Ο καπιταλισμός ξαναβρίσκει τον εαυτό του

Στέλιος Ελληνιάδης

Επιτέλους έχουμε έναν κανονικό καπιταλισμό, όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα, μέχρι τη διάβρωση του από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Ταξικό, πολεμικό, επεκτατικό και αυταρχικό. Η πολλή δημοκρατία, επί πολύ, του είναι ασύμβατη. Μετά από μία μεγάλη παρένθεση , μπαίνει φρένο στο κοινωνικό κράτος και γίνεται συντεταγμένη επιστροφή στους επιθετικούς τυχοδιωκτικούς πολέμους, στις γενοκτονίες και στην αρπαγή. Τα καπιταλιστικά κράτη σκοτώνονται μεταξύ τους, οι ισχυροί τρώνε τους ανίσχυρους, τρέφοντας τα κανόνια τους με τους υπηκόους τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έκαναν πολέμους με τα σοσιαλιστικά κράτη, αλλά πάντα μεταξύ τους. Είχαν μεγάλη αντίθεση με τα σοσιαλιστικά κράτη γιατί περιόριζαν την επέκτασή τους και «μόλυναν» τις δυτικές κοινωνίες με ανατρεπτικές ιδέες, αλλά δεν ήταν ανταγωνιστές στις αγορές.

Με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και τη στροφή της Κίνας στην οικονομία της αγοράς, οι σοσιαλιστικές ιδέες αποδυναμώθηκαν πάρα πολύ και έπαψαν να αποτελούν μεγάλη απειλή για τη Δύση, δεκάδες χώρες «απελευθερώθηκαν» από το «σιδηρούν παραπέτασμα» και τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κράτη απαλλάχτηκαν από τους δεσμούς που εμπόδιζαν τη φυσική τους λειτουργία. Έχοντας πλέον απέναντι τους μόνο καπιταλιστικά κράτη, ξαναλάδωσαν τις πολεμικές τους μηχανές, αύξησαν τις στρατιωτικές τους επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο και βάλθηκαν να καταστρέφουν τα πιο αδύναμα καπιταλιστικά κράτη για να τα υποτάξουν πλήρως και να τα εκμεταλλευτούν στο έπακρο, με την πιο άγρια μορφή, ενδυναμώνοντας το μπλοκ τους απέναντι στις νέες μεγάλες αναδυόμενες δυνάμεις, Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κ.λπ., αλλά εντείνοντας και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό για τη γη και τη θάλασσα, τις πρώτες ύλες και τις αγορές.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αξιοποίηση των ίδιων των λαών σ”  αυτό το σκληρό ανταγωνισμό. Η εμπλοκή των ίδιων των εργαζομένων στην εξυπηρέτηση των  συμφερόντων της ολιγαρχίας που καρπούται τη μερίδα του λέοντος. Διαπαιδαγωγώντας τους  εργαζόμενους με την αντίληψη  ότι ωφελούνται κι αυτοί από τη  λεία των ληστρικών επιδρομών, ότι η εργασία τους δεν είναι αρκετή για να τους εξασφαλίσει την ευημερία οπότε χρειάζεται η επικυριαρχία με κάθε μέσο στον υπόλοιπο κόσμο, εξασφαλίζουν  από ανοχή και συναίνεση έως ενεργητική συνδρομή στην εφαρμογή των επιθετικών πολιτικών τους.

Αυτό φαίνεται από την αποδοχή των θέσεων των κομμάτων εξουσίας, αλλά και από τις σχετικές δημοσκοπήσεις. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, η πλειοψηφία των λαών, σε κρίσιμες στιγμές, στηρίζει τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της Λιβύης, όπως και σε βάρος του Παναμά και της Ονδούρας, αλλά και του Μαλί και της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, για να αναφέρουμε μερικές μόνο από τις περιπτώσεις σε παρόντα χρόνο.

Στο όνομα της δημοκρατίας


Στις ίδιες τις χώρες που δέχονται πιέσεις, επιδρομές και επεμβάσεις, εκτός από τις διεφθαρμένες κλίκες που είναι υποτελείς στις μητροπόλεις, σημαντικά τμήματα του εργαζόμενου πληθυσμού συντάσσονται με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που εποφθαλμιούν τον πλούτο των ίδιων των χωρών τους, αλλά και μηχανεύονται την καταστροφή και το διαμελισμό τους. Οι εξεγέρσεις στη Χιλή επί Αλιέντε έδειξαν ένα δρόμο για τη βίαιη ανατροπή νομίμων κυβερνήσεων με τη χρησιμοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Αργότερα, το είδαμε στη Νικαράγουα και την Ονδούρα, και τώρα το βλέπουμε στην Αργεντινή, την Αίγυπτο, την Ουκρανία και τη Βενεζουέλα. Ενώ το ίδιο συνέβη στη Λιβύη και τη Συρία, με συγκεντρωτικά καθεστώτα που ήταν συνεργάσιμα με τη Δύση, αλλά όχι υποτελή. Ο κανόνας στις εξεγέρσεις αυτές είναι η επίκληση της δημοκρατίας. Κανόνας που για τις μητροπόλεις προσαρμόζεται κατά περίπτωση .

