Δεκαετία του 1980 στο μαγαζί του Μακαρίτη του Σταύρου του Νικολού η παρέα διασκεδάζει Η διασκέδαση σήμερα όπως και τότε που τα χρήματα ήταν λιγοστά ήταν απαραίτητη και τα χαρούμενα πράγματα ήταν δυσπρόσιτα
Λειτουργούσε σαν υποκατάστατο της ευτυχίας, η διασκέδαση και διέθετε πάντα ακαταμάχητα θέλγητρα. Μιας και η ευτυχία μας ξεγλιστρούσε συνεχώς εμείς οι Σερφιώτες γίναμε μάστορες , στην διασκέδαση γιατί πιστεύαμε ότι είναι του χεριού μας.
Πληρώναμε το αντίτιμο για να την αποκτήσουμε. Δυστυχώς σήμερα όμως που οι τερπνές υπηρεσίες της γίνονται αναπάντεχα πιο ακριβές. Τι θα κάνουμε Θα δυστυχήσουμε ; Εκτός από φτωχότεροι θα γίνουμε και ανίκανοι να ξεδίνουμε;
Το θέμα είναι τι είχαμε στη διάθεσή μας για να ελαφρώνουν τα βάρη μας. Δέν είχαμε αρκετά πέραν της φιλίας και της αγάπης για να φτιάχνουν τη διάθεση μας .
Δυστυχώς, η διάθεση των ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου έφτιαχνε όλο και δυσκολότερα, όχι επειδή εμείς χάσαμε την διάθεση γιαυτό , αλλά επειδή ο εθισμός στην αγορά της διασκέδασης υπενθύμιζε διαρκώς στον αγοραστή ότι ήταν δέσμιος μιας δοσοληψίας.
Αν είχε λοιπόν φουσκωμένη τσέπη θα έβγαζε όργανα και θα κέρναγε την ομήγυρη κρασί η μπύρα και τους πιτσιρικάδες λουκούμι. Από την τζέπη λοιπόν εξαρτώνταν αν θα συγκινηθεί η θα γελάσει μέχρι δακρύων.
Από το πόσα είχε στην τσέπη του εξαρτιόταν το τι θα ’βαζε στην καρδιά του Αυτή η δοσοληψία που θύμιζε εργασία και δουλειά ξεπερνιόταν γρήγορα όσο οι συνθήκες το επέτρεπαν Έπρεπε πάσι θυσία να σταματήσει ο χρόνος και να εμποδιστεί η σκέψη Εν ολίγοις διασκεδάζαμε για να μην σκεφτόμαστε .
Πολλοί θα πουν τι μας λες τώρα Ισωςέχουν κάποιο δίκιο, εφόσον κανένας δεν θα ήταν δυνατόν να αποδεχτεί ότι η ζωή θα έπρεπε να είναι διαρκώς αφιερωμένη σε σκέψεις, και μάλιστα σ’ αυτές που δεν βγάζουν πουθενά. Το θέμα είναι λοιπόν δεν είναι ο φόβος του θανάτου αλλά η αδυναμία που σκλαβώνει το μυαλό των ανθρώπων
Έτσι και αλλιώς με τον θάνατο κανείς δεν τα βάζει και αποζητάμε την διασκέδαση και την τέχνη για να ξεφύγουμε από αυτόν αναζητούμε την δράση Στις φωτο που τράβηξε ο Γιώργος ο Βογιατζής αποτυπώνεται η ανθρωπιά και η αγάπη για το γλέντι και τελικά η τέχνη της ζωής γιατί τέχνη είναι ομολογουμένως και η ζωή
Έχει τεράστια διαφορά το να το ρίχνεις έξω που λένε και άλλο το να ξωκείλεις Σήμερα πρέπει να βλέπουμε με κριτική ματιά το πως γλεντούσαν οι παλιοί και πως διασκέδαζαν ,κριτικοί απέναντι στα θεάματα και τις εικονικές φιλίες του φατσοβιβλίου και τις βιομηχανικές μπουρδολογίες της τεχνολογίας που σκοπό έχουν να σε απορροφήσουν στην κυριολεξία και όχι να σε διασκεδάσουν η να καταφέρουν να σου διώξουν την λύπη
Είναι σημαντικό να ιεραρχούμε ρυθμίζοντας τις χαρές και τις λύπες .Μέλημά μας η καλή επαφή με τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο δηλαδή με την ουσία της ζωής πχ όπως όταν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο και ο παραμικρός περίεργος θόρυβος μας δημιουργεί ενα αίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά που πρέπει να διορθωθεί
.Ένα τέτοιο αίσθημα προϋποθέτει και φαντασία Θα βγούμε πάνω από τα γεγονότα και σαν καλλιτέχνες θα σταθμίσουμε την βαρύτητα τους δίνοντας την αρμόζουσα σημασία σε κάθε ένα από αυτά
Έτσι θα ανακαλύψουμε ξανά ότι οι χαρές δεν ανήκουν στα πράγματα με κουβέντα και πειράγματα χορό τραγούδι κάνα μεζέ καλοκρασι που είναι και φτηνό
θα νοιώσουμε το σταμάτημα του χρόνου και θα διώξουμε την λύπη .Μας σπρώχνει η κρίση πρός τα εκεί Ναι, είναι γεγονός ότι οι συντροφιές και τα σπιτικά τσιμπούσια είχαν περιοριστεί τα τελευταία χρόνια για να δώσουν χώρο σε θεάματα και τεχνουργήματα προορισμένα να θαμπώνουν το μάτι και να βουλώνουν το στόμα.
Ίσως όμως μερικά σπίρτα με τα οποία ξανάβαν οι παλιές παρέες έμειναν άκαυτα. Είναι απ’ αυτά τα αποθέματα που διατηρούνται σε κάθε λαό και χρησιμοποιούνται σε ώρες ανάγκης. Βγάζουν από μέσα ό,τι έχουν και δεν έχουν.
Ας το τιμήσουμε όπως του πρέπει. Και στα στενάχωρα χρόνια που έρχονται, ας αρχίζει η διασκέδασή μας με μια πρόποση: να συντρώγουμε για να μην αλληλοφαγωθούμε.
.
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου