«Πνευματικές» παρανομίες

Κάποτε, οι ποιητές και, γενικότερα, οι πνευματικοί άνθρωποι συγκαταλεγόταν δικαίως στα πιο πρωτοπόρα λαϊκά στοιχεία. Έβαζαν τις ικανότητες τους στην υπηρεσία της λαϊκής αφύπνισης, γινόταν βάρδοι, εμψυχωτές και καθοδηγητές των πιο ηρωικών στιγμών του κινήματος.

 Αυτή την αποκοτιά τους πολλοί την πλήρωσαν με εξορίες, διώξεις ακόμα και με την ίδια τη ζωή τους. Σήμερα, η έννοια του «πνευματικού ανθρώπου», σε μεγάλο βαθμό,  χαρακτηρίζει τους θεωρητικούς της μοιρολατρίας, τους αγκιτάτορες της ευρωϋποταγής που δε διστάζουν να αλλάζουν  απόψεις όποτε τους βολεύει. 

 Είναι χαρακτηριστικότατη η περίπτωση της Κικής Δημουλά.

Πρόσφατα, η International Herald Tribune, για να προωθήσει στο βρετανικό κοινό την έκδοση ποιημάτων της κας Δημουλά στην αγγλική γλώσσα από το Πανεπιστήμιο του Yale, φιλοξένησε συνέντευξη της υπό τον τίτλο 

 «Το σκοτεινό όραμα της Ελληνίδας ποιήτριας». Με τη βοήθεια των δημοσιογράφων αλλά και φίλων της, η Δημουλά παρουσιάζεται ως η «καλύτερη Ελληνίδα ποιήτρια μετά την Σαπφώ» και αποκαλείται «εθνική ποιήτρια» (κάτι σαν τον Διονύσιο Σολωμό σε γυναικεία έκδοση να υποθέσουμε). Υπερφίαλο μεν, κατανοητό στα πλαίσια του marketing δε.

Όμως, όπως συμβαίνει με τους «πολιτικοποιημένους» καλλιτέχνες και δη τους «εθνικούς ποιητές», η συνέντευξη πήρε και πολιτικές προεκτάσεις. Εκεί, λοιπόν, η κα Δημουλά, αφού πρώτα θυμάται την εποχή της χούντας, δηλώνει στο βρετανικό κοινό ότι σήμερα, που, εν μέσω κρίσης χρέους, διαλύεται η κοινωνική προστασία της Ελλάδας, ανησυχεί μήπως τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμα χειρότερα.

 Δηλώνει:
«Πιστεύω ότι η κατάσταση μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερη από ό, τι την περίοδο της χούντας», καθώς «η χούντα έθετε υπό επιτήρηση και περιόριζε την ελευθερία των αριστερών. Τώρα, ολόκληρη η χώρα διώκεται».

 Κι όλα αυτά συνέβησαν επειδή «100 άτομα (σ.σ. ονόματα δεν έχουν;) καταχράστηκαν την εξουσία, τώρα καλείται όλη η χώρα να πληρώσει».  Με άλλα λόγια, η «εθνική ποιήτρια» ισχυρίζεται ότι η σημερινή εποχή όπου εφαρμόζεται πολιτική εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων είναι χειρότερη από τη χούντα. Κι ας περιφέρονται ελεύθεροι οι… αριστεροί.

Θα μπορούσε κανείς να πάρει στα σοβαρά τα παραπάνω, αν η κα Δημουλά δεν ήταν από τους πρωτεργάτες μιας κατάπτυστης κίνησης ραγιαδισμού που καλούσε όλο τον πολιτικό κόσμο να μπει φραγμός στο λαϊκό κίνημα που ξεσηκωνόταν κατά της φτωχοποίησης του. Κάτω από τον ηρωικό τίτλο «Τολμήστε» οι πνευματικοί «ταγοί» στις 2/6/2011 σημείωναν:

«Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά. Ως υπεύθυνοι πολίτες νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, στην κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. 

Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους.

 Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους Έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. 

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή. Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας.

 Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.

Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών».

Το κείμενο υπέγραψαν οι: Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέκος Φασιανός, Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Άγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, Βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας και Γιάννης Στουρνάρας (ναι, πολύ σωστά καταλάβατε. 

Ο πνευματικός άνθρωπος που σώζει σήμερα τα οικονομικά της χώρας).

Όλοι οι παραπάνω κάλεσαν τον πολιτικό κόσμο της χώρας να υποταχθεί στις πολιτικές των μνημονίων και να βάλλει φραγμό στις λαϊκές αντιδράσεις που εκείνο το διάστημα είχαν πυκνώσει. 

Όχι μόνο αποκομμένοι από τα λαϊκά βάσανα αλλά και σε ευθεία αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα. Καμιά σχέση με το ρόλο του πνευματικού ανθρώπου που περιγράψαμε στην αρχή του σημειώματος μας. 

 Το αντίθετο. Πρωτεργάτες στην ιδεολογική χειραγώγηση ενός λαού, υποτακτικοί, προπαγανδιστές των πιο αντιδραστικών κύκλων της ευρωπαϊκής ένωσης για την εξαθλίωση των λαών. Αυτοί δεν μπορούν να λέγονται «πνευματικοί ταγοί». 

Παίζουν το ρόλο της γιαγιάς που προσπαθεί να αποκοιμίσει τα παιδιά με ένα παραμύθι. Το δικό τους παραμύθι είναι η αποδοχή του ευρωμονόδρομου.  Κι οι περισσότεροι απ’ αυτούς πάνε να φορέσουν τη μάσκα του «προοδευτικού».

 Τι σχέση μπορούν να έχουν αυτοί που υπογράφουν τέτοια μανιφέστα με τα φωτισμένα μυαλά του λαού μας, το Ρίτσο, το Βάρναλη, το Γληνό;

Σε τέτοιους «ταγούς» νομίζουμε πως ταιριάζει γάντι ένα από τα ποιήματα της Κικής Δημουλά με τον σημειολογικό τίτλο

 «Παρανομίες»:

Επεκτείνομαι και βιώνω
παράνομα
σε περιοχές που σαν υπαρκτές
δεν παραδέχονται οι άλλοι.
Εκεί σταματώ και εκθέτω
τον καταδιωγμένο κόσμο μου,
εκεί τον αναπαράγω
με πικρά κι απειθάρχητα μέσα,
εκεί τον αναθέτω
σ᾿ έναν ήλιο
χωρίς σχήμα, χωρίς φως,
αμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Εκεί συμβαίνω.

Κάποτε, όμως,
παύει αυτό.
Και συστέλλομαι,
κι επανέρχομαι βίαια
(προς καθησυχασμόν)
στη νόμιμη και παραδεκτή
περιοχή
στην εγκόσμια πίκρα.

Και διαψεύδομαι.

Πηγή : http://seisaxthia.wordpress.com/