Ο αυταρχισμός υποτελών καθεστώτων που υπερβαίνουν σε αγριότητα τον αυταρχισμό του Καντάφι και του Άσαντ, τελούν υπό την απόλυτη προστασία της Δύσης. Οι δολοφονημένοι, ακρωτηριασμένοι, φυλακισμένοι και εκτοπισμένοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, επί αμερικανοκρατίας, κάνουν τα εγκλήματα του Σαντάμ Χουσεΐν και των Ταλιμπάν να μοιάζουν με πλημμελήματα. Οι σφαγές στο φιλοδυτικό Μπαχρέιν δεν εξασφαλίζουν ούτε μονόστηλα στο διεθνή τύπο. Οι αποκεφαλισμοί των αντιφρονούντων στη Σαουδική Αραβία δεν προκαλούν ούτε το ένα χιλιοστό των διαμαρτυριών των Δυτικών για τις διώξεις των Pussy Riot στη Ρωσία. Οι αυστηρές κριτικές στο στρατιωτικό καθεστώς της Μιανμάρ ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν μόλις η Χίλαρι Κλίντον επισκέφτηκε τους δικτάτορες προσπαθώντας να βάλει ανάχωμα στην επιρροή της Κίνας στην περιοχή. Οι δικτάτορες του βόρειου Σουδάν είναι εγκληματίες, ενώ οι δικτάτορες του φιλοδυτικού νότιου Σουδάν είναι περιστέρια. Η γενοκτονία των Ταμίλ στη Σρι Λάνκα περνάει απαρατήρητη, όπως πέρασαν οι σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Σαλβαδόρ, τη Γουατεμάλα και την Αλγερία. Οι περιπτώσεις είναι πάρα πολλές για να τις απαριθμήσω. Κι αυτά όλα στην εποχή μας, όχι προπολεμικά ούτε στο μεσαίωνα.

Ο καπιταλισμός ξαναβρήκε τον παλιό αληθινό εαυτό του, μετά από χρόνια καταπίεσης από τις σοσιαλιστικές ιδέες. Χωρίς αντίπαλο δέος, καταργεί ή συρρικνώνει το κοινωνικό κράτος, εξαπολύει πολέμους και επιβάλλει πραξικοπήματα και χρεοκοπίες κατά βούληση.


Οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν, μετά από μία μεγάλη ανάπαυλα, τους Αμερικάνους. Για τις μητροπόλεις δεν υπάρχουν ούτε έθνη ούτε ανεξάρτητα κράτη ούτε δημοκρατίες. Όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν προσωρινά και ελεγχόμενα για να επιτευχθούν οι πραγματικοί απώτεροι στόχοι τους. Αυτό το ξέρουμε από το 1821. Τώρα, αν στα χρόνια της ευημερίας και της ειρήνης, πιστέψαμε κάτι διαφορετικό, αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Αυτοί πάντα ήξεραν τι είναι και τι θέλουν και πώς βλέπουν όλους τους άλλους. Οι ψευδαισθήσεις ήταν αποκλειστικό κουσούρι των εργαζομένων.

Ζούμε πλέον σε κανονικές καπιταλιστικές συνθήκες. Καπιταλιστές εναντίον καπιταλιστών και όλοι μαζί σε βάρος των εργαζομένων, πόλεμοι εναντίον εχθρών και φίλων, παρακολουθήσεις όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, βασανιστήρια, στοχευμένες δολοφονίες, κατάργηση νόμιμα εκλεγμένων κυβερνήσεων, επιστράτευση ναζιστών, φασιστών και εθνικιστών, πρόκληση εμφυλίων πολέμων, λεηλασία των πιο αδύναμων αντιπάλων και συμμάχων, ανισότητες σε ύψιστο βαθμό, ολιγαρχίες με κοινοβουλευτικό μανδύα.Η δημοκρατία εξελίσσεται σε φερετζέ των ολιγαρχικών καθεστώτων. Ο καπιταλισμός στα φόρτε του, ενώ βρίσκεται στην παρακμή του. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει κιόλας αρχίσει…

Πηγή: “Δρόμος της Αριστεράς”, το είδαμε στο Βαθύ Κόκκινο