Εβδομάδα αφρικανικού κινηματογράφου

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, οι Πρεσβείες των Αφρικανικών χωρών και τα Επίτιμα Προξενεία που είναι διαπιστευμένα στην Ελληνική Δημοκρατία, διοργανώνουν τη 2η Εβδομάδα Αφρικανικού Κινηματογράφου.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία της περσινής πρώτης διοργάνωσης,

η 2η Εβδομάδα Αφρικανικού Κινηματογράφου θα πραγματοποιηθεί από τις 21 έως τις 27 Φεβρουαρίου 2013 και πάλι στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στον Κεραμεικό, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

2η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ – 21-27/2/2013 -

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ http://www.facebook.com/events/571906232820826/

2nd AFRICAN FILM WEEK – 21-27/2/2013 – GREEK FILM ARCHIVE

[είσοδος ελεύθερη / free admission]

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ / SCREENING SCHEDULE attached!!!

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΝΑ ΧΩΡΑ

► ΑΓΚΟΛΑ

Η γέννηση των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης στην Αγκόλα χρονολογείται ήδη από το 1931. Ο αγκολέζικος κινηματογράφος κάνει την εμφάνισή του, λίγο πριν τον εμφύλιο πόλεμο που θα ξεσπάσει μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από την Πορτογαλία το 1975, με τη συμμετοχή των οπαδών του κόμματος MPLA (Λαϊκό Κίνημα Απελευθέρωσης της Αγκόλας) σε δύο ταινίες εμπνευσμένες από το έργο του αγκολέζου συγγραφέα Luandino Vieira, τη μικρού μήκους «Monangambee» (1970) και τη μεγάλου μήκους «Sambizanga» (1972). Αρκετοί Πορτογάλοι κινηματογραφιστές θα γυρίσουν ταινίες στην Αγκόλα. Οι Anne Laure Folly και Zeze Gamboa, ταινίες των οποίων έχουν διακριθεί μεταξύ άλλων στα Φεστιβάλ του Μόντρεαλ και του Μιλάνο, είναι μεταξύ των πιο γνωστών σήμερα αγκολέζων σκηνοθετών.

- «Η Πίστη» (Faith, 2012) του Μισέλ Μάρκους Αντόνιο.

Οι προσπάθειες ενός κοριτσιού που έχει γεννηθεί αλμπίνα και μουγκή από οροθετική μητέρα να βρει τη θέση της στον κόσμο.

- «Στις πολιτιστικές διαδρομές της σύγχρονης Αγκόλας» (On the cultural routes of contemporary Angola, 2010, ντοκιμαντέρ) του Ντίας Ζούνιορ.

Τα καθημερινά εθνογραφικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά των πληθυσμών που ζουν κατά μήκος του διηπειρωτικού σιδηροδρόμου της Αγκόλας.

- «Ζωντανοί Πολιτισμοί» (Live Cultures, 2012, ντοκιμαντέρ) του Σίκο Ζούνιορ.

Ο τρόπος ζωής της φυλής Herero, οι αλλαγές που έχει βιώσει, καθώς και η πορεία της, πολύ πριν εγκατασταθεί στη βόρεια Ναμίμπια και τη Νότια Αγκόλα.

► ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Ο αιγυπτιακός κινηματογράφος, γνωστός και ως το «Χόλιγουντ της Ανατολής», κυριαρχεί στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καΐρου (CIFF) διοργανώνεται από το 1976, σε ετήσια βάση στο Κάιρο. Οι περισσότερες αιγυπτιακές παραγωγές γίνονται σήμερα στη λεγόμενη Egyptian Media Production City, που περιλαμβάνει πάνω από 60 στούντιο υψηλότατης τεχνολογίας. Με τη λογοκρισία να έχει μειωθεί αρκετά, παρατηρείται πλέον στον αιγυπτιακό κινηματογράφο μια σημαντική στροφή, ιδιαίτερα μετά την επανάσταση της 25η Ιανουαρίου 2011, με αποτέλεσμα την υπέρβαση των ταμπού που παρεμπόδιζαν έως τώρα την ελευθερία έκφρασης.

