Καμιά φορά, όταν το γρέζι του Αγγελάκα γδέρνει τον πιο "φαγωμένο" τοίχο της καρδιάς μου, νιώθω πως θα ζήσω για πάντα. Εκείνο το άχρονο "πάντα" που υπήρχε πριν από εμένα, το ζω τώρα που σου γράφω και θα ταξιδέψει σε αιώνες που θα έχω χαθεί.
Είναι η ανεπιτήδευτη ματιά σε έναν εαυτό που μεγαλώνει χωρίς να γερνάει, ανασαίνοντας σε εποχές που υψώνουν ελεύθερα τη γροθιά τους, θρυμματίζοντας την επιβεβλημένη δυστοπία.
Η στιγμή ακουμπάει σε μια ακόμη συνάντηση του Γιάννη Αγγελάκα με τον Νίκο Βελιώτη, που σωστά αφουγκράστηκαν ότι μετά το "Όπως ξυπνούν οι εραστές", άνοιξαν για πάντα λογαριασμούς μαζί μας.
"Λύκοι στη χώρα των θαυμάτων" και μοιάζει με τίτλο όποιας εποχής ποδοπατήθηκε και άνθισε στα ερείπια της, παλεύοντας με τους εσωτερικούς λύκους της, που ενώ μας δαγκώνουν, γλείφουν ταυτόχρονα με ευλάβεια τις πληγές μας.
Το σημερινό αντάμωμα των δύο καλλιτεχνών γεννά 21 διασκευές παλιών τραγουδιών που άφησαν το ιστορικό τους αποτύπωμα και που μετουσιώνονται σε ένα ακούραστο καραβάνι δημιουργίας και ένωσης του παρελθόντος με το παρόν.
Μια σκυτάλη παρθενογένεσης του νέου μέσα στο παλιό, με το ατμοσφαιρικό ροκ να εσωτερικεύεται μέσα σε παραδοσιακούς, λαϊκούς και ρεμπέτικους ήχους, χαρίζοντας στον ακροατή αυτό που μόνο η μουσική μπορεί να προσφέρει, αυτό που για να το περιγράψουμε πρέπει να εφεύρουμε νέες λέξεις και που τελικά δεν χρειάζεται κιόλας…
Έχοντας τρυπώσει στο πατρικό μου, ανάμεσα σε κάμποσα ευχολόγια για το παλιό πικάπ που θα έπρεπε να φροντίζουμε περισσότερο με μνήμες και καλό καθαριστικό, έβαλα το πολύχρωμο βινύλιο να γυρίζει, να γεμίσει το δωμάτιο με τον απόκοσμο ήχο από το τσέλο και τα πλήκτρα του Βελιώτη που χαϊδεύουν τρυφερά τον Βασίλη Τσιτσάνη και "Το Καράβι", τον Μάνο Χατζηδάκη και την "Προσευχή του Ακροβάτη", τον Άκη Πάνου στο "Ήρθε ο Χειμώνας", τον Μάρκο Βαμβακάρη στα "Μπλε Παράθυρα", τον Παύλο Σιδηρόπουλο και "Οι Σοβαροί Κλόουν" του.
Ήταν όλοι τους εκεί και ακόμη περισσότεροι, έτοιμοι να δοθούν ξανά σαν την πρώτη φορά.Και αν το βινύλιο αντέχει να ρίχνει ακτίνες στα αφώτιστα δωμάτια της ψυχής μας, η μεταφορά στο σήμερα και σε μια τεχνολογία που λυσσάει στην τρεχάλα, κάνει στάση για 21 ανάσες, όσα δηλαδή και τα τραγούδια που οπτικοποιήθηκαν στο YouTube από τον Νίκο Βελιώτη, με μια αισθητική σαν μεταξωτό πέπλο που αχνοφαίνεται μια ονειρική πλάση, ένας πλανήτης που αξίζει σε όσους μπορούν να τον διακρίνουν και να τον σεβαστούν, κρατώντας τον αμόλυντο από τον μικροαστισμό μας.
Έχοντας τρυπώσει στο πατρικό μου, ανάμεσα σε κάμποσα ευχολόγια για το παλιό πικάπ που θα έπρεπε να φροντίζουμε περισσότερο με μνήμες και καλό καθαριστικό, έβαλα το πολύχρωμο βινύλιο να γυρίζει, να γεμίσει το δωμάτιο με τον απόκοσμο ήχο από το τσέλο και τα πλήκτρα του Βελιώτη που χαϊδεύουν τρυφερά τον Βασίλη Τσιτσάνη και "Το Καράβι", τον Μάνο Χατζηδάκη και την "Προσευχή του Ακροβάτη", τον Άκη Πάνου στο "Ήρθε ο Χειμώνας", τον Μάρκο Βαμβακάρη στα "Μπλε Παράθυρα", τον Παύλο Σιδηρόπουλο και "Οι Σοβαροί Κλόουν" του.
Ήταν όλοι τους εκεί και ακόμη περισσότεροι, έτοιμοι να δοθούν ξανά σαν την πρώτη φορά.Και αν το βινύλιο αντέχει να ρίχνει ακτίνες στα αφώτιστα δωμάτια της ψυχής μας, η μεταφορά στο σήμερα και σε μια τεχνολογία που λυσσάει στην τρεχάλα, κάνει στάση για 21 ανάσες, όσα δηλαδή και τα τραγούδια που οπτικοποιήθηκαν στο YouTube από τον Νίκο Βελιώτη, με μια αισθητική σαν μεταξωτό πέπλο που αχνοφαίνεται μια ονειρική πλάση, ένας πλανήτης που αξίζει σε όσους μπορούν να τον διακρίνουν και να τον σεβαστούν, κρατώντας τον αμόλυντο από τον μικροαστισμό μας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου