Με Λαική συσπείρωση αγωνιζόμαστε για την Σέριφο του Μέλλοντος

φωτο Πέτρος Μποφίλιος 

Γράφει και επιμελείται ο Γιάννης Γούναρης 

Αγαπημένοι συμπατριώτες και συμπατριώτισες  κατ αρχήν σας εύχομαι καλό Πάσχα  οι εποχές που διανύουμε είναι δύσκολες για την πατρίδα πιστεύω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε .Διάβασα την επιστολή του υποψηφίου συμπολίτη μας κυρίου Πέτρου μποφίλιου και θα ήθελα να  σχολιάσω το γεγονός με αφορμή τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές Είμαστε μια κοινωνία 2300 ατόμων μαζί με τους ετεροδημότες  στις περασμένες εκλογές ψήφισαν 1209  άτομα και ανέδειξαν τον συνδυασμό της Σερίφου του μέλλοντος με δεύτερη την ενωτική κίνηση και τρίτη την λαϊκή συσπείρωση . 

Στις φετινές εκλογές οι συνδυασμοί θα περιοριστούν σε δύο μιας και ο συμπολίτης μας κύριος Πέτρος μποφίλιος δεν θα συμμετάσχει αφού δεν κατάφερε να σχηματίσει εκλογική ομάδα και κατά συνέπεια δεν θα κατέβει στις εκλογές .Πολλοί πιστεύουν ότι η Σέριφος δεν αντέχει έναν τρίτο συνδυασμό και αυτό γιατί δεν υπάρχει προθυμία από τους κατοίκους που μένουν μόνιμα στο νησί να ασχοληθούν με τα κοινά αυτό βγαίνει σαν΄πρώτο  συμπέρασμα από την επιστολή του συμπολίτη μας κυρίου μποφιλίου είναι όμως έτσι τα πράγματα προφανώς όχι και αυτό φαίνεται από τα προηγούμενα χρόνια  

Πολλά αξιόλογα άτομα που δεν διαμένουν στο νησί αλλά στην Αθήνα δεν κατεβαίνουν σαν υποψήφιοι είτε για προσωπικούς λόγους, η γιατί δεν θεωρούν ότι η παρούσα κατάσταση του νησιού είναι τόσο  ξεκάθαρη για να ρισκάρουν είτε σαν οικονομικό κόστος είτε σαν προσωπική φιλοδοξία διότι όπως όλοι ξέρουμε το να γίνεις δημοτικός σύμβουλος είναι μια υπηρεσία που για να την κάνεις πρέπει πάνω από όλα να έχεις χρόνο, δουλειά και να θέλεις να προσφέρεις στον τόπο σου γιατί τον αγαπάς και όχι για να τα κονομήσεις και να εκμεταλλευτείς την θέση που σου εμπιστεύτηκαν οι συμπατριώτες σου .

 Βρισκόμαστε λοιπόν με δύο συνδυασμούς με διαφορετική φιλοσοφία η Λαϊκή συσπείρωση αποτελείται από ανθρώπους που ανήκουν στην παραδοσιακή αριστερά το ΚΚΕ και φιλοδοξεί με την φιλολαϊκή προσέγγιση να ανέβει στο δημαρχείο ,η Σέριφος του Μέλλοντος μια παρέα συμπολιτών μας ανεξάρτητη με φιλοευρωπαϊκή  κατεύθυνση  σε σχέση με την λαϊκή συσπείρωση η οποία αυτοπροσδιορίζεται σαν αντιμνημονιακή αυτό προκύπτει σαν συμπέρασμα από τις πρόσφατες δηλώσεις των υποψηφίων δημάρχων και των δύο συνδυασμών .

Τα προγράμματα τους είναι βασισμένα και επικεντρωμένα στις ανάγκες του νησιού αλλά με διαφορετική ιεράρχηση  η μεν Λαϊκή Συσπείρωση επικεντρώνεται περισσότερο στην ισορροπημένη προώθηση με έμφαση στην υποβαθμισμένη τοπική  αγροτική παραγωγή του νησιού με λειτουργικές παρεμβάσεις στον τουρισμό αναβαθμίζοντας περιοχές  τουριστικού ενδιαφέροντος αλλά και με δυναμική παρέμβαση στο να αποκτήσει το νησί μέσα από ιδίους πόρους αλλά και κοινοτικούς αγροτική οικονομία και να έχει ζωή 365 ημέρες τον χρόνο και όχι να είναι το νησί του σαββατοκύριακου .

Η Σέριφος του μέλλοντος αγωνίστηκε για να δώσει  μια ώθηση στον δήμο με αναπτυξιακά έργα σε μια εποχή  όχι και τόσο ανθηρή τα αποτελέσματα ήταν μια  διαχειριστική πολιτική Έγιναν  μεγάλα έργα που χρόνιζαν και είχαν βαλτώσει λόγω της γραφειοκρατίας όπως η ασφαλτόστρωση του νότιου περιφερειακού καθώς επίσης και το πάρκιν που ξεκίνησε για διώροφο αλλά τελικά έγινε όπως το ξέρουμε χωρίς να προσφέρει κανένα έσοδο στον δήμο όμως πρέπει να πούμε και την αλήθεια ότι ο δήμαρχος  σε αυτήν την περίπτωση δεν χρεώνεται  αρνητικά .Σε γενικές γραμμές ακολούθησε τα χνάρια της Αγγελικής Συνοδινού  και λειτούργησε πάντα κατά την άποψή μου με γνώμονα το συμφέρον των ολίγων ως επι τω πλείστον. 

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή .Δεξιοί και Σοσιαληστές ακολουθώντας πιστά την κομματική γραμμή . Την κομματική διαφθορά του κέντρου τη "μετακίνησαν" στην περιφέρεια. Γιατί; Για να βάλουν τους επαρ­χιώτες στο ίδιο "παιχνίδι" —έστω και σε άλλη κλίμακα—. Το "κλειδί" της εφαρμογής αυτής της πολιτικής ήταν η ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης και αυτό γιατί ενεργοποιούσε ένστικτα στις μικρές κοινωνίες. Δημιουργούσε "κύκλους" συνενόχων.

Με τον τρόπο αυτόν παγιδεύτηκαν οι επαρχιώτες. Τους έβαζαν ιδέες ότι μπορούν ν' αναπτυχθούν με "ειδικό" τρόπο, εφόσον είχαν "ειδικά" προσόντα. Γιατί να ήταν κορόιδα και να περίμεναν στη σειρά και πολλές φορές πίσω από επαρχίες οι οποίες δεν είχαν τα δικά τους "ειδικά" προσόντα; Έβαλαν τότε την τοπική αυτό­διοίκηση να λειτουργεί ως "οδηγός". Να διεκδικεί αυτό το οποίο μέχρι τότε ήταν ταμπού να διεκδικείται και ήταν το δημόσιο κεφάλαιο.

Τότε άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου για το δημόσιο κεφάλαιο. Η τοπική αυτοδιοίκηση διεκδικούσε από το κράτος και οι ιδιώτες διεκδικούσαν από την τοπική αυτοδιοίκηση. Η τοπική αυτό­δι­οίκηση ζητούσε δάση, παραλίες, και πλατείες για να τις "αναπτύξει" και οι ιδιώτες την ακολουθούσαν σε απαιτήσεις, για να εφαρμό­σουν την "ανάπτυξη". Ξαφνικά άλλαξε η αντίληψη του κόσμου για το δημόσιο κεφάλαιο και όλοι ζητούσαν από όλους. Όλοι έστρεψαν το άπληστο "βλέμμα" τους προς το δημόσιο κεφάλαιο. Αυτό που μέχρι τότε απαγορευόταν και μόνον να σκεφτείς να ζητήσεις να εκμεταλλευτείς.

Το πρώτο πράγμα που έγινε ήταν να μεταφερθεί χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση το κόστος ζωής της Αθήνας στην επαρχία. Χωρίς να υπάρξει μετακίνηση της απασχόλησης ή κάποιου άλλου παράγοντα της οικονομίας στην επαρχία, μεταφέρθηκε το κόστος ζωής του κέντρου. Γιατί; Γιατί όλοι ήθελαν ν' "αναπτυχθούν". Όλοι επένδυαν στους πλούσιους ξένους ή τους Αθηναίους τουρίστες, που θα επισκέπτονταν τον τόπο τους. 

Μέσα σε λίγες μέρες σε χωριά και πόλεις  με προβληματικές έως ανύπαρκτες οικονομίες και στις οποίες ο μέσος μισθός —των ελαχίστων θέσεων εργασίας— σπάνια ξεπερνούσε τα πεντακόσια ευρώ, ο καφές στις καφετέριες έπιασε τις τιμές του Κολωνακίου. Μέσα σε λίγες μέρες η μυτζήθρα   λίγα μέτρα μακριά από τον στάβλο  έφτασαν τις τιμές της Αθήνας.

Όλοι "στόχευαν" στην τουριστική ανάπτυξη του τόπου τους. Στόχευαν στις τσέπες των ξένων, άσχετα αν καθημερινά "ροκάνιζαν" τις τσέπες των συμπατριωτών τους. 

Η τοπική αυτό­διοίκηση ήταν η άμεσα υπεύθυνη γι' αυτό το πρωτοφανές "κύμα" ακρίβειας. Γιατί; Γιατί περίμενε "επίθεση" τουριστών και βάση αυτού του δεδομένου λειτουργούσε. Κυλικεία, που μέχρι τότε δίνονταν σε αναξιοπαθούντες της τοπικής κοινωνίας, έγιναν "φιλέτα" τουριστικής δραστηριότητας με μηνιαία ενοίκια δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Η τοπική αυτοδιοίκηση, έχοντας εξασφαλίσει μια εισροή χρημάτων από την Αθήνα, άρχισε να μιμείται το κέντρο στη συμπεριφορά της.

Άρχισε να δημιουργεί δημοτικές επιχειρήσεις με τη λογική και τον στόχο που το κέντρο μέχρι τότε δημιουργούσε τις ΔΕΚΟ. Δημιουργούσε "τζάκια" των προμηθειών ή των δημοσίων έργων στη μικροκλίμακα που την αφορούσε. Ταυτόχρονα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας, υποσχόμενη βολέματα. Κάθε φορά που διεκδικούσε νέο δημόσιο κεφάλαιο, έβρισκε υποστήριξη από τις τοπικές κοινωνίες, γιατί υποσχόταν νέες θέσεις εργασίας, που να συνδέονται με το κεφάλαιο αυτό. 

Ζητούσε δημόσιες παραλίες για εκμε­τάλλευση και υποσχόταν καντίνες και ξαπλώστρες για εκμε­τάλ­λευση στους δημότες. Γύρω από την τοπική αυτοδιοίκηση σταδιακά μαζεύτηκαν όλοι οι μικροαπατεώνες της επαρχίας, που έβλεπαν ότι μπορούσαν να μιμηθούν τους μεγαλοαπατεώνες της Αθήνας. Αποκλειστικά συμβόλαια χρήσης αναζητούσαν.

Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε αυτή η "υποδομή" και αυτή η νοοτροπία, ήταν έτοιμη η Ελλάδα να μπει στη δεύτερη φάση του σχεδίου. Ποια ήταν αυτή; Η εκμετάλλευση των πόρων, που θα έφταναν από την Ε.Ε. για την "ευθυγράμμιση". Η διοχέτευσή τους σε τομείς οι οποίοι δεν θα απειλούσαν ούτε τα κόμματα ούτε τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις. Έπρεπε πάση θυσία τα κόμματα να μπορέσουν να ελέγξουν τόσο τους ανθρώπους που θα έπαιρναν μέρη αυτών των "πακέτων" όσο και τις δραστηριότητες που θ' αναπτύσσονταν.

Δεν τους συνέφερε να παίρνουν επιδοτήσεις άγνωστοι και ακομμάτιστοι επιχειρηματίες και δεν τους συνέφερε επίσης να επενδύονται αυτά τα χρήματα στην παραγωγή, την οποία στη συνέχεια θα την έβρισκαν μπροστά τους ως πρόβλημα. Δεν τους συνέφερε η "γέννηση" ενός νέου κόσμου επιχειρηματιών με παραγωγικό προσανατολισμό και άρα κεφαλαιοκρατικό. Τους συνέφερε ένας εμπορικός κόσμος με αστικό προσανατολισμό. Ένας κόσμος εμπορίου και παροχής υπηρεσιών, που ήταν εκβιά­σιμος από την εξουσία. Ένας κόσμος ομοίων τους, που μπο­ρούσαν να τους ελέγχουν.

Έχοντας οι δήμοι δημιουργήσει μια "αυλή" κομματικών εκλεκτών, άρχισαν τη διαπλοκή. Τα χρήματα της Ε.Ε. έφταναν σ' αυτούς, αλλά πήγαιναν κατ’ ευθείαν στις τσέπες των δικών τους ανθρώπων. Με τα χρήματα της Ευρώπης δεν αναπτύχθηκε η υποδομή της επαρχίας, αλλά δημιουργήθηκαν πλούσιοι επαρ­χιώτες. Αυτοί οι επαρχιώτες ήταν οι "κολλητοί" των δημάρχων και άρα και των κομμάτων και με τα χρήματα που έβγαζαν από τις παράνομες δραστηριότητές τους στήριζαν τις κομματικές επιλογές του Κέντρου.

Ήταν τόσο μεγάλα τα αίσχη που έγιναν στην τοπική αυτοδιοίκηση, που αρκεί ακόμα και σήμερα  να παρέμβει ένας εισαγγελέας και να στείλει ολόκληρα δημοτικά συμβούλια στη φυλακή. Αυτό ακριβώς ήταν το ζητούμενο. Γιατί; Γιατί επένδυσαν τα κόμματα στην ασχετοσύνη και την απληστία των τοπικών "αρχόντων". Τώρα τους βαστάνε ομήρους, γιατί μπορούν και τους απειλούν με φυλακίσεις. Τώρα τους συσπειρώνουν γύρω τους, γιατί, αν αλλάξει χέρια η εξουσία, όλοι αυτοί θα πάνε φυλακή. Μαζί μ' αυτούς δέσμιους των συμφερόντων τους διατηρούν και τους επαρχιώτες στο σύνολό τους.

Το "κόλπο" ήταν απλό. Δημιούργησαν μια τοπική κομματικο­ποιημένη αυτοδιοίκηση κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της κομματι­κο­ποιημένης κρατικής διοίκησης. Όλοι αυτοί οι τοπικοί "άρχοντες" χρησιμοποίησαν υπέρ των κομματικών και ιδιωτικών συμφερόντων τους το σύνολο των κρατικών ή κοινοτικών πόρων που δικαιούνταν οι περιφέρειές τους. "Γαντζώθηκαν" στην εξουσία και προσπα­θούσαν μέσω της διαφθοράς να δημιουργήσουν "χορηγούς" συνενόχους. Τον κάθε υποψήφιο δήμαρχο τον στήριζαν συγκε­κριμένοι εργολάβοι, επιχειρηματίες, ελπίζοντας να επωφεληθούν έναντι των "άλλων", που ήταν ακριβώς ίδιοι.

Το κάθε Δημαρχείο έγινε μια μικρή Βουλή, όπου μοιράζονταν προνόμια με τα κομματικά κριτήρια του κέντρου. Η κάθε επαρχία απέκτησε τον δικό της "Μητσοτάκη", τον δικό της "Παπανδρέου" κλπ.. Οι συγκρούσεις τους ήταν πάντα σε ένα προσυμφωνημένο επίπεδο. Ποτέ δεν απειλούσε ο ένας τον άλλο για τη διαφθορά ή για την κομματική του υποτέλεια. Οι συγκρούσεις τους ήταν πάνω σε "οράματα" για το "καλό" του τόπου. Ήταν τόσο μεγάλα τα συμφέροντα, που φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε πολιτικούς, οι οποίοι πρωταγωνιστούσαν στην κεντρική πολιτική σκηνή, να επιστρέφουν στις πατρίδες τους και να διεκδικούν δημοτικά αξιώματα ονόματα να μην λέμε . Άνθρωποι έγιναν πλούσιοι  με μια δημαρ­χιακή θητεία σε έναν πλούσιο δήμο.

Αυτό το παιχνίδι μεθοδεύτηκε από τα κόμματα και για την επίτευξή του ξοδεύτηκαν τα χρήματα της Ε.Ε.. Χρήματα, τα οποία δικαιούνταν ο ελληνικός λαός για ν' αναπτυχθεί και να ευθυγραμ­μιστεί με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές οικονομίας, χάθηκαν μέσα σε ιδιωτικές "τσέπες". Χρήματα, τα οποία ήταν απαραίτητα για την "άμυνα" της ελληνικής παραγωγής απέναντι στη βέβαιη "επίθεση" της ευρωπαϊκής οικονομίας, έγιναν βίλες και ελβετικές καταθέσεις τοπικών αρχόντων. Η επαρχία έμεινε "γυμνή" και έτοιμη να γίνει "λεία" των ιμπεριαλιστών. Έτοιμη να γίνει "λεία", χωρίς πλέον να έχει δυνατότητα αντίδρασης.

Δεν έγινε ούτε ένα νέο εργοστάσιο στην επαρχία. Δεν έγινε ούτε μία αναπτυξιακή προσπάθεια. Τόνοι χρημάτων ξοδεύτηκαν σε ηλιθιότητες τουριστικού "προσανατολισμού". Καρέκλες, κρεβάτια και ψευδοροφές έγιναν τα χρήματα της Ε.Ε.. Ολόκληρη η Ελλάδα έγινε ένα μη παραγωγικό "ξενοδοχείο". Άρχισε να δραστηριο­ποιείται στην πιο πρόστυχη και αναξιοπρεπή οικονομική δραστη­ριό­τητα. Τη "βιομηχανία" του τουρισμού. Την ίδια "βιομηχανία" που έχει η Μπανγκόκ, το Πουκέτ και άλλα διάσημα θύματα του ιμπεριαλισμού. Τα χρήματα, που έπρεπε να γίνουν επενδύσεις, μετατράπηκαν σε μια τεράστια "νέον" πινακίδα …"Ανοίξαμε και σας περιμένουμε".

Το σύνολο της επαρχίας αυτήν τη στιγμή "περιμένει". Σταυρώνει τα χέρια και περιμένει. Περιμένει τον τουρίστα να αισχροκερδήσει εις βάρος του, γιατί απλούστατα δεν "βγαίνει" αλλιώς. Δεν μπορεί η ανάπτυξη σ' αυτήν την κλίμακα να γίνει αποδοτική και δίκαιη. Όταν περιμένεις από μερικά σαββατοκύριακα να ζήσεις ολόκληρο τον χρόνο, δεν έχεις άλλη επιλογή από την αισχροκέρδεια. Δεν έχεις άλλη επιλογή από την εκμετάλλευση. Την εκμετάλλευση ακόμα και των εργαζομένων που απασχολείς εσύ ο ίδιος. Πώς θα πληρώσεις ασφάλεια σ' αυτούς που απασχολείς; Εδώ οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να ασφαλίσουν τους εαυτούς τους, θα ασφαλίσουν τους άλλους;

Τα "πακέτα" της Ε.Ε. τέτοιου είδους επενδύσεις έγιναν. Έβαλαν τους επαρχιώτες σε τουριστικές "τρύπες" να στήνουν ενέδρες σε όποιον τουρίστα έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους. Το νέο "αρματολίκι" και "κλεφτιλίκι" των βουνών και των παραλιών. Άλλος έχει τρία κρεβάτια και περιμένει τα τριήμερα. Άλλος έχει δύο τραπέζια και περιμένει τα ίδια. Πέντε ξαπλώστρες και δύο ομπρέ­λες είναι επιχείρηση, η οποία υποχρεούται να έχει ταμειακή μηχανή. Χιλιάδες "ντελικατέσεν" πλημμύρισαν την επαρχία. Χιλιά­δες "σαλέ" πλημμύρισαν την επαρχία. Μεγάλες "επενδύσεις". Βάπτισαν τα μπακάλικα και τα χάνια "ντελικατέσεν" και "σαλέ" και έβαλαν φουκαράδες να κάνουν τους επιχειρηματίες.

Άνθρωποι, που μπορούν με τα χέρια τους να λιώνουν την πέτρα, κάθονται πίσω από έναν πάγκο και προσπαθούν να βγά­λουν μεροκάματο, πουλώντας σπίρτα και τσιγάρα. Τα περίπτερα και τα μικρομάγαζα, που κάποτε αφορούσαν τους ανάπηρους πολέμου και τους πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες της κοινωνίας, έγιναν επιχειρηματικά "φιλέτα", τα οποία απαιτούν πολιτικό μέσον για να πάρεις την άδειά τους. Τρομερή οικονομία. Ανεβασμένοι οι "δείκτες" της επιχειρηματικότητας. Χιλιάδες νέοι επιχειρηματίες. Η Ελλάδα σε τροχιά "ανάπτυξης".

Εδώ είναι το λεπτό σημείο και εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης. Προσανατολίζοντας την επαρχία σε τέτοιου είδους αβέβαιη οικονομική δραστηριότητα, την κάνουν κερδοσκοπική. Όταν όμως κερδοσκοπείς, είναι βέβαιον ότι θα πέσεις κι εσύ θύμα κερδοσκοπίας. Όταν περιμένεις τον Αθηναίο, για να του πουλήσεις υπηρεσίες σε τιμές Αθήνας, θα πρέπει να περιμένεις "επίθεση" της Αθήνας. Προσαρμόζεις τις τιμές πάνω του, αλλά αυτό σημαίνει ότι μεταφέρεις το κόστος ζωής της Αθήνας στην πατρίδα σου. Προσαρμόζεις τις τιμές πάνω του και άρα σημαίνει ότι θ' αναγκαστείς να προσαρμοστείς και εσύ ο ίδιος στις προδιαγραφές που συνεπάγονται αυτές οι προσαρμογές. Προδιαγραφές δεν έχει μόνον ο πελάτης, αλλά κι αυτός που τον εξυπηρετεί.

Τι σημαίνει αυτό; Όταν παλαιότερα πήγαινε ο Αθηναίος στη φτηνή επαρχία, προσαρμοζόταν στις δικές σου προδιαγραφές, που σε έκαναν φτηνό. Έπινε το γάλα της ξαδέρφης σου. Έτρωγε το κρέας του κουμπάρου σου. Έτρωγε το ψωμί της γυναίκας σου. Έπινε το νερό από τη γειτονική πηγή. Έπινε ελληνικό καφέ φτιαγμένο στο γκαζάκι. Κοιμόταν στο παλιό ταλαιπωρημένο κρεβάτι σου. Δεν είχε απαιτήσεις, γιατί ήσουν φτηνός. Από τη στιγμή που του ζητάς τιμές Ελβετίας ή στην καλύτερη περίπτωση τιμές Κηφισιάς, έχει απαιτήσεις.

Τον ταλαιπωρείς και θα σε ταλαιπωρήσει. Θέλει το γάλα τυποποιημένο και αναγνωρίσιμο από τον ίδιο με βάση τη γνώση του. Θέλει το ψωμί πολύσπορο συγκεκριμένης εταιρείας. Θέλει Περιέ. Θέλει καπουτσίνο. Θέλει αλλαντικά επώνυμα. Θέλει ανατο­μικό στρώμα. Πληρώνει και απαιτεί. Δεν είναι αυτός το κορόιδο και εσύ ο έξυπνος. Δεν είναι το κορόιδο, που θα σου πληρώσει το ενοίκιο του μήνα, επειδή του πούλησες ένα ταψί μαραθοτηγανίτες. Δεν είναι κορόιδο να πληρώνει ακριβά αυτά τα οποία εσένα σου κοστίζουν φτηνά. Είναι πελάτης, ο οποίος απαιτεί να "μοιράζεται" το κόστος αυτού που απολαμβάνει.

Άρα τι σημαίνει αυτό; Θα σε στείλει στα σούπερ μάρκετ. Θα σε στείλει εκεί όπου σε περιμένουν οι πολυεθνικές. Οι πολυεθνικές, οι οποίες μέχρι τότε δεν σε αφορούσαν, γιατί είχες τον "τρόπο" σου και βολευόσουν. Γιατί βολευόσουν με τη λαϊκή και τους συγγενείς σου. Αυτό ήταν το ζητούμενο από την εξουσία. Να δημιουργήσουν κατ’ αρχήν μια προϋπόθεση, για να μπορούν σε πρώτη φάση τα σούπερ μάρκετ και άρα τα καρτέλ να "ακουμπή­σουν" στην επαρχία. Να προσανατολίσουν την τοπική οικονομία σε μια δραστηριότητα, που θα την "έσερνε" έξω από τα σούπερ μάρκετ.

Πηγή : http://giannisserfanto.blogspot.gr/