Toυ Gustave Rey 
7 χρόνια κατοχικής κρίσης και σκληρών μεταρρυθμίσεων δεν απέφεραν τα αναμενόμενα ούτε στην Ισπανία, που πλέον μετά την Ελλάδα, έβαλε πλώρη προς τα αριστερά ενώ αργότερα ίσως ακολουθήσει και η Πορτογαλία.
Ο Ραχόι, όπως και ο Σαμαράς προσπάθησε να αγκιστρωθεί σε θετικά σημάδια ανάκαμψης που παραμένουν όμως σημάδια,  χωρίς κανέναν απολύτως αντίκτυπο στην κοινωνία.
Μπορεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να καλοπιάσει τους Ισπανούς, να αναμένει ανάπτυξη της τάξης του 2, 8% για το 2015 έναντι 1,4% που ήταν το 2014, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι αυτό το ποσοστό ενισχύθηκε απο εξωτερικούς παράγοντες, όπως είναι η  πτώση του ευρώ που ευνοεί τις εξαγωγές, η μείωση της τιμής του πετρελαίου και η μείωση των Ισπανικών επιτοκίων δανεισμού μεταξύ 0 και 1,2% ανάλογα με την ημερομηνία λήξης των κρατικών ομολόγων.
Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα στοιχεία, το ισπανικό χρέος  θα ξεπεράσει το 100% του ΑΕΠ  στο τέλος του 2015 ενώ θα συνεχίσει να αυξάνεται  τουλάχιστον έως το τέλος του 2016.
 Λίγο πριν την έναρξη της κρίσης το 2007, ήταν στο 36,3% και εξερράγη το 2012 με την διάσωση των τραπεζών.
Απο την άλλη, το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας διευρύνθηκε περαιτέρω το 2014 φθάνοντας  στο 5,7% του ΑΕΠ, ενώ η ανεργία μπορεί να υποχώρησε αλλα όχι αισθητά, μιας και παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Συγκεκριμένα στο 23,8% με περισσότερους απο 9.500.000 ανέργους που απ ότι φαίνεται στην χθεσινή πρόβα τζενεράλε πριν απο τις βουλευτικές εκλογές τους Δεκεμβρίου τιμώρησαν μαζικά τον Ραχόι.