Η βαθύτερη υπόσταση κάθε υλικού προϊόντος του ανθρώπου

 

«Προμηθέας: Ω Γη!, και συ που όλα τα βλέπεις Ήλιε,

δείτε με, θεός εγώ απ’ τους θεούς τι πάσχω!
[…] Μα πάλι ούτε να κλείσω ούτε να μην κλείσω το στόμα μου μπορώ, γιατί, τα δώρα μου για να προσφέρω στους ανθρώπους,
σε τούτες έμπλεξα ο δύστυχος τις συμφορές.

[…]

Χορός: Μη φοβηθείς ολότελα· φίλοι είμαστε

που ερχόμαστε σ’ αυτόν εδώ το βράχο, η συντροφιά μας,
με τις διπλογοργόστροφες πετώντας τις φτερούγες μας.
[…] Όλα φανέρωσε μας τα κι ιστόρησε μας,
επάνω σε τι φταίξιμο σε βρήκε ο Δίας
κι έτσι σκληρά κι έτσι πικρά σε βασανίζει·
μάθε κι εμάς, αν δε σου φέρνει βλάβη ο λόγος.

[…]

Προμηθέας: Ευθύς που ο Δίας κάθισε στον πατρικό του θρόνο

αμέσως στους θεούς τιμές βάλθηκε να ορίζει
και να τους μοιράζει με τάξη την αρχή,
χωρίς όμως καθόλου για τους ανθρώπους να γνοιαστεί,
μα είχε κατά νου να τους ξεκάνει κι άλλους να σπείρει!
Σ’ αυτά δε βρέθηκε κανείς ν’ αντιμιλήσει,
μα εγώ μονάχα τόλμησα
κι έσωσα τους ανθρώπους 
να μην κυλήσουν συντρίμματα στον Άδη.

[…]

Χορός: Μα πες μας, μήπως προχώρησες πιο πέρα κι από τούτα;

Προμηθέας: Έσβησ’ απ’ τους θνητούς το φόβο του θανάτου!

Χορός: Ποιο γιατρικό για την αρρώστεια αυτή τούς βρήκες;

Προμηθέας: Τυφλές ελπίδες θρόνιασα μες την καρδιά τους.

Χορός: Μεγάλο αυτό που δώρησες του ανθρώπου!

Προμηθέας: Κι ακόμα, τη φωτιά τους έχω δώσει.

Χορός: Κι έχουνε τώρα τη λαμπρή φωτιά οι θνητοί;

Προμηθέας: Που τέχνες πλήθος απ’ αυτήν θα μάθουν. […]»
Πηγή : dangerfew.blogspot.g