Το είχαμε όλοι τόσο ανάγκη αυτό το τελευταίο καλοκαίρι. Προβάλαμε πάνω του τη λαχτάρα μας να επανασυνδεθούμε με μια στάλα ελαφρότητα μετά τη δοκιμασία της μοναξιάς και του εγκλεισμού που επέβαλε η πανδημία.
Κι εκείνο αποδείχτηκε σκληρό, ωμό κι ανελέητο, με ατελείωτο ξεδίπλωμα βίας πάνω σε φύση και ανθρώπους, ένα καλοκαίρι συνεχούς, κυμαινόμενου πένθους.
Ενώ η μισή Ελλάδα καιγόταν, η άλλη μισή βούλιαζε από ένα πρωτοφανές σε όγκο ανθρώπινο κύμα που όρμηξε στα νησιά με μια συσσωρευμένη, αδηφάγα επιθυμία να κερδίσει μέσα σε λίγες μέρες όλα όσα στερήθηκε σε έναν χρόνο.
Τα νησιά του Αιγαίου, αυτοί οι τόποι-γιατρικά, τόποι που είναι μνημεία αφαίρεσης –αφαίρεσης στο τοπίο, αφαίρεσης στην αρχιτεκτονική, αφαίρεσης ως προς τη διαχείριση των περιορισμένων φυσικών πόρων επί αιώνες–, δέχτηκαν μια ασύμμετρη, εκκωφαντική απόβαση από μπουκωμένους από την πανδημία, διψασμένους για χαρά κι εκτόνωση ανθρώπους των πόλεων.
Τα αποτύπωμα αυτής της επέλασης ήταν τραυματικό, αφήνοντας μια αίσθηση κακοποίησης.
Οι τόποι μοιάζουν πλέον να καταναλώνονται σαν να ήταν οποιοδήποτε άλλο προς κατανάλωση αγαθό. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε διάθεση από τη συντριπτική πλειονότητα των παραθεριστών να τους αφουγκραστούν.
Λειτουργούν σαν σκηνικό κι όχι σαν κάτι ζωντανό με το οποίο συνομιλείς, πλάθεσαι μαζί του, γίνεσαι κάτι άλλο από αυτό που ήσουν όταν πρωτοπάτησες το πόδι σου επάνω τους.
Με την ίδια λογική που το χέρι ανεβοκατεβαίνει στην οθόνη του κινητού προσπερνώντας εικόνες και πληροφορίες, με το ίδιο πνεύμα τείνουν οι περισσότεροι να αντιμετωπίζουν τους τόπους σαν εικόνες στο Instagram με τους ίδιους να πρωταγωνιστούν σε ένα κάθε φορά διαφορετικό σκηνικό.
Σαν να μην υπάρχει χρόνος για να τεντωθούν τα αυτιά, σαν να μην υπάρχει χώρος για την παύση, για τη σιωπή, για το χώνεμα με τον τόπο. Ξερολιθιές, επιβλητικές βραχώδεις ακτογραμμές κομμένες με θείο μαχαίρι, θυμάρια και φασκομηλιές, γκρέμια που συνομιλούν με την αιωνιότητα, οικισμοί γλυπτοί, σοκάκια, ξωκκλήσια, μονοπάτια, από τρισδιάστατοι κόσμοι γίνονται μια σειρά από προσόψεις, άψυχες καρτ ποστάλ.
Μα πότε ξεχάσαμε να ζούμε; Πότε γίναμε οι ίδιοι και ό,τι μας περιτριγυρίζει, από όντα με ψαχνό, χαλκομανίες με διαφορετικό κάθε φορά ντεκόρ;
Τα νησιά είναι τόποι εύθραυστοι κι ας είναι καμωμένα από πέτρα.
Ολα πάνω τους μαρτυρούν το μέτρο και τον μόχθο, την οικονομία του ελάχιστου. Δεν είναι τόποι της ευκολίας. Λησμονιέται τούτο στο πρόσκαιρο θέατρο της τουριστικής σεζόν, όμως είναι περιβάλλοντα ευάλωτα με περιορισμένες αντοχές.
Πληγώνονται εύκολα από οτιδήποτε ξεπερνά την κλίμακα, το μέτρο που ορίζει η φύση τους.
Τη συνείδηση αυτής της μοιραίας ευθραυστότητας δεν την έχουν ούτε οι περαστικοί παραθεριστές αλλά πολύ περισσότερο δεν την έχουν οι ίδιοι οι ντόπιοι που βιοπορίζονται από τον τουρισμό.
Τα νησιά είναι καράβια, κατά πως το μαρτυρεί η ετυμολογία της ίδιας της λέξης «νησί»*.
Σαν βαρυφορτώνονται, μπάζουν νερά, βουλιάζουν, διαβρώνονται για πάντα από τη σκουριά. Οφείλουμε να τα ελαφροπατούμε με συνείδηση και σεβασμό.
*(από το ναυς-νηός, που σημαίνει πλοίο)
Πηγή : https://www.efsyn.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου