Λαϊκισμός και ελιτισμός αλληλοτροφοδοτούνται, έχοντας ως κοινή βάση την υποταγή στην ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Τόσο η αντίληψη ότι ο λαός (το σύνολο που αποτελούν οι κυριαρχούμενες κοινωνικές τάξεις) είναι "φύσει καλός και ανατρεπτικός" όσο και η άλλη, που τον θέλει "φύσει καθυστερημένο και συντηρητικό", αντικαθιστούν την κεντρικότητα της αντιπαράθεσης των κυριαρχούμενων τάξεων και της κυρίαρχης τάξης με την αντιπαράθεση μεταξύ "αγνού" ή "καθυστερημένου" λαού και "διεφθαρμένων" ή "φωτισμένων" ελίτ.
Σε αντίθεση με τον λαϊκισμό και τον ελιτισμό, η Αριστερά οφείλει να αναπτύξει τη λαϊκότητα: να ανακαλύψει εκείνους τους όρους που θα της επιτρέπουν να προσεγγίζει τις κυριαρχούμενες λαϊκές τάξεις, χωρίς τάσεις υποταγής της σε όποιο "λαϊκό αυθόρμητο", αλλά και χωρίς τάσεις καθυπόταξής τους στην Αλήθεια που δήθεν εξ Αποκαλύψεως κατέχει.
Στον βαθμό που προσεγγίζει τον εργαζόμενο λαϊκό κόσμο και διαμορφώνει μαζί του σχέσεις εμπιστοσύνης, διαπαιδαγωγεί και διαπαιδαγωγείται και η ίδια.
Το να λες ότι το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί τον κύριο κρατικό ιδεολογικό μηχανισμό στη σύγχρονη εποχή, δεν σημαίνει πως αντιτάσσεσαι στην εκπαιδευτική διαδικασία και ζητάς να μείνει αμόρφωτος ο κόσμος. Όπως ακριβώς η αντίθεση στη μισθωτή εργασία δεν συνεπάγεται και κάλεσμα να μη δουλεύουμε!
Αλλά όπως είναι αντίπαλός μας εκείνος που θα πει ότι η μισθωτή εργασία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντικατασταθεί από την ελεύθερη συλλογική απασχόληση σε συνθήκες μιας άλλης κοινωνίας, έτσι ακριβώς είναι αντίπαλός μας και κάθε θλιβερός μικροαστούλης ψευτοδιανοουμενάκος, που τρομάζει στην προοπτική κατάργησης της διάκρισης διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας.
Πηγή : http://tsak-giorgis.blogspot.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου