Το ότι η Ιταλία είναι ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης είναι από καιρό πιστοποιημένο από το προφίλ και το ποσοστό του δημόσιου χρέους της χώρας, την αδυναμία περιορισμού των ελλειμμάτων, αλλά και την οριακή κατάσταση του τραπεζικού συστήματός της, όπως άλλωστε φάνηκε από το πρόσφατο stress tests της ΕΚΤ.
Από την αρχή της Κρίσης της Ευρωζώνης η Ιταλία είναι ο σκελετός στην ντουλάπα που όλοι θέλουν να ξεχάσουν. Αψευδής μάρτυρας η ανακήρυξη την άνοιξη του 2010 του ποσοστού 120% επί του ΑΕΠ, ως του πλαφόν για να είναι ένα δημόσιο χρέος βιώσιμο. Ο προσδιορισμός στο συγκεκριμένο ποσοστό δεν έγινε με σημείο αναφοράς τη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας, αλλά κυρίως για να μην υπάρξουν παρενέργειες στην πιστοληπτική αξιοπιστία της Ιταλίας, η οποία τότε άγγιζε το συγκεκριμένο ποσοστό.
Χθες οι Financial Times μάς θύμισαν ότι στη Ρώμη υπάρχει η μεγαλύτερη αστάθεια και η μικρότερη προβλεψιμότητα της Ευρωζώνης ως προς την πολιτική σταθερότητα, ως προς τη βεβαιότητα ότι στην κυβερνητική εξουσία θα βρίσκονται μόνον δυνάμεις που δεν αμφισβητούν την ένταξη στην Ευρωζώνη.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την εκτός Ευρωζώνης Βρετανία, όπου ο Φάραζ και το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου σέρνουν και εγκλωβίζουν τον πανικόβλητο Κάμερον στη δέσμευση για δημοψήφισμα αποχώρησης από την Ε.Ε.
Στη Γαλλία μπορεί να προπορεύεται η Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο, αλλά Σοσιαλιστές και Κεντροδεξιά θεωρούν μονόδρομο την παραμονή στην Ευρωζώνη.
Στην Ιταλία διαμορφώνεται ένα σκηνικό που, με πρωταγωνιστή τον Γκρίλο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, ήδη παρέσυρε στην επιλογή έξω από το ευρώ τη Λέγκα του Βορρά και σύμφωνα με την έγκυρη βρετανική εφημερίδα παρακινεί τον Μπερλουσκόνι και τη Φόρτσα Ιτάλια να «φλερτάρουν» με την επιστροφή στη λιρέτα.
Ο Καβαλιέρε δεν «φλερτάρει» απλώς, καθώς ήδη από την εποχή της ανατροπής του, τον Νοέμβριο του 2011, έχει καλέσει τη Γερμανία να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, αν δεν αλλάξει πολιτική!
Δεν πρόκειται για ρητορική χωρίς αντίκρισμα, για μεγαλοστομίες που δεν δεσμεύουν, για ακόμη μια επιβεβαίωση ότι ο δημόσιος διάλογος στη Ρώμη έχει ύφος που θυμίζει Όπερα Μπούφα.
Πρόκειται για άμεσες παρενέργειες της πτώσης της δημοτικότητας του Ρέντσι και της Κεντροαριστεράς, καθώς μια διαρκώς διογκούμενη μερίδα της κοινής γνώμης, αλλά και μια σημαντική μερίδα του συνδέσμου Βιομηχανιών, της Confidustria, βλέπει την επιβίωση και την ανταγωνιστικότητα της βιομηχανικής παραγωγικής βάσης της χώρας μόνον εκτός Ευρωζώνης.
Ετη φωτός μοιάζουν να μας χωρίζουν από τον Νοέμβριο του 2011, όταν από τις Κάννες Μέρκελ και Σαρκοζί καλούσαν ανοικτά τον Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί, μια παρέμβαση που στηριζόταν από την πλειονότητα των Ιταλών πολιτών, που είχαν ταυτίσει τα προβλήματα της χώρας με τα σκάνδαλα διαπλοκής και κατάχρησης εξουσίας του Καβαλιέρε.
Η μοναξιά του Ρέντσι και του Δημοκρατικού Κόμματος είναι αδιαμφισβήτητη, ενώ η ρητορική του, όπου εναλλάσσονται η αισιοδοξία, ο βολονταρισμός με την απαισιοδοξία και τις εκκλήσεις στο Βερολίνο για αλλαγή πορείας, καταγράφονται ως ομολογία αδιεξόδου.
Στη διεθνή πολιτική σκηνή η Ιταλία υπήρξε ιστορικά ο αδύναμος κρίκος των συμμαχιών της Γερμανίας.
Σύμμαχος του Βερολίνου και της Βιέννης από τα μέσα της δεκαετίας του 1880, η Ιταλία αρνήθηκε να εμπλακεί όπως είχε υποχρέωση στο πλευρό τους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914 και την επόμενη χρονιά, το 1915, προσχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο Βρετανίας, Γαλλίας και Ρωσίας, ενώ το 1943 άλλαξε για δεύτερη φορά στρατόπεδο.
Οι διάδοχοι του Καβαλιέρε, τόσο ο Μόντι όσο και στη συνέχεια ο Λέτα και ο Ρέντσι, δεν έτυχαν όχι στήριξης, αλλά ούτε καν κατανόησης από το Βερολίνο, το οποίο πριμοδότησε τον ευρωσκεπτικισμό.
: Ημερησία
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου