ΤΟ ΒΑΠΟΡΙ

γράφει ο Γιάννης  Γούναρης

  Το πρώτο πράγμα πού έκανα οταν ήμουν πιτσιρικάς ήταν νά ανέβω στό ΚΑΣΤΡΟ  ανέβαινα δυο δυο τά σκαλιά καί η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από τήν προσπάθεια καί από τήν αγωνία γιά νά δω από ψηλά αυτήν τήν εικόνα τήν μαγευτική πού ολο τόν χειμώνα κρατούσε ζωντανή στήν μνήμη μου τήν ΣΕΡΙΦΟ .

 Ηταν ένα ωκεάνειο συναίσθημα πού δεν πρόκειται ποτέ να φθαρεί .Ξαφνικά μέσα στήν ησυχία καί τήν γαλήνη ....ακούστηκε μιά λέξη ΤΟ ΒΑΠΟΡΙΙΙΙΙ.... ήταν η φωνή τού Μήτσου τού Σερίφιου ...από τήν σερφοπούλα πρόβαλε το  ΜΙΑΟΥΛΗΣ τό βαπόρι ήταν μεγάλο γεγονός γιά την εποχή εκείνη, μόνο  μέ την παρουσία του προκαλούσε χαρά καί αναστάτωση , μιά αλλη φωνή ακούστηκε από τό ΛΑΓΚΑΔΙ ήταν ο ΜΑΟΥΚΑΣ Τό βαποριιιιι 

 Είχε και αντίλαλο λόγω τής λαγκαδιάς καί  επαναλαμβανόταν κάθε φορά πού το φώναζε .Καί από τούς ΛΆΚΟΥΣ ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ   ένα απίθανο συναίσθημα σάν τά κοκκόρια λαλούσαμε στήν θέα του καραβιού .Οι κοπέλες έβαζαν τά καλύτερα ρούχα τους καί κατέβαιναν  στό ΛΙΒΑΔΙ γιά νά βρούν κανα αγόρι η από περιέργεια να δούν ποιός ηρθε οί γριές στίς πεζούλες περίμεναν στους ΜΥΛΟΥς τό λεωφορείο λέγοντας διάφορα νόστιμα οπως η γιαγιά μου η Μαρία η Σόρδενα  είχε πει ...τόν μπροστινό δέν τόν γνωρίζω ο πισινός ποιός είναι .

 Φέτος τό καλοκαίρι θα ανέβω στό κάστρο μόλις φτάσω πενηντάρης πλέον  θά κάτσω εκει στήν πεζούλα θά πάρω μιά βαθειά ανάσα μονολογώντας μέ νοσταλγία μέσα μου καί ένα κόμπο στόν λαιμό από τήν συγκίνηση για το χάλι τής πατρίδας μου ψελίζοντας τό βαπόριιιιι το βαπόριιιι  το βαπόριιιι....

με αγάπη γιάννης γούναρης