Στην Ελλάδα η ομορφιά δε μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη...

Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΓΑΛΛΟ ΕΛΛΗΝΙΣΤΗ
Ο Γάλλος ελληνιστής Jacques Lacarriere εξηγεί το ελληνικό τοπίο ως δημιουργία του ανθρώπου, ο οποίος το «σμίλεψε» χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της ελληνικής φύσης. Λέγει: «Ένα τοπίο δεν είναι αποκλειστικά και μόνο ένα συνονθύλευμα ή ένα μωσαϊκό από θάλασσες, στεριές, κάμπους, δάση και βουνά. Είναι επίσης και πάνω απ’ όλα αυτό που ο άνθρωπος έκανε με αυτά: παντού στη Μεσόγειο συναντάει κανείς ήλιο, λιόδεντρα, καΐκια, εξωκκλήσια… Αλλά καθένα από τα στοιχεία αυτά είναι το προϊόν μιας επιθυμίας, μιας ανάγκης, μιας δουλειάς που χαρακτηρίζει τον κάθε πολιτισμό με την ευρεία έννοια του όρου. 

Στην Ελλάδα έχουμε συχνά την εντύπωση ότι μύριοι εργάτες, τεχνίτες, καλλιτέχνες ή ανώνυμοι αρχιτέκτονες εργάστηκαν σε κάθε χωριό, σε κάθε νησί, για να οικοδομήσουν αυτά τα γεμάτα φως, ομορφιά και λιτή αρμονία αριστουργήματα. Παντού στην Ελλάδα, σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας που δουλεύτηκε, κατεργάστηκε, καλλωπίστηκε, εμπλουτίστηκε από τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας, παντού μπορούμε να βρούμε τ’ αποτυπώματα και τη σφραγίδα του ανθρώπου, είτε είναι ψαράς, είτε είναι τεχνίτης, ερημίτης, ναυτικός ή εργάτης. (…)

 Η ουσία είναι ότι το ελληνικό κάλλος είναι το ίδιο λιτό και εξαγνισμένο όσο ένας κυβιστικός πίνακας, όσο κι ένα παιχνίδι σκιάς και φωτός πάνω σ’ έναν τοίχο, σα γεωμετρικό σχέδιο του Ευκλείδη, σαν το απόλυτο γαλάζιο των τρούλων ή τη λευκότητα μιας εκκλησιάς πάνω σ’ ένα ερημονήσι. Διότι σ’ αυτήν τη χώρα η ομορφιά είναι αυθόρμητη, δεν είναι φτιαγμένη με υπολογισμούς, με μεγαλεία ή μ’ επιτήδευση, αλλά με αέναη ευτυχία στις καθημερινές λεπτομέρειες. Είναι δηλαδή φτιαγμένη από ότι ο άνθρωπος αντικρύζει κάθε μέρα της ζωής του: ξερολιθιές ασβεστωμένες στην κορυφή, προσκυνητάρια στις άκρες των δρόμων, μπλε σκιά από τα στρογγυλά τραπεζάκια των καφενέδων, βαμμένα σκαλοπάτια των νησιώτικων σπιτιών, αποξηραμένα μπουκέτα των εκκλησιών, χαϊμαλιά των γαϊδουριών, ζωγραφισμένα χέρια πάνω σε κάποιους τοίχους να υποδεικνύουν το δρόμο της αλήθειας ή και πολύ συχνά διαφημιστικές επιγραφές και ναΐφ ζωγραφική». 

Και συνεχίζει: «Στην Ελλάδα η ομορφιά δε μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως τ’ άσπρα κεντίδια των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η μελετημένη συμμετρία των κυπαρισσιών σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν μια πανδαισία χρωμάτων σε πόρτες και παράθυρα, ή σαν το πολύχρωμο έμβλημα των ελληνικών ενδυμάτων και κοσμημάτων. Διότι η ομορφιά είναι μια μάχη, είναι η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά. Κι όπως έλεγε ένας από τους παλαιότερους και μεγαλύτερους Έλληνες φιλοσόφους, ο Ηράκλειτος, η ομορφιά είναι η αρμονία των αντιθέσεων. Ειδικότερα εδώ, είναι επίσης η συνάντηση και ο καρπός της ένωσης της Ελλάδας του χθες με αυτήν του σήμερα»

(Lacarriere J., «Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας», μετάφραση: Χάρης Παπαδόπουλος - Ιωάννα Χατζηνικολή και συνεργάτες, εκδόσεις Χατζηνικολή, Αθήνα 2001, σελ. 153-154).
(φωτογραφία: Πάρος, 1971, Ζαχαρίας Στέλλας, Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη).

Πηγή :