Σέριφος...Δώστε, ειδικά φέτος την ευκαιρία στον εαυτό σας να γνωρίσει από κοντά έναν διαφορετικό τόπο.

φωτο Μαρκ Ουίλμαν

 Σέριφος παρ΄ ότι νησί, οι κάτοικοι ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερους δεσμούς με τη θάλασσα, ή τουλάχιστον δεν είχαν τους δεσμούς αυτούς αναπτυγμένους όσο οι κάτοικοι των άλλων κυκλαδίτικων νησιών.

 Οι ξένοι περιηγητές που επισκέφτηκαν τη Σέριφο απο το ΙΣΤ΄ και μέχρι τον ΙΘ΄ αιώνα, σχεδόν στο σύνολό τους, γράφουν για ανθρώπους φτωχούς, ανθρώπους που δουλεύουνε τη γη και βόσκουνε τα ζώα τους. 

Κανείς τους δεν γράφει για καραβοκύρηκες και μεγαλεμπόρους. Κάποιοι από αυτούς μιλούν για ανθρώπους οκνηρούς, ανθρώπους που γλεντοκοπούν και που οι τρόποι τους είναι σκαιοί, απότομοι και απολίτιστοι. Αν όμως δει κανείς τις απότομες βουνοπλαγιές του νησιού με τις ατέλειωτες αναβαθμίδες, έργο ανθρώπινο για να συγκρατηθεί το λιγοστό το χώμα. 

Αν παρατηρήσει τέλος κάποιος τους δρόμους τους παλιούς, τους δρόμους που εξυπηρετούσαν τη μεταφορά των προϊόντων της γής, στους όρμους και τα λιμανάκια , σίγουρα θα θαυμάσει το μόχθο μα και την υπομονή των Σεριφίων που λάξευαν τα σκαλοπάτια στους βράχους και στα μητρικά πετρώματα. 

Σίγουρα οι περιηγητές στην σύντομη παραμονή τους στο νησί, δεν είχαν χρόνο μα ούτε και την δυνατότητα για να γνωρίσουμε τον χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής των Σεριφίων.

 Οι Σερφιώτες πορευθήκανε τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες, μέσα στα πλαίσια και τους κανόνες που επέβαλε η κλειστή οικονομία του νησιού τους. 

Αυτός ο τρόπος ζωής τους, συνέβαλε τα μέγιστα στο να διατηρήσουνε ήθη και έθιμα πανάρχαια. 

Στους πολλούς αιώνες της Φράγκικης και Τούρκικης σκλαβιάς, κρατήσανε πεισματικά τις πατρογονικές τους παρακαταθήκες. 

Αποκριάτικα, πασχαλινά και έθιμα Χριστουγεννιάτικα διανθίζανε και έδιναν νόημα στην μονότονη, στερημένη ζωή τους. Η γλώσσα τους κρατήθηκε καθάρια και τραχιά στην προσφορά της. 

Διαφυλάξανε τα τοπωνύμια του νησιού, που μόνα τους αυτά είναι η ιστορία και οι περιπέτειες που πέρασε αυτός ο τόπος ο πολύπαθος.

 Οι απλοϊκοί Σερφιώτες είναι περήφανοι για τα μνημεία του νησιού τους, αρχαία και χριστιανικά. 

Τα Μυκηναϊκά Τείχη της Λιόμανδρας «είναι χτισμένα από τον καιρό των Ελλήνων» μου είπε πριν δυο τρία χρόνια ένας Σερφιώτης χωρικός. 

Τιμούνε και συντηρούν, αυτοί οι χίλιοι άνθρωποι τις 116 εκκλησίες του νησιού. Κορώνα στο κεφάλι τους μα και παρηγοριά τους σε κάθε θλίψη και κακοτυχία το Μοναστήρι των Ταξιαρχών. 

«Ο Μεγαλόχαρος» όπως περήφανα αποκαλούνε το δικό τους Ταξιάρχη Μιχαήλ. Σεμνοί, φιλόπονοι και λιτοδίαιτοι. 

Αυστηροί στον ατομικό και τον οικογενειακό τους βίο. Δεν είχαν επομένως άδικο οι Αθηναίοι που αποκαλούσαν τους Σπαρτιάτες «Σεριφίους» και οι Σερίφιοι αποκαλούσαν εαυτούς Λάκωνες.

Να τη βάλετε στα Search της Google τη Σέριφο. Δώστε της χρόνο, ταξιδέψτε με τα μάτια των ταξιδευτών που προηγήθηκαν. 

Θα διαβάσετε ωραίες ιστορίες, θα μαγευτείτε από τα τόσα όσα αθόρυβα, χωρίς κραυγαλέα πρωτοσέλιδα και ξιπασμένα «δημοσιογραφικά» εφευρήματα συμβαίνουν εκεί: τις Σεζανικές εναλλαγές του τοπίου, τις πιο όμορφες θάλασσες, ναι, «αυτές που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει», τις εντονες  πρωτοβουλίες ανάπτυξης στον αγροτικό, στον δευτερογενή και στον τουριστικό τομέα.

 Εκλεκτά εστιατόρια, σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες που σέβονται και τον πελάτη που φιλοξενούν και τον τόπο που τις φιλοξενεί. 

Δώστε, ειδικά φέτος την ευκαιρία στον εαυτό σας να γνωρίσει από κοντά έναν διαφορετικό τόπο. 

Απολαύστε το φαγητό, πιείτε τα ονομαστά της κρασιά και ευφρανθείτε. Η Σέριφος είναι μια σιδερένια  πέτρα, ένα ιδιότυπο αμπελόφυλλο που πέτρωσε καταμεσής του Αιγαίου και έγινε νησί. 

Το πιο πιθανό πως θα ‘μαι πάλι εκεί φέτος.

 Καλή αντάμωση!

 Πηγή :