Ο ξανακερδισμένος χρόνος

Εικονογράφιση Μανώλη Ζαχαριουδάκη – περ.”Γαστρονόμος” Μάρτιος 2014 -photo με φόντο τον Γιαλό της Μυκόνου

Ο ξανακερδισμένος χρόνος*

γεύσεις μιας μικρής, μιας ασύνορης πατρίδας

Τα μηνύματα απ’ όλη την Ελλάδα είναι ενθαρρυντικά. Αφουγκράζεσαι, όλο και περισσότερο, την έγνοια πολλών ανθρώπων για το ελληνικό προϊόν. Όχι πια με κείνη την εθνικά περήφανη, αλλά μονοδιάστατη και λαθεμένη άποψη πως ντε και καλά αφού είναι ελληνικό θα ‘ναι και καλό. Σήμερα η παραγωγή προϊόντων είναι συνάρτηση μιας αέναης προσπάθειας βελτίωσης, που ακολουθεί κανόνες με κύριο άξονα την κάλυψη των κενών που άφησε ο χρόνος. Σαστίζεις όταν βρίσκεσαι στα ράφια ειδικών καταστημάτων όπου προβάλλονται τα προϊόντα που απευθύνονται σε ψαγμένους καταναλωτές.

Το ‘φερε αυτό η κρίση; Ναι, γιατί πλέον ο πελάτης είναι επιλεκτικός. Στο καλάθι του ό,τι μπαίνει θέλει πιστοποίηση ποιότητας και καλή παρουσίαση. Θέλει, αυτή η «ακριβή» κουταλιά που θα βγει από το βαζάκι, να αξίζει τα λεφτά της. Εδώ είναι το στοίχημα για τον Έλληνα παραγωγό μικρής και μεσαίας κλίμακας. Να πλασαριστεί στη συνείδηση του καταναλωτή με τη διαφορετικότητά του. Κατά καιρούς δοκιμάζουμε προϊόντα που μας ξαφνιάζουν ακόμα και στο άκουσμα της ύπαρξής τους. Μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού από τα πιο απίθανα υλικά, όπως η ντομάτα, το φραγκόσυκο, το μανιτάρι, η ελιά. Τα δοκιμάζεις και σου ‘ρχεται να αγκαλιάσεις τους παραγωγούς από συγκίνηση, καθώς η ευχαρίστηση σε κατακλύζει. Καρυκεύματα, αρωματικά, φυλλαράκια, ρίζες, άνθη, στήμονες, καρποί – μαστίχα, φασκόμηλο, φλισκούνι, θρούμπη, κρίταμο, ζαφορά, ένα φυλλαράκι σκίνο, ένας γλυκός και χυμώδης κρύσταλλος αλάτι του βράχου και τόσα άλλα, αρτύζουν σάλτσες, νοστιμεύουν τυριά, αρτοσκευάσματα, ζυμαρικά. Αναρωτιέσαι πως έμειναν χωρίς να τους ρίξει κάποιος μια δεύτερη ματιά τόσα προϊόντα της ελληνικής γης.

Αν τους δίνονταν η δυνατότητα να πάρουν στα ράφια των σουπερμάρκετς την ίδια προβολή με τα προϊόντα των πολυεθνικών, θα είχαν άλλη τύχη.

Δυο βιβλία κυκλοφόρησαν τον τελευταίο καιρό με πλούσιες αναφορές σε τοπικές κουζίνες.
-Η «Θρακιώτικη κουζίνα» (εκδ. Διάπλαση) της Στέλλας Σπανού με γκιουσλεμέδες, μπουρανί, μπουγιουρντί, λυκουρίνο, βάτο αχνιστό, χέλι με ρύζι, κόκορα με πλιγούρι κ.ά.
-«Οι γεύσεις που μεγαλώσαμε» (εκδ. Ελληνοεκδοτική) με αναφορές στη Σάμο, του Ανδρέα Λαγού, με κατιμέρια, φτέρη τηγανητή, χόρτα με ταραμά, κατσικίσια πλάτη γεμιστή, ρύζι στο φούρνο με κρεμμυδάκι, αθερινόπιτα, κόκορα σελινάτο κ.ά.
Γεύσεις μιας μικρής, ασύνορης πατρίδας κατατίθενται από δυο ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά με τη μαγειρική. Ανατρέχουν σε ζωντανές μνήμες, μιλάνε για το παρελθόν, αναδεικνύουν ένα ολοζώντανο σήμερα. Δυστυχώς πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να το καταλάβουμε αυτό. Πως δηλαδή η κουζίνα της μάνας και της γιαγιάς δεν ήταν μια γλυκανάλατη, αγαπησιάρικη, μαμμόθρεφτη, καλά φυλαγμένη στο σεντούκι της γευστικής μας μνήμης ιστορία. Ήταν και παραμένει το καταστάλαγμα μιας μαγειρικής διαδικασίας που μας δένει με τον συγκεκριμένο τόπο, και χρόνο. Αχ ο χρόνος! Να ‘ναι αυτός που κάνει τη διαφορά; Όχι μόνο εκείνος που κάνει τον κύκλο του δίνοντάς μας στην ώρα τους διάφορα υλικά. Αλλά εκείνον που κάνει τη διάθεση, τη γούλα μας να ταξιδεύουν και βρίσκει νέες γευστικές απολαύσεις πλάι στις παλιές. Η κουζίνα που μας μεγάλωσε έμοιαζε συχνά με παλιά σχέση στην οποία δεν θέλαμε να αναφερόμαστε.
Η αναζήτηση όμως του πλούτου της γεύσης, ακόμα και στο πλαίσιο της παράδοσης δεν τελειώνει ποτέ. Ο χρόνος που χάθηκε μπορεί να ξανακερδηθεί.

*«Ο ξανακερδισμένος χρόνος» ο τελευταίος τόμος
από το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ

Το κείμενο “Ο ξανακερδισμένος χρόνος” του Δημήτρη Ρουσουνέλου,
δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαρτίου 2014 του περιοδικού “Γαστρονόμος”.

Πηγή :http://karvouna.wordpress.com/