Ψυχραιμία, παιδιά…

Απριλίου 9, 2014 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ξαφνικά ένα βράδυ πριν από χρόνια ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Πρωτόπαπας προβαίνει σε μια δραματική δήλωση. Καταγγέλλει προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Δημοκρατίας. Σάλος μέγας στα βραδινά δελτία και στα ράδια, σωρηδόν οι δηλώσεις, πηχυαίοι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα, αναλύσεις, σχόλια και πάει λέγοντας.

Τι τρομερό είχε συμβεί, απειλητικό για τη δημοκρατία και τον τόπο; Απολύτως τίποτε! Κάτι τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αστεία πολιτικώς και ιλαρά επί της ουσίας, συγκροτούσαν το υλικό για τον επαπειλούμενο κίνδυνο να… αποσταθεροποιηθεί η Δημοκρατία. Ανοησίες, δηλαδή, τις οποίες συσκεύασε κατάλληλα ο Πρωτόπαπας και τις σερβίρισε με την ευκολία που συνήθιζε η παντοδύναμη προπαγάνδα του σημιτισμού. Εννοείται, ότι το θέμα, ο… μέγας κίνδυνος, ξεχάστηκε μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο. Είχε την τύχη των θλιβερών κατασκευών και των τεχνασμάτων που μετέρχεται ενίοτε η εξουσία, όταν πάσχει η πολιτική της και επιδιώκει ιδιωφελείς αποπροσανατολισμούς.

Και ιδού ξανά επί τάπητος η σταθερότητα. Ενοφθαλμίστηκε προ καιρού ως σημαντικό στοιχείο της κυβερνητικής μέριμνας και υψώθηκε ως πρωτεύον μετά το βίντεο Κασιδιάρη-Μπαλτάκου. Δεν θα υπήρχε λόγος ιδιαίτερης αναφοράς στην σταθερότητα, αυτονόητη ούσα ως επιδίωξη, αν οι νύξεις και η εμμονή των κυβερνώντων υπενθύμιζαν απλώς το προφανές και δεν αποτελούσαν πεδίο κινδυνολογικής έξαρσης. Συγκεκριμένα, η ανάγκη για σταθερότητα σε συνδυασμό με το περιώνυμο success story σχημάτιζαν έναν άρρητο αλλά σαφή υπαινιγμό. Οτι η σημερινή «καλή πορεία» θα υπονομευτεί καίρια αν ενισχυθεί η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση -και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ- στις ευρωεκλογές.

Οντως, ενδεχόμενη εκλογική καθήλωση του κυβερνώντος σχηματισμού θα επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Αν, δε, προσλάβει διαστάσεις δραματικής ήττας, οι εξελίξεις θα είναι ανάλογες για την κυβέρνηση. Ενας ασφαλής προϊδεασμός για πρόωρες εθνικές εκλογές και πιθανή απώλεια της εξουσίας. Οντως, αποσταθεροποίηση θα υπάρξει εάν ήθελε επισυμβούν τα ανωτέρω. Αλλά τι θα αποσταθεροποιηθεί ώστε να κρίνεται εκ των προτέρων βλαπτικό για τη χώρα; Το καθεστώς του Μνημονίου και οι δυναστικές εξαρτήσεις από αυτό; Το κυκλώπειο θεσμικό πλαίσιο που έχει επιβληθεί; Ε, λοιπόν, γιατί όχι; Και ποιος έχει το δικάιωμα να θεωρεί αποσταθεροποιητικό γεγονός την απόφανση και ετυμηγορία του λαού;

Η σταθερότητα επανήλθε δριμύτερη στην κυβερνητική ρητορική μετά την υπόθεση Μπαλτάκου. Εγινε λόγος για «βρώμικη επιχείρηση της Χρυσής Αυγής» και ακούστηκαν παντοειδείς ερμηνείες και υπαινιγμοί για κατευθυνόμενη αποσταθεροποιητική δυναμική. Πράγματι, υπάρχει πρόβλημα. Για τους κυβερνώντες. Αν αποδειχτεί -τώρα ή στο μέλλον- ότι υπήρξε κυβερνητική παρέμβαση στη Δικαιοσύνη ώστε να κατασκευαστεί η εικόνα της «εγκληματικής οργάνωσης» για τη Χρυσή Αυγή, τότε στο καταδικαστικό κάδρο δεν θα βρίσκεται το απεχθές μόρφωμα αλλά η ίδια η κυβέρνηση. Πόσω μάλλον αν στην επ’ ακροατηρίω διαδικασία καταπέσουν τα στοιχεία του κατηγορητηρίου.

Επομένως, όσοι σήμερα βλέπουν «σχέδιο αποσταθεροποίησης» δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν το στοιχειώδες. Τους αποκαλυπτικούς ισχυρισμούς Μπαλτάκου, που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Είναι εντυπωσιακό, πάντως, το ότι κάποιοι υποβαθμίζουν εντελώς το ειδικό βάρος κυβερνητικών παρεμβάσεων στη Δικαιοσύνη, αν φυσικά αποδειχθούν. Θεωρούν δεδομένη την τελική κρίση του δικαστηρίου με βάση τον όντως βαρύτατο ανακριτικό φάκελο. Ξεχνούν, όμως, ότι η νομική βάσανος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ποικίλες μηντιακές ευκολίες και επιδιώξεις ούτε νοιάζεται -οφείλει να μην ενδιαφέρεται- για το πολιτικό πρόσημο των εγκαλουμένων.

«Το νεοναζιστικό μόρφωμα», γράφει στην «Καθημερινή» του Σαββάτου ο Ν.Γ. Ξυδάκης, «ριζοτομήθηκε με ποινικά μέτρα, αλλά όχι ακόμη με πολιτικά μέσα. Εδώ εντοπίζεται η αδυναμία: η μη πολιτική απάντηση σε ένα κατεξοχήν πολιτικό φαινόμενο»… Ε, όποιος δεν καταλαβαίνει πώς λειτουργεί στη συνείδηση της κοινωνίας αυτό που ήδη εκλύεται -υποψίες, ενδείξεις, φήμες και σενάρια- για ενδεχόμενες έκνομες κυβερνητικές παρεμβάσεις, θα ψάχνεται μελλοντικά να βρει πού οφείλεται η σταθεροποίηση της Χ.Α. στο πολιτικό προσκήνιο, αν όχι η εκτόξευσή της.

Πηγή: Ελευθεροτυπία