Η ανάγκη της Σύνθεσης, πριν την ώρα μηδέν…

Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος (ζωγράφος)

 Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, της 6ης Μαϊου και αυτής που έρχεται στις 17 Ιουνίου, είναι ιδιαίτερα έντονο, σε ό,τι αφορά τις κινήσεις των κομμάτων, των υποψηφίων και του εκλογικού σώματος. Από το επεισόδιο με τον εκπρόσωπο τύπου της Χ.Α, Η. Κασιδιάρη, έως την κοκορομαχία του Π. Τατσόπουλου, υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ, με τον πολιτευτή της ΔΡΑΣΗΣ Σταυρίδη, και μέχρι τα βίαια επεισόδια, που λαμβάνουν χώρα καθημερινά πλέον ανάμεσα σε ζηλωτές ακραίων ιδεολογιών, που πρόσκεινται στους δύο φασισμούς. Ακόμη με την αναδιάταξη των κομμάτων, με προσχωρήσεις και συνεργασίες, στο βασικό μέτωπο της αντιπαράθεσης των εκλογών, που είναι υπέρ ή κατά του Μνημονίου. Το εκλογικό σώμα, από την άλλη, μετακινείται καθημερινά προς κόμματα, που είτε δεν τα ψήφισε την πρώτη φορά και σκοπεύει να τα ψηφίσει τη δεύτερη, είτε τα ψήφισε, αλλά τώρα δεν θα τα ψηφίσει.

 Πολλοί συμφωνούν, ότι αντί για αναλυτές δημοσκοπήσεων, το φαινόμενο θα έπρεπε να αναλύουν ψυχίατροι και ψυχολόγοι! Το προεκλογικό κλίμα των ημερών, μοιάζει λοιπόν με κινούμενη άμμο, καθώς πλησιάζουμε στην ημέρα των εκλογών και στην ετυμηγορία της κάλπης. Στην ώρα μηδέν, για τα μέλλοντα να συμβούν. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και ο πυρετός των πολιτικών, καθώς παίζονται καριέρες και συμφέροντα, θα πρέπει να αφήνει τους πολίτες απύρετους, ώστε αυτοί, με νηφαλιότητα να ψηφίσουν κατά συνείδηση την επόμενη Κυριακή υπέρ των δικών τους συμφερόντων και μόνο. Πρωταγωνιστής των εκλογών θα είναι ο ίδιος ο λαός και όχι οι πολιτικοί αρχηγοί. 

 Το διακύβευμα των εκλογών, έχει γίνει προσπάθεια από τα μνημονιακά κόμματα, να τεθεί υπό τους τίτλους εκβιαστικών διλλημάτων. Ακόμη χειρότερα, έχει τεθεί και από ξένους παράγοντες, οι οποίοι θεωρούν πως έχουν τη «δημοκρατική νομιμοποίηση», να παρεμβαίνουν στην εκλογική διαδικασία μιας ξένης χώρας, εκφοβίζοντας τους πολίτες της! Με έναν τρόπο, δηλαδή, που σίγουρα δεν θα ανέχονταν, αν επρόκειτο για τη δική τους χώρα. Αυτά και άλλα πολλά, με πείθουν ολοένα και περισσότερο, πως το διακύβευμα των εκλογών ξεπερνά ακόμη και αυτό το ίδιο το Μνημόνιο, που μοιάζει πλέον με μια ξεπερασμένη αφορμή, αφού αλλού βρίσκεται η αιτία. Στην παράδοση ή όχι της χώρας!

 Και αυτό, δεν είναι ζήτημα οφειλόμενων χρημάτων και δανείων. Από την αρχή κιόλας πίστευα, όπως και άλλοι, ότι το ζήτημα, πέρα από την οικονομική του «πρόσοψη», έκρυβε μεγάλο εθνικό βάθος. Συνήθως ένα δίλλημα αντλεί την ισχύ του από τους αδυσώπητους όρους που το συνθέτουν. Αν πουν, για παράδειγμα, σε κάποιον: «Θέλεις να ζήσεις ή να πεθάνεις:», θα απαντήσει «θέλω να ζήσω». Αν πάλι του πουν: «Τα λεφτά σου ή την ζωή σου», θα προτιμήσει την ζωή, ιδίως μάλιστα, αν αυτός που θέτει το δίλλημα είναι και σε θέση να του την αφαιρέσει. Κάπως έτσι, λοιπόν, τέθηκε και το δίλλημα: «Ευρώ ή πτώχευση» και αργότερα το: «Ευρώπη ή χάος». Είναι σίγουρο, ότι σε ένα τέτοιο δίλλημμα, θα απαντήσει τρομαγμένος: «Ευρώπη και Ευρώ!». 

Ποιός θέλει, άλλωστε, το χάος; Έτσι, έχοντας ταυτίσει την έννοια της Ευρώπης με την προσδοκία της σωτηρίας, οδηγείται στην κάλπη. Ποιας σωτηρίας και ποιας ζωής, όμως; Των 2.500 έως τώρα αυτοχείρων και του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων; Αντιπροσωπεύουν, άραγε την ζωή, οι άγγελοι του χάους οι διεθνείς τραπεζίτες, το ΔΝΤ, η δήμιος Μέρκελ, ή μήπως είναι ο ίδιος ο θάνατος; Και από πότε η ζωή απόκτησε ίση, ή και μικρότερη αξία από το χρήμα; Δεν είναι αυτό μια απρέπεια, ξένη προς τον κώδικα αξιών των Ελλήνων; «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος»! Και ακόμη, δεν θα έπρεπε να αποτελεί ντροπή και για τα φημισμένα ήθη της πολιτισμένης Ευρώπης, το ότι παραδίδει τους λαούς της στα νύχια των τοκογλύφων; Τόσοι αιώνες «Διαφωτισμού», μόνο και μόνο για να φτάσουμε μέχρι εδώ; Να πεθαίνουν οι άνθρωποι; Να πληρώσουμε ό,τι χρωστάμε, σε απλούς ανθρώπους που επένδυσαν τις οικονομίες τους και που δε φταίνε σε τίποτα.

 Πολλά μπορεί να είμαστε, αλλά μπαταχτζήδες δεν είμαστε! Να μας πουν όμως, σε ποιούς, πόσα και από πού, με χαρτί και με μολύβι! Και αφού όλοι βάζουν διλλήματα, λέω να βάλω και εγώ ένα, έτσι όπως το βλέπω. Δεν θα είναι κάτι δραματικό, σαν το «Ελευθερία ή θάνατος», αλλά στην πιο αιρετική εκδοχή του: «Ελλάδα ή Ευρώπη». Και το λέω εγώ, που είμαι υπέρ της Ευρώπης. Ποιας Ευρώπης όμως; Αυτής της Ευρώπης, που μόλις χθες «καθάρισε» την Ισπανία, ενώ εμάς, 2,5 χρόνια τώρα, μας «ψήνει το ψάρι στα χείλη» και μας κουνάει διαρκώς το δάχτυλο; Την Ευρώπη της αλληλεγγύης ή μια Ευρώπη κακή μητριά;; Γιατί, εγώ τουλάχιστον, αλλιώς την φανταζόμουν, δεν ξέρω για εσάς! Πήγε το πτωχαδάκι με το μεγάλο όνομα, προσκαλεσμένο από τους παραλήδες, για να τους κάνει παρέα, και αυτοί, αφού έκατσαν και έφαγαν όλοι μαζί, στο τέλος, μετά τα ρεψίματα, του στείλανε τον λογαριασμό.

 Το φτωχαδάκι, δεν έχει να πληρώσει τους αστακούς και τις καραβίδες και αυτοί του λένε τώρα: «Δεν πειράζει που δεν έχεις λεφτά, θα σου πάρουμε το τσαρδί, για να ξεχρεώσεις»! Και στην πείνα και χωρίς τσαρδί, λοιπόν, το πτωχαδάκι! Οι τοκογλύφοι, είναι τόσο κοινότυποι, τελικά, όσο αφελή είναι και τα θύματα τους! Σκέφτηκα, ότι ο τίτλος ενός παλαιότερου κειμένου μου, το «Γράμμα προς υποψήφιο αυτόχειρα», θα ταίριαζε περίφημα σε μια άλλη παραλλαγή με τον τίτλο: «Γράμμα προς υποψήφιο ψηφοφόρο»! Και αυτό, γιατί, από πολλές απόψεις, η προσωπική λανθασμένη εκλογή την Κυριακή, θα προσομοιάζει με αυτοχειρία. Αυτό δε σημαίνει, ότι θα σας προτείνω τι να ψηφίσετε. Αν το έκανα, θα αυτο-ακυρωνόμουν και όσα γράφω θα έμοιαζαν με λογοπαίγνια του συρμού. Ο λόγος μου μπορεί να έχει μεν πολιτική διάσταση, έχει, όμως, και κομματική αχρωματοψία. Δεν είμαι κομματικός παρατρεχάμενος κανενός, αν και υπήρξα πολίτης με άποψη, όπως όλοι, και αυτό μου επιτρέπει να γράφω από καρδιάς. 

Αυτό, που θέλω να επισημάνω, είναι η ανάγκη, να περάσουμε πια στην εποχή της Σύνθεσης. Διότι, αυτό είναι, που απαιτούν από εμάς οι καιροί και η ωριμότητα, που θα πρέπει να δείξουν επιτέλους οι Έλληνες πολίτες. Θα σταθώ, όμως, λίγο στο σημείο αυτό, που αποτελεί και την κεντρική ιδέα του άρθρου μου. Η πρόσθεση και η αφαίρεση, η θέση και η αντίθεση, είναι αφηρημένες έννοιες, που έχουν, όμως, πρακτική ισχύ στη ζωή μας. Ένα βασικό χαρακτηριστικό τους, είναι η μεταβλητότητα, καθώς εναλλάσσονται μέσα στις χρονικές περιόδους, και ταυτόχρονα αλλάζουν τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά τους. Η πρόσθεση και η αφαίρεση συνδέονται με την αύξηση και τη μείωση και με όρους της οικονομικής καθημερινότητας μεταφράζονται σε «παχιές και ισχνές αγελάδες». Από την άλλη, η θέση και η αντίθεση αποκτούν ιδιαίτερο νόημα, αν αντικατασταθούν με τις πολιτικές έννοιες «δεξιός» και «αριστερός».

 Αυτή, λοιπόν, η φθαρμένη αντιθετότητα, είναι πλέον η ώρα να αντικατασταθεί από την υπέρβαση της Εθνικής Σύνθεσης! Δεν αποτελεί ευσεβή πόθο, αλλά αδήριτη ανάγκη, για την επιβίωση του Έθνους. Οι πολιτικές ιδεολογίες του περασμένου αιώνα, είναι πλέον ξεπερασμένες από τους ίδιους τους πολιτικούς. Ο απαρχαιωμένος και άνευ ουσίας διαχωρισμός, όταν ο λαός απειλείται, αποτελεί μια θανατηφόρα τροχοπέδη, που δεν επιτρέπει στη χώρα να αμυνθεί και να προοδεύσει. Αν κάποιος έχει αμφιβολία για αυτό, ας κοιτάξει πρώτα τα αποτελέσματα αυτής της χρεοκοπημένης, φθοροποιού, φατριαστικής και ανταγωνιστικής ιδεοληψίας, που μόνο πόνο και υστέρηση προκάλεσε στη χώρα τα τελευταία 80 χρόνια. Ήρθε, νομίζω, η ώρα, να θάψουμε τα τσεκούρια του διχασμού και μαζί τους παλαιούς νεκρούς μας, με τα δάκρυα της μετάνοιας του σήμερα. Να έχει υπόψη του επίσης, πως «κάποιοι» γνωρίζουν το αρχαίο, εμφυλιακό μας «ελάττωμα», και πως βασίζονται σε αυτό, για να το χρησιμοποιήσουν ως ύστατο όπλο. 

Για να μας ρίξουν, για μια ακόμη φορά με το πρόσωπο στο χώμα! Θα τους το επιτρέψουμε; Ας κοιτάξει έπειτα τους ίδιους τους πολιτικούς και τη συμπεριφορά τους, για να δει πως λέω την αλήθεια. Θα δει με πόση ευκολία μεταγράφονται από κόμμα σε κόμμα, σαν να άλλαζαν ποδοσφαιρική ομάδα. Θα δει στα πάνελ, τους μέχρι πρότινος, συντρόφους και συναγωνιστές, να ανταλλάσουν ύβρεις και ειρωνείες και να συναγελάζονται υπομειδιώντας με τους πρώην πολιτικούς τους αντιπάλους! Οι πολιτικοί δε μένουν πιστοί στα κόμματα τους, όχι μόνο επειδή οι ίδιοι είναι αναξιόπιστοι, αλλά κυρίως-και αυτό αφορά τους λίγους ειλικρινείς- επειδή οι ιδεολογίες τους έχουν χρεοκοπήσει! Όμως, αυτή την υπέρβαση, που εκείνοι την κάνουν για να σώσουν το δέρμα τους και για να επιβιώσουν πολιτικά, εμείς ας την κάνουμε, μόνο και μόνο για να σώσουμε τη χώρα, που δεν είναι τίποτα, χωρίς τον λαό της. Ακόμη και αν χρειαστεί, να μην ψηφίσουμε το κόμμα, που από νέοι ή από οικογενειακή παράδοση ψηφίζουμε. 

Η κρίση, σαν κύμα, γκρέμισε τα κάστρα πάνω στην άμμο. Η ζωή μας διδάσκει και μας δείχνει, τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από το αδιέξοδο. Αν δεν την ακούσουμε, κακό της κεφαλής μας! Με ποδοσφαιρικούς όρους, που τόσο αρέσουν σε πολλούς, είναι πιστεύω ανάγκη να φορέσουμε επιτέλους την «φανέλα της Εθνικής Ελλάδος» και να μην πάμε στις κάλπες ως Ολυμπιακοί, ως Παναθηναϊκοί ή Αεκτζήδες! Διότι, τα γκολ που θα φάμε, θα είναι πολλά, αν δεν είμαστε ενωμένοι, ενώ υπάρχει πάντα η ελπίδα για να νικήσουμε! Και ως Σύνθεση, εννοώ πως είναι, μια Εθνική Κυβέρνηση, ικανή και άξια να πάει τη χώρα ένα βήμα μπροστά. Να της δώσει ένα όραμα. Ας απαντήσει, λοιπόν, σε λίγες ημέρες ο καθένας στο δικό του προσωπικό δίλλημα, βάζοντας πρώτα την Ελλάδα και μετά τον εαυτό του...