την γευστική του ιδιαιτερότητα, το ολότελα δικό μας ελαιόλαδο,
το αταξίδευτο και με δίχως έξτρα ταλαιπορίες,
σε λίγα χρόνια θα δηλώσει σοβαρή παρουσία στο νησί.
Άλλωστε δεν μπορεί παρά το… φάντασμα(!) του Δημοτικού Λιοτριβιού
να αποκτήσει κάποια μέρα σάρκα και οστά
και να ρεύσει πλέον, σε σπίτια, εστιατόρια και ράφια…»
Δεν θα ξεχάσω όταν για πρώτη φορά έπιασα στα χέρια μου ένα μπουκάλι με μυκονιάτικο ελαιόλαδο. Εμφιαλωμένο, με λιτή, πολύ συγκινητική ετικέτα, με την εικόνα του παπα-Γιώρη. Είχε την φροντίδα των εγγονών του και των συντρόφων τους.
Ο αγαπημένος παπάς των παιδικών μου χρόνων είχε τις ελιές του σαν παιδιά του. Τον θυμάμαι πάντα εκεί, στη Ληνώ, με το φθαρμένο του ράσο-εργασίας, να καλλιεργεί το χωραφάκι του, να οργώνει, να σκάβει, να κλαδεύει, να συγκομίζει.
Ο παπα-Γιώρης είχε και δικό του λιοτρίβι, πέτρινο. Τέτοιος άξιος, με τέτοια έγνοια μη χαθεί ούτε στάλα λάδι, μήτε σταγόνα του ιδρώτα που πότιζε τη γη του.
Το ανεκτίμητο δώρο των εγγονών του βάστηξε έναν «αιώνα». Άρτυζε πολύτιμες μπουκιές ζυμωτού ψωμιού στο σπίτι κι έμεινε για χρόνια στο ντουλάπι, ακόμα και άδειο πλέον, σαν για να μου θυμίζει ένα όνειρο.
Το δικό μας λάδι!
Στη Μύκονο είναι αρκετές οικογένειες που τις τελευταίες δεκαετίες φροντίζουν, κάτω από αντίξοες αλήθεια συνθήκες, να έχουν το λάδι της χρονιάς τους.
Τους χαίρομαι ειλικρινά γιατί χωρίς βολή, χωρίς την «ευκολία» άλλων περιοχών, καταφέρνουν έναν νόστιμο άθλο.
Χαίρομαι επίσης διπλά που στα 15 χρόνια λειτουργίας του ο ΕΡ.Ο.Σ. Μυκονίων, ένας επί της ουσίας πολιτιστικός καλλιεργητικός και παραγωγικός Σύλλογος Ερασιτεχνών, κατάφερε να πολλαπλασιάσει στο νησί με γεωμετρική πρόοδο και τα λιόδεντρα και τους ελαιοκαλλιεργητές.
Έτσι σήμερα έχουμε τη χαρά να είμαστε στο Δημοτικό Λιοτρίβι της Τήνου μια υπολογίσιμη οντότητα μιας και οι ελιές μας που καταλήγουν εκεί και τα λάδια μας, έχουν εξαιρετική ποιότητα και αξιόλογη ποσότητα.
Στην Τήνο, να διευκρυνίσω, καταλήγουν οι ελιές μας, όπως και στην Άνδρο αλλά και στην Αττική και αλλού, ένεκα έλλειψης ελαιοτριβείου στο νησί.
Οι πιο πολλές στην Τήνο που είναι πλάι μας. Μάλιστα!
Στο χωραφάκι μας, τότε παλιά, ήταν ένα αγρέλι όλο κι όλο, που μέτραγε καμιά 15αριά δεκαετίες. Θυμάμαι τη μάνα κάθε χρόνο να ετοιμάζει λίγα βάζα αγριοελιές, μικρές σαν το μικρό της νυχάκι, νόστιμες όμως, που τρώγονταν σαν πασατέμπος
. Ένα ξαραθύμιο! Χρόνο με τον χρόνο, ειδικά τώρα τελευταία, φυτεύω λίγα-λίγα λιόδεντρα και σήμερα τα καμαρώνω να μεγαλώνουν. Περνώ με τις ελιές μου ευχάριστες ώρες.
Από τις πιο μικρές τις τρίχρονες ως την πρώτη που φύτεψα πριν από 20 χρόνια είναι εκεί και περιμένουν την ελάχιστη πλην διαρκή μου έγνοια στο χρόνο.
Και την ανταποδίδουν. Στην αρχή βλέποντάς τους να καταλαμβάνουν και να πρασινίζουν τον χώρο. Στη συνέχεια με τις ελιές στο βάζο. Σήμερα πλέον μου δίνουν μια χαρά, ανείπωτη, ρέουσα και χρυσοπράσινη. Μια μικρή παραγωγή, μυρωδάτη, νόστιμη, πικάντικη και κυρίως ολότελα δικιά μου.
Πίστευα πάντα ότι φυτεύαμε ελιές για τα εγγόνια μας. Κι όμως δεν είναι!
Ήδη, την πρώτη χαρά την παίρνουμε εμείς. Ας είναι καλά και τα παιδιά μας, να λάβουν αυτή την ίδια χαρά και τα εγγόνια μας, κάποτε, ναι!
Εγώ ήδη για τρίτη χρονιά απολαμβάνω το λιγοστό λαδάκι μου. Κάθε χρόνο κι αβγαταίνει. Το 2016 τα πρώτα μου 7.5 λίτρα. Οποία χαρά και πόση συγκίνηση στη γούλα! Ύστερα ήρθαν 24. Χαμός στο σπίτι!
Σήμερα 27 λίτρα, ένας μικρός θησαυρός. Εμφιαλώθηκαν εκεί επί τόπου, στο κελί του χωραφιού και ετικετώθηκαν χάρη στο H2 Concept (άμα έχεις τόσες γραφίστριες πλάι σου τις εκμεταλεύεσαι και με το παραπάνω!).
Σήμα τους ο φύλακας άγγελος του χωραφιού μας, μια κουκουβάγια γνωστή μας από παλιά. Τη λέμε «Μαντελούσα», σαν όπως ονομάτιζε η γιαγιά από παλιά το χωράφι που είχε όλα κι όλα, ένα αγρέλι, δυο σ’κιδάκια και μια εκκλησιά, τον Άι Γιάννη τον «Αποκεφαλιστή». Καλημέρα-καλησπέρα, ένα «κουκουβάου», η σχέση μας η ακατάλυτη.
Φέτος μας έδωσε μεγάλη χαρά γιατί, ενώ την είχαμε χαμένη πέντε χρόνια, επανεμφανίστηκε μια μέρα πολύ απλά και ήσυχα, έχοντας στρώσει καινούργια πιο ευάερη, πιο σύγχρονη φωλιά, λιγο παραδίπλα. Κυρία!
Η εκτός εμπορίου Μαντελούσα μας σε συσκευασίες των 500 ml ήδη μοιράστηκε σε φίλους για συχώριο.
Η παραγωγή θα μεγαλώνει συν τω χρόνω. Οι ποιότητες σταδιακά θα βελτιώνονται. Το ελαιόλαδο της Μυκόνου, με τη σπανιότητά του και την γευστική του ιδιαιτερότητα, το ολότελα δικό μας ελαιόλαδο, το αταξίδευτο και με δίχως έξτρα ταλαιπορίες, σε λίγα χρόνια θα δηλώσει σοβαρή παρουσία στο νησί.
Άλλωστε δεν μπορεί παρά το… φάντασμα(!) του Δημοτικού Λιοτριβιού να αποκτήσει κάποια μέρα σάρκα και οστά και να ρεύσει πλέον, σε σπίτια, εστιατόρια και ράφια.
Αρκεί να του δώσουμε την δέουσα προσοχή. Αρκεί να αντέξει η μεγάλη παρέα του Ερασιτεχνικού, Οινοελαιουργικού Συλλόγου (ΕΡ.Ο.Σ). Αρκεί να συνεχίσουμε να ακούμε, να μαθαίνουμε και να κάνουμε πράξη όσα κατά καιρούς μεγάλοι δάσκαλοι*, που έχουμε φέρει για το λάδι στο νησί, είχαν κι έχουν να μας πουν. Γιατί θα συνεχίσουμε.
Δεν είναι απλά στόχος, είναι πάθος, επιθυμία και αναγκαιότητα. Πιστεύω σε αυτό ότι διερμηνεύω τα αισθήματα και τις επιθυμίες του Δ.Σ. ΕΡ.Ο.Σ. του μικρού αυτού «Γαλατικού χωριού» (προσωνύμιο που μας έδωσε ο Γιάννης Καρβέλας), μιας ομάδας ανθρώπων που συνεχίζει να αντιστέκεται και στο οποίο όσο αφορά στον ΕΡ.Ο.Σ. έχω την τιμή για τρίτη θητεία να προεδρεύω.
Αλλά νομίζω πως ήταν πάντα ταυτόσημοι οι στόχοι με όλους όσους κατά καιρούς έβαλαν πλάτη γι αυτό, ανάμεσά τους οι: Γιώργος Γεωργίου (+), Λευτέρης Νικολάκης, Γιώργος Ξυδάκης, Ηλίας Αθυμαρίτης, Γιάννης Θεοχάρης, Γιάννης Λυριστής, Γιάννης Μπουγιούρης, Γιάννης Μπαρμπαρής, Γιώργος Σουρλάγκας, Γιώργος Ασημομύτης, Μονίρ Νιμέρ, Θοδωρής Χαρακόπουλος κ.ά.
Καλή και Παραγωγική Χρονιά για όλους, μέλη και φίλους του ΕΡ.Ο.Σ.
Θερμές ευχαριστίες με την ευκαιρία στους δασκάλους
που κατά καιρούς μοιράστηκαν μαζί μας ελαιουργικές
και ελαιοπαραγωγικές γνώσεις:
τον Βαγγέλη Μπούρμπο, τον Ευάγγελο Φίλια,
τον Κώστα Τσαμπά, τον Γιάννη Καρβέλα,
τον Γιώργο Κωστελένο, τον Νίκο Κώνστα κ.ά
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου