Ηλίας Λιούγκος, Kαλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ
Συντάκτης:
Αγγελική Μέρου
13 Αυγούστου 2015. Το 4ο
Φεστιβάλ Σερίφου ολοκληρώνεται απόψε... Κάθομαι ψηλά, στις τελευταίες
κερκίδες του μικρού αμφιθεάτρου. Κοντεύει δώδεκα. Το θεατράκι σείεται
από τη λαϊκή μουσική του Βαγγέλη Κορακάκη. Το πολύχρωμο, πολυεθνικό,
όλων των ηλικιών ακροατήριο χειροκροτεί, σιγοτραγουδά, χορεύει. Στο
βάθος, το ολοφώτιστο φέρι γλιστράει αθόρυβα στα ήσυχα νερά του όρμου της
Σερίφου. Δεν έχει φεγγάρι απόψε, μα ούτε και αέρα.
Το μυαλό δεν περιορίζεται. Kάνει μια γρήγορη αναδρομή. Εικόνες, στιγμιότυπα, εμπειρίες, ακούσματα, αισθήματα, από τις φετινές μουσικές παραστάσεις. Βροντερή ορθώνεται η φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου, που χωρίς μικρόφωνο, a capella, αντηχεί στα βουνά της Σερίφου. Ο λόγος της μεστός, λόγος δασκάλας, μας κατηχεί στη μουσική μας παιδεία. Η Φωτεινή ξέρει να φέρνει το κοινό κοντά της, με χιούμορ, να δημιουργεί κλίμα αμεσότητας
■ Ο Ηλίας Λιούγκος, ο Ηπειρώτης μουσικοσυνθέτης με χατζιδάκειο ήθος και συνέπεια στην τέχνη, σεμνός, λιτός, με γλυκιά φωνή και καθαρό λόγο. Kαλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, μας παρουσιάζει τη νεαρή Σοφία Αβραμίδου με την ιδιαίτερη χροιά στη φωνή και τον Σάκη Κοντονικόλα που μετέτρεψε με τ' ακροδάχτυλά του τη μικρή ηλεκτρονική clavinova σε πιάνο με ουρά.
■ Η Σόνια Θεοδωρίδου, μες στο κατακόκκινο χρυσαφί καφτάνι της, με τη σοπράνο φωνή της που προσάρμοζε ανάλογα και την orchestra mobile, μας έφερε σε επαφή με παραδοσιακά τραγούδια των λαών της Μεσογείου. Τραγούδησε αφιλοκερδώς ζητώντας επίμονα και επιτακτικά από το κοινό να συμμετάσχει ενεργά στην αγορά ενός πραγματικού πιάνου με ουρά γιατί το Φεστιβάλ Σερίφου το χρειάζεται χωρίς αναβολή.
Οταν η ίδια -εμπνευσμένη από τον ενθουσιασμό των ακροατών της- απογειώθηκε, πέταξε τα παπούτσια της, ανέβηκε, ανέβηκε πολύ ψηλά, σκαρφάλωσε τις κερκίδες, ένωσε τα χέρια, τη φωνή της και την ψυχή της με το κοινό χαρίζοντάς του ένα απόσπασμα από την «Κάρμεν» με τη μοναδική σοπράνο φωνή της. Μια πραγματική ντίβα στη Σέριφο!
Ο Τελένικος, ο μυθικός Σερφιώτης σουραυλιστής, αντήχησε στα μεγαλόπρεπα βουνά της Σερίφου με τα σουραύλια του ακούραστου, εμπνευσμένου Σεριφιώτη λαογράφου Θοδωρή Λιβάνιου που κατόρθωσε να πείσει νεαρά μαθητούδια μα και ξένους παραθεριστές να παραγάγουν μουσική με το ταπεινό, εύθραυστο και θαυματουργό καλάμι.
■ Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος μετέτρεψε το μικρό «Ηρωδειάκι» της Σερίφου σε χαλαρή μπουάτ με το ιδιαίτερο ύφος και ήθος του μαζί με την Παυλίνα Βουλγαράκη να ομορφαίνει τη σκηνή, να στέκεται με σοβαρότητα, να ερμηνεύει δικές της δημιουργίες από ροκ μέχρι μπαλάντες και να αποδεικνύει πως, τελικά, είναι δυνατό ένας συντηρητικός υπουργός να παραγάγει ένα τέτοιο θεσπέσιο πλάσμα.
■ Ο Δημήτρης Μαραμής πάντρεψε το πιάνο του με τη βελούδινη φωνή του Θοδωρή Βουτσικάκη και του πατέρα Δανιήλ σε συνθέσεις που κυμαίνονται από παραδοσιακά μελίσματα μέχρι τον Μυστικό Ερωτα και το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο μελοποιημένο από τον ίδιο και ερμηνευμένο από έναν ιερέα. Αυτή υπήρξε μία από τις ύψιστες στιγμές του ρεσιτάλ, αποδεικνύοντας τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στην εκκλησιαστική και τη λαϊκή μουσική.
■ Το φεστιβάλ άνοιξε στις 27 Ιουλίου. Ο Γρηγόρης Βαλτινός απηύθυνε τον εναρκτήριο χαιρετισμό, απήγγειλε ποίηση, τραγούδησε τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι και παρουσίασε την Ελένη Τσαλιγοπούλου που με το ανεξάντλητο μπρίο της απογείωσε το ακροατήριό της, κάτω από τους ήχους του σπουδαίου Κώστα Λειβαδά στο πιάνο και το τραγούδι.
Ακολούθησαν οι νεανικότατοι, γεμάτοι κίνηση και ρυθμό Ανδριάνα Μπάμπαλη και Ρους, ενώ ο Σταύρος Παπασταύρου τραγούδησε και ενεργοποίησε τους μικρούς φίλους του φεστιβάλ με το «Μήλα μου για μήλα» του Ευγένιου Τριβιζά. Την απουσία τους έκαναν αισθητή η Μελίνα Κανά και ο Φοίβος Δεληβοριάς που ακύρωσαν τη συμμετοχή τους την τελευταία στιγμή. Τους περιμένουμε του χρόνου!
Οι σπουδαστές γραφιστικής της Ακτο σχεδίασαν την εντυπωσιακή αφίσα και το πρόγραμμα. Στην είσοδο του θεάτρου, στο ισόγειο του Λαογραφικού Μουσείου Σεριφίων, μπορούσε κανείς να θαυμάσει τα αλίκτυπα που μετέτρεψε σε γλυπτά η αρχιτεκτόνισσα Μαίρη Σκιαδά -ακάματη ψυχή του φεστιβάλ-, τη ζωγραφική των νεοϊμπρεσιονιστών, την ομαδική εικαστική έκθεση καθώς και νέες εκδόσεις βιβλίων. Πηγή έμπνευσης όλων η Σέριφος.
Μέσα σε μόλις 4 χρόνια το Φεστιβάλ Σερίφου έγινε θεσμός που ρίζωσε χάρη στην αγάπη των ντόπιων, των καλλιτεχνών, των παραθεριστών, των εκατοντάδων «Φίλων» και των εθελοντών που ακούραστοι πλαισιώνουν τον Στράτο Μαστοράκη και όλους τους συντελεστές. Η όλη οργάνωση, η αρτιότητα του ήχου, το υψηλό επίπεδο καθώς και η ποικιλία των εκδηλώσεων έχουν αποτέλεσμα όχι μόνο την τέρψη και ψυχαγωγία των θεατών αλλά τη μουσική και θεατρική παιδεία και ιδιαίτερα των νέων.
Το φεστιβάλ, πέρα από το ότι ανοίγει στη Σέριφο ένα παράθυρο στον κόσμο, δεν παύει, κάθε χρόνο, να αγκαλιάζει και να προάγει κάθε πολιτιστική δραστηριότητα που αναπτύσσεται σε τοπικό επίπεδο. Γι’ αυτούς τους λόγους επιλέχτηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Φεστιβάλ (EFFE) ως μέλος της. Για τις δράσεις υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου που προσφέρει στο κοινό.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ να φανταστώ τι θα ήταν πια η Σέριφος δίχως το φεστιβάλ της. Οι καιροί όμως είναι χαλεποί και από τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης είναι πάντα η τέχνη. Τα φεστιβάλ χρειάζονται χρήματα και… ένα πιάνο. Ενα πιάνο με ουρά χωρίς αναβολή!
Το μυαλό δεν περιορίζεται. Kάνει μια γρήγορη αναδρομή. Εικόνες, στιγμιότυπα, εμπειρίες, ακούσματα, αισθήματα, από τις φετινές μουσικές παραστάσεις. Βροντερή ορθώνεται η φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου, που χωρίς μικρόφωνο, a capella, αντηχεί στα βουνά της Σερίφου. Ο λόγος της μεστός, λόγος δασκάλας, μας κατηχεί στη μουσική μας παιδεία. Η Φωτεινή ξέρει να φέρνει το κοινό κοντά της, με χιούμορ, να δημιουργεί κλίμα αμεσότητας
■ Ο Ηλίας Λιούγκος, ο Ηπειρώτης μουσικοσυνθέτης με χατζιδάκειο ήθος και συνέπεια στην τέχνη, σεμνός, λιτός, με γλυκιά φωνή και καθαρό λόγο. Kαλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, μας παρουσιάζει τη νεαρή Σοφία Αβραμίδου με την ιδιαίτερη χροιά στη φωνή και τον Σάκη Κοντονικόλα που μετέτρεψε με τ' ακροδάχτυλά του τη μικρή ηλεκτρονική clavinova σε πιάνο με ουρά.
■ Η Σόνια Θεοδωρίδου, μες στο κατακόκκινο χρυσαφί καφτάνι της, με τη σοπράνο φωνή της που προσάρμοζε ανάλογα και την orchestra mobile, μας έφερε σε επαφή με παραδοσιακά τραγούδια των λαών της Μεσογείου. Τραγούδησε αφιλοκερδώς ζητώντας επίμονα και επιτακτικά από το κοινό να συμμετάσχει ενεργά στην αγορά ενός πραγματικού πιάνου με ουρά γιατί το Φεστιβάλ Σερίφου το χρειάζεται χωρίς αναβολή.
Οταν η ίδια -εμπνευσμένη από τον ενθουσιασμό των ακροατών της- απογειώθηκε, πέταξε τα παπούτσια της, ανέβηκε, ανέβηκε πολύ ψηλά, σκαρφάλωσε τις κερκίδες, ένωσε τα χέρια, τη φωνή της και την ψυχή της με το κοινό χαρίζοντάς του ένα απόσπασμα από την «Κάρμεν» με τη μοναδική σοπράνο φωνή της. Μια πραγματική ντίβα στη Σέριφο!
Ο Τελένικος, ο μυθικός Σερφιώτης σουραυλιστής, αντήχησε στα μεγαλόπρεπα βουνά της Σερίφου με τα σουραύλια του ακούραστου, εμπνευσμένου Σεριφιώτη λαογράφου Θοδωρή Λιβάνιου που κατόρθωσε να πείσει νεαρά μαθητούδια μα και ξένους παραθεριστές να παραγάγουν μουσική με το ταπεινό, εύθραυστο και θαυματουργό καλάμι.
■ Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος μετέτρεψε το μικρό «Ηρωδειάκι» της Σερίφου σε χαλαρή μπουάτ με το ιδιαίτερο ύφος και ήθος του μαζί με την Παυλίνα Βουλγαράκη να ομορφαίνει τη σκηνή, να στέκεται με σοβαρότητα, να ερμηνεύει δικές της δημιουργίες από ροκ μέχρι μπαλάντες και να αποδεικνύει πως, τελικά, είναι δυνατό ένας συντηρητικός υπουργός να παραγάγει ένα τέτοιο θεσπέσιο πλάσμα.
■ Ο Δημήτρης Μαραμής πάντρεψε το πιάνο του με τη βελούδινη φωνή του Θοδωρή Βουτσικάκη και του πατέρα Δανιήλ σε συνθέσεις που κυμαίνονται από παραδοσιακά μελίσματα μέχρι τον Μυστικό Ερωτα και το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο μελοποιημένο από τον ίδιο και ερμηνευμένο από έναν ιερέα. Αυτή υπήρξε μία από τις ύψιστες στιγμές του ρεσιτάλ, αποδεικνύοντας τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στην εκκλησιαστική και τη λαϊκή μουσική.
■ Το φεστιβάλ άνοιξε στις 27 Ιουλίου. Ο Γρηγόρης Βαλτινός απηύθυνε τον εναρκτήριο χαιρετισμό, απήγγειλε ποίηση, τραγούδησε τον «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι και παρουσίασε την Ελένη Τσαλιγοπούλου που με το ανεξάντλητο μπρίο της απογείωσε το ακροατήριό της, κάτω από τους ήχους του σπουδαίου Κώστα Λειβαδά στο πιάνο και το τραγούδι.
Ακολούθησαν οι νεανικότατοι, γεμάτοι κίνηση και ρυθμό Ανδριάνα Μπάμπαλη και Ρους, ενώ ο Σταύρος Παπασταύρου τραγούδησε και ενεργοποίησε τους μικρούς φίλους του φεστιβάλ με το «Μήλα μου για μήλα» του Ευγένιου Τριβιζά. Την απουσία τους έκαναν αισθητή η Μελίνα Κανά και ο Φοίβος Δεληβοριάς που ακύρωσαν τη συμμετοχή τους την τελευταία στιγμή. Τους περιμένουμε του χρόνου!
Οι σπουδαστές γραφιστικής της Ακτο σχεδίασαν την εντυπωσιακή αφίσα και το πρόγραμμα. Στην είσοδο του θεάτρου, στο ισόγειο του Λαογραφικού Μουσείου Σεριφίων, μπορούσε κανείς να θαυμάσει τα αλίκτυπα που μετέτρεψε σε γλυπτά η αρχιτεκτόνισσα Μαίρη Σκιαδά -ακάματη ψυχή του φεστιβάλ-, τη ζωγραφική των νεοϊμπρεσιονιστών, την ομαδική εικαστική έκθεση καθώς και νέες εκδόσεις βιβλίων. Πηγή έμπνευσης όλων η Σέριφος.
Μέσα σε μόλις 4 χρόνια το Φεστιβάλ Σερίφου έγινε θεσμός που ρίζωσε χάρη στην αγάπη των ντόπιων, των καλλιτεχνών, των παραθεριστών, των εκατοντάδων «Φίλων» και των εθελοντών που ακούραστοι πλαισιώνουν τον Στράτο Μαστοράκη και όλους τους συντελεστές. Η όλη οργάνωση, η αρτιότητα του ήχου, το υψηλό επίπεδο καθώς και η ποικιλία των εκδηλώσεων έχουν αποτέλεσμα όχι μόνο την τέρψη και ψυχαγωγία των θεατών αλλά τη μουσική και θεατρική παιδεία και ιδιαίτερα των νέων.
Το φεστιβάλ, πέρα από το ότι ανοίγει στη Σέριφο ένα παράθυρο στον κόσμο, δεν παύει, κάθε χρόνο, να αγκαλιάζει και να προάγει κάθε πολιτιστική δραστηριότητα που αναπτύσσεται σε τοπικό επίπεδο. Γι’ αυτούς τους λόγους επιλέχτηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Φεστιβάλ (EFFE) ως μέλος της. Για τις δράσεις υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου που προσφέρει στο κοινό.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ να φανταστώ τι θα ήταν πια η Σέριφος δίχως το φεστιβάλ της. Οι καιροί όμως είναι χαλεποί και από τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης είναι πάντα η τέχνη. Τα φεστιβάλ χρειάζονται χρήματα και… ένα πιάνο. Ενα πιάνο με ουρά χωρίς αναβολή!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου