Το ταξίδι ήταν (και είναι ακόμα και σήμερα εδώ που τα λέμε) αργό. Καμιά φορά τόσο αργό που καταντούσε βασανιστικό. Η όλη εμπειρία δηλαδή μέχρι να ανέβει η άγκυρα και να χαιρετήσουμε τον Πειραιά ήταν βασανιστική. Μεσημέρι, ζέστη, κίνηση στο λιμάνι, καυσαέρια, χαμός στον έλεγχο των εισιτηρίων, άντε να βρεις που θα αφήσεις τη βαλίτσα, άντε να βρεις κάπου να κάτσεις και βέβαια το καράβι που σχεδόν πάντα ξεκινούσε με κάποια καθυστέρηση και δώστου γκρίνια και δώστου φωνές.
Ποτέ όμως δεν σε άφηνε χωρίς επιβράβευση και χωρίς ευχάριστες εκπλήξεις (κυρίως σε μια εποχή που η επικοινωνία δεν ήταν τόσο εύκολη και άμεση, ειδικά αν ήσουν πιτσιρικάς): «Θα πετύχω άραγε την παρέα μέσα; Θα είναι μήπως εκείνη/εκείνος μέσα;».
Εν τέλει βρίσκαμε θέση, βρίσκαμε τους φίλους μας και οι διακοπές ξεκινούσαν και επίσημα. Και όταν οι φωνές καταλάγιαζαν και οι γιαγιάδες μας πέφτανε για ύπνο, τότε το καράβι γινόταν το νησί. Το κατάστρωμα γέμιζε με λόγια, με φιλιά, με παιχνίδια και γέλια, που τα διέκοπτε που και που το ροχαλητό κάποιου μπάρμπα που κοιμόταν τυλιγμένος σαν ντολμαδάκι στο στρατιωτικό του sleeping bag.
Ίσως να έβγαινε και καμιά κιθάρα, κάνα μπουζούκι (σπανίως τσαμπούνα, αλλά το έχω πετύχει κι αυτό) και το ταξίδι γινότανε τόσο μικρό που σχεδόν δεν θέλαμε να φτάσουμε. Κι όταν το νησί άρχιζε σιγά σιγά να φαίνεται, τότε ησυχάζαμε κι εμείς. Και κάπως έτσι, κάθε καλοκαίρι και κάθε επίσκεψη στο νησί, γινότανε παντοντινό ζευγάρι με το συγκεκριμένο ταξίδι. Κι ύστερα στις ιστορίες των καλοκαιριών μας πάντα κάποια από αυτές ξεκινούσε με «Θυμάσαι ρε στο καράβι που...;»
Γράφοντας αυτό το κείμενο διαπιστώνω πως μιλώ για το καράβι και το ταξίδι σαν να είναι παρελθόν, σαν να μην συμβαίνει πια. Ίσως είναι που πέρσι έφυγα απ’ ευθείας από το γραφείο και όταν μπήκα στο καράβι, μπήκα σε μία καμπίνα και κοιμήθηκα μέχρι να φτάσουμε. Ίσως να φταίει που πια είμαστε τόσο οργανωμένοι και συνεπείς που ακόμα και πριν μπούμε στο καράβι, κάποιος από την παρέα μας περιμένει ήδη σ’ ένα κρατημένο τραπέζι με παγωμένο καφέ.
Βρε λέτε να μεγάλωσα και να μην μου προκαλεί ενθουσιασμό το ταξίδι; Ή μήπως με πείραξε η πολλή οργάνωση;
Μη μασάτε, τα ταξίδια μας είναι πολλά και προβλέπονται παρεϊστικα και χαρούμενα (και ανοργάνωτα ενίοτε!). Κι αν καμιά φορά νυστάζετε, ε δεν πειράζει, πέστε για ύπνο και κάτι πιτσιρικάδες δίπλα θα παίζουν κιθάρες και θα σας νανουρίζουν. Απλά να ξέρετε, αν ροχαλίζετε, θα είναι δίπλα σας και θα χασκογελάνε.
Καλά ταξίδια σε όλους!
elektra.pasti@ikariamag.gr
Πηγή : http://www.ikariamag.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου