Η θέση ενός ορθοδόξου για τα τεκταινόμενα

 Ζωγραφική Γεράσιμος Γερολυμάτος  Το όραμα του Ιωάννη

Γράφει ο Ιωάννης Νεονάκης

Στις κρίσιμες εποχές που ζούμε διακυβεύεται η ύπαρξή του γένους μας ως συλλογικότητα. Οφείλομε λοιπόν όλοι να λάβομε καθαρή θέση απέναντι στα γεγονότα και να τοποθετηθούμε συγκεκριμένα και χωρίς αστερίσκους και αναμονές. Και όχι μόνο να διατυπώσομε τις θέσεις μας, αλλά να αγωνιστούμε γι αυτές, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει απολύτως κανένα μέλλον ούτε για μάς ούτε για τα παιδιά  μας.

 Η θέση μου είναι καθαρή: θεωρώ και τα τρία μνημόνια που προηγήθηκαν ως πράξεις εσχάτης προδοσίας και ως πράξεις απροσχημάτιστης εθνοκτονίας. Αποτελούν δε την κατάληξη ενός καλά εξυφασμένου σχεδίου πλήρους καθυπόταξης, εξαθλίωσης και ελέγχου όχι μόνο του δικού μας άλλα όλων των λαών παγκοσμίως. 

Σχεδίου που δολίως και αφανώς εκτελείται δεκαετίες τώρα από εξωνημένες πολιτικές, οικονομικές και ακαδημαϊκές ελίτ. Βασικός άξονας του σχεδίου αυτού είναι η με κάθε τρόπο και πρόσχημα αποσάρθρωση και διάλυση οποιασδήποτε συγκροτημένης συλλογικότητας οδηγώντας τον καθένα από μάς σε πλήρη απομόνωση και απώλεια κάθε δυνατότητας αντίστασης. 

Άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτικές, χωρίς υποστήριξη, απαίδευτοι, μονάχοι, φοβισμένοι, πολυδιασπασμένοι, απελπισμένοι και ψυχικά νεκρωμένοι, άνθρωποι που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί είναι άνθρωποι χωρίς αγωνιστικό φρόνημα, πλήρως ελεγχόμενοι και ευκόλως χειραγωγούμενοι. 

Μια συγκροτημένη συλλογικότητα μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά σε μιαν εξουσία, ένας μεμονωμένος άνθρωπος και μάλιστα ψυχικά διαλυμένος και καταρρακωμένος δεν αποτελεί κανένα εμπόδιο. Όλες λοιπόν οι συλλογικότητες, και ιδιαίτερα αυτές που αποτελούν οιονεί εμπόδια, βάλλονται εξωτερικά και αποδυναμώνονται, ενώ παράλληλα διαφθείρονται εσωτερικά και αποσαρθρώνονται.

Όπως πλέον μάς αποκαλύπτουν τα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών και δη των τελευταίων χρόνων, η στόχευση του όλου εγχειρήματος είναι η διαμόρφωση μιας ενιαίας, ει δυνατόν παγκόσμιας, πολιτειακής δομής ελεγχόμενης από συγκεκριμένες ελίτ, σε βάρος κάθε συλλογικότητας αλλά και σε βάρος της ελεύθερης ύπαρξης και ζωής των προσώπων.

 

 Η αστάθεια που θα προκύψει  από το απίστευτο κοινωνικό-οικονομικό χάσμα ανάμεσα στην ολιγάριθμη εξουσιάζουσα ελίτ και τη συντριπτική πλειοψηφία των εξαθλιωμένων ανθρώπων θα ελέγχεται με αστυνομοκρατία, στρατοκρατία και καταστολή, χειραγώγηση με κάθε επιστημονικό τρόπο των λαών μέσω της πληροφορίας και του μηνύματος, διαφθορά, έλεγχο και εξαφάνιση κάθε προβαλλόμενης αντίστασης, ακόμη και μέχρι του βαθμού της φυσικής εξοντώσεως των αντιστεκόμενων ανθρώπων και δη των σημαντικών.

 

Ο κυριότερος όμως τρόπος ελέγχου των λαών θα είναι η οικονομική εξαθλίωση και ο οικονομικός έλεγχος ενός εκάστου εξ ημών. Άτομα χωρίς περιουσία και χωρίς μέσα παραγωγής, άτομα που εκλιπαρούν για τα στοιχειώδη όχι μόνον είναι πλήρως ελεγχόμενα αλλά καθίστανται και ενεργούμενα του συστήματος. Και για να γίνει αυτό, ο κυριότερος μοχλός είναι το τραπεζικό σύστημα και όλοι οι περί των τραπεζών οικονομικοί μηχανισμοί και ιδρύματα. 

 

Η σημασία του τραπεζικού συστήματος για την επίτευξη των στόχων της νέας παγκόσμιας δομής είναι κεφαλαιώδους σημασίας και γι΄ αυτό παρατηρούμε τη χωρίς περιορισμούς στήριξη, αφομοίωση και έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς ότι προϊόντος του χρόνου το σύστημα αυτό ελέγχεται από όλο και ολιγότερα κέντρα.

 

 Οι τράπεζες οδηγούνται σε κλυδωνισμούς και απαξίωση πάντα όμως διασώζονται, ακόμα και εις βάρος των λαών από υπέρτερα κέντρα, τα οποία έτσι αποκτούν την ιδιοκτησία  και τον πλήρη έλεγχο. Ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος σημαίνει αυτομάτως και πλήρη έλεγχο των μέσων παραγωγής, της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής δομής ενός τόπου.

 

Η βασική τακτική πραγμάτωσης των στόχων των επικυρίαρχων ελίτ, όχι μόνο στο τραπεζικό αλλά και σε κάθε υποσύστημα και στην ίδια ακόμη αυτή την εκάστοτε κρατική οντότητα, είναι η μακροχρόνια εσωτερική αποσάθρωση, το ισχυρό σοκ μιας κρίσης και η έλευση ενός υπέρτερου κέντρου-σωτήρα, το οποίο θα λυτρώσει από την ανασφάλεια και τον (τεχνηέντως υποβαλλόμενο) τρόμο.

 

 Σε κάθε τέτοιο βήμα, επιτυγχάνεται η δημιουργία ευρύτερων θεσμικών σχηματισμών και οντοτήτων, ο έλεγχος των οποίων βρίσκεται κάθε φορά σε ολιγότερες,  και εν πολλοίς αφανείς ελίτ και κέντρα εξουσίας. Οι λαοί μένουν αμέτοχοι και κάθε φορά καθίστανται θεσμικά λιγότερο ελεύθεροι και ικανοί να διαμορφώσουν τη μοίρα τους. 

 

Τα παραδείγματα αυτού του δόλιου συγκεντρωτισμού είναι πολλά, από τα πιο απλά όπως οι συγχωνεύσεις δήμων, οργανισμών, επιχειρήσεων, τραπεζών, έως τα πιο σύνθετα όπως το κοινό νόμισμα, η επιδιωκόμενη ενοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ή ακόμα και η πλήρης πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, η οποία όλο και περισσότερο στις μέρες μας προβάλλεται ως η λύση κάθε προβλήματος.

Την Ελλάδα την θέλουν πολύ και την ενέταξαν προγραμματισμένα στο σύστημά τους. Αποτελεί γι΄ αυτούς κρίσιμο κρίκο και δεν θα την αφήσουν να ξεφύγει. Την ενσωμάτωσαν στην Ευρωπαϊκή  Ένωση και την ενέταξαν στο ευρώ. 

 

Η αποσάθρωση και η εξόντωση ενός ιστορικού λαού, κατέστη άκοπο παίγνιο. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και μάς βάζουν να αγωνιούμε για το αν θα παραμείνομε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να αγωνιούμε και να φοβόμαστε, όσο παραμένομε σ΄ αυτό το δόλιο, σκοτεινό, και ανελεύθερο σύστημά τους. Κάθε μέρα μαζί τους είναι ένα ακόμα βήμα προς τον ιστορικό αφανισμό μας. Θα έπρεπε νυχθημερόν να αγωνιζόμαστε για την αποχώρησή μας.

 

 Όμως δεν θα μάς αφήσουν να φύγομε.  Μάς θέλουν δέσμιους και υποταγμένους μέχρι της πλήρους ανυπαρξίας μας ως ετερότητας. Ήδη και ο πλέον αδαής μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ότι έχει καταστεί στόχος πολλαπλής εξόντωσης. Και μόνο να κοιτάξει ο καθένας μας την τροπή που έχει πάρει η δική του ζωή το τελευταίο διάστημα αρκεί για να συνειδητοποιήσει, ότι είναι πλέον ζήτημα ολίγων μηνών ή χρόνων ώστε να βρεθεί ικέτης, εκλιπαρώντας χωρίς ελπίδα και αξιοπρέπεια.

 

Η ύπαρξή μας τους ενοχλεί. Πιστεύω ότι ακόμα και όταν δούλοι πλέον θα ζούμε με μισθούς και καθεστώς υποσαχάριας χώρας και πάλι η ύπαρξή μας σ’ αυτόν τον τόπο θα τους ενοχλεί. Γιατί γνωρίζουν ότι στο βάθος της καρδιάς μας θα υπάρχει πάντα η ανάμνηση της ιστορίας και του γένους μας, αλλά και το φώς της αναστάσεως του Χριστού με το οποίο τόσους αιώνες τώρα έχομε ζυμωθεί. 

 

Και ας το έχομε ξεχάσει προσωρινά και ας έχομε χάσει  την ταυτότητά μας, και ας ζούμε για δεκαετίες τώρα σε μιαν αφασία και αποπροσανατολισμό, επιτρέποντας έτσι στο σκοτάδι να μάς καταπιεί. Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν μέσα μας και κάποια στιγμή θα επανέλθουν στην επιφάνεια. Τώρα είμαστε στεναχωρημένοι, λυπημένοι και απελπισμένοι, αλλά ακόμα δεν αναζητούμε τη Σιών που χάσαμε εδώ και δεκαετίες.

 

 Τρεφόμαστε ακόμα ως άλλοι άσωτοι υιοί «από τα κεράτια» της απωλείας μας. Όταν όμως πλέον τα χάσομε και αυτά και βρεθούμε εντελώς γυμνοί προ του αφανισμού μας, τότε είναι που θα καθίσομε «επί των ποταμών Βαβυλώνος και θα κλαύσομε εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών». Και ίσως μόνον τότε εγερθούμε και επιστρέψομε ως γένος στον μόνον που μάς αγάπησε πραγματικά, στον ίδιο μας τον Πατέρα.

 

Ως ορθόδοξος λοιπόν Έλληνας και ως Ρωμηός καταθέτω ευθαρσώς την γνώμη μου και λέω: άμεση απόρριψη και των τριών μνημονίων και άμεση έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή τους  Ένωση.  Εμείς δεν έχομε σχέση με αυτούς τους λύκους.

 

 Ποτέ δεν υπήρξαμε σκοταδιστές και ιμπεριαλιστές όπως αυτοί, ποτέ δεν γίναμε αποικιοκράτες και άρπαγες των ζωτικών πόρων άλλων λαών όπως αυτοί, ποτέ δεν ήμασταν ρατσιστές και δουλέμποροι όπως αυτοί,  ποτέ δεν αιματοκυλήσαμε την οικουμένη και δεν διαπράξαμε γενοκτονίες όπως έκαναν αυτοί. Τι σχέση έχομε μείς με αυτούς, που το αίμα των λαών στάζει στα χέρια τους και οι οποίοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα αμετανόητοι την ίδια απάνθρωπη πορεία τους; Τι θέλαμε εμείς από την αρχή να ενταχθούμε στις λέσχες τους και να συνταυτιστούμε με αυτούς; Και μάλιστα να έχομε ιδανικό και πρότυπο ζωής μας, τη ζωή αυτών των βαρβάρων;

 

Μάς τρομοκρατούν με τη φτώχεια και το ολιγάριθμο του γένους μας. Μα αυτά είναι η δύναμή μας. Έχομε ζυμωθεί με αυτά τόσους αιώνες και έχομε επιζήσει. Δεν μάς τρομάζουν αυτά τα μεγέθη. Δεν αγωνιούμε για το  «μικρό ποίμνιον». Δεν καιγόμαστε για τον εφήμερο πλούτο. Εμείς έχομε ολόκληρη θεολογία της πτωχείας και δεν θα επιζήσομε; 

 

Κάθε μέρα δε διαβάζομε το «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» ή δε ψάλομε το «πλούσιοι επτώχευσαν»; Τα ξεχάσαμε όλα αυτά; Μήπως το πρωτεύον για μάς δεν ήταν πάντοτε η ελευθερία και το αιώνιο; Πότε η δύναμή του γένους μας ήταν οι αριθμοί και τα μέσα; Μήπως ξεχάσαμε το ψαλμικό που λέει: «ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα.»; Σε άλλους αναφέρεται ο ψαλμός ή αφορά εμάς και το δικό μας γένος;

 

Έξοδος λοιπόν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και καλώ όλους τους απλούς ορθοδόξους, αλλά και τους επίσημους φορείς της Εκκλησίας μας σ΄ αυτόν τον προσανατολισμό. Οι ορθόδοξοι, οι οποίοι μέσα από το Ευαγγέλιο και την παράδοσή της Ορθοδοξίας γνωρίζουν την πορεία της ανθρωπότητας κατά τους ύστερους χρόνους οφείλουν να πρωτοστατήσουν σ’ αυτόν τον αγώνα. 

 

 Μπορεί τα έσχατα να έρθουν σε εκατό ή χίλια χρόνια. Κανείς δεν ξέρει. Όμως είναι φανερό ότι τα  γεγονότα και οι δομές των εσχάτων προετοιμάζονται ήδη στις μέρες μας και οφείλουν, όσοι είναι βαπτισμένοι και αισθάνονται ορθόδοξοι, να εμποδίσουν και να καθυστερήσουν αυτήν την εξέλιξη, όσο μπορούν. Δεν γίνεται πλέον να κρυβόμαστε και να προσποιούμαστε ότι δε βλέπομε και δεν καταλαβαίνομε προς τα πού πάνε τα πράγματα.

 

Τέλος θεωρώ ότι θα πρέπει να ανατραπεί εκ βάθρων το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο με το δυτικόφερτο σύστημα των πολιτικών κομμάτων. Σύστημα που μάς επιβλήθηκε μετά την ανεξαρτησία μας και μάς οδηγεί προγραμματισμένα στον αφανισμό μας ως ετερότητα.

 

 Μέσω των κομμάτων και των ηγεσιών τους διαστρεβλώθηκε συνειδητά η ταυτότητά μας, γίναμε θεραπαινίδες ξένων συμφερόντων και πρόβατα επί σφαγή. Θα πρέπει τάχιστα να οδηγηθούμε σε ένα δημόσιο διάλογο που θα προτείνει ένα νέο πλαίσιο και μορφή διακυβέρνησης, το οποίο θα ανατρέψει και εξαλείψει απερίφραστα και οριστικά το παρόν σύστημα της κομματοκρατίας. Οφείλομε να διαμορφώσομε ένα σύστημα πραγματικής αντιπροσώπευσης και ουσιαστικής εισόδου της κοινωνίας στη διαχείριση των πολιτικών θεμάτων.

 

Κατά την άποψή μου θα πρέπει να κινηθούμε προς την κατεύθυνση συστημάτων που αναδεικνύουν το πρόσωπο και να στηριχθούμε στη μακραίωνη παράδοση του κοινοτισμού, όπως αυτός βέβαια μπορεί να οριστεί στις σημερινές συνθήκες, και όπως μπορεί να αναδειχτεί και υποστηριχθεί από τις σύγχρονες τεχνολογίες. Αυτά όμως είναι θέματα του δημοσίου διαλόγου, ο οποίος πιστεύω ότι θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα.

* Ιωάννης Κ. Νεονάκης MD, MSc, PhD.

πηγή: Aντίφωνο, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Νέα Κρήτη" στις 12-Δεκ.-2012.