- «Μηνύματα από τη Θάλασσα» (Messages from the Sea, 2010) του Νταούντ Αμπντέλ Σαγέντ.

Ο Yehya γίνεται μάρτυρας των δραστικών αλλαγών στην κοινωνία του, όταν ο θάνατος της μητέρας του τον οδηγεί πίσω στην Αλεξάνδρεια, την πόλη της νιότης του. Ένας ενδιαφέρων στοχασμός πάνω στην ύπαρξη, τη μνήμη, την αγάπη και την κοινωνική αποσάθρωση. Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον Asser Yassin στο Φεστιβάλ της Καρχηδόνας. Υποψηφιότητα για τον Χρυσό Ταύρο στο Φεστιβάλ της Ταορμίνα στην Ιταλία.

- «Τα Πουλιά του Νείλου (Nile Birds, 2009) του Μάγκντυ Αχμέντ Άλι.

Ο Abd el Rehim, ένας Αιγύπτιος κοντά στα τριάντα, φτάνει στο Κάιρο ερχόμενος από το χωριό Tardah. Είναι εντυπωσιασμένος από το μαγευτικό περιβάλλον της πόλης, αλλά αποτυγχάνει να χειριστεί τη σκληρότητα και την αδικία της. Αντί να επιδιώξει το μεγάλο του όνειρο για το Κάιρο, ο Abd el Rehim αποφασίζει να πάρει εκδίκηση από την πόλη. Βραβείου Καλύτερου Μοντάζ για τον Ahmed Dawood στο Φεστιβάλ του Ντουμπάι.

► ΑΙΘΙΟΠΙΑ

Η Αιθιοπία τα τελευταία μόνο χρόνια έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στην κινηματογραφική βιομηχανία. Πριν από την περίοδο της προεδρίας του πρώην προέδρου Mengistu (1974-1991), καμία πληροφορία δεν ήταν διαθέσιμη σχετικά με την κινηματογραφική ιστορία. Τα τελευταία 10 χρόνια όμως, ο αιθιοπικός κινηματογράφος έχει κάνει τεράστια πρόοδο. Ο Χαϊλέ Γκερίμα (Haile Gerima) είναι χωρίς αμφιβολία ο πιο διάσημος Αιθίοπας σκηνοθέτης. Σήμερα εργάζεται ως καθηγητής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Έκανε την πρώτη του ταινία το 1976 και έχει γυρίσει συνολικά επτά ταινίες. Περίπου σαράντα χρόνια πριν, o Ilala Ibsa γύρισε την πρώτη Αιθιοπική ταινία με τίτλο «Hirut Abatwa Manew». Η ταχεία ανάπτυξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας είναι πολύ θετική για την Αιθιοπία. Είναι ένας δείκτης κοινωνικής, αλλά και καλλιτεχνικής, ανάπτυξης και άνθησης, η οποία ευνοεί και την αύξηση του κοινού.

- «Η Επιστροφή του Οβελίσκου» (The Return of the Obelisk, 2007). Ντοκιμαντέρ του Σάμσον Τζώρτζη, ο οποίος θα παρευρίσκεται στην Αθήνα το διάστημα 21-24/2.

Σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά την Ιταλική εισβολή στην Αιθιοπία, ο Οβελίσκος του Αξούμ (μια στήλη 23 μέτρων και ένα από τα πιο σημαντικά ιστορικά μνημεία της Αιθιοπίας), επιτέλους επέστρεψε στην πατρίδα του τον Απρίλιο του 2005.

Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην απίστευτη ιστορία αυτού του μνημείου (από το 1980 θεωρείται παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά από την UNESCO), το οποίο αποτελεί μέρος του αρχαιότερου γνωστού πολιτισμού της υποσαχάριας Αφρικής. Η ταινία εξετάζει τι συμβολίζει αυτός ο αγώνας ως προς την πολιτιστική ταυτότητα, διεθνή αναγνώριση, ελπίδα για το μέλλον, και τι σημαίνει η επιστροφή του μνημείου για τη συλλογική μνήμη του Αιθιοπικού λαού.

► ΚΕΝΥΑ

Παρόλο που η κινηματογραφική βιομηχανία της Κένυας δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνες της Δυτικής Ευρώπης, η χώρα έχει συχνά αποτελέσει σκηνικό γυρισμάτων ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 με την ταινία «Άντρες ενάντια στον Ήλιο» το 1952. Πέρα από τις ταινίες μυθοπλασίας, στην Κένυα γυρίζονται και πολλά ντοκιμαντέρ, τα οποία εστιάζουν στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και τη φτώχεια στα αστικά κέντρα της χώρας. Ανοδική πορεία παρουσιάζει από το 2000 η παραγωγή σε ψηφιακό φορμά και οι συμπαραγωγές με άλλες χώρες με αποτέλεσμα την παρουσία της χώρας σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.

- «Σαϊκάτι Ι» (Saikati Ι, 1992) της Ανν Μούνγκαϊ.

Η ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού της φυλής Μασάι, στο οποίο απαγορεύουν να συνεχίσει τις σπουδές του καθώς την έχουν τάξει σε γάμο στον γιο του αρχηγού. Για να εκπληρώσει τα όνειρά της, παρασύρεται από την ξαδέλφη της η οποία της υπόσχεται να της βρει δουλειά στο Ναϊρόμπι.

- «Σαϊκάτι ΙΙ» (Saikati ΙΙ, 1992) της Ανν Μούνγκαϊ.

Η ιστορία της Σαϊκάτι, νεαρής νοσοκόμας από την Κένυα, που μόλις τελείωσε την εκπαίδευσή της και θέλει να εργαστεί στα Επείγοντα, βοηθώντας μια ομάδα ιπτάμενων ιατρών. Επιπλέον, η Σαϊκάτι θέλει να πιλοτάρει το αεροπλάνο αυτών των γιατρών που ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα για να βοηθήσουν ασθενείς που έχουν άμεση ανάγκη. Βραβεύτηκε στο Παναφρικανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Ουαγκαντούγκου στη Μπουρκίνα Φάσο.

- «Η Επιστροφή του Λαζάρου» (The Return of Lazarus, 2012) του Αλέξανδρου Κωνσταντάρα. Ελληνοκενυατική συμπαραγωγή.

Δυο αδέλφια με διαφορετικούς χαρακτήρες, ο Λάζαρος και ο Κυριάκος, ξεκινούν από τη Θεσσαλονίκη για τη Μαρώνεια για να βρουν τη σπηλιά του Κύκλωπα. Στο ταξίδι τους συναντάνε διάφορους ανθρώπους συμπεριλαμβανομένης και της Κινγκόρα, μιας Κενυάτισσας μετανάστριας που δουλεύει σε ένα επαρχιακό μοτέλ

.

► ΜΑΡΟΚΟ

Εδώ και χρόνια το Μαρόκο αποτελεί ελκυστικό σκηνικό για πολλούς διεθνείς σκηνοθέτες και παραγωγούς, με ταινίες όπως ο «Οθέλλος», ο «Άνθρωπος που γνώριζε πολλά», ο «Τελευταίος Πειρασμός», το «Τσάι στη Σαχάρα», ο «Μονομάχος» να έχουν γυριστεί μεταξύ άλλων εκεί.

Λαμβάνοντας υπόψη τη θετική επιρροή της κινηματογραφίας στην εθνική οικονομία (20 με 30 ταινίες κάθε χρόνο γυρίζονται στη χώρα), την απασχόληση και την επαγγελματική εκπαίδευση των μαροκινών καλλιτεχνών και του τεχνικού προσωπικού αντίστοιχα, η κυβέρνηση ενθαρρύνει τις ξένες παραγωγές.

 Εγχώριοι και ξένοι παράγοντες επενδύουν σε πλήρως εξοπλισμένα στούντιο στην Καζαμπλάνκα και την Ουαρζαζάτ (Atlas studios, Kan Zamane studios, Cinedina studios).

- «Η 5η Χορδή» (The 5th String, 2011) της Σελμά Βαργκάς. Ταινία έναρξης του αφιερώματος.

Στην παλιά Μεντίνα της Καζαμπλάνκα στο Μαρόκο, ένας νέος με πάθος για το λαούτο, ο Μαλέκ, αποφασίζει να μαθητεύσει στο πλευρό του θείου του Αμίρ, καθηγητή μουσικής, παρά τις αντιδράσεις της μητέρας του. Προκειμένου να του μάθει τη δεξιοτεχνία του λαούτου, ο Αμίρ υπόσχεται να του αποκαλύψει το μυστικό της 5ης χορδής

Καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ Αραβικού Κινηματογράφου, βραβείο κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ αφρικανικού κινηματογράφου της Κουρίμπγκα στο Μαρόκο, βραβείο καλύτερου ήχου και ειδική μνεία κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Μαροκινού Κινηματογράφου της Ταγγέρης.

- «Μαζίντ» (Majid, 2011) του Νασίμ Αβέσι.

Ένα δεκάχρονο ορφανό αγόρι δουλεύει ως βιβλιοπώλης και λούστρος στην πόλη Μοχαμέντια. Αποφασίζει να αναζητήσει μία φωτογραφία των γονιών του που έχουν πεθάνει. Το ταξίδι του θα τον οδηγήσει στην Καζαμπλάνκα, μια μεγαλούπολη γεμάτη κινδύνους και περιπέτειες. Βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους της Τυνησίας 2012, Βραβείο καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ταγγέρης, Βραβείο στο Φεστιβάλ Αραβικού Κινηματογράφου στο Ρότερνταμ.

► ΝΙΓΗΡΙΑ

H απαρχή του κινηματογράφου στη Νιγηρία χρονολογείται το 1903, όταν η πρώτη ταινία προβάλλεται στο Λάγος κι αργότερα το 1921 στο Ιμπαντάν και το 1924 στο Ιτζεμπουόντε. Η παραγωγή ταινιών στη Νιγηρία ξεκίνα το 1962 με τις ταινίες «Bound for Lagos» (1962) και «Culture in Transition» (1963). Τη δεκαετία του ’90 αναπτύσσεται η παραγωγή βιντεοταινιών και σηματοδοτείται η γέννηση του Nollywood που σήμερα έχει γίνει διάσημο πέρα από τις ακτές της Αφρικής. Η κινηματογραφική βιομηχανία της Νιγηρίας έχει γεννήσει στις μέρες μας καταξιωμένους σκηνοθέτες.

- «Ραγισμένη Σιωπή» (Broken Silence, 2012) του Ντέσμοντ Έλιοτ.

Ο γνωστός playboy, Τζέραλντ Οκέκε, φαίνεται πως είναι ευχαριστημένος με τη ζωή του. Ο θάνατος του μεγάλου του αδελφού, όμως, θα προκαλέσει δραματικές αλλαγές. Καλείται να μεγαλώσει τον ανιψιό του, του οποίου τη μητέρα δεν τη γνωρίζει η οικογένεια Οκέκε. Προσλαμβάνει μια νταντά, της οποίας ένα καλά κρυμμένο μυστικό, θα αλλάξει τη ζωή όλων.

► ΝΟΤΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ

Η πρώτη κινηματογραφική μηχανή προβολής έφτασε το 1892 στη Νότιο Αφρική προβάλλοντας επίκαιρα από τη Βρετανία και την Αμερική. Μέχρι την κυβέρνηση του απαρτχάιντ το 1948, οι ταινίες στη γλώσσα των Αφρικάανς ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς κι αποτέλεσαν εργαλείο εθνικιστικής προπαγάνδας.

Ως απάντηση στην αυξανόμενη τάση εναντίον του απαρτχάιντ θεσπίζεται το 1974 ένα σύστημα επιδότησης για λευκούς κινηματογραφιστές που απευθύνονται σε κοινό μαύρων, συμβάλλοντας στην προώθηση μιας κινηματογραφικής γραφής περισσότερο στερεοτυπικής παρά δημιουργικής. Το νέο κύμα αντι-απαρτχάιντ ταινιών που ξεκινά τη δεκαετία του ’80 από ανεξάρτητους κινηματογραφιστές καταλήγει στην ίδρυση της Μονάδας Πόρων Κινηματογραφιστών (FRU), οι παραγωγές της οποίας σύντομα θα απαγορευτούν.

Η ίδρυση τη δεκαετία του ’80 του Υπουργείου Τεχνών, Πολιτισμού, Επιστημών και Τεχνολογίας (DACST) καθώς και η Στρατηγική Κινηματογραφικής Ανάπτυξης και το Εθνικό Ίδρυμα Ταινιών και Βίντεο (NFVF) προώθησαν την ανάδειξη νέων φωνών που αναγνωρίζονται διεθνώς, όπως η βραβευμένη με το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «Tsotsi» (2005).

- «Το μυστικό Σαφάρι» (Secret Safari, 2001, ντοκιμαντέρ) του Τομ Ζουβρίκι.

Παραγωγός ο Ντέιβιντ Μαξ Μπράουν, ο οποίος θα παρευρίσκεται στην Αθήνα το διάστημα 19/2-2/3.

Η ταινία αποκαλύπτει πώς το Umkhonto We Sizwe -η στρατιωτική πτέρυγα του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC)- έκανε λαθραίες εισαγωγές όπλων στη Νότια Αφρική από το 1986 έως και το 1993, υπό την κάλυψη ενός «νόμιμου» τουριστικού σαφάρι με την ονομασία «Αφρικανική Ενδοχώρα».

 Η ταινία δείχνει πώς το ANC χρησιμοποίησε μια «λευκή βιτρίνα» για να αλλάξει τα δεδομένα, για να «τη φέρει» στο ρατσιστικό καθεστώς και να εισάγει λαθραία πάνω από σαράντα τόνους όπλων κάτω από τη μύτη του καθεστώτος, χωρίς ποτέ να συλληφθούν. Αυστραλιανό βραβείο Dendy Καλύτερου Ντοκιμαντέρ, Βραβείο AFI Καλύτερου Μοντάζ σε non-fiction ταινία το 2001.

- «Η Επιστροφή» (Homecoming, 2005) του Νόρμαν Μάκε.

Παραγωγός ο Ντέιβιντ Μαξ Μπράουν, ο οποίος θα παρευρίσκεται στην Αθήνα το διάστημα 19/2-2/3.

Ο Τσάρλι, ο Τάμπο και ο Πίτερ, τρεις βετεράνοι από το ένοπλο τμήμα του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου (ΜΚ) επιστρέφουν στη μετα-απαρτχάιντ Νότια Αφρική το 1996, μετά από χρόνια εξορίας. O Πίτερ συνεχίζει να εργάζεται στο κόμμα και να ερευνά τους προδότες του ANC. Βρίσκοντας συνεχώς εμπόδια στις έρευνές του στα αρχεία της κυβέρνησης, οδηγείται σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τις ταυτότητες των προδοτών.

Η πλοκή της ταινίας «Homecoming» βασίζεται στις πραγματικές εμπειρίες της ζωής του γνωστού σκηνοθέτη και συγγραφέα Zola Maseko, πρώην ένοπλου στρατιώτη του ANC. Ταινία έναρξης στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αφρικανικής Διασποράς, Νέα Υόρκη, 2006.

- «Επιδημία» (Beat the Drum, 2006) του Ντέιβιντ Χίκσον.

Ο μικρός Μούσα μένει ορφανός μετά την εμφάνιση μιας επιδημίας που αποδεκατίζει το χωριό του. Αναζητώντας τον θείο του και την αλήθεια σχετικά με τα αίτια θανάτου των δικών του, ο Μούσα ξεκινά για τη μεγάλη πόλη. Μπαίνει κρυφά στο φορτηγό του Νόμπε, πατέρα 4 κοριτσιών, που προσπαθεί τελικά να βοηθήσει τον Μούσα να βρει δουλειά στο Γιοχάνεσμπουργκ. Τριάντα διεθνή βραβεία μεταξύ των οποίων το Zenith D’Or στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ και Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Μουσική, Α’ και Β’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ του Μονακό.

- «100 Χρόνια Ιστορίας του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου» (100 Years of the ANC History (2012, ντοκιμαντέρ) του Ραπίτσε Μόντσο.

Η δημιουργία του μεγαλύτερου απελευθερωτικού κινήματος στην Αφρική, του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC), είναι ένα επικό ορόσημο στη Νότιο Αφρική. Η ταινία είναι ένα χρονικό της νέας εποχής, των προκλήσεων της ηγεσίας από τότε που το ANC ήταν ένα απελευθερωτικό κίνημα μέχρι την εδραίωση του ως κύριου κόμματος της κυβέρνησης, του εορτασμού των 100 χρόνων και της διαδρομής προς τα 101 χρόνια του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου

.

► ΤΥΝΗΣΙΑ

H παρουσία του κινηματογράφου στην Τυνησία χρονολογείται ήδη από το 1896, όταν οι αδελφοί Lumière ξεκίνησαν να προβάλλουν ταινίες κινουμένων σχεδίων στους δρόμους της Τύνιδας. Η θεματολογία του αντλεί από κοινωνικά ζητήματα, ενώ πολλές ταινίες γνωρίζουν διεθνή καταξίωση. Το Παναφρικανικό και Παναραβικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Ημέρες Κινηματογράφου της Καρχηδόνας» (JCC) εξακολουθεί και σήμερα να είναι πολύ δημοφιλές. Η μέση ετήσια παραγωγή ταινιών στη χώρα είναι τρεις ταινίες μεγάλου μήκους και έξι μικρού μήκους.

- «Γιατί Εγώ;» (Why me?, 2011) του Αμινέ Σιβούβ.

Ο Tijani, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος, τσακώνεται με τη σύζυγό του στο τηλέφωνο. Ξεσπάει στον βοηθό του, ο οποίος τα βάζει με τη γραμματέα, η οποία με τη σειρά της ξεσπά στον κλητήρα. Ο κλητήρας, βγαίνοντας από το γραφείο, σκορπίζει την κακή διάθεση του στην πόλη.

- «Waya Rayé» (2011, ντοκιμαντέρ) του Ισάμ Σαίντ.

O Χαμπίμπ Ζουινί ανήκει σε μια μειοψηφία μαύρων μουσικών του Stambali. Με τους συναδέρφους του κάνει τα πάντα ώστε αυτό το είδος μουσικής να μη χαθεί στον λαβύρινθο της παγκοσμιοποίησης. Σε ό, τι κάνει, ο δεκατριάχρονος γιος του είναι πάντα μαζί του. O Χαμπίμπ είναι διχασμένος ανάμεσα στην αγάπη του για την Τύνιδα, τη γενέτειρά του, και στην ανάγκη του να αναζητήσει τις μαύρες αφρικανικές ρίζες του.

- «Πάλεψε μαζί της» (Boxing, 2012, ντοκιμαντέρ) των Σαλέμ Τραμπελσί και Λατίφα Ντόχρι.

Διαλέγουν να μπουν στο ρινγκ και να παλέψουν… όχι για εκτόνωση, άλλα για να κερδίσουν τίτλους και, γιατί όχι, για Ολυμπιακό μετάλλιο, το οποίο θα τις βγάλει από την πολύ ταπεινή θέση τους. Γιατί διάλεξαν να παλέψουν; Πώς βλέπει αυτές τις γυναίκες πυγμάχους η Αραβική μουσουλμανική κοινωνία; Χαμηλώνουν τις άμυνές τους μόνο για να μας εξομολογηθούν!

Πηγή : http://www.inprecor.gr/index.php/archives/231986