Φολέγανδρος: Δεν «χάλασε» τώρα η φάση. Είναι «χαλασμένη» χρόνια

Δεν ξέρω πως να το γράψω για να μην ακουστεί συνθηματικό αλλά δεν πάει άλλο. Δεν έχει περάσει μήνας χωρίς γυναικοκτονία στα δελτία ειδήσεων. Δεν προλαβαίνει να στεγνώσει το μελάνι μας ούτε το δάκρυ μας. 

Από τη Ρόδο στη Σαμοθράκη από εκεί στα Γλυκά Νερά, στην Κρήτη στα Νότια Προάστια της Αττικής. Και τώρα στις Κυκλάδες.

 Ένα κορίτσι, που δεν πρόλαβε να βρει τη σερβιτόρα που θα τη φυγαδεύσει, γιατί απλά αισθανόταν ασφαλής με το αγόρι της σε ένα ελληνικό νησί. Μέχρι που... «χάλασε η φάση». 

 Μόνο που δεν «χάλασε η φάση» όπως είπε ο γυναικοκτόνος της 26χρονης στη Φολέγανδρο.

 Χαλασμένη είναι χρόνια τώρα. Αλλιώς δεν θα μούδιαζε το κεφάλι μας, ακούγοντας τον γυναικοκτόνο να παραδέχεται ότι όλα ξεκίνησαν από μια... ασήμαντη αφορμή. H φάση είναι «χαλασμένη» χρόνια. Γιατί όταν χαλάει η φάση, φεύγεις. Δεν δολοφονείς. 

 Γιατί έμαθαν οι άνθρωποι να λένε τις «γυναικοκτονίες» εγκλήματα πάθους, όπως δίδαξαν τα ΜΜΕ υπό τον υποβολέα της πατριαρχίας. Γιατί, μας έμαθαν να αντιμετωπίζουμε την παραβίαση ενοχικά «κάτι θα είπες, κάτι θα έκανες». 

Ή με αντεστραμμένη ενοχή «Καλά φρικάρεις με τους μαλάκες;

 Προχώρα παρακάτω δεν έγινε και τίποτα». Γιατί η βία απέναντι στη γυναίκα απαντιέται χρόνια με το «τα’χουν αυτά οι σχέσεις κάνε και κανέναν συμβιβασμό» και «όταν αγριεύει, πήγαινε με τα νερά του». Μόνο που σε αυτά τα νερά πνίγηκαν ήδη χιλιάδες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η Ελένη Τοπαλούδη ήταν ζωντανή όταν την έριξαν οι δολοφόνοι της στη θάλασσα. Το ίδιο και η 26χρονη της Φολεγάνδρου.

 Η πρώτη τόλμησε πρώτου βρεθεί αβοήθητη στα νερά, να πει ένα όχι. Nα μην «πάει με τα νερά τους». 

 Η δεύτερη, επίσης δεν «πήγε με τα νερά του» και αφέθηκε χτυπημένη στα νερά της θάλασσας να ξεψυχήσει αβοήθητη, για να δηλώσει ο δολοφόνος της λίγο αργότερα, ότι όλα έγιναν, γιατί τσακώθηκαν και «χάλασε η φάση». Δεν είναι επινόηση του συγκεκριμένου γυναικοκτόνου το επιχείρημα. Είναι άτυπα, το νομιμοποιημένο άλλοθι, κακοποιητών και δολοφόνων.

 Ένα άλλοθι, εγγεγραμμένο στο dna, μιας παρηκμασμένης κοινωνίας. Είναι η «κακιά η ώρα» που επικαλέστηκε ο Μπαλάσκας για τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά. Είναι το επιχείρημα κάθε κακοποιητή, που πέφτει μετά στα γόνατα της χτυπημένης γυναίκας του για να την εκλιπαρήσει να διαγράψει το μικρό του ατόπημα, μέχρι.... την επόμενη φορά. 

Είναι «η κακιά η ώρα» και η «χαλασμένη φάση» που μετατρέπουν τον θύτη σε θύμα για να μη δεις το αίμα στα χιλιάδες γυναικεία σώματα. Μόνο που η φάση, είναι «χαλασμένη» χρόνια.

 Γι’αυτό παίρνουν τα τηλέφωνά μας φωτιά κάθε που βρίσκεται άλλη μία από εμάς δολοφονημένη. Γιατί γνωρίζουμε, ότι ίσως ζούμε από τύχη, όσες υπερασπιστήκαμε την ελευθερία μας να μιλάμε, να αντιστεκόμαστε, να εννοούμε το «ναι» και το «όχι» μας, να ορίζουμε τα σώματα μας, να ζούμε όπως ποθούμε. Να σμίγουμε, να χωρίζουμε, να διαπραγματευόμαστε, να βγαίνουμε σοφότερες από την κάθε σχέση, να μην είμαστε δεδομένες, να μην πηγαίνουμε με τα νερά τους. Να πηγαίνουμε ισότιμα. Με πάθος, έρωτα, αγάπη. Αλλά, ισότιμα. ελεύθερα κι ωραία! Κι όσες δεν βρεθήκαμε (από τύχη ίσως) αβοήθητες στα νερά, το ζήσαμε. 

Αυτό το τόσο αυτονόητο δικαίωμα που πρέπει να το έχει κάθε γυναίκα. Οι δολοφονημένες γυναίκες, πληρώνουν αυτό ακριβώς το τίμημα, από κακοποιητές άνδρες κάθε ηλικίας, ιδεολογίας και κοινωνικής τάξης. Και δεν τις σώζει όπως φαίνεται καμία χάρτα δικαιωμάτων. Κανένα ευνομούμενο κράτος. 

Καμία σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Όσο σπουδαίες κατακτήσεις κι αν είναι όλα τα παραπάνω.

 Και ξέρετε κάτι; Δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των γυναικοκτονιών, γιατί η ελληνική πολιτεία αρνείται να αναγνωρίσει νομικά τη γυναικοκτονία. Γιατί προφανώς, κάτι εξυπηρετεί η «κακιά η ώρα» και το «χάλασε η φάση». Όπως κάποιους εξυπηρετούν τα συνέδρια γονιμότητας και οι φρικτές διατάξεις του νομοσχεδίου Τσιάρα.

 Γιατί στα αλήθεια να ασχοληθεί η πολιτεία, με τα κορίτσια και τις γυναίκες που βρέθηκαν στις Κυκλάδες, ξέγνοιαστες διακοπές με τους φίλους τους; 

Στα Γλυκά Νερά, «ήσυχες» κάτω από την συζυγική στέγη; 

Στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη... στα νότια προάστια αιχμάλωτες αστυνομικού τράφικερ; 

 Γιατί να αρχίσει η επίσημη πολιτεία, να καταγράφει πόσες γυναίκες δολοφονήθηκαν, επειδή είναι γυναίκες και δεν «πήγαν με τα νερά τους» όταν χρόνια τώρα, βολεύεται με την «κακιά την ώρα» και το «εγκλήματα πάθους» και δεν κουνιέται φύλλο; Πως θα βγαίνουν οι Μπογδάνοι και οι Λοβέρδοι και όλοι οι εκπρόσωποι της ελληνικής alt right και είτε θα ωραιοποιούν τα εγκλήματα, είτε θα πετούν την μπάλα στην εξέδρα αναφερόμενοι στα πολιτικά φρονήματα του κάθε δολοφόνου; 

 Είναι βαθιές οι ρίζες της πατριαρχίας και δύσκολος ο αγώνας εναντίον της με μια αντιδραστική κυβέρνηση απέναντι. Όμως οι τεκτονικές πλάκες δονούνται υπογείως, από τις γυναίκες που αρχίζουν να συνειδητοποιούν, ότι δεν «χάλασε η φάση». 

Είναι «χαλασμένη» χρόνια. Και δεν είναι διατεθειμένες να αφήσουν σπιθαμή στον φόβο, τον τρόμο και την απάθεια.

 Αλλά δεν αρκεί αυτό. Αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνο αγώνας των γυναικών. Πρέπει να είναι αγώνας όλων. Αν ο πατέρας δεν μάθει στον γιο του ότι όταν «χαλάει η φάση» συζητάμε ή αποχωρούμε, μπορεί η ίδια του η κόρη να βρεθεί κάποτε στα νερά γιατί.... δεν πήγε με τα νερά κάποιου. 

Πηγή : https://tvxs.gr/