Γράφει η Σοφία Ρώτα[σόρδενα]
Ξύπνησα το πρωί με το σταμνί στον ώμο πήγα για νερό στους μύλους γιόμισα το κουρούπι και ήπια το γάλα το κατσικίσιο με 2 σύκα ξερά ανάψαμε με την μητέρα μου την κυρα Μαρία την Ρώτα [σόρδενα] το μαγκάλι και ζεσταινόμαστε όλοι τριγύρω του εγώ ,ο Τάσος η Παγώνα , η Γεωργία έφυγε πέρυσι για Αθήνα ο πατέρας είχε πεθάνει στην κατοχή του άναψα και το καντηλάκι πέθανε όταν ήμουν 5 χρονών από ότι μου έλεγε η μάννα μου με έπαιρνε ο συγχωρεμένος και πηγαίναμε μαζί στα συσσίτια
Εγώ ήμουν η μικρότερη στην οικογένεια και έμενα στο σπίτι μας στους Λάκκους και βοηθούσα την μητέρα μου
Πρόλαβα να βγάλω την τετάρτη δημοτικού με κόπους και βάσανα θυμάμαι την δασκάλα μου την κυρία λίτσα μας μάθαινε τα γράμματα αλλά παράλληλα μας είχαν και δουλάκια να της νταντεψουμε τα μωρά να τις μαζέψουμε χόρτα και να την βοηθάμε και στις δουλειές του σπιτιού γενικώς οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί και βίαιοι ο αδελφός μου ο Τάσσος έφαγε άγριο ξύλο από τον Ρώτα τον δάσκαλό του γιατί τα πρόβατα που του είχε αναθέσει να φυλάξει ξεστράτισαν μπήκανε σε ξένο χωράφι
Η έλλειψη του πατέρα ήταν αισθητή η μητέρα δεν είπε τίποτα για την κακοποίηση του αδελφού μου και εγώ σε μια γωνιά έκλαιγα από φόβο και οργή συνάμα, το ποιο παράξενο και δυνατό συναίσθημα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου ήταν σαν φώτιση.
Μια μέρα Χριστουγέννων ήταν πάντα ξεχωριστή την περιμέναμε με αγωνία όχι μόνο λόγω θρησκευτικού περιεχομένου άλλα θα τρώγαμε επιτέλους και κρέας
Όταν νύχτωνε θυμάμαι ακόμα την εικόνα από το φέγγισμα των προσώπων από την λάμπα στο σκοτάδι εικόνες από αφηγήσεις του Παπαδιαμάντη .Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων λέγαμε τα κάλαντα με φακό άλλοι που δεν είχαν χρησιμοποιούσαν το φαναράκι
Πηγαίναμε εκεί στην Βορεινή που ήταν μια γριά και ο κουντούκης αυτοί πάντα κάτι μα έδιναν από σταφίδες σύκα ξερά αυγά η καμιά δεκάρα .Η αδελφή μου η γεωργία είχε φύγει για την Αθήνα όπως και τα περισσότερα παιδιά που έψαχναν μια καλύτερη μοίρα μου έστελνε ρούχα όμως και παπούτσια και πλάκα για να μάθω να γράφω Θέλω και εγώ να πάω στην Αθήνα αλλά η μάννα δεν με αφήνει είμαι ακόμα μικρή λέει .......Εμένα μου άρεσαν τα γράμματα αλλα η μάννα δεν με άφηνε και με έστελνε συνέχεια στα πρόβατα
θέλουμε να πιστεύουμε ότι η ζωή στα νησιά είναι όμορφη η ζωή Γιάννη μου
χωρίς άγχος και κοντά στο φυσικό τρόπο ζωής
σχεδόν το πιστεύουν όλοι οι κάτοικοι των μικρών νησιών
όμως η ζωή στα νησιά δεν είναι μόνο η γραφικότητα που τροφοδοτεί
τους ανθρώπους της πόλης
αλλά και η στεγνή πραγματικότητα τους
εκείνη την χρονιά είχε χιονίσει και έκανε πολύ κρύο
το κρύο καθαρίζει το βλέμμα
μαζεύει τη σκέψη
κι αν είσαι εκεί
και το αντέχεις
συναντιέσαι με τον εαυτό σου
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά στους απανταχού Σερφιώτες
Σοφία Ρώτα
Πηγή : 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου