Οικονομική κρίση και πολιτικά αδιέξοδα

Με αφορμή τις εξελίξεις στο γάλα και τη διάθεση του φαρμάκου

Η αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ’ όλα, τα ως τα τότε, αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκρυζαν με θρησκευτική ευλάβεια. Το γιατρό, το νομικό, τον παπά, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της.

Καρλ Μαρξ – Φρίντριχ Ένγκελς: «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»

Είναι εκπληκτικό, πως με εργαλείο το μεγαλοφυές αυτό έργο που δημοσιεύτηκε το 1848, μπορούμε να ερμηνεύσουμε γεγονότα που συμβαίνουν στην Ελλάδα το 2014.

Και ερχόμαστε τώρα στο πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ την Παρασκευή αργά το βράδυ. Ένα πολυνομοσχέδιο που φέρει την βαριά σκιά του κεφαλαίου.

Τα θέματα στα οποία αναφέρεται είναι πολλά. Εργασιακά, φορολογικά, τράπεζες, ασφαλιστικό. Αυτά βέβαια που κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών, ήταν τα θέματα του γάλακτος και των  φαρμακείων.

Οι νομοθετικές διατάξεις που προωθούνται σε αυτούς τους δύο κλάδους, είναι κυριολεκτικά καταστροφικές, τόσο για τις μικρές επιχειρήσεις των αγελαδοτρόφων, όσο και για τα φαρμακεία. Τόσο οι μεν, όσο και οι δε, ως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ανήκουν στα ενδιάμεσα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, αυτά που κινούνται ανάμεσα στις δύο βασικές τάξεις. Τη μεγάλη αστική τάξη και το προλεταριάτο. Αυτό το επισημαίνουμε, προκειμένου να δείξουμε ότι οι πολιτικές των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στρέφονται πρώτα και κύρια κατά της εργατικής τάξης και των φτωχότερων μικροαστικών στρωμάτων, αλλά το βεληνεκές τους αγγίζει πλέον και εύπορα – ή πρώην εύπορά – μεσοαστικά στρώματα.

Κοινό χαρακτηριστικό και στους δύο αυτούς κλάδους, είναι η δημιουργία του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, για την είσοδο του μεγάλου κεφαλαίου και η σταδιακή τους άλωση από το τελευταίο. Στην μεν περίπτωση του γάλακτος αυτό γίνεται με την υιοθέτηση γάλακτος υψηλής παστερίωσης 11 ημερών, κάτι που θα επιτρέψει τις αθρόες εισαγωγές από τις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις της Γερμανίας και της Ολλανδίας, οι οποίες εμφανίζουν ασύγκριτα υψηλότερη παραγωγικότητα εργασίας,  σε σχέση με τις αντίστοιχες μικρομεσαίες γαλακτοκομικές μονάδες της Ελλάδας, ενώ στην περίπτωση των φαρμακείων, η εισβολή του μεγάλου κεφαλαίου γίνεται εξόφθαλμη, με τη δυνατότητα που παρέχεται στα Σούπερ Μάρκετ να λειτουργούν εντός του χώρου πωλήσεων και φαρμακεία, αλλά και τη δυνατότητα ίδρυσης αλυσίδας φαρμακείων από μεγάλους κεφαλαιούχους.

Όσο για τα γελοία επιχειρήματα, ότι η συγκυβέρνηση προωθεί τις συγκεκριμένες διατάξεις, προκειμένου να μειωθούν οι τιμές, είναι ανάξια σχολιασμού. Στο υπουργείο Ανάπτυξης ξέρουν, ότι τη τιμή του γάλακτος, δεν την καθορίζουν οι γαλακτοπαραγωγοί, αλλά οι γαλακτοβιομηχανίες και τα Σούπερ Μάρκετ, που εκπροσωπούν συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Όσο για το φάρμακο, η λύση στο πρόβλημα της μείωσης των   τιμών είναι απλή και ακούει στο όνομα  «ίδρυση κρατικής φαρμακοβιομηχανίας».

Αλλά φυσικά δεν περιμένουμε από τον Χατζηδάκη και τον Σκορδά – τους δύο δηλαδή κατ’ εξοχήν πολιτικούς υπάλληλους των πολυεθνικών – να εφαρμόσουν αντιμονοπωλιακή πολιτική. Για άλλο σκοπό τους τοποθέτησε η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στην ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης.

Νομοθετικές παρεμβάσεις και οικονομική κρίση

Οι συνέπειες που θα επέλθουν στη γαλακτοπαραγωγή και στην υγεία, από τις νέες αυτές ανατροπές, αναπτύχθηκαν επαρκώς από τους εκπροσώπους των δύο αυτών κλάδων.

Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα είναι, γιατί επιλέγονται τέτοιες βίαιες παρεμβάσεις, οι οποίες εκτός των άλλων, καταστρέφουν τις συμμαχίες της μεγάλης αστικής τάξης με τα μεσαία στρώματα;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, συνδέεται άμεσα με την οικονομική κρίση, η οποία εκδηλώθηκε το μακρινό καλοκαίρι του 2007 στις ΗΠΑ, για να εξαπλωθεί στη συνέχεια σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε δύο πράγματα:

1) Κατά την γνώμη μας η διεθνής καπιταλιστική κρίση , συνεχίζεται, καθώς και τα δύο μείγματα οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκαν ( σκληρή περιοριστική πολιτική λιτότητας στην ΕΕ και επεκτατική νομισματική πολιτική (κόψιμο χρήματος) σε ΗΠΑ και Ιαπωνία) απέτυχαν να την αντιμετωπίσουν. Και οι δύο συνταγές, έχουν κοινό παρονομαστή, αυτό της μεταφοράς των συνεπειών της κρίσης στα λαϊκά στρώματα. Η περιβόητη «εξυγίανση» των τραπεζών κατά κύριο λόγο, έχει πάρει διαστάσεις πρωτοφανούς λεηλασίας στην ιστορία του καπιταλισμού, καθώς οι εργαζόμενοι χρηματοδοτούν, μέσω των προγραμμάτων λιτότητας, τις τράπεζες με τρισεκατομμύρια ευρώ. Η μικρή Ελλάδα ενίσχυσε τις ιδιωτικές τράπεζες με περισσότερα από 100 δις. ευρώ, ενώ στις ΗΠΑ με την πολιτική της κοπής χρήματος από την κυβέρνηση Ομπάμα, έχει στηθεί κυριολεκτικά πάρτι. Κάθε μήνα η κεντρική τράπεζα, μέσω της κοπής νέου χρήματος, «εξαγοράζει» από τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρίες, ζημιογόνα στοιχεία του Ενεργητικού τους, στο όνομα της «εξυγίανσης». Αγοράζει δηλαδή ομόλογα, τα οποία στη βαθμίδα της αξιολόγησης χαρακτηρίζονται ως «σκουπίδια» με την έκδοση νέου χρήματος, μεταφέροντας έτσι τη διάσωση των τραπεζών, στις πλάτες του αμερικανικού λαού. Το δε πρόγραμμα κοπής νέου χρήματος – κυμαίνεται από 75 ως 85 δις. δολάρια ανά μήνα – έχει ξεπεράσει σήμερα τα 5 τρις. δολάρια, τα οποία αντιστοιχούν στο 1/3 του αμερικανικού ΑΕΠ.

2) Παρά την άγρια λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων σε ολόκληρο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, το μέσο ποσοστό κέρδους δεν ανακάμπτει, καθώς η αλματώδης ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας ( εκτεταμένη χρήση ρομποτικής, νέες τεχνολογίες) , λειτουργεί ως αντίρροπη δύναμη στην αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης, που προκύπτει ως το αποτέλεσμα της εφαρμογής των προγραμμάτων λιτότητας.

Αντιδρώντας στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο το διεθνές κεφάλαιο, στην προσπάθεια του να ξεπεράσει τις εκρηκτικές αντιφάσεις που δημιουργούνται από την μεγάλη άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και την εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας, αναζητά εναγωνίως νέες αγορές. Μα οι αγορές στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, είναι πλημμυρισμένες από τα εμπορεύματα της  μεγάλης βιομηχανίας, ενώ αυτές στις υπανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη, δεν προσελκύουν κανένα ενδιαφέρον, καθώς οι κάτοικοι τους κυριολεκτικά λιμοκτονούν. Με στοιχειώδεις όρους, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως καταναλωτές.

Ποια επομένως είναι η λύση; Το «σπάσιμο», όπου υπάρχουν, των προστατευμένων αγορών,  οι οποίες είχαν δημιουργηθεί στο παρελθόν για ιστορικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, ώστε αυτές να περάσουν κάτω από τον έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου.

Τέτοιες αγορές θεωρούνται σήμερα η παραγωγή αγελαδινού γάλακτος στην Ελλάδα, αλλά και η πώληση φαρμάκων, καθώς το υφιστάμενο ως σήμερα νομοθετικό πλαίσιο, δεν επιτρέπει ή εμποδίζει τη λειτουργία μεγάλων κεφαλαιοκρατικών εταιριών. Αντίστοιχη λογική συγκεντροποίησης επικρατεί και στην «απελευθέρωση» της αγοράς των ΤΑΧΙ, των υπεραστικών λεωφορείων, των φορτηγών, του ψωμιού κλπ.

Τις «αδικίες» αυτές, έρχεται να διορθώσει σήμερα η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με ένα πολυνομοσχέδιο, όπου στην παντιέρα του γράφει: «Ελευθερία δράσης του μεγάλου κεφαλαίου παντού».

Όχι ότι θα λύσουν κάποιο πρόβλημα, αν μπουν οι εταιρίες στη διάθεση του φαρμάκου και το ολλανδικό και γερμανικό γάλα κατακλίσει την ελληνική αγορά. Στις σημερινές συνθήκες, τα μέτρα αυτά, ούτε μικρές ανάσες δεν προσφέρουν στο κεφάλαιο. Μάλλον για κινήσεις απελπισίας και απόγνωσης θα πρέπει να μιλάμε καλύτερα, δεδομένου ότι η διεθνής οικονομική κρίση συνεχίζεται,  είναι παρούσα και κανείς δεν είναι σε θέση να πει πότε και πως θα ξεπεραστεί.

Το πολιτικό πρόβλημα

Και ενώ συμβαίνουν τόσα σοβαρά πράγματα στη χώρα μας, ο λαϊκός παράγοντας βρίσκεται στη  σκιά των εξελίξεων. Καμία άξια λόγου, λαϊκή παρέμβαση, καμία σημαντική κινητοποίηση και καμία αντίδραση, τη στιγμή που διακυβεύονται  τόσο κρίσιμα ζητήματα. Ο κόσμος εμφανίζεται σαν υπνωτισμένος, λες και όλα αυτά που ψηφίστηκαν την Κυριακή το βράδυ, δεν τον αγγίζουν και δεν τον αφορούν.

Τίποτα το αξιοπερίεργο θα μπορούσε να πει κάποιος. Η εικόνα, να παίρνουν σαρωτικά μέτρα κατά των λαϊκών στρωμάτων και αυτά να μην αντιδρούν, λες και δεν τους ενδιαφέρει, είναι η πλέον γνώριμη από την περίοδο των διπλών εκλογών του Μάη και του Ιούνη του 2012 ως και τα σήμερα. Στα σχεδόν δύο χρόνια από τότε, αυτό που λείπει τραγικά από τις εξελίξεις είναι η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, η οποία, αν υπήρχε, θα είχαμε απαλλαγεί προ πολλού από τα σκιάχτρα της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Και όμως είναι ο ίδιος ο κόσμος που από το Μάρτη του 2010 βγήκε μαζικά στους δρόμους, διεκδίκησε, πάλεψε, διαδήλωσε, συγκρούστηκε, αμφισβήτησε. Την περίοδο Μάρτη 2010 – Μάη 2012, ο λαϊκός παράγοντας, όχι απλώς ήταν παρόν στις εξελίξεις, αλλά έβαλε την σφραγίδα του σ’ αυτές. Αυτό αποδεικνύεται και από τον  τρόμο που προκάλεσε στην άρχουσα τάξη η μαζική είσοδος στην ταξική πάλη δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι όλη την προηγούμενη 35ετία αποτελούσαν την εκλογική βάση του αστικού δικομματικού συστήματος. Και προκειμένου να το καταστέλλουν δεν δίστασαν να δολοφονήσουν ανθρώπους. Γιατί η προβοκάτσια στη Μαρφίν στις 5 Μάη του 2010 και τα γεγονότα στις 20  Νοέμβρη του 2011, δεν ήταν έργο κάποιων κουκουλοφόρων «αναρχικών», όπως προσπάθησαν να τα εμφανίσουν, αλλά των πιο σκοτεινών μηχανισμών του κράτους και του παρακράτους. Όπως δεν ήταν «αναρχικοί», αλλά καραμπινάτοι προβοκάτορες, αυτοί που στις διαδηλώσεις ξεκινούσαν τα επεισόδια με τα ΜΑΤ, δίνοντας έτσι το πρόσχημα και την αφορμή για την καταστολή των κινητοποιήσεων. Ποιος δεν θυμάται τους τόνους των χημικών που χρησιμοποιήθηκαν την εποχή αυτή και τους άγριους ξυλοδαρμούς των  δυνάμεων καταστολής εναντίον των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών.

Τρόμαξαν οι αστοί από την λαϊκή αυτενέργεια. Και οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν ότι δεν τρόμαξαν χωρίς λόγο, καθώς στις εκλογές του Μάη του 2012 η ΝΔ γκρεμίστηκε κάτω από το 20% και το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε στο 13%. Οι εκλογές του Μάη του 2012, έδειξαν με εκκωφαντικό τρόπο το  κενό εξουσίας που είχε δημιουργηθεί σαν  αποτέλεσμα των σκληρών μνημονιακών μέτρων και της λαϊκής αντίδρασης που εκδηλώθηκες στις πολιτικές που  σάρωναν τις ζωές των ανθρώπων.

Τη διετία 2010 – 2012 είχαμε: α) οξύτατη οικονομική κρίση β) πολιτική κρίση, η οποία εκφράστηκε με την εγκατάλειψη των αστικών κομμάτων, από 3,5 εκατομμύρια ψηφοφόρους των λαϊκών στρωμάτων.

Μπορούμε να πούμε ότι την συγκεκριμένη περίοδο είχε δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση; Αυτό κάποια στιγμή στο μέλλον θα το απαντήσει η Ιστορία. Το σίγουρο πάντως είναι, ότι αν την συγκεκριμένη περίοδο υπήρχε ένα ατσαλωμένο επαναστατικό κόμμα, να οργανώσει την λαϊκή πάλη και να μπει επικεφαλής των κινητοποιήσεων, διαφορετική θα ήταν η πορεία των πραγμάτων σήμερα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Γιατί δίπλα στην Ελλάδα υπάρχει η Ιταλία, και παρά δίπλα η Γαλλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, με προβλήματα παρόμοια με αυτά της Ελλάδας. Όλος ο ευρωπαϊκός νότος είχε σκεπαστεί με ξερά κλαδιά. Μια σπίθα μόνο χρειαζόταν για να λαμπαδιάσει ο τόπος. Αλλά δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς να την προκαλέσει, δεν βρέθηκε κανείς να ανάψει τον σπινθήρα.

Από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, το ρόλο του κόμματος καταλύτη των εξελίξεων, δεν θα μπορούσε να τον παίξει φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για  ένα πολιτικό χώρο  που  από την εμφάνιση  του, το μακρινό Φλεβάρη του 1968, κουβαλάει στο  DNA του τα στοιχεία της υποταγής και  του συμβιβασμού με το σύστημα καπιταλιστικής  εκμετάλλευσης. Δεν θέλει να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Θέλει να τον υπηρετήσει.

Τέτοιο ρόλο δεν θα μπορούσε να διαδραματίσει ο πληθωρικός χώρος της αποκαλούμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.  Κουβαλάει  τόσο οπορτουνισμό ο χώρος αυτός, που τον εμποδίζει και τον καθιστά ανίκανο, όχι να πάρει πρωτοβουλίες για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, αλλά, όπως έχει δείξει και η εμπειρία, όποιος μπλέκει μαζί τους, χάνεται στα αχαρτογράφητα νερά των φανταστικών κόσμων, που υπάρχουν μόνο στους εγκεφάλους μερικών ανθρώπων. Οι χώροι αυτοί δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα.

Τραγικά λάθη

Ρόλο πυροδότη των εξελίξεων που θα οδηγούσαν σε απότομη άνοδο της ταξικής πάλης στις συγκεκριμένες συνθήκες, θα μπορούσε να παίξει μόνο το ΚΚΕ. Άλλωστε κουβαλούσε μαζί του και την «τεχνογνωσία» της Εθνικής Αντίστασης και του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, όπου, στις  ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες της φασιστικής κατοχής, κατάφεραν να δημιουργήσουν σε χρόνο ρεκόρ, το μεγαλύτερο κίνημα αντίστασης μεταξύ των χωρών της Ευρώπης.

Δυστυχώς, το ΚΚΕ την κρίσιμη αυτή ώρα για τον τόπο, βρέθηκε βραχυκυκλωμένο και ανίκανο να πάρει πρωτοβουλίες συσπείρωσης των λαϊκών δυνάμεων, λόγω των απαράδεκτων παρεμβάσεων που είχε κάνει η ηγεσία του στην πολιτική και ιδεολογική του συγκράτηση, κάτι που το οδήγησε στην αλλοίωση των επαναστατικών του  χαρακτηριστικών.

Η αλλαγή της αντίληψης για τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η βολονταριστική θεώρηση της επαναστατικής διαδικασίας με την υιοθέτηση περιθωριακών νεοτροτσκιστικών απόψεων, σε συνδυασμό με την μικροαστική, σεχταριστική πολιτική που ακολούθησε στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, είχαν σαν αποτέλεσμα το κόμμα να χάσει την επαναστατική του πυξίδα και να απομονωθεί από τις μάζες.

Τα τραγικά λάθη που εμφανίστηκαν στις πολιτικές του επιλογές, ήταν το μοιραίο αποτέλεσμα της αντεπαναστατικής ιδεολογικής και πολιτικής του αναθεώρησης που είχε συντελεστεί τα προηγούμενα 15 χρόνια και είχαν αποτυπωθεί στο 16^ο, στο 17^ο και στο 18^ο συνέδριο.

Για ποια λάθη γίνεται λόγος;

1)    Η αντιμετώπιση του «κινήματος της πλατείας» ή των «αγανακτισμένων», ή όπως αλλιώς  λεγόταν. Η ηγεσία του ΚΚΕ τότε είχε ένα μικρό δίκιο και ένα πολύ μεγάλο άδικο. Είχε δίκιο, όταν κατάγγειλε ότι τα συνθήματα του ηγετικού πυρήνα της «πλατείας» περί προδοτών, χούντας και γενικής καταγγελίας των πολιτικών, ήταν αποπροσανατολιστικά έως και προβοκατόρικα. Που είχε όμως το μεγάλο άδικο. Ότι στο Σύνταγμα μαζευόταν κόσμος, χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες λαού. Να θυμίσουμε μόνο, ότι στον ένα χρόνο από την έναρξη των κινητοποιήσεων της «πλατείας», σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα 1 εκατομμύριο κόσμος. Ήταν υπερβολικό το νούμερο αυτό; Άντε να ήταν 500.000, άντε να ήταν 300.000. Τι τον κάνεις αυτόν τον κόσμο; Τον αφήνεις στις διαθέσεις των κάθε «δεν πληρώνω», ή όποιων εμφανίζονταν ως ηγέτες των κινητοποιήσεων αυτών, ή παρεμβαίνεις; Η ηγεσία του ΚΚΕ, με μικροαστική έπαρση, προτίμησε το πρώτο. Λάθος, τραγικό λάθος.

Στην πραγματικότητα τι εξέφραζε το «κίνημα της πλατείας»; Ποιοι συνέρρεαν στους χώρους αυτούς; Ήταν άνθρωποι ιδεολογικά και πολιτικά μπερδεμένοι, χωρίς να ξέρουν τι  ακριβώς ήθελαν να κάνουν. Ήταν άνθρωποι που είχαν λεηλατηθεί από τις ασκούμενες πολιτικές, άνθρωποι που είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται βίαια και γι’ αυτό αντέδρασαν στα τυφλά. Οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοί άνθρωποι εξέφραζαν το αυθόρμητο.

Και τι μαθαίνει κάθε κνίτης τον πρώτο χρόνο της ένταξης του στην Οργάνωση; Ότι η ταξική πάλη εκφράζεται και με το συνειδητό και το αυθόρμητο, δεδομένου ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να έχουν τον ίδιο βαθμό πολιτικής και ιδεολογικής συνείδησης. Ότι χρέος της συνειδητής πρωτοπορίας, είναι να παρέμβει και να καθοδηγήσει το αυθόρμητο, όταν αυτό εκδηλωθεί, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα παρέμβουν οι μηχανισμοί του συστήματος  για να το εκτονώσουν και να το ποδηγετήσουν.

Φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν, αν η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είχε κρατήσει την απαράδεκτη αυτή στάση, και καλούσε τους κομμουνιστές να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις της «πλατείας» και να κάνουν «ζύμωση» με τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου που εισέρεε εκεί; Αν είχε κερδηθεί αυτός ο κόσμος με τη συνειδητή πρωτοπορία,  ποια δύναμη θα μπορούσε να σταματήσει το ορμητικό κίνημα που θα ξεπηδούσε από την ώσμωση του συνειδητού με το αυθόρμητο; Όχι κυβέρνηση της αστικής τάξης δεν θα μπορούσε να σταθεί, αλλά στην ημερήσια διάταξη του κινήματος θα έμπαιναν πολύ πιο προωθημένα αιτήματα από την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Πολύ πιο προωθημένα αιτήματα και ο καθ’ ένας ας αναλογιστεί πια θα μπορούσαν να είναι αυτά, όταν στους δρόμους διαδήλωναν εκατοντάδες χιλιάδες λαού.

2)    Εδώ και πολλά χρόνια και σωστά, το ΚΚΕ καταγγέλλει τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, σαν φορείς του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, σαν εκφραστές των συμφερόντων της εργατικής αριστοκρατίας. Η καταγγελία των τριτοβάθμιων αυτών οργανώσεων, συνοδεύτηκε, σε οργανωτικό επίπεδο με τη διενέργεια ξεχωριστών κινητοποιήσεων. Και όταν η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ, συγκέντρωναν στις κινητοποιήσεις 300 άτομα ( από τα οποία οι 150 ήταν Κούρδοι και τροτσκιστές) και το ΠΑΜΕ έκανε κινητοποιήσεις με 4.000 και 5.000 κόσμο, δεν φαινόταν να υπήρχε κανένα πρόβλημα. Τι κάνεις όμως, όταν, μετά το 2010, κάτω από τα πανό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, κατέβαιναν 50.000 και 60.000 κόσμου; Το πρόβλημα δεν είναι τι στάση θα κρατήσεις απέναντι στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Οι τελευταίες και μετά το 2010 συνέχισαν  να αποτελούν τους εκφραστές του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Με τον κόσμο όμως τι κάνεις, πως παρεμβαίνεις; Τον αφήνεις κάτω από τις σημαίες των Παναγόπουλων και των Πολυζωγόπουλων;

Μια ευφυής ηγεσία ενός επαναστατικού κόμματος που διατηρεί στενούς δεσμούς με τις μάζες, που θα ερμηνεύσει σωστά τις καμπές της ταξικής πάλης ( απότομη είσοδο στις κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων κόσμου), δεν θα είχε τον παραμικρό δισταγμό.  Στο όνομα του κινήματος και μόνο του κινήματος, θα επεδίωκε την, πάση θυσία, επαφή με τον κόσμο αυτό, που πριν το 2010 ήταν κλεισμένος στο σπίτι του και ξαφνικά βρέθηκε στους δρόμους. Τέτοιες ευκαιρίες, οι οποίες εμφανίζονται κάθε 30 ή και 50 χρόνια, δεν τις χάνεις. Τις αρπάζεις από τα μαλλιά. Και δεν κάθεσαι μικρόψυχα, από τις στήλες του Ριζοσπάστη, να παρουσιάζεις σχεδιαγράμματα, για να αποδείξεις ότι η «δική μας» πορεία, είχε περισσότερο κόσμο από τη «δική τους». Αυτά σε μια αθώα εκδοχή, δεν είναι παρά παιδιαρίσματα. Όταν όμως πρόκειται για το μέλλον του κινήματος, τότε μιλάμε για εγκληματικά λάθη ανθρώπων που έχουν φορέσει παρωπίδες και δεν βλέπουν τίποτα γύρω τους. Μα τέτοιοι άνθρωποι, είναι επικίνδυνο να βρίσκονται στην ηγεσία ενός επαναστατικού κόμματος. Δεν βοηθάνε το κίνημα.   Αντίθετα προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες σε αυτούς που το πολεμούν.

3)    Τραγικό λάθος, ήταν η στάση που κράτησε η ηγεσία του ΚΚΕ, την περίοδο των διερευνητικών εντολών, για το σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά και στην πρόταση – παγίδα που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για. το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης. Όταν φτάνεις στις εκλογές, μετά από συνεχείς κινητοποιήσεις, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ζητούσε αλλαγή πορείας ( με ό,τι και αν εννοούσε ο καθένας με αυτό), δεν συμπεριφέρεσαι στους χειρισμούς των  κρίσιμων πολιτικών θεμάτων, σαν τον βαθιά θρησκευόμενο που βλέπει μπροστά του το Σατανά, και βγάζεις άναρθρες κραυγές για να ξορκίσεις το κακό.

Στην πραγματικότητα, τι ήθελε να αποφύγει η ηγεσία του ΚΚΕ την περίοδο αυτή; Την κατάθεση μεταβατικού προγράμματος, που αν το είχε κάνει, θα έδινε φτερά στο λαϊκό κίνημα και σήμερα, χωρίς υπερβολή,  θα μιλούσαμε για μία άλλη Ελλάδα.

Το μεταβατικό πρόγραμμα είναι η ψυχή του λενινιστικού έργου. Είναι η σίγουρη και ασφαλής οδός για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Το συναντάμε στις «Θέσεις του Απρίλη»  αλλά και στη λιγότερο γνωστή μπροσούρα «Η καταστροφή που μας απειλεί και πως πρέπει να την καταπολεμήσουμε» που γράφηκε τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης. (Λένιν: άπαντα τόμος 34, σελ 151 – 199 εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Το μεταβατικό πρόγραμμα, είναι η πεμπτουσία της πορείας για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, από το κόμμα των Μπολσεβίκων.

Και όταν είσαι στην ηγεσία ενός τέτοιου ιστορικού κόμματος, όπως το ΚΚΕ, που έχει αφήσει τα σημάδια του σε κάθε δρόμο και σε κάθε ρεματιά της Ελλάδας, δεν παίζεις με αυτά τα πράγματα.

Όπως μικρόψυχα και με υστεροβουλία έκανε η ηγεσία του κόμματος τη συγκεκριμένη περίοδο, που κατάγγειλε – τρομάρα της – το μεταβατικό πρόγραμμα, ως οπορτουνιστικό.

Με αυτά και αυτά τα κατάφεραν. Κατάφεραν να κατσικωθεί η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ στο σβέρκο του ελληνικού λαού, κατάφεραν να εκτοξεύσουν τον οπορτουνισμό στο 27%, κατάφεραν να στρέψουν ένα κομμάτι του ελληνικού λαού στους νεοναζί της «Χρυσής Αυγής» και κυρίως κατάφεραν να απογοητεύσουν τον κόσμο και  να τον στείλουν στα σπίτια του.

Γι’ αυτό και η συγκέντρωση της Κυριακής για το «πολυνομοσχέδιο» έμοιαζε με συγκέντρωση τεθλιμμένων συγγενών  τεθνεώτος.

Δυστυχώς, με λύπη διαπιστώνουμε, ότι καλύτερο σύμμαχό από τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ η αστική τάξη και ο διεθνής ιμπεριαλισμός, δεν θα μπορούσαν να βρουν.

Ο Στωικός

Εργατικός Αγώνας

Πηγή :