["Η φτώχεια δεν είναι ντροπή". Σύμφωνοι. Ωστόσο τον φτωχό τον
ντροπιάζουν. Το κάνουν και τον παρηγορούν μ' αυτήν τη φρασούλα. Είναι
από αυτε΄ς που κάποτε μπορούσε κανείς να τις παραδεχτεί, που όμως η
ημερομηνία λήξης τους έχει φτάσει προ πολλού. Όπως κι εκείνο το χυδαίο
"ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτο". Όταν υπήρχε δουλειά που έτρεφε τον
άνθρωπο της, υπήρχε και φτώχεια που δεν τον ντρόπιαζε.
Αυτή η ανέχεια όμως μες στην οποία γεννιούνται εκατομμύρια, και μπλέκουν εκατοντάδες χιλιάδες που φτωχαίνουν ντροπιάζει.
Η βρόμα κι η αθλιότητα ορθώνονται γύρω τους σαν τείχη που τα χτίζουν αόρατα χέρια.
Κανείς δεν επιτρέπεται να συνάψει ειρήνη με την φτώχεια όταν πέφτει σαν ίσκιος τεράστιος πάνω στο σπίτι και το λαό του. Τότε πρέπει να διατηρήσει τις αισθήσεις του άγρυπνες για κάθε ταπείνωση που υφίσταται, και να τις κρατά σε πειθαρχία μέχρι που ο πόνος του να πάψει να παίρνει τον κατήφορο της θλίψης, και να διανοίξει ανηφορικά το δρόμο της εξέγερσης.
Όμως εδώ δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, αφού και η πιο τρομερή, η πιο ζοφερή μοίρα κάθε μέρα, ακόμα και κάθε ώρα, όσο συζητιέται από τον τύπο και εξηγούνται διεξοδικά όλα τα ψευτοαίτια και τα ψευτοεπακόλουθά της, κανέναν δεν βοηθά ν' αναγνωρίσει τις σκοτεινές δυνάμεις στις οποίες έχει γίνει υποτελής]
---------------------------------
Ειδικότερα για το απαισιόδοξο τέλος της παραγράφου.....Αδύνατον!
Πως το "εδώ" του Βάλτερ Μπένγιαμιν το 1928, του οποίου την απαίσια συνέχεια γνωρίζουμε, είναι και το δικό μας "εδώ" το 2012?
(του οποίου την πιθανή απαίσια συνέχεια θα έπρεπε να προβλέπουμε και να διανοίγουμε ήδη ανηφορικά το δρόμο της εξέγερσης)
Αυτή η ανέχεια όμως μες στην οποία γεννιούνται εκατομμύρια, και μπλέκουν εκατοντάδες χιλιάδες που φτωχαίνουν ντροπιάζει.
Η βρόμα κι η αθλιότητα ορθώνονται γύρω τους σαν τείχη που τα χτίζουν αόρατα χέρια.
Κανείς δεν επιτρέπεται να συνάψει ειρήνη με την φτώχεια όταν πέφτει σαν ίσκιος τεράστιος πάνω στο σπίτι και το λαό του. Τότε πρέπει να διατηρήσει τις αισθήσεις του άγρυπνες για κάθε ταπείνωση που υφίσταται, και να τις κρατά σε πειθαρχία μέχρι που ο πόνος του να πάψει να παίρνει τον κατήφορο της θλίψης, και να διανοίξει ανηφορικά το δρόμο της εξέγερσης.
Όμως εδώ δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, αφού και η πιο τρομερή, η πιο ζοφερή μοίρα κάθε μέρα, ακόμα και κάθε ώρα, όσο συζητιέται από τον τύπο και εξηγούνται διεξοδικά όλα τα ψευτοαίτια και τα ψευτοεπακόλουθά της, κανέναν δεν βοηθά ν' αναγνωρίσει τις σκοτεινές δυνάμεις στις οποίες έχει γίνει υποτελής]
---------------------------------
Ειδικότερα για το απαισιόδοξο τέλος της παραγράφου.....Αδύνατον!
Πως το "εδώ" του Βάλτερ Μπένγιαμιν το 1928, του οποίου την απαίσια συνέχεια γνωρίζουμε, είναι και το δικό μας "εδώ" το 2012?
(του οποίου την πιθανή απαίσια συνέχεια θα έπρεπε να προβλέπουμε και να διανοίγουμε ήδη ανηφορικά το δρόμο της εξέγερσης)
Πηγή : http://dangerfew.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου