Στη Σέριφο

Μπροστά στη ράχη της Σέριφος όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία. Ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες – κάτι παράλογο ίσως, παρ’όλα αυτά ικανό να φέρνει τον άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις.»

 ~ Οδυσσέας Ελύτης ~

 Αυτή είναι η Σέριφος, ένα νησί κυκλαδίτικο γεμάτο πέτρα, αέρα και κύματα, ένα νησί γεμάτο μεταλλεύματα και ημιπολύτιμους λίθους που ο συνδυασμός όλων αυτών δίνει μία ενέργεια που την νοιώθει κανείς έντονα. Η μαγεία όπως και η ομορφιά είναι υποκειμενική , η Σέριφος όμως είναι από τα μέρη που υποκειμενικά και αντικειμενικά είναι ξεχωριστή. Με 39 απίθανες παραλίες, 100 εκκλησάκια και μπόλικα πανηγύρια, απίστευτη φύση με μονοπάτια για τους περιπατητές προσφέρει μοναχική αλλά και κοινωνική ζωή για όποιον θέλει. Γνώρισα τη Σέριφο πριν από 24 περίπου χρόνια, ενώ βρισκόμουν διακοπές σε ένα άλλο νησί, από μία φωτογραφία της Ψιλής Άμμου και από τότε έγινε σημάδι στη ζωή μου.

 Ένα μήνα μετά έφθασα στη Σέριφο γεμάτη προσμονή και περιέργεια και με ένα καλάμι στο χέρι για να διώχνουμε τα φίδια (δεν υπήρχε δρόμος τότε) περπατήσαμε μέχρι την Ψιλή Άμμο.Κάθισα σε ένα βραχάκι και άρχισα να ονειρεύομαι ένα μικρό σπιτάκι στο σημείο εκείνο, να ξυπνάω και να βλέπω μπροστά μου αυτό το κομμάτι της θάλασσας. Δύο χρόνια μετά ξύπνησα ανάμεσα σε χαρτόκουτα, βερνίκια και μπογιές βγήκα στη βεράντα, είδα τον ήλιο να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα και σκέφτηκα ότι μου κάνει πλάκα ο Θεός!!! Είχα αποκτήσει αυτό που ονειρεύτηκα και δεν θα πάψω να ευγνωμονώ το σύμπαν γι’αυτό… article-divider-small 

Το καράβι πλησιάζει στο λιμάνι και η ασυνήθιστη ομορφιά από τις συνεχείς εναλλαγές του τοπίου σηματοδοτούν τη φήμη για τις «χίλιες και μία όψεις» της Σερίφου. Το λιμάνι εμφανίζεται και από πάνω του η Χώρα που αν είναι νύχτα φαντάζει σαν ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όταν ο ταξιδιώτης φθάσει στο λιμάνι (Λιβάδι) διαβάζει στις ταμπέλες των ξενοδοχείων, καταστημάτων και εστιατορίων ονόματα από την μυθολογία του νησιού: Οταν η Δανάη ενώθηκε με τον Δία γεννήθηκε ο Περσέας. Διωγμένοι από το Αργος μάνα και γιός ρίχτηκαν στη θάλασσα μέσα σ’ένα κιβώτιο και ταξίδεψαν μέχρι που έφθασαν στη Σέριφο. Ο Δίκτυς ο ψαράς τους βρήκε και τους έδωσε στέγη και τροφή.

 Όταν ο βασιλιάς της Σερίφου Πολυδέκτης είδε τη Δανάη , προκειμένου να την κάνει δική του έδιωξε τον Περσέα για να μην του είναι εμπόδιο με το πρόσχημα να του φέρει το κεφάλι της Γοργόνας Μέδουσας με την ελπίδα ότι δεν θα τον ξαναδεί. Η περιήγησή μας μπορεί να ξεκινήσει δυτικά από το Λιβάδι με πρώτο σταθμό την παραλία Λιβαδάκια. Εκεί θα βρούμε να κοιμηθούμε σε δωμάτια ή μικρά οικογενειακά ξενοδοχεία, να φάμε να κολυμπήσουμε αλλά και να ξεκουραστούμε κάτω από τα αρμυρίκια. Πίσω από το λόφο θα βρεθούμε σε μία άλλη, μικρότερη παραλία, το Καράβι που πήρε το όνομά της από το ναυάγιο που βρήκε ένας δύτης το 1985 με αμφορείς του 3ου π.Χ. αιώνα. Προχωράμε προς τον Ράμμο, συνοικισμό με απίθανη θέα το Λιβάδι και τα Λιβαδάκια, και αν είμαστε κρεατοφάγοι η Ταβέρνα «Τα Κάμπια» είναι ότι πρέπει…

 Συνεχίζουμε την περιήγηση αφήνοντας πίσω μας το Ράμμο και στη στροφή αποκαλύπτεται η ήσυχη ομορφιά από το Καλό Αμπέλι. Παραλία χωρίς σκιά, αλλά με ατμόσφαιρα, αφήνεις το αυτοκίνητο ψηλά και περπατάς από μονοπάτι, περνάς το φράκτη της εκκλησίας του Σωτήρα και το μονοπάτι σε οδηγεί στη θάλασσα, αφού κατέβεις μερικά άτακτα βραχάκια. Αν δεν σε εμπνέει εκεί, συνεχίζεις τη βόλτα μέχρι τη Βαγιά ή το Γάνεμα για να φας στο ταβερνάκι με τα αρμυρίκια, ή ακόμα πιο πέρα στο συνοικισμό του Κουταλά. Νερά κρυστάλλινα, πράσινα, νότιες παραλίες που στο μελτέμι σου επιτρέπουν να χαρείς ένα ωραιότατο μπάνιο και να ξεχαστείς μέχρι το σούρουπο αφού ο ήλιος εκεί δύει πιο αργά.

 Γι’αυτούς που τολμούν, το Σαρακήνικο και το Φοινίκι είναι παραλίες που αποζημιώνουν αναμφίβολα και δεν περιγράφονται. Μέγα Λιβάδι -κοιλάδα ατμοσφαιρική , συνοικισμός με ιστορία από το 1880. Απομεινάρια από τα μεταλλεία , το νεοκλασσικό Τελωνείο με τον Φοίνικα , το μνημείο των πεσόντων κατά την πρώτη απεργία στην Ελλάδα το 1916, οι Ταβέρνες «Μαρδίτσα» και «Κύκλωπας» πάνω στο κύμα, ο θρόνος του Κύκλωπα ψηλά στο λόφο, οι σήραγγες από τα παλιά Μεταλλεία και η απίστευτη δύση του ήλιου... Ετσι, είδαμε τη νότια - πιο ήρεμη και φιλική - πλευρά του νησιού κάνοντας το μισό περίπου γύρο. Από τα Δυτικά ξεκινάμε με τη Λεια, τον Άγιο Σώστη, την Ψιλή Αμμο που έχει χαρακτηριστεί από τους Sunday Times μία από τις 20 ωραιότερες παραλίες της Ευρώπης με τα δύο Ταβερνάκια πάνω στο κύμα «Στεφανάκος» και «Μανώλης».

 Προχωράμε στον Άγιο Γιάννη για ένα μπάνιο με πολύ λίγο κόσμο και συνεχίζουμε… Δεν έχουν τέλος οι παραλίες και οι ομορφιές - αν δε, έχει κανείς σκάφος, θα έχει την τύχη να εξερευνήσει άλλες τόσες που δεν έχουν πρόσβαση οδικώς. Μία στάση στο μοναστήρι των Ταξιαρχών είναι εμπειρία. Ο ηγούμενος Μακάριος ζει μόνος του εκεί χρόνια τώρα, προσφέρει λουκουμάκι και ξεναγεί τον επισκέπτη στην εκκλησία με το υπέροχο τέμπλο. Είναι πολύ όμορφο να ανέβει κανείς στην ταράτσα του μοναστηριού να δεί την Κύθνο και να βγάλει φωτογραφίες. 

Ηρθε η ώρα να κάνουμε βόλτα στη Χώρα με το Κάστρο, τα εκκλησάκια, το απίθανο Σουβλάκι «Ο γύρος της Χώρας», να πιούμε ρακόμελα «στου Στράτου», στην πλατεία του Δημαρχείου, και να ξεχαστούμε μέσα στα στενά δρομάκια με την αρχιτεκτονική από ένστικτο; που όμως έχει εναρμονιστεί τόσο τέλεια με το περιβάλλον. Κατεβαίνοντας από τη Χώρα είτε με αυτοκίνητο είτε με τα πόδια από τα πλατιά σκαλιά, κάπου εκεί στη μέση της διαδρομής, θα ήταν ωραίο να πιούμε ένα καφέ ή ποτό στο «Μπαλκόνι του Αγρέλη» και ν’αφήσουμε το βλέμμα να περιπλανηθεί σε όλο το Λιμάνι κι αν έχει διαύγεια και στη Σίφνο. Τόσα χρόνια και πάντα ανυπομονώ να έρθω, τόσα χρόνια και ποτέ όταν έρθει η ώρα να φύγω δεν το θέλω… 

 http://www.4women.gr