Αν ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι η συνέχιση της πολιτικής των νταβατζήδων με άλλα μέσα, αν δηλαδή δεν ισχύουν όσα ο Νίκος Μπίστης επιβεβαίωσε (πως υπήρξε τμήμα ενός σχεδιασμού Σημιτικών δυνάμεων για να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας), τότε είναι ένας ποταμός μεγάλης πολιτικής ρηχότητας.
Η πολιτική είτε καλή είτε κακή, προσδιορίζεται ως τα μέτρα που παίρνονται από ομάδες ανθρώπων (πάλι καλών ή κακών) για να επιλυθούν προβλήματα. Είναι δηλαδή οι απαντήσεις στα ερωτήματα στην κοινωνία και όχι τα ερωτήματα τα ίδια. Το να προσεγγίζεις τα προβλήματα μιας Ελλάδας της κρίσης με την αφέλεια μέλους δεκαπενταμελούς συμβουλίου, να λες δηλαδή «μα το μνημόνιο τελειώνει το Μάιο» (μεταξύ μας ούτε ο Σαμαράς δεν το έχει υποστηρίξει αυτό), δεν είναι πολιτική αλλά άγνοιά της. Το να γίνεσαι ο γυρολόγος ρομαντικών εικόνων, όπου γεωργοί θερίζουν στάρια και τσομπάνηδες επιστρέφουν στα χωριά τους κι αυτό να το λες πολιτικό όραμα σα να καταγράφεις με την κάμερα εικόνες που κάπου είδες και σου άρεσαν, δηλώνει πλήρη απόσχιση απ' την πραγματικότητα. Ναι η επαρχία πρέπει να ξανακαλλιεργήσει,αλλά πρέπει να φτηνύνουν τα λιπάσματα,οι σπόροι, να ανακεφαλαιοποιηθούν τα δάνεια των αγροτών και όχι οι τραπεζίτες, να, να, να...
Αυτή η χώρα και μαζί η παραγωγή ρήμαξαν γιατί υπήρξαν πολιτικές, όπως ρήμαξε και το Δημόσιο και όπως ρημάζουν πια τα σχολεία και τα νοσκοκομεία. Αυτό που ζούμε δεν είναι σκηνοθεσία που πρέπει να αλλάξουμε, αλλά πολιτική που πρέπει να αλλάξει. Άρα απαντήσεις που πρέπει να δοθούν.
Δεν μπορεί να σε τρομάζουν οι ουρές των λεωφορείων σε βαθμό που να αποφασίσεις να κάνεις κόμμα, αλλά όχι οι ουρές στα σκουπίδια από ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε. Η πολιτική δεν έχει ανάγκη από κονφερασιέ, ούτε από καλή επιλογή πλάνου.Έχει ανάγκη από αλήθειες που στη συνέχεια πρέπει να εφαρμοστούν κι ας αποτύχουν. Δεν αντιμετωπίζεις τα πολιτικά στερεότυπα με χίπστερ νεοστερεότυπα, ούτε τις ανάγκες με την καταγραφή του αυτονόητου.
Είναι αλήθεια το πρόβλημα της πολιτικής το πόσοι είναι οι βουλευτές; Θα ήταν δηλαδή μια Βουλή με 200 Βενιζέλους, Σαμαράδες και Αδώνιδες αποδεκτή, ακόμη και αν ψήφιζε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Πόσο δημοκρατικό είναι να λες ότι οι εκλογές θα γίνονται οπωσδήποτε κάθε τέσσερα χρόνια; Δηλαδή να αναγκάζεις έναν λαό που έχει αναστείλει την εμπιστοσύνη του σε μια κυβέρνηση επειδή μπορεί να την έπιασε να κλέβει, να την υπομένει μέχρι να περάσουν 4 χρόνια; Το απολιτίκ που εμφανίζεται με τη μορφή τομών αλλά χωρίς να πληγώνει το σώμα της πολιτικής συντήρησης, προβάλει ως αλλαγές τις εσωτερικές ανακατατάξεις που χρησιμοποιεί για λίφτινγκ.
Πόσο χρήσιμο είναι να λες «το ψάρι βρωμάει απ το κεφάλι», «φταίνε οι γραφειοκρατικές ελίτ», «το πολιτικό σύστημα γέρασε»; Μήπως θα διαφωνήσει με αυτό ο Σαμαράς ή ακόμα και ο Μιχαλολιάκος; Το αυτονόητο δεν σε κάνει διορατικό πολιτικά, απλώς κάνει όσους σε ακούνε πιο εύκολο να εξαπατηθούν.
Οι θέσεις του Σταύρου Θεοδωράκη δεν είναι πολιτικές θέσεις. Είναι εικόνες από μια άλλου είδους εκπομπή του, όπου η αδυναμία ή η προσπάθεια να μην υπάρξει θέση αποδίδεται ως μετριοπάθεια. Έτσι η κάμερα για μια ακόμη φορά είναι στραμμένη ναρκισσιστικά στον πρωταγωνιστή και όχι στο θέμα, στην πολιτική.
Οι απολιτίκ πόζες που εμφανίζονται ως μια άλλη πολιτική, είναι η πιο συντηρητική έκφραση της πολιτικής. Τα προβλήματα δεν έχουν αιτίες και αυτοί που τα δημιουργούν δεν έχουν ονοματεπώνυμο.Υπάρχουν γενικώς σε μια χαώδη μάζα, μη κατονομαζόμενοι,ατιμώρητοι, περιμένοντας ίσως και αυτοί να αλλάξουν τα πράγματα από την πολιτική μεγαλοφροσύνη όσων θα διαβούν τον ποταμό.
Το θέμα δεν είναι αν ο Θεοδωράκης είναι δεξιός ή αριστερός ή οτιδήποτε άλλο. Γιατί απλώς είναι συντηρητικός. Ψέλνει το απολιτίκ-ιο που άκουγα όταν ήμουν πιτσιρικάς, πως η πολιτική είναι κακό πράγμα, αλλά πάντα η πολιτική που μπορεί να ανατρέψει. Ποτέ αυτή της «μετριοφροσύνης» που αφεαυτής έχει μέσα της σοφία. Μόνο που ο μετριόφρων δεν είναι ο παπάς και ο δάσκαλος του χωριού, αλλά ο προύχοντας της τηλεόρασης.
Κατανοώ ωστόσο πως ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν θα μπορούσε να είναι με οποιοδήποτε άλλο τρόπο «πολιτικός». Όχι μόνο γιατί η μακροχρόνια και χρήσιμη σχέση του με το πολιτικό σύστημα του επέβαλε να εφάπτεται μόνο με την ακίνδυνη επιφάνεια,αλλά και γιατί υπάρχουν πρακτικά προβλήματα. Πώς θα μπορούσε για παράδειγμα να μιλήσει για σκάνδαλα του πολιτικού συστήματος, του Βενιζέλου, του Σαμαρά ή οποιουδήποτε άλλου, όταν έχοντας μια εκπομπή στην τηλεόραση και ένα δικό του site,δεν μίλησε ποτέ γι αυτά; Δεν θα τον ρωτούσε κάποιος από τους πολλούς που τον χτύπησαν στην πλάτη και τον παρότρυναν να κάνει κόμμα “γιατί ρε φίλε τόσα χρόνια δεν είπες τίποτα;”
Η ρηχότητα του ποταμιού, η ευκολία των προσεγγίσεων και η ανεμελιά της πόζας που θα θυμίζει όλο και περισσότερο reality, ίσως προσεγγίσουν αρκετούς από αυτούς που θέλουν απενοχοποιημένα να επιλέξουν ένα κομμάτι τους συστήματος που δεν βγάζει μάτι. Οι υπόλοιποι, μάλλον θα ακούν ποτάμι και το μυαλό τους θα πηγαίνει στο άλλο συνώνυμο. Το κανάλι.
ΥΓ. Πάντως ως ένδειξη πολιτικής και αντιρατσισμού και όχι “πώλησης” πολιτικής και αντιρατσισμού, θα εκτιμούσα ακόμη και τώρα, ο Σταύρος Θεοδωράκης εκτός από να βάλει μία τσιγγάνα στο ψηφοδέλτιο, να παίξει εκείνο το ηχητικό με τον αρχηγό της ΕΛΑΣ που απειλεί να κάνει το βίο αβίωτο στους μετανάστες.
του Κώστα Βαξεβάνη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου