Ο Φάρος της Σερίφου The lighthouse of Serifos

Ενα υπέροχο οδοιπορικό στο μαγικό νησί της Σερίφου με ορμητήριο το Φάρο Σπαθί. 

Ξημερώματα 17 του Σεπτέμβρη. Έχω αγωνία. Κοιμήθηκα λίγες ώρες. Το Tj κατέβαινε τη Συγγρού με το ραχάτι του. 

Η κίνηση λιγοστή στις 6:30 το πρωί. Μπήκα στο ferry λίγο πριν τις 7πμ. Προορισμός η Σέριφος. Στο φάρο, άκρα Σπαθί. 

 Δέκα παρά το ferry πέρασε από μπροστά του. Λίγο πριν το Λιβάδι. Λευκός, δωρικός, με τις επάλξεις του, κοίταγε κατά το νότο. Στις 10πμ. μπήκα στο λιμεναρχείο. Ζήτησα το κλειδί. 

 -Πως θα πάτε εκεί κύριε; με ρώτησε ο λιμενικός. -Θα τα καταφέρω, αποκρίθηκα. Τράβηξα κατά τα νοτιοδυτικά. Στη διασταύρωση για "Καλό Αμπέλι" και "Γάνεμα " έκανα αριστερά. Λίγο πριν τελειώσει η άσφαλτος "φεύγει" αριστερά ο μοναδικός χωματόδρομος . 

Είναι περίπου 800m. Μέχρι να φτάσω μου έμοιασε ατέλειωτος. Πετροβολώντας, νεροφαγώματα, μεγάλες κλίσεις και στην τελευταία αριστερή στροφή "σκάει" ο φάρος. 

 Η ώρα είναι 11πμ.

 Ο αύλειος χώρος, το αμπελάκι, τα γεράνια, το δενδρολίβανο, ο γυμνός ιστός, το βαθύ μπλε του Αιγαίου, η Σίφνος και η Μήλος στα νότια και το κτίσμα. Τετράγωνος εννιάμετρος πύργος, αγκαλιά με το χώρο των φαροφυλάκων. Φαροφύλακες βέβαια δεν υπάρχουν. 

Πάνε τα κουρδίσματα, η ασετιλίνη, τα πετρέλαια και η απόλυτη μοναξιά των ανθρώπων......μόνος ήχος ο αέρας.. Άνοιξα και μπήκα. Γνωριμία με το "θηρίο".

 Η κουζίνα, το μπάνιο, τα υπνοδωμάτια, η γαλανόλευκη, ο Νίτσε και ο Στάινμπεκ .

 Ο αέρας έκανε πάρτι στη καμινάδα της εστίας. 

Το άνοιγμα των παραθυρόφυλλων δοκιμασία. Δυσκολότερο το κλείσιμο. Διάλεξα το δωμάτιο που κοιτά το νότο. 

Έχει τη μεγαλύτερη οπτική γωνία στο γαλάζιο. Στο πάτωμα μπορείς να παίξεις σκάκι ή και ντάμα. Που να βρεις "ντάμα" όμως. Ωστόσο δεν έχω αντίπαλο. Έστω και έτσι είμαι "νικητής". Το μεσημεριανό μου λιτό. Δεν έχω πολύ όρεξη. 

Προσπάθησα να κοιμηθώ λίγο.... 

 Το απόγευμα βγήκα για χάζι. Αέρας. Έδεσα τη καρέκλα στο κάγκελο. Πήρα τα κιάλια μου. Άρχισα να "ψάχνω". Ο αέρας έπαιρνε τα μηνύματα μακριά. Ακόμα και του τηλεφώνου. Δεν είχα καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Μόνο με τον μέσα. Πήρα τη ΝΙΚΟΝ. 

Όταν μακραίνουν οι ίσκιοι και θολώνουν τα νερά, οι εικόνες ζωντανεύουν. Ο ζωοδότης άρχισε να γέρνει πίσω από τα Βουλίσματα . 

Πορτοκαλιά, μαβιά, βαθύ μπλε και κατά τις 7:15μμ η πρώτη λάμψη. Έβαλα τις φωνές από τη χαρά μου. "Ζωντάνεψαν" όλα. Ακόμα και στο "Κοφτό", εκεί στα γκρέμια της άκρας Σπαθί τα βράχια γλύκαναν.

 Τρείς λάμψεις κάθε τριάντα δευτερόλεπτα. Φωτοβολία 19nm, λίγο πάνω από 34Km. H μοναδική μου συντροφιά όλα τα βράδια της παραμονής μου εδώ.

 Εντάξει κι ο αέρας, δεν με εγκατέλειψε ποτέ.

 Μπήκα μέσα κατά τις 8:30μμ. 

Έβαλα Garbarek, "In praise of dreams".

 Έδωσα μάχη με τον Μορφέα. 

Για να δούμε. 

Διαβάστε παρακαλώ εδώ την συνέχεια με συνοδεία υπέροχης μουσικής

 https://www.geotzan.com/the-lighthouse-of-serifosof-serifos

Πηγή : https://www.geotzan.com/