Εν πρώτοις, διαπιστώνεται μία «αναζωπύρωση» του νομισματικού πολέμου, με το δολάριο να ανατιμάται απέναντι σε όλα σχεδόν τα νομίσματα του πλανήτη – δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, καθώς επίσης στις ίδιες τις Η.Π.Α., αφού επιδεινώνει τις εξαγωγές πολλών αμερικανικών επιχειρήσεων, αυξάνει τις εισαγωγές της χώρας, ενώ προκαλεί ακόμη μεγαλύτερα ελλείμματα στο εμπορικό της ισοζύγιο.
Η εξέλιξη του συναλλαγματικού πολέμου φαίνεται καθαρά στο γράφημα που ακολουθεί – υπενθυμίζοντας πως συνήθως αποτελεί τον πρόλογο των συμβατικών πολέμων, με κριτήριο την παγκόσμια ιστορία. Με δεδομένη δε τη σύνδεση πολλών νομισμάτων με το ευρώ ή με το δολάριο, σε σταθερή (ανοιχτό χρώμα) ή σε ευέλικτη σχέση (πολύ ανοιχτό χρώμα), όταν ελάχιστα είναι συνδεδεμένα με ένα καλάθι νομισμάτων (πράσινο), η κατάσταση θα μπορούσε πολύ εύκολα να ξεφύγει από τον έλεγχο.
Ειδικότερα, η σύνδεση του νομίσματος μίας χώρας με το νόμισμα κάποιας άλλης, η οποία είναι εμπορικός εταίρος της, έχει σημαντικά πλεονεκτήματα – αφού οι επιχειρήσεις τους μπορούν να προγραμματίσουν καλύτερα, συμφωνώντας τις τιμές χωρίς να ανησυχούν για τις ξαφνικές συναλλαγματικές διακυμάνσεις.
Έως το 1970 άλλωστε τα περισσότερα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το δολάριο, το οποίο ήταν με τη σειρά του συνδεδεμένο με το χρυσό – στα πλαίσια του συστήματος του Bretton Woods. Έκτοτε όμως η κατάσταση έχει αλλάξει, οπότε υπάρχουν οι εξής ιδιαιτερότητες:
(α) Ορισμένες χώρες, όπως η Κίνα, αποφεύγουν τις διακυμάνσεις της ελεύθερης αγοράς – διαχειριζόμενες τα νομίσματα τους «κλειστά», με την υιοθέτηση ελέγχων στη διακίνηση των κεφαλαίων.
(β) Άλλες χώρες συνδέουν το νόμισμα τους με κάποιο άλλο, συνήθως με το δολάριο, έτσι ώστε να αυξήσουν την αξιοπιστία του – με στόχο κυρίως την αντιμετώπιση του πληθωρισμού. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν ασκούν οι ίδιες νομισματική πολιτική, εξαρτώμενες από την πολιτική που ασκεί η κεντρική τράπεζα της χώρας, με την οποία έχουν συνδέσει το νόμισμα τους.
(γ) Η Ευρωζώνη συνιστά ουσιαστικά μία τρίτη «παραλλαγή», αφού οι διάφορες χώρες που την αποτελούν δεν έχουν τη δική τους νομισματική πολιτική, διατηρώντας όμως το ίδιο νόμισμα – κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο, εάν δεν ακολουθήσει η τραπεζική, η δημοσιονομική, καθώς επίσης η πολιτική ένωση τους.
Συνεχίζοντας, οι παραπάνω «συνδέσεις» δεν έχουν μόνο πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα - αφού οι συνδεδεμένες χώρες «άγονται και φέρονται» από τη νομισματική πολιτική της χώρας που την διαμορφώνει.
Εάν δε οι συμμετέχοντες στις αγορές διακρίνουν κάποιες αδυναμίες, όπως στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας το 1992, όταν η στερλίνα ήταν συνδεδεμένη με το μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών που προηγήθηκε του ευρώ, επιτίθενται στο νόμισμα – αναγκάζοντας τη χώρα να «σπάσει» τη σύνδεση, υποτιμώντας το (Βρετανία 1992) ή ανατιμώντας το (Ελβετία πρόσφατα).
Φυσικά η χώρα μπορεί να προσπαθήσει να το στηρίξει, όπως συνέβη αποτυχημένα με το ρούβλι ή επιτυχημένα μέχρι στιγμής με την κορώνα της Δανίας, με τη βοήθεια των συναλλαγματικών αποθεμάτων της – τα οποία όμως τις περισσότερες φορές δεν αρκούν, αναγκάζοντας τις κεντρικές τράπεζες να αλλάξουν στρατηγική.
Περαιτέρω, εάν προσθέσει κανείς στο νομισματικό πόλεμο που διεξάγεται (ανάλυση) τις προειδοποιήσεις των κεντρικών τραπεζών (άρθρο), καθώς επίσης πολλών άλλων μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων παγκοσμίως, θα συμπεράνει πως επίκειται μία μεγάλη κρίση, η οποία θα ξεσπάσει στους επόμενους μήνες.
Οι βασικότεροι φόβοι τους φαίνεται να είναι η υπερχρέωση του πλανήτη, η τυχόν πτώση της τιμής του πετρελαίου στα 20 $ το βαρέλι, η κατάρρευση του δείκτη θαλασσίων μεταφορών (Baltic Dry), η ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (η οποία θα πίεζε το ευρώ στο 0,90 σε σχέση με το δολάριο, ενώ θα εκτόξευε τα επιτόκια δανεισμού της ευρωπαϊκής περιφέρειας), καθώς επίσης ο περιορισμός του παγκόσμιου ΑΕΠ άνω των 2.000 δις $ το 2015.
Οι επιστολές των τραπεζών
Οι περισσότερες μεγάλες τράπεζες, ειδικά οι επενδυτικές, στέλνουν τουλάχιστον μία φορά το χρόνο γράμματα προς τους πελάτες τους, αναφορικά με τις προβλέψεις τους. Οι σημερινές επιστολές τους διακατέχονται από μεγάλους φόβους, όπως συνέβαινε λίγο πριν από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 – ενώ κυκλοφορούν συχνά διαγράμματα, όπως το παρακάτω, τα οποία τεκμηριώνουν τη διαστρέβλωση των αγορών..
.
Βέβαια, καμία τράπεζα και κανένας επενδυτής δεν φαίνεται να γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί την επόμενη ημέρα. Εν τούτοις, όλοι έχουν την άποψη πως θα συμβεί σύντομα κάτι, το οποίο δεν θα είναι καθόλου καλό - ελπίζοντας πως δεν θα προκληθεί από την αύξηση των βασικών επιτοκίων της Fed η οποία, αν και έχει ανακοινωθεί, δεν είναι πραγματοποιήσιμη.
Το πετρέλαιο
Πρόσφατα η τιμή του αναρριχήθηκε πάνω από τα 50 $ το βαρέλι – σε επίπεδα που είναι μεν καταστροφικά χαμηλά για πολλές χώρες εξόρυξης, αλλά δημιουργώντας την ελπίδα πως θα ανακάμψει, αγγίζοντας κάποιες τιμές που δεν θα προκαλούσαν μεγάλες ζημίες στην παγκόσμια οικονομία.Όμως, πολλές μεγάλες τράπεζες υποστηρίζουν το αντίθετο – όπως, για παράδειγμα, η Citibank, η οποία θεωρεί ότι η τιμή του πετρελαίου θα φτάσει στα 20 $ το βαρέλι (πηγή). Αναφέρει βέβαια τους λόγους, για τους οποίους κάνει την παραπάνω πρόβλεψη – πείθοντας σε μεγάλο βαθμό αυτούς που τους διαβάζουν.
Θεωρεί δε πως κάπου στα τέλη του Μαρτίου ή στις αρχές του Απριλίου η τιμή θα πέσει στα 40 $ το βαρέλι, μετά θα ισορροπήσει σε αυτά τα επίπεδα και στη συνέχεια θα καταρρεύσει, φτάνοντας στα 20 $ – ενώ θα κλείσουν πολλές πετρελαϊκές πλατφόρμες όπως το 2008, όπου όμως η προσφορά θα συνεχίσει να είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση (σήμερα η προσφορά υπερβαίνει τη ζήτηση κατά 1 εκ. βαρέλια ημερησίως – πηγή), με αποτέλεσμα να μην ανακάμψει εύκολα.
Επειδή τώρα πολλές επιχειρήσεις εξόρυξης δεν έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν τις ποσότητες που παράγουν, αρκετές είναι υπερχρεωμένες, άλλες δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους κοκ., θα δημιουργηθούν τεράστια προβλήματα και στις τράπεζες – πόσο μάλλον σε κράτη όπως η Ρωσία, το Ιράν, η Βενεζουέλα κοκ. Η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών έχει αναφερθεί αναλυτικά στο θέμα (πηγή), κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.
Η παγκόσμια ανάπτυξη
Πρόσφατα ο δείκτης θαλασσίων μεταφορών (πηγή), έπεσε σε επίπεδα χαμηλότερα από αυτά τις προηγούμενης βαθιάς ύφεσης – προειδοποιώντας μας ουσιαστικά για μία τεράστια μείωση της παγκόσμιας ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή, αρκετοί χρηματιστηριακοί αναλυτές (Goldman Sachs) προβλέπουν πως ο τζίρος των μεγαλυτέρων αμερικανικών επιχειρήσεων (S$P 500) θα παραμείνει ως έχει – δεν θα αυξηθεί καθόλου δηλαδή, κυρίως λόγω της χαμηλής τιμής του πετρελαίου