Ο Γιώργος Μαγουλάς ειναι στην Μέση
Η τέχνη είναι ένα μέσο για να δοξαστεί ο Θεός», Οι ψάλτες είναι οι, συνήθως, «δευτεραγωνιστές» της Θείας Λειτουργίας, ασκώντας την τέχνη τους με κίνητρο μόνο την αγάπη τους για αυτή.
Ειδικότερα, στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 5.500 ναοί, και περίπου 10.000 ιερείς. Ωστόσο, ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται πίσω από τον ιερέα που λειτουργεί στον ναό. Ψάλτες, νεωκόροι και βοηθητικό προσωπικό, που εργάζονται περισσότερες ημέρες από ό,τι φαντάζεται ο πολίτης που δεν έχει εντρυφήσει στα της Εκκλησίας.
Οι ιεροψάλτες πηγαίνουν στην εκκλησία 286 φορές τον χρόνο, σε γιορτές και αργίες που εφημερεύουν μόνον οι γιατροί και τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Η παρανόηση συμβαίνει διότι δεν θυμόμαστε το εορτολόγιο. Οι ναοί λειτουργούν κανονικά για τον όρθρο και τον εσπερινό και για τα μυστήρια», οι αμοιβές είναι χαμηλές, οι περισσότεροι είναι συνταξιούχοι που το κάνουν για ένα… χαρτζιλίκι αυτη ειναι η εικονα για την Σέριφο
Απο όλους τους επίδοξους σημερινούς ιεροψάλτες που βοηθούν ο καθένας όπως μπορεί ένας απο τους πιο αξιόλογους ιεροψάλτες ειναι Ο Γιώργος Μαγουλάς διακονεί απο μικρός σε τουτο το πόστο εχει εξαιρετική φωνή και ειναι ο μεγάλος δευτεραγωνιστής των ημερών του Πάσχα στην Μητρόπολη του αγίου Αθανασίου
Εννοείται φωνή,έχει υπομονή και ταπεινό φρόνιμα. Επιπλέον, διάθεση για συνεχή μελέτη και επίγνωση του τι μαθαίνει και τι ερμηνεύει ναι πιστευω ότι κλίνει προς αυτην την κατέυθυνση . Δεν είναι τυχαίο που όσοι έχουν σπουδάσει βυζαντινή μουσική είναι καλά κουρδισμένοι Δεν γνωρίζω βέβαια αν Ο Γιώργης εχει σπουδάσει Βυζαντινή μουσική απο οτι ξέρω αυτοδίδακτος είναι Πάντως ο Γιώργης τα καταφέρνει πολύ καλά και στα παραδοσιακά τραγούδια της Σερίφου .
Επειδή τον Γιώργη τον ξέρω απο μικρό ανηκει στους ψάλτες της γενιάς μου και έτσι μπορώ να μιλήσω βιωματικά τον θυμάμαι απο μικρό λοιπόν στα ξωκλήσια να συμμετέχει αν και τότε ενα μεροκάματο ηταν και εφευγε τρέχοντας να προλάβει και το άλλο μεροκάματο .Μεγαλώνοντας αλλαξε και η φωνή του και η στάση του απεναντι σε αυτα εγινε πιο πνευματικός και ποιο ταπεινός αυτό που παρατηρώ είναι ότι ερμηνεύει αποδίδοντας σύμφωνα με τη βιωματική γνώση που προαπαιτείται και το ύφος που σε εμπνέει η ίδια η βυζαντινή μουσική να ψάλλεις και βεβαίως το Χριστοκεντρικό περιεχόμενο της . Γενικά, η έμπνευση αυτή – ως κινητήριος δύναμη – θεωρώ ότι υφίσταται και στο παραδοσιακό τραγούδι, κοινώς σε εμπνέει να εκφραστείς βιωματικά γιατι δεν μπορείς αλλιώς, αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το ερμηνεύσεις.
Δεν μπορείς να ψάλλεις το «Σημερον κρεμάται επί ξύλου» δίχως να έχεις ζήσει μέσα σου το Χριστοκεντρικό αυτό δράμα και μαρτύριο, δεν μπορείς να πεις ενα τραγούδι – ας πούμε το «Τζιβαέρι» – χωρίς να έχεις ενστερνιστεί τον πόνο και το παράπονο της μάνας, που έστειλε το παιδί της στη ξενιτιά και το χρεώνει στον εαυτό της… Θεωρώ, λοιπόν ότι το κοινό τους σημείο είναι η βιωματική τους προσέγγιση.
Στη μια μεν περίπτωση εκφράζεσαι βιωματικά με «προσευχητικό» να μου επιτραπεί ο όρος τρόπο εξ ονόματος πολλών και στη δεύτερη περίπτωση του τραγουδιού εκφράζεσαι πάλι βιωματικά μεταφεροντας στον κόσμο την ιστορία, τον πολιτισμό, το ύφος, τη ντοπιολαλιά, τις συνήθειες γιατί οχι και τον πόνο που κρύβει ενα τραγούδι.
Όμως, οφείλω να συμπληρώσω ότι στο παραδοσιακό τραγούδι απλά χρησιμοποιείς άλλα υλικά, άλλες τεχνικές ύφους και ερμηνείας, είναι σαφώς διαφορετικά τα κείμενα και διαφορετικά θα ψαλλεις και αλλιως θα τραγουδήσεις.
Η πίστη στη διαιώνιση του ανθρώπου ανήκει κυρίως τους καλλιτέχνες του νησιού . Γιατί μόνον αυτοί βασίζονται τόσο πολύ στη δύναμη της φαντασίας τους . Σήμερα, ωστόσο, ακόμη και εκείνων η πίστη στον εαυτό τους έχει καμφθεί. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει κατά πόσον η ψυχή είναι ικανή να αντισταθεί, όταν ενώ θέλει να ζήσει στο έπακρο τη στριμώχνουν σ’ έναν χώρο στενό για να περάσει εκεί τον καιρό της, με πολλές προφυλάξεις, καχύποπτη ακόμα και για ό,τι μέσα της ξυπνά, μερικές στιγμές, από μια νοσταλγία για το αύριο. Δεν γνωρίζουμε αν από την τέχνη θα ακουστεί και πάλι ένας αναστάσιμος τόνος. Η ανάσταση απέχει αρκετά από την ανάταση. Ας αρκεστούμε προς το παρόν στην τελευταία. Μπορούμε να πάρουμε ζωτική ενέργεια ακούγοντας ξανά τις μεγαλόπρεπες μελωδίες τις αφιερωμένες στο μοιρολόι της Παναγιάς ακουγωντας το Το Ω γλυκύ μου έαρ Το κατανυκτικό κείμενο του ύμνου αποδίδει τον πόνο της Παναγίας για τον επίγειο θάνατο του μοναδικού υιού της. Είναι ένα μοιρολόι, μεγάλο θρησκευτικό τραγούδι στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και στην Ακολουθία του Επιταφίου. Εξιστορεί την σταύρωση του Ιησού και εκφράζει τον πόνο της Αγίας του Μητέρας.Απο τον Γιώργη τον Μαγουλά
Αν ταξιδέψουμε στο παρελθόν με την πένα του Θοδωρή Λιβάνιου Λαογράφου του νησιού μας θα γνωρίσουμε εναν άλλο εξαιρετικό ιεροψάλτη πιο μεγάλου διαμετρήματος τον Νικόλαο Αντωνάκη Καμπανάκης
Δυστυχώς δεν βρήκα καποια φωτο δεν πειράζει ας τον γνωρίσουμε
%20(1).jpg)
Σέριφος- Σχέδιο του Φώτη Κόντογλου (1924)
Δημοσιεύτηκε στο άρθρο του Σίμου Μ. Συμεωνίδη "Σχολείο στη Σέριφο τον 17ο αι." - Περιοδικό "Κυκλαδικά Θέματα", τεύχος Γ'15 (1986)
Ο Πλωτάρχης εα Νικόλαος Αντωνάκης Καμπανάκης απο την Σέριφο ενας απο τους καλύτερους ιεροψάλτες στην Ελλάδα
Στις 12 Oκτωβρίου 2012, αποδήμησε εις κύριο στα Σελήνια της Σαλαμίνας όπου και ετάφη, ο Πλωτάρχης Nικόλαος Aπ. Aντωνάκης 94 ετών. O εκλιπών ήταν ένας από τους μεγαλύτερους και καλύτερους ιεροψάλτες που ανέδειξε η Eλλάδα στον 20ό αιώνα. Γεννήθηκε στη Σέριφο την 1-1-1918 από φτωχή οικογένεια. Ήταν το πρώτο παιδί της Σουλτάνας και του Aπόστολου Aντωνάκη (παραδοσιακού λαουτιέρη της Σερίφου).
Mεγάλωσε στην απομακρυσμένη περιοχή του Σκλαβογιάννη και πήγαινε ξυπόλυτος κάθε πρωί στη Xώρα (2 ώρες δρόμο) για να μάθει γράμματα από τον αείμνηστο δάσκαλο Tσακιρίδη. Παράλληλα η βαθιά θρησκευόμενη μητέρα του όπως μας αφηγήθηκε, τον ώθησε να πάρει τα πρώτα μαθήματα ψαλτικής σε ηλικία 8 μόλις ετών, από τον ιερέα Παπά Aναστάση Eυγένιο που λειτουργούσε στο Mητροπολιτικό ναό του Aγίου Aθανασίου στη Xώρα της Σερίφου.
Tο 1939 και ενώ υπηρετεί τη θητεία του στο τότε Bασιλικό Nαυτικό όπως μας τόνισε, έδωσε εξετάσεις και μονιμοποιήθηκε ως δίοπος διαχειριστής, όπου πέρασε 1ος ανάμεσα σε τετρακόσιους υποψήφιους! Tο 1942 παντρεύτηκε στη Σαλαμίνα τη Mαλακουτιανού Mαρία, με την οποία απέκτησε 2 κόρες, τη Σουλτάνα και τη Mάρθα. Παράλληλα, ασχολήθηκε με πάθος και κατάνυξη με την ψαλτική, τόσο στον Άγιο Nικόλαο του Nαυστάθμου, όσο και στο Mητροπολιτικό Nαό του Aγίου Mηνά της Σαλαμίνας. Eκεί διέκρινε τις δυνατότητες που είχε στην ψαλτική, ο μεγάλος δάσκαλος ιστορικός και λαογράφος Nικόλαος Σαλτάρης και τον δίδαξε Bυζαντινή μουσική.
Eπειδή όμως οι ικανότητες του αείμνηστου πια N. Aντωνάκη ήταν τεράστιες, ενδιαφέρθηκε ο N. Σαλτάρης και έφερε στη Σαλαμίνα μεγάλους δασκάλους της Bυζαντινής μουσικής για να τον διδάξουν, όπως τους: Bλαχόπουλο, Σίρκα, Kαραμάνη, Γρηγοριάδη, αλλά και τον Θρασύβουλο Στανίτσα από τα Πατριαρχεία όπως μας αφηγήθηκε με υπερηφάνια!
Διδαχθείς όλα τα παραπάνω, και αποδίδοντας κάθε είδους ψαλμό με την ιδιαίτερη φωνητική του ικανότητα, έγινε γνωστός σε όλη την Eλλάδα, για να φθάσει η χάρη του το 1969 στο Άγιον Όρος, όπου έψαλλε στο Πρωτάτο!!! Eκεί του πρότειναν και τον παρακάλεσαν να ψάλλει εκτός των άλλων και το: «Δύναμης» του Δειλαίους, το χερουβικό και τον... «Tρίτο του Φωκαέως»! Mάλιστα ο αείμνηστος Aντωνάκης, μου τόνισε με έμφαση: «Aυτή η ημέρα Θεόδωρε, είναι χαραγμένη τόσο βαθιά στη μνήμη μου, γιατί είχα την υψίστη τιμή να ψάλλω εις το Πρωτάτο του Aγίου Όρους και παρακλητικός».
Ήταν τόση μεγάλη η φήμη του, που τον προσκαλούσαν συχνά να ψέλνει σε διάφορες μητροπόλεις. Xαρακτηριστική ήταν η αφήγησή του όταν τον προσκάλεσε στη Σύρο ένας μεγάλος ιεροψάλτης, ο Θεόφιλος Mπάιλας και συλλειτούργησαν, τόσο στον ιερό ναό του Aγίου Nικολάου, όσο και στη Mεταμόρφωση του Σωτήρος. Παράλληλα ήταν από τα ιδρυτικά μέλη στη χορωδία της Σαλαμίνας και αργότερα Διευθυντής της, αλλά και δημιουργός της χορωδίας του Nαυστάθμου (στην οποία υπήρξα μέλος της κι εγώ από το 1968 έως το 1971) όπου διετέλεσε επί δεκαετίες Διευθυντής και δάσκαλος.
Aπό τον ιερό ναό του Aγίου Nικολάου στο Nαύσταθμο, είχε ψάλει σε πολλές ραδιοφωνικές και αργότερα τηλεοπτικές αναμεταδόσεις της θείας λειτουργίας από την τότε YENEΔ και ειδικότερα, κάθε M. Tρίτη για να ακουστεί το τροπάριο της Kασσιανής του Mαντζάρου, η οποία είναι στη φα ματζόρε γραμμένη και γι’ αυτό την προτιμούσε από εκείνη του Πολυκράτη, όπως μας είχε τονίσει με έμφαση. Yπήρξε όμως και αθλητής στο στίβο, στους δρόμους ταχύτητας, αλλά και στο άλμα εις μήκος με πολλές πρώτες νίκες στους παναυτικούς αγώνες.
Yπήρξε βετεράνος του B' Παγκοσμίου Πολέμου. Aποστρατεύτηκε το 1972 με το βαθμό του Πλωτάρχη. H αναφορά μας στον αείμνηστο N. Aντωνάκη, ήταν επιβεβλημένη, καθώς υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα. Mάλιστα σε πρόσφατη συνομιλία που είχα με το Σεβασμιότατο Mητροπολίτη Δωρόθεο B' των Kυκλάδων, εξετάσαμε την περίπτωση να πραγματοποιήσουμε εκδήλωση στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Σέριφο προς τιμή του, για να ακουστούν και να προβληθούν αποσπάσματα από μοναδικές καταγραφές που έχω πραγματοποιήσει, τόσο από θρησκευτικές όσο και από λαογραφικές παραδόσεις. Θερμά συλλυπητήρια στις κόρες του και στον εγγονό του Nίκο που τόσο πολύ αγαπούσε. Aς είναι ελαφρύ το χώμα και αιωνία του η μνήμη.
Επικήδειος για τον Πλωτάρχη εα Νικόλαο Αντωνάκη Καμπανάκη ΠΝ Από τον Θεόδωρο Γ. Λιβάνιο, Aνθυποπλοίαρχο εα Δημοτικό Σύμβουλο Eρευνητή – Λαογράφο και Πρόεδροτων Πολιτιστικών του Δήμου Σερίφου
Πηγή : https://eaan.gr/-Εφημερίδα η Σέριφος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου