Η Σέριφος είναι ένα νησί με αυθεντικές και ανέπαφες μορφές παραδοσιακής ζωής στην ενδοχώρα και θαυμάζει ο επισκέπτης της εκπληκτικές παραλίες της. Σημαντικό είναι το ιδιόμορφο υπέδαφος του νησιού με σπάνια και ημιπολύτιμα πετρώματα και μέταλλα. Υπάρχουν ακόμη και είναι ορατά τ’ αχνάρια της πολύχρονης λειτουργίας των μεταλλείων…
Η χώρα είναι μοναδική, με χίλιες όψεις και ανεπανάληπτη ομορφιά. Ξεχωριστό στοιχείο γνωριμίας με το νησί είναι οι εκκλησίες και τα ξωκλήσια του. Εκτός από τους ενοριακούς ναούς, τα ξωκλήσια της Σερίφου μοιάζουν σαν αδέλφια μεταξύ τους.
Και για τα περισσότερα δεν υπάρχει ούτε παράδοση, ούτε ιστορία.
ΣΕΡΦΙΩΤΙΚΟ Χριστουγεννιάτικο χρονικό
«Ήταν 24 Δεκεμβρίου 1915 (πέρασαν 100 χρόνια). Ο Γέρο Παπαπρωτέκδικος επιμένει να δώσει πολύ επίσημο χαρακτήρα στην λειτουργία που θα γίνει τα Χριστούγεννα στο ιδιόκτητο εκκλησάκι μας «στο Χριστό», που στολίζει το λόφο του όμορφου κάστρου. Θέλει στη λειτουργία αυτή να πάρουν μέρος και οι δύο γιοί του: Ο Δημήτρης ο καθηγητής και ο νεώτερος ο Παπαγιάννης από το Μέγα - Λειβάδι. Έτσι- νωρίς - νωρίς, ξεκίνησε ο πατέρας μου ο Παπαγιάννης από το Μέγα - Λειβάδι, παίρνοντας κι εμένα μαζί του, κατ’ εντολή του παππού και περπατώντας 2 ½ ώρες, φθάσαμε στη Χώρα.
Ο παππούς και η γιαγιά, μας υποδέχθηκαν κλαίγοντας. Το απόγευμα έγινε ένας αξέχαστος εσπερινός με πάρα πολύ κόσμο. Ο Μενέλαος, πιο μεγάλος από μένα, είχε αναλάβει να μεταφέρει τα ιερά βιβλία από τον Αη Γιώργη στο Χριστό (ήταν ο ψάλτης) Το βράδυ κοιμηθήκαμε νωρίς - νωρίς, γιατί ο παππούς ήθελε να αρχίσουμε τη λειτουργία πρωί - πρωί, δηλαδή στις 4 τα ξημερώματα για να έχει χρόνο αν δώσει πιο επίσημο χαρακτήρα σ’ αυτή τη λειτουργία και ανέθεσε το ξύπνημα στο θείο μου το Δημήτρη, που είχε και ρολόι.
Δεν προφθάσαμε όμως να χορτάσουμε ύπνο και ξυπνήσαμε από επίμονα διπλοκάμπανα στο «Χριστό». Σε λίγο καταφθάνει ένας νεαρός και λέει στον πατέρα μου: «Παπά, ο κόσμος είναι μαζεμένος μέσα στην εκκλησία και έξω στους γύρω δρόμους και ανυπομονεί να αρχίσει η λειτουργία». Κοιτάζει ο Δημήτρης το ρολόι του, ήταν μεσάνυχτα!» Ο Γέρο παπάς, δεν δυσανασχετεί, αλλά φαίνεται ευχαριστημένος. Πάμε, λέει στους γιούς του, και ξεκινήσαμε. Στον πλακανό σταματά ο γέρο παπάς, χτυπά την μπαστούνα του να ξυπνήσει την κυρά Χρυσώ, μα εκείνη είχε ετοιμάσει τον γιό της τον Μενέλαο. Τον πήραμε κι αυτόν και ξεκινήσαμε.
Φθάνοντας στην περιοχή της εκκλησίας, μας υποδέχθηκε ένας χαρούμενος αλαλαγμός χαράς με επιφωνήματα. Στη μία μετά τα μεσάνυχτα, άρχισε η λειτουργία, αργόσυρτη, μεγαλοπρεπής, με τους τρείς καλλίφωνους βλαστούς της οικογένειας παπά - Ρώτα. Μπροστά από τη θέση του δεξιού ψάλτη είναι ένα στασίδι, στο οποίο έπιανε πάντα από το βράδυ και δεν το εγκατέλειπε, παρά μόνο μετά την απόλυση της θείας λειτουργίας, ο μακαρίτης ο Μπαρμπαβασίλης ο Αγρέλης.
Ο όρθρος έχει ένα τροπάριο που τελειώνει με την φράση «… την προαίρεσιν δίδου». Στο σημείο αυτό ο θείος μου ο Δημήτρης έδινε μια καρπαζιά στον κοιμώμενο Μπαρμπαβασίλη, ο οποίος ξυπνώντας έστρεφε προς τον ψάλτη και με το θυμόσοφο ύφος του έλεγε: «Ευχαριστώ για την προαίρεση. Και του χρόνου.» Και φθάνουμε στην ώρα που έπρεπε ο Μενέλαος να πει τον Απόστολο. Ψάχνουμε για το βιβλίο και διαπιστώνεται ότι όλα τα βιβλία ήταν εκεί, εκτός από τον Απόστολο. Αμηχανία, τι είχε συμβεί; Σε λίγο βλέπουμε τον Γέρο - παπά, ντυμένο στα χρυσά του, να βγαίνει μεγαλοπρεπής από την ωραία πύλη, να σταματά στη μέση του ναού και να απαγγείλει χωρίς βιβλίο τον Απόστολο.
Στη συνέχεια, ξαναμπαίνει στο ιερό και λίγο κουρασμένος κάθεται και συμβουλεύει τον γιό του τον Παπαγιάννη να πει εκείνος το Ευαγγέλιο, αλλά αργά… καθ’ όλη τη διάρκεια της απαγγελίας του Ευαγγελίου, ο παππούς μου έκλαιε ασταμάτητα. Όταν τελείωσε το Ευαγγέλιο σηκώθηκε, φίλησε τον πατέρα μου (τον Παπαγιάννη) και ξανακάθισε να συνεχίσει το κλάμα μέχρι και της απολύσεως, την οποίαν επίσης έκαμε ο πατέρας μου, γιατί ο Γερό - παπάς μετά τον Απόστολο, δεν έλαβε μέρος στην υπόλοιπη λειτουργία…. Η πρόβλεψη του τέλους; Τον άλλο χρόνο, ο Γέρο - παπάς δεν ήλθε στη λειτουργία του Χριστού. Άφησε την τελευταία του πνοή ανήμερα των Ταξιαρχών (στις 8 Νοεμβρίου, ένα μήνα και λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα).
Στη Μονή των Ταξιαρχών, ανήμερα της γιορτής, ο μοναχός Αμφιλόχιος, ανάβοντας τα καντήλια με πρώτο του Ταξιάρχη, διεπίστωσε ότι το πρώτο καντήλι που άναψε είχε σβήσει. Το ξανάναψε και πάλι έσβησε και το ξανάναψε λέγοντας στον αείμνηστο Γέρο Αβέρκιο Παπάλη: «Άγιε Ηγούμενε, ο Γέρο - παπάς πέθανε…» και ο Ηγούμενος με θλίψη απαντά: «έπαψε να ακούγεται η Καλλικέλαδος αηδώνι». Σε λίγο, ενώ επρόκειτο να συνλειτουργήσει στη Μονή του Ταξιάρχη ο Γέρο - παπάς, έφθασε απεσταλμένος να φέρει στο Μοναστήρι τη θλιβερή είδηση.
Να γιατί ο Γέρο - παπάς ήθελε σ’ εκείνη τη Χριστουγεννιάτικη λειτουργία στον μικρό ναό του Χριστού στο Κάστρο, να είναι εκεί και οι δύο γιοί του και να είναι μια λειτουργία ξεχωριστή. Σαν να είχε προβλέψει το τέλος..» ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΡΩΤΑΣ Υ.Γ. Αυτό το άρθρο «Σερφιώτικο Χριστουγεννιάτικο χρονικό» γράφτηκε από τον Δάσκαλο και πατέρα μας Αριστείδη Ρώτα τον Δεκέμβριο του 1981 στην εφημερίδα «ΣΕΡΙΦΟΣ» θέλοντας να τιμήσει τους δύο ιερείς που ήταν παππούς και πατέρας του. Εκατό χρόνια μετά την τελευταία Χριστουγεννιάτικη λειτουργία του Γέρο - παπά, τιμώ την μνήμη των καλλίφωνων ανθρώπων της οικογένειας που τίμησαν και αγάπησαν το νησί, την όμορφη Σέριφο.
Πηγή : http://www.koinignomi.gr/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου