενων ‘ιθαγενών’ μοιράζοντας πρόστιμα
(που ακυρώθηκαν από τον υπουργό όταν το θέμα έφτασε στη Βουλή) .
Τώρα, δύο άλλες Εταιρείες (η “ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) Ελληνικά Ναυπηγεία Σύρου A.E.” και “ΟΝΕΧ Neorion Shipyards A.E.) που δραστηριοποιούνται στη Σύρο, κατέθεσαν αγωγή ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) διεκδικώντας από το ΠΠΠΣ ως αποζημίωση το εξωφρενικό ποσό τού €1.000.000 για συκοφαντική δυσφήμιση, ηθική βλάβη και διαφυγόντα κέρδη. Γιατί; Επειδή οι ενεργοί πολίτες που έχουν συστήσει το ΠΠΠΣ σκαλίζουν τα πράγματα, αναζητώντας τις αιτίες και τους υπεύθυνους για την ορατή ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης, όπου έχουν ήδη εντοπιστεί βαρέα τοξικά μέταλλα σε συγκέντρωση πενταπλάσια των ανώτατων αποδεκτών ορίων.
Οι «επενδυτές»
Με λίγα λόγια: Αυτό που θα έπρεπε να κάνει το κράτος βάσει της υποχρέωσής του να προστατεύει τον ζωτικό χώρο των πολιτών του, και που το κράτος συστηματικά και διαχρονικά αποδεικνύεται ανίκανο ή αδύναμο να κάνει, έρχονται να το κάνουν φιλότιμοι και γενναίοι πολίτες, που στο τέλος, αντί να λάβουν εύσημα υπευθυνότητας, καταλήγουν να διώκονται ποινικά.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους να σωπάσουν. Πρέπει να βρούμε φωνή και να μιλήσουμε εμείς.
Να στηρίξουμε όσους αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή, να πλαισιώσουμε τις προσπάθειές τους, να τους δώσουμε δύναμη.
Πρέπει να πάρουμε πίσω το δικαίωμά μας να υπερασπιζόμαστε τους τόπους που μας ανήκουν, τους τόπους που αγαπάμε, τους τόπους που διασφάλισαν τη ζωή μας για αιώνες, προτού τους καταστήσει αβίωτους αυτή η τρομακτική «ανάπτυξη» της αυθαιρεσίας που εισάγουν στη ζωή μας οι «επενδυτές» αυτού του είδους.
Οι πολιτικές επιλογές που προσφέρουν σε όλους αυτούς ανενδοίαστα τη Γη και το Ύδωρ επί του οποίου αναπτύσσονται οι επενδύσεις τους, ταυτόχρονα ουσιαστικά οδηγούν όχι μόνο στην υποβάθμιση του εξαιρετικού και πολύτιμου φυσικού κεφαλαίου των νησιών μας, αλλά και στην μετατροπή των όποιων νόμων σε εργαλείο καταδίωξης όσων αντιστέκονται στη συρρίκνωση την ποιότητας κάλυψης των ζωτικών μας αναγκών.
*
Η Τόνια Παντελαίου είναι εκπαιδευτικός.
Πηγή : https://www.avgi.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου