Ήθελα να ρωτήσω το εξής: Το να είσαι δίπλα στη θάλασσα και να ακούς το φλοίσβο, ή να μην μπορείς να τον ακούσεις εξαιτίας άλλων θορυβων που τον σκεπάζουν, είναι κριτήριο για τη φέρουσα ικανότητα; Το να μπορείς να δεις τα άστρα το βράδυ χωρίς να χάνονται πίσω απο τα νυχτερινά φώτα, είναι κριτήριο της φέρουσας ικανότητας; Το να μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα χωρίς να σε ξυπνούν θόρυβοι απο αυτοκίνητα, μηχανάκια, μεγάφωνα, φωνές, είναι μέρος της φέρουσας ικανότητας;
Το να μπορείς να απλώσεις το βλέμμα σου στις καθαρές, απαλές γραμμές του τόπου σου, χωρίς την αισθητική όχληση κτιρίων που κρύβουν τον ορίζοντα, είναι κριτήριο για τη φέρουσα ικανότητα; Το να μπορείς να απολαύσεις κάμπους στρωμένους με μαργαρίτες και παπαρούνες, ή κάμπους με στάχυα, αντί για περίκλειστα σπίτια με γκαζόν και πισίνες, είναι κριτήριο της φέρουσας ικανότητας; Το να μπορείς να γευτείς ντομάτες και αγγούρια και πεπόνια με πραγματική γεύση και άρωμα ντομάτας, αγγουριού και πεπονιού, είναι κριτήριο για τη φέρουσα ικανότητα; Το να ακούς το βόμβο των εντόμων τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές μέρες, είναι κριτήριο της φέρουσας ικανότητας;
Γιατί αν όλα αυτά, αυτά που σύνθεταν τη μοναδική γοητεία των Κυκλάδων για αιώνες δεν υπολογιστούν στα κριτήρια για τη φέρουσα ικανότητα, οι Κυκλάδες θα εξαφανιστούν οριστικά, όπως ήδη εξαφανίζονται με ταχύτατους ρυθμούς, οι Κυκλάδες δεν θα υπάρχουν πια, παρά μόνο ως γεωγραφικά στίγματα εξίσου άοσμα, άγευστα και ανούσια με τις εισαγόμενες ντομάτες και την εισαγόμενη πολυτέλεια και τα εισαγόμενα χρήματα και τους εισαγόμενους υποστηρικτές της βαρβαρότητας.
Και μετά, τι τη θέλουμε τη φέρουσα ικανότητα; Για να μετρήσουμε αν σε ένα τετραγωνικό νησιού μπορούν να χωρέσουν 30 άνθρωποι, όπως στην Κυψέλη, ή 300 όπως στο Τόκιο ή στη Μάλτα; Βεβαίως και μπορούν. Τόση τεχνολογία και τόοοσο τσιμένο έχουμε! Μόνο που όλο και λιγότερο θα είναι άνθρωποι και όλο και περισσότερο θα γίνονται κάτι σαν τα στιβαγμένα στα ορνιθοτροφεία κοτόπουλα που τρώει το ένα τα περιττώματα του άλλου. Συμβαίνει ήδη.
Θέλω να πω: Είναι λιγάκι τρομακτικό να χρειαζόμαστε τόσα μαθηματικά και τόσους ορισμούς και τόσες μελέτες και τόση φαιά ουσία για να αποδείξουμε το αυτονόητο. Ότι εμείς που είχαμε τη μεγάλη τύχη να ζήσουμε το μοναδικό μας παράδεισο, τις υπερβατικές μέσα στην απλότητα και την αυθεντικότητά τους Κυκλάδες, νοιώθουμε πως τις χάνουμε οριστικά, νοιώθουμε πως μετατρέπονται σε ένα ακόμα βανδαλισμένο από την παρανοϊκή υπεροψία του τσιμέντου και της μαζικότητας τόπο, ξένο προς αυτό που ήταν, φιλόξενο πλέον μόνο για τους ήδη αποστερημένους από τις πρωταρχικές αισθήσεις ανθρώπους.
Ναι, η αλλοίωση του τοπίου, σημαίνει και αλλοίωση της ανθρώπινης αίσθησης, της ανθρώπινης ματιάς, της ίδιας της ψυχής των ανθρώπων. Και αυτό δε χρειάζεται αποδείξεις.
Μάλλον αυτοί που θεωρούν ότι η καταστροφή των Κυκλάδων είναι αναγκαία για να ξελασπώσει οικονομικά μια χώρα που επι δεκαετίες αυτοκαταστρέφεται, μάλλον αυτοί πρέπει να βρουν αποδείξεις για το ποιός τους δίνει το δικαίωμα αυτών των επιλογών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου