«Δεν άνθησαν ματαίως»*

Δημήτρης Ρουσουνέλος 

Δέν ἄνϑησαν ματαίως* …

Αξία πολύτιμη ακόμα και το πιο απλό συνήθειο μας: Ένα ουζάκι στον Γιαλό με ευφρόσυνη παρέα και λιτό μεζέ…

 Μια λέξη σκέφτομαι συχνά αυτές τις μέρες που μένουμε στο σπίτι: εγκαρτέρηση. 

Την είχα ξεχασμένη. 

Χρόνια δεν την είχα συναντήσει. Και να που τίποτα δεν πρέπει να καταχωνιάζεις στη λήθη. Γιατί όλα είναι κύκλος. Κάποια στιγμή θα έρθει να τα χρειαστείς. Μετράμε τις μέρες μας με εγκαρτέρηση. Ξημερώνει, βραδιάζει, ξημερώνει ξανά… 

Μαγειρεύουμε, τρώμε, μαγειρεύουμε, τρώμε… Στο ανάμεσο, γυρνάμε τα κεφάλια μας προς κάθε εκκρεμότητα που μας περιμένει, σαν τα ηλιοτρόπια. Αυτό! Το τι μέρα είναι ύστερα από την πρώτη εβδομάδα δεν έχει νόημα. Οι άνθρωποι μετράμε τις μέρες στην απελπισία.

 Όταν ελπίζουμε σε καλύτερες δεν τις μετράμε. Απλά τις περιμένουμε με αδιαμαρτύρητη υπομονή. Με εγκαρτέρηση! Κι άλλη λέξη: ήθος. Εν προκειμένω το μαγειρικό ήθος. Αναφέρθηκε συχνά τα προηγούμενα χρόνια. Σπατάλη, υπερβολή, βία στην παραγωγή. 

Οι περιστάσεις όρισαν απρόβλεπτες διαδικασίες και συμπεριφορές. Ποιος κάνει σήμερα μεγαλεπίβολα σχέδια, σκέψεις για ταξίδια; Ποιος επαγγελματίας μαγειρεύει όπως πρώτα. Μια ματιά στο διαδίκτυο (τι παράθυρο κι αυτό στη ζωή!) αναδεικνύει την τάση για υλικά που αποκτούν αυτούσια αξία. Το κάθε ζυμαρικό, το κρεατικό, το λαχανικό δεν είναι πάντα απαραίτητο να σηκώνει, σε τεχνικές και αρτύματα, την Άρτα με τα Γιάννενα μαζί. 

Απλά πιάτα και κατανοητά, τοπία που απαλύνουν την καραντίνα, φτιαγμένα με τα συνήθη υλικά ενός ντουλαπιού τετραμελούς οικογένειας, με προμήθειες μιας, δυο εβδομάδων. Ελπίζουμε, όταν με το καλό επιστρέψουμε στη γνωστή ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, πως «η μαγειρική των περιστάσεων θα γίνει η μαγειρική των συνετών ανθρώπων»**. 

 Οι λιγοστές, πλην όμως στοχευμένες κι ας υπερβαίνουν τις ανάγκες μας, προμήθειες, σημαίνουν πως αχνά μέσα μας σπινθηρίζει το σπέρμα μιας νέας αρχής. Σε κάποιο αδιόρατο, πλην όχι άσωστο μάκρος. 

Σε ένα μήνα, σε δυο… το καλοκαίρι; Κάθε σούρουπο η ώρα έξι, ομνύουμε στου κ. Τσιόδρα τα μελαγχολικά ανακοινωθέντα. Πιστεύουμε, ως και την τελευταία του λέξη. Η μια μετά την άλλη επισφραγίζονται με την πιο ρεαλιστική επιβεβαίωση, στα δελτία των οκτώ, όπου ρουφάμε σιωπηλοί, τα θλιβερά μαντάτα της Ιταλίας, της Ισπανίας, των λαών της οικουμένης… 

Το κύμα περιορισμών-απαγορεύσεων-οδηγιών προφύλαξης μοιάζει οριστικό και αμετάκλητο βήμα πριν «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». 

Το ζητούμενο σήμερα αφορά στο αύριο. Η αλήθεια μας αποκαλύπτεται γυμνή καθημερινά. Αξία πολύτιμη ακόμα και το πιο απλό συνήθειο μας:

 Ένα ουζάκι στον Γιαλό με ευφρόσυνη παρέα και λιτό μεζέ. Ένα φαγάκι στο ταβερνάκι της γειτονιάς. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι, ένα τσούγκρισμα του ποτηριού. 

Για τούτη τη γνώση σπάμε μυριάδες αβγά σε όλο τον κόσμο κι όμως η ομελέτα μας δεν έχει νοστιμιά. 

Είθε μετά από την πρωτόγνωρα συντεταγμένη θυσία των λαών της γης, να μπορούμε να πούμε για όλα τα λουλούδια που μελλοντικά θα φυτρώσουν, πως βρήκαν λίπασμα τις ξεστρατισμένες μας συνήθειες. Δεν άνθησαν ματαίως.

 Είναι ο θρίαμβος της Άνοιξης.

 * Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα, Ανδρέα Εμπειρίκου, Ενδοχώρα 1945 ** Θέμου Ποταμιάνου

 «Η Μαγειρική των περιστάσεων», βιβλιοπωλείον της Εστίας. 

Δημοσιεύθηκε, περιοδικό Γαστρονόμος,
«Τσιμπολογήματα»
Απρίλιος 2020

Πηγή : https://karvouna.wordpress.com/