Ξεσκονίζοντας το αρχείο μου βρήκα μια παλιά συνέντευξη που μου είχε δώσει ο Νικόλας Άσιμος το 1983 (πώς πέρασαν τα χρόνια), με αφορμή το άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή, με τη συμμετοχή της Αλεξίου και του Παπακωνσταντίνου.
Τότε, υπήρξαν κάποιοι που έσπευσαν να πουν πως ο Άσιμος «πουλήθηκε» και άλλαξε. Λες και αυτοί που έκαναν κριτική, δεν είχαν πουληθεί σε κανέναν και για τίποτε! Φαίνεται πως ήθελαν πάντα έναν άνθρωπο να αντιπροσωπεύει όσα αυτοί δεν μπορούσαν ποτέ να κάνουν…
Τον Άσιμο τον είχα γνωρίσει, από τη δεκαετία του ‘70 στην Πλάκα, παρακολουθώντας τη μουσική του διαδρομή, καθώς θεωρούσα ότι ήταν κάτι σημαντικό που ξεπετιόταν. Στην αρχή τον είδα στο «Σούσουρο», μαζί με τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Περικλή Χαρβά, τον Σάκη Μπουλά, τον Θάνο Αδριανό, την Ισιδώρα Σιδέρη και σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Θεολόγος Στρατηγός στην κιθάρα.
Μετά, ο Άσιμος έφυγε από την ομάδα, με αφορμή την αύξηση της τιμής του ποτού (που ήταν τότε η είσοδος στις μπουάτ) από 70 δραχμές, σε 90! Έφτιαξε το δικό του στέκι, «Για ένα Πολιτικό Καφενείο», σε ένα υπόγειο στα σκαλάκια της Μνησικλέους, μαζί με τον Δημήτρη Φινινή και τιμή ποτού δραχμές 60! Λίγους μήνες μετά, το έκλεισε η αστυνομία καθώς θεωρήθηκε πως καλούσε τον κόσμο για συμμετοχή στην εκδήλωση της Πρωτομαγιάς, σε άλλο χώρο από αυτόν της ΓΣΕΕ, όπου θα συγκεντρώνονταν οι αριστεριστές.
Από τότε άρχισε ο δρόμος για τον Νικόλα, καθώς δεν υπήρχε στέκι για να παίξει μόνιμα για πολύ καιρό, αλλά περιστασιακά εμφανιζόταν σε διάφορα μαγαζιά και έδινε συναυλίες σε θέατρα, με εκατοντάδες αστυνομικούς να περικυκλώνουν τα κτίρια. Και βέβαια, πάντα πουλούσε βιβλία.
Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1983, στο περιοδικό «Μουσικά Θέματα», που δεν είχε μεγάλη κυκλοφορία. Ο τίτλος ήταν μία φράση του: «Όταν τα μπετά κινούνται και οι άνθρωποι μένουν στάσιμοι». Προφητικό, για τόσα χρόνια μετά, αλλά και τραγικό για μια χώρα που δεν αλλάζει με τίποτα.
Στη συνέντευξη αυτή, που είχε γίνει στο σπίτι που έμενε, τότε, στην οδό Πλαπούτα στα Εξάρχεια, ο Άσιμος απαντά στους επικριτές του για το δίσκο που έκανε, για την στάση της ζωής του, την πολιτική του τοποθέτηση, για την τέχνη και όσα πέρασε με τους διωγμούς και τις απαγορεύσεις. Ουσιαστικά, όπως τη διάβασα σήμερα, είναι κάτι σαν αυτοβιογραφία του. Και έχει ενδιαφέρον, για να δει κανείς πως σκεφτόταν αυτός ο άνθρωπος, που κάθε άλλο παρά «γραφικός» ήταν, όπως τον χαρακτήριζαν πολλοί. Μιλώντας μαζί του, τότε, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά, πως ήταν απόλυτα συγκροτημένος, ευγενικός, χωρίς επιθετικές διαθέσεις απέναντι σε όσους του «την έβγαιναν από αριστερά», ούτε δέχτηκε να κριτικάρει τη στάση άλλων συναδέλφων του, απέναντι του. Η συνέντευξη είναι απομαγνητοφωνημένη και σε ελάχιστα σημεία είχα παρέμβει στο κείμενο, γιατί ήθελα να βγει προς τα έξω ο τρόπος της σκέψης του Νικόλα. Παράλληλα, περιγράφει τα σχέδια του, που δυστυχώς έμειναν ανεκπλήρωτα με την αυτοκτονία του.
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου. Είσαι μουσικός; Και αν ναι, τι μουσική κάνεις;
Η μουσική που έχω κάνει κατά καιρούς είναι μουσική χωρίς να είναι. Δηλαδή έχω επιδιώξει να φτιάξω ένα άμουσο είδος, το οποίο όμως βασίζεται στη μουσική και είναι πέρα από τη μουσική. Δεν μου αρκεί η μουσική. Εκείνο που μετράει είναι η στάση του ανθρώπου που κάνει και μουσική.
Από παλιά έλεγα ότι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να κάνουμε και τέχνη. Αν πούμε ότι η μουσική είναι μια τέχνη, έξω από όλα τα προβλήματα που υπάρχουν, τότε μ αυτή την έννοια εγώ δεν είμαι μουσικός. Αυτή τη στιγμή έχω κάνει ένα δίσκο, ο οποίος βέβαια, δεν με εκφράζει απόλυτα, γιατί αυτά μπόρεσα να κάνω. Η στάση μου ήταν αντίθετη, αλλά δεν μπόρεσα να ανοίξω την τρύπα ή την όαση που επιδίωξα. Συνεπώς ο λόγος που βρίσκομαι σαν μουσικός είναι ότι απλούστατα, όταν υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που λέγονται συνθέτες, ήτοι τοποθετούν συν, χρειάζεται και ένας άνθρωπος σαν και εμένα πλην-θέτης, δηλ. να τοποθετεί πλην.
Ποιες ήταν οι επιδιώξεις σου όταν ξεκίνησες;
Οι επιδιώξεις μου από την αρχή δεν ήταν μονό μουσικές. Είχα μπερδευτεί με πολλά. Θέατρο, μουσική και οτιδήποτε άλλο. Οι πραγματικές μου επιδιώξεις ήταν, πάντα, να δημιουργηθούν χώροι, ακόμα και στους δρόμους, τις πλατείες, όπου διάφοροι άνθρωποι, διαφορετικοί από τον υπόλοιπο κόσμο, να μπορούν να εκφραστούν. Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει. Προσωπικά έκανα όλες τις απόπειρες.
Στη Θεσσαλονίκη είχα πρωτοξεκινήσει με ένα θέατρο, που είχε γίνει επί δικτατορίας, στα υπόγεια της Φιλοσοφικής, τα οποία εν μέρει είχαν καταληφθεί. Το θέατρο αυτό, δεν ήταν ακριβώς θέατρο, προχωρούσε πέρα από το θέατρο, απέρριπτε το θέατρο, γιατί ασχολιόταν και με όλα τα γύρω που συνέβαιναν. Μετά διαλύθηκε, το διαλύσανε δηλαδή. Αργότερα για να μη χάσω επαφή με όλον αυτόν το κόσμο που ερχόταν εκεί, και μιας και αποφάσισα να μη πεθάνω και τότε -γιατί κόντεψα- ανέβηκα στο Λευκό Πύργο και έφτιαξα μια μπουάτ ή κάτι σαν μπουάτ, όπου εκεί ήταν δύσκολο να ανεβαίνουν και οι ασφαλίτες γιατί είχε πολλά σκαλιά. Παρ’ όλα αυτά με βγάλανε από κει, μετά από ένα διάστημα και η πορεία συνεχίστηκε…
Στην Αθήνα δημιουργήθηκε το «Μουσικό Καφενείο». Σήμαινε ένα χώρο με φτηνό ποτό ή τίποτα, όπου μαζεύονταν διάφορα άτομα και φτιαχνόταν μια κατάσταση απ’ όλους μαζί, καλλιτέχνες, ή ανθρώπους επί του πάλκου, και απ’ αυτούς που ήταν γύρω. Δηλαδή προϋπέθετε μια απόλυτη ελευθερία κινήσεων και από τους μεν και από τους δε, με ανοιχτό διάλογο πέρα από τα προσωπικά ερεθίσματα. Αλλά είχε και όλους τους κινδύνους και γι’ αυτό κυνηγήθηκε. Μετά φυσικά άλλαξε και πήρε άλλη μορφή και κατέληξε να χρησιμοποιείται σαν τίτλος για ένα κατεστημένο άλφα θέαμα, το οποίο μπορεί άνετα να χρησιμοποιεί τα σκετς και οτιδήποτε άλλο, αλλά είναι μέσα στη λειτουργία όλου του θεάματος δηλαδή κάποιος είναι από πάνω και κάποιος από κάτω. Η ιστορία με τα μουσικά καφενεία έχει και την τοποθέτηση ότι αυτός που είναι από κάτω έχει τη δυνατότητα να ξεβρακώσει εσένα που ‘σαι από πάνω όντως, ώστε αν εσύ δεν έχεις πρόβλημα στο να ξεβρακωθείς, ο ίδιος, να μπορέσεις να βοηθηθείς και να προχωρήσεις παραπέρα. Πράγματα όμως που για να γίνουν έπρεπε οι συνθήκες να φτιαχτούν πρώτα. Ίσως γι’ αυτό όλα κυνηγήθηκαν. Όπως κυνηγήθηκε και το «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας» που είχα κάνει. Αυτό βέβαια διαλύθηκε και γιατί τα άτομα που είχαν μπει μέσα σ’ αυτό, είχαν επηρεαστεί από ένα κίνημα που είχε αρχίσει τότε. Βέβαια όλοι όσοι ερχόντουσαν μαζί μου ήταν από αριστεριστές, αναρχικοί και βάλε, αλλά «λουκιάστηκαν» σε ιδεολογίες. Και οι ιδεολογίες δεν αφήνουν περιθώρια σε ανθρώπους να συνεργαστούν σε αυτό που κάναμε εμείς, δηλαδή να ανοίξουμε ένα χώρο με οξυγόνο σε μια ατμόσφαιρα σάπια.
Ένας δεύτερος παράγοντας για το κυνήγημα ήταν το αντάρτικο, η εισβολή του και η αριστερά του Κάπα Κάπα που μας θεωρούσε αμερικανόφερτα, ξενόφερτα στοιχεία, ανεξάρτητα αν ορισμένοι από μας είμαστε αυτοί που είχαμε τραβήξει τα πάντα και επί δικτατορίας και μετά.
Στις περισσότερες δουλειές που έχεις κάνει ως τώρα, ξεκίναγες μαζί με μια ομάδα και κατέληγες μόνος σου. Τι έφταιγε;
Έφταιγε η κοινωνία. Η γενική κοινωνία επηρεάζει τον ψυχισμό των ατόμων. Το να φτάσεις στο καθαρό εγώ που να μην είναι εγωιστικό, χρειάζεται να πολεμήσεις όλη αυτή την κοινωνία και όλη αυτή την προβατοποίηση της κοινωνίας. Οι συχνότητες σου να είναι διαφορετικές γιατί σε μια κρίσιμη κατάσταση, τα άτομα που τραβάς και ερεθίζεις, επηρεάζονται και γίνονται οι ίδιοι εχθροί των εαυτών τους και δικοί σου. Εσύ έχοντας μια πείρα σαν πιο σταθερός, αναγκάζεσαι να γίνεις στο τέλος, ο κούβαλ – μπόϋ του μεσονυκτίου, δηλαδή. να κουβαλάς στη πλάτη σου τους πάντες και τα πάντα. Σε όλες τις δουλειές που έκανα καθόμουνα από κάτω και άκουγα τη γνώμη των άλλων, αλλά συνήθως οι περισσότεροι άλλοι δεν είχαν να βάλουν τίποτα το καινούργιο. Η στάση τους έφτανε μέχρι να θίξουν το σύστημα το υπάρχον, οπότε θα ήσαν αναγκασμένοι ή να παπαρολογήσουν ή να διακωμωδήσουν τηλεόραση, ραδιόφωνο, τα οποία δεν μ’ απασχολούν, είμαι έξω απ’ αυτά, παλεύω για άλλους ανθρώπους που είναι έξω απ’ αυτά. Όλες οι συνεργασίες πέρασαν από διάφορες φάσεις. Ας θυμηθούμε αυτό που λένε οι πιο καθαροί κινηματίες της απόλυτης Αριστεράς, την ιδεολογική κοινή βάση. Αυτή η κοινή βάση δεν υπήρχε. Ο πόλεμος ο δικός μου, εκτός από την ιδεολογική βάση χρειαζόταν να ξεπεράσει και την ιδεολογική βάση, να είναι μια κατάσταση χωρίς ιδεολογία. Γιατί ακόμα και η αναρχική ιδεολογία εφόσον μπήκε σε στεγανά και έγινε ιδεολογία, οι άνθρωποι που την πλασάρουν είναι αναγκασμένοι να παίξουν ένα ρόλο, Και έτσι μέσα σ’ αυτό το σύστημα, παύουν να είναι αυτό που λένε. Δηλαδή λένε και δεν κάνουν. Στο μόνο που μπορείς να βασιστείς είναι στην ανθρωπιά του καθένα και στο αν η πάστα του είναι τέτοια που μπορεί να πολεμήσει μέχρι το τέλος και να μένει ανικανοποίητος. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει και ξαναρχίζω από το άλφα μετά από 10 χρόνια, γιατί ως τώρα ήμουν στους δρόμους, είναι ότι υπάρχουν διάφορα άτομα, διάφορες ιδιαιτερότητες που αντέξανε στο χρόνο, φορτωθήκανε το κόσμο στη πλάτη τους και χρειάζεται να ανακατασκευαστούν ή να βοηθηθούν για να σταθούν στα πόδια τους.
Η βάση απ’ εκεί που ξεκινάω είναι, η απόπειρα να φτάσω στη βάση δηλαδή να μπορώ να εξαφανίσω τον ήχο του πατώματος, να μην υπάρχει βάση, ή αυτή η δεδομένη βάση. Γι’ αυτό πρέπει να χρησιμοποιώ τις μεθόδους του παλιού Άσιμου…
Εάν με κρατήσει ένας χώρος, τώρα συγκεκριμένα βρίσκομαι στο «Τάδε Έφη» σιγά -σιγά θα δημιουργηθεί μια κατάσταση που θα μπάσει κι άλλους στην υπόθεση. Ίσως παράλληλα να γίνει και μια μπάντα που εικονικά πια, τεχνικά,να επεκταθεί και στους δρόμους. Και δεν εννοώ μόνο στις πλατείες. Παλιότερα έκανα μια απόπειρα και έστησα ένα τσίρκο έξω από τη Μητρόπολη. Η άποψη μου ήταν ότι είναι αδύνατο, εφόσον στο Μεσαίωνα ακόμη τα προαύλια των εκκλησιών διατίθενται για παραστάσεις και από εκεί γεννήθηκε η «Κομέντια ντελ Άρτε», και ο κόσμος το γλεντούσε και το ζούσε, σήμερα σε μια εποχή η οποία λέγεται, σύμφωνα με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση, ότι είναι άθρησκη ή άθεη, να μην επιτρέπουν σε κάποιον να ψάλλει τουλάχιστον την Αποκάλυψη του Ιωάννη με το δικό του τρόπο έξω από τα σκαλιά της Μητρόπολης.
Μπορεί να λέμε ότι είμαστε άθρησκοι ή άνευ θρησκεύματος αλλά σε σχέση με τη καρδιά έχουμε πολύ παραπάνω απ’ όλους τους παπάδες και όλους τους δεσποτάδες και όλους τους στρατιωτικούς του κόσμου. Έτσι η μπάντα μπορεί να βγει προς τα έξω, αλλά το οργανώνω… στρατηγικά.
Επιδίωξη σου είναι να κινητοποιήσεις τον κόσμο και να τον οδηγήσεις κάπου;
ΟΧΙ. Δεν τον κινητοποιώ προς τα πουθενά. Αυτό που επιδίωκα πάντα και επιδιώκω και σήμερα, είναι το ξεκαθάρισμα του εσωτερικού ψέματος και το να μάθουν οι άνθρωποι να «ανοίγουν» και να βγάζουν, ακόμα και τα σκατά τους, στη φόρα για να τα δουν. Σε ελάχιστα άτομα υπάρχει αυτό το πράγμα και μάλιστα σε άτομα που αρνούνται και την άρνηση τους και κάθονται κάτι να φτιάξουν. Δηλαδή γίνονται αυτό-δουλοι της καλοσύνης γιατί κυνηγιούνται από παντού και το μόνο που τους χαρακτηρίζει, παρά τα όσα έχουν περάσει, είναι το ότι δεν τρέφουν μίσος για κανένα. Όταν κουβαλούσα ένα πλακάτ και έλεγα «βγάλε μια βόλτα τη στολή σου ψηλά σ’ ένα παλούκι και θε να βγεις απ’ το καβούκι κράτα μονάχα σταθερά εκείνο το παλούκι», αυτό το πράγμα μπορούσε να το καταλάβει και ένας φαντάρος και ένας αστυνομικός και ένας παπάς. Η πολεμική άνευ πολέμου δηλαδή είναι κάτι τέτοιο. Δεν έχω ιδεολογία, δεν χτυπάω κράτος κυβέρνηση, ή οτιδήποτε άλλα στεγανά, ούτε αναρχικός ούτε υπαρξιστής είμαι. Χτυπάω εσωτερικά. Βέβαια αυτό το εσωτερικό χτύπημα οδηγεί την κοινωνία που έχει ανασφάλεια, μπροστά σου, να σε κλείσει σε ένα νέου είδους εγκλεισμό, στα ψυχιατρεία. Και αυτό έγινε λίγο μετά τις καταλήψεις. Όλοι έπεσαν πάνω μου και άρχισα να βάλλομαι από παντού. Κάποια στιγμή αφού είχε φορτιστεί η υπόγα της Αραχώβης, όπου έμενα τότε, μετά από διαμαρτυρίες των ολίγων που διαθέτουν πολυκατοικίες, διαμερίσματα κ.λπ., κάποιος έπρεπε να την πληρώσει. Πιάστηκα από την αστυνομία και οδηγήθηκα στο Δαφνί. Παρ’ όλα αυτά ξεχρέωσα και αυτή την αποστολή. Κατάφερα να κάνω τους «τρελούς» που δεν ήταν τρελοί, και που στην αρχή πήγαν να με πνίξουν γιατί έτσι τους είχαν μάθει, να φτύνουν τα χάπια και ελπίζω ότι μερικούς κατάφερα να τους βγάλω έξω. Δηλαδή βγήκαν από μόνοι τους, γιατί τους έκανα να καταλάβουν πως λειτουργεί το παραμύθι εκεί μέσα…
Αυτό που πάντα ήθελα να φτιάξω, ήταν μια όαση. Όταν έχεις φτάσει στο σημείο να βλέπεις τα μπετά να κινούνται και τους ανθρώπους να μένουν στάσιμους χρειάζεται να φτιάξεις κάτι για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Σ’ αυτή τη φάση προσπαθώ να ανακατασκευάσω πτώματα. Ξέρεις υπάρχει μια φράση κλειδί «ένα φέρετρο κατέχει κάτι, ξέρει να κουβαλά το πτώμα εσύ τι ξέρεις πτώμα;» Για μια περίοδο είχα μπει και ‘γω στη λούμπα και κάθισα να πεθάνω, διότι απογοητεύτηκα. Έκανα τα πάντα και είδα πως δεν έκανα τίποτα, οπότε δεν είχα λόγο να ζω. Αλλά εγώ δεν αυτοκτονώ, αλλά ενεργώ αυτοκτονώντας και έτσι έμεινα να σαπίσω κάπου κλεισμένος χωρίς φαΐ, νερό και αέρα. Ο οργανισμός μου άντεξε αλλά με ορισμένες συνέπειες. Π.χ. δεν έχω φωνή, δεν έχω πνευμόνια… παρ’ όλα αυτά συνεχίζω. Δεν ξέρω που θα φτάσω, το μίνιμουμ υπάρχει, δηλαδή άτομα που μπροστά στο χοντρό ψέμα δεν το βάζουν κάτω. Θα δούμε.
Ας ξαναγυρίσουμε στη μουσική σου, το είδος αυτό της μουσικής που γράφεις τι είναι, είναι λαϊκό;
Είναι λαϊκή μουσική του αντιλαϊκισμού. Δηλαδή, υπάρχουν φράσεις κλειδιά που είναι καθαρά λαϊκές, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι από άτομα πέρα από το λαό. Είναι μουσική που μπορεί να «πιαστεί». Ένα τραγούδι μπορεί να γίνει και σουξέ. Με τη μόνη διαφορά ότι είναι έτσι φτιαγμένο ώστε η μια του φράση να μένει στο κόσμο. Όμως όλα αυτά που λέει, που πραγματεύεται, είναι έξω από τις εμπειρίες του πολύ κόσμου.
Τώρα για πες μου για την δισκογραφική σου εμφάνιση και για τις εμφανίσεις σου στο «Τάδε Έφη». Αντιμετωπίζεις προβλήματα σ’ αυτό το χώρο;
Και πάλι, είμαι μόνος μου. Παρ’ όλο ότι φαινομενικά έχω πάει σε μια εταιρεία και υποτίθεται ότι η εταιρία για να πουλήσει το δίσκο θα έπρεπε να βοηθήσει.
Όσο για το δίσκο… είχα βγάλει κάποτε ένα βιβλίο με τίτλο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους». Σε ένα σημείο ανέφερα ότι δεν πρόκειται να αφήσω σε κανένα από τις εταιρίες ή οποιοσδήποτε άλλους, να εκμεταλλευτούν αυτά που έχω κάνει. Το κοίταξα το βιβλίο πριν πάω στην εταιρία και από κάτω ήταν γραμμένη η φράση «εκτός εάν εγώ αλλάξω γνώμη». Απλούστατα άλλαξα γνώμη. Στην ουσία με εκπαιδεύω σε ένα νέο ρόλο, μεγάλο ρόλο, το ρόλο του βλάκα. Ένας βλάκας δεν καταλαβαίνει γιατί είναι βλάκας. Ένας μη βλάκας όμως που μπορεί να είναι σαν βλάκας, συνειδητός βλάκας, αλλά αντιλαμβάνεται τα πάντα υπάρχει πιθανότητα κάτι να κάνει. Πάνω σ’ αυτό θα ήθελα να σου πω κάτι σχετικό για ένα νέο κίνημα. Το κίνημα των μπίπις. Το μπίπι είναι μπίπι και ουδεμία σχέση έχει με το μπίπι που προφέρεται μπίπι. Ενας μπίπις ή μια μπίπισα, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν διάφορα πράγματα. Να παίζουν… Π.χ. Αν είσαι φαντάρος μπορείς να πάρεις ένα βατραχάκι απ’ αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια και να το παίζεις στο στρατόπεδο ακόμα και την ώρα που γίνονται οι ασκήσεις. Το θέμα όμως είναι να μπορείς να φεύγεις και γρήγορα… (!).
Στην εταιρία λοιπόν με δέχτηκαν, θα με δεχόντουσαν οπωσδήποτε γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είχαν ενοχές… Περίμεναν να σπάσει ο Άσιμος και αφού ο Άσιμος έσπασε και πουλιέται, ήσαν υποχρεωμένοι να τον αγοράσουν για να δικαιολογήσουν και τους εαυτούς τους για το τι έχουν κάνει τόσα χρόνια.
Ναι αλλά αυτός δεν είναι ο πρώτος σου δίσκος. Και το 1975 αν θυμάμαι καλά είχες κυκλοφορήσει ένα δίσκο 45 στροφών που «κόπηκε» λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του.
Ναι το 1975 είχα βγάλει ένα μικρό δίσκο, με ένα τραγούδι που έλεγε «με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής και να γυρίσω δίσκο». Σαν στόχο είχε, να ξεβρακώσει τους δίσκους. Από εκείνη την υπόθεση τότε, επιδίωκα να πάρω δύναμη για να συνεχίσω να κάνω κάτι που να μπορώ να ζήσω και μ’ αυτό. Ο δίσκος όμως κόπηκε από τη λογοκρισία και αποσύρθηκε από την αγορά… Τώρα πάλι, οι εταιρείες με δέχτηκαν άλλα δεν με δέχτηκε και η λογοκρισία. Γι’ αυτό άλλωστε τα κομμάτια του δίσκου είναι ανάλογα με τα «επιτρεπόμενα»… Όπως και να το κάνουμε ένα κράτος είναι κράτος ότι μανδύα και να φορέσει… Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει… Άσε το κράτος εκεί που είναι, άσε τον κόσμο εκεί που είναι. Εμένα μ’ ενδιαφέρει να κάνω ένα μουσικό «κινητικό» χώρο, όπου να μπορείς να κινείσαι και να μουσικώνεσαι… Όσο για τον δίσκο, θα τον αγοράσουν, εκτός απ’ αυτούς που με γνωρίζουν, και διάφορα άτομα άσχετα με μένα, γιατί θα θέλουν να κάνουν τους προοδευτικούς, τους μοντέρνους κ.λπ. Αυτό το ρόλο παίζει η εταιρία. Βοηθάει μερικούς ημιαληθείς ψεύτες να βολευτούν καλλίτερα. Για να πουληθεί ο δίσκος θα γίνει βέβαια διαφήμιση που θα χρησιμοποιήσει τον παράγοντα «γραφικός», «σαββοπουλίζει», και διάφορα άλλα άσχετα, χωρίς να ξέρουν τι είμαι, αν και ξέρουν αλλά κάνουν ότι δεν ξέρουν, και έτσι γενικά όλα θα είναι καλά…
Αυτή η διαφήμιση που θα γίνει για τον δίσκο, και όσα θα χρησιμοποιηθούν για σένα, δεν σε φοβίζουν, μήπως, ξαφνικά βρεθείς έξω απ’ όλα αυτά, που χρόνια προσπαθείς να φτιάξεις, με ένα κοινό έξω από σένα, και μοιραία πάψεις να λειτουργείς όπως θέλεις;
Δεν ξέρω αν υπάρχει κοινό. Εγώ πάντα το ονόμαζα κενό και άμορφη μάζα. Οι άνθρωποι που ήρθαν σε παλιές καταστάσεις δεν ήταν σκέτο κοινό, παθητικό. Ο καθένας είχε μια άλφα συνειδητότητα, πιο πέρα από το συνηθισμένο. Τώρα δεν ξέρω τι κοινό υπάρχει. Στο μαγαζί που εμφανίζομαι δεν έχει ακόμα δείξει τι κόσμος θα έρθει γιατί δεν το ξέρουν καλά, αφού πριν 10 μέρες ξεκίνησα χωρίς διαφήμιση κ.λπ. Από τότε που μπήκα σ’ αυτό το χορό εκείνο που με φοβίσει και γι’ αυτό καθόμουνα από κάτω, είναι το ότι άνθρωποι που έχουν πολεμήσει, όταν κάπου τους εντάξουν, στη ζωή τους, ή μετά θάνατο, το κοινωνικό στάτους, πέφτει επάνω τους και τους αλλοτριώνει και τους χρησιμοποιεί. Π.χ. έχουν χρησιμοποιήσει τον Χριστό για εκατομμύρια δολοφονίες… Δεν έχω πρόβλημα μη διαβρωθώ, ξέρω τι κάνω και γιατί το κάνω πια. Ούτε μπορεί κανείς να με κρίνει ότι «πήγες στην εταιρία και πουλήθηκες». Στο κάτω -κάτω οι εταιρίες δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχαν οι καλλιτέχνες και ούτε βάζω το θέμα, ποιος χρησιμοποιεί ποιον. Εκείνος ο φόβος που υπάρχει είναι ότι ενώ όλα αυτά που κάνεις, τα κάνεις για να πείσεις ότι δεν διαφέρεις, αν και είσαι διαφορετικός, και να πείσεις κι’ άλλους να κάνουν ανάλογα, κινδυνεύεις να σε χρησιμοποιήσουν σαν κάποιο μεγάλο και να σε βάλουν σε βάθρο ή επειδή δεν μπορούν να σε ανεχθούν, να σε κάνουν «γραφικό». Αυτό είναι κακό για τους άλλους, όχι για μένα. Για τους άλλους που θα μπορούσαν να έχουν μια άλλου είδους επαφή με μένα πιο καθαρή. Πίσω από τους μανδύες και τις μάσκες που φοράμε.
Πηγή : http://www.lifebook.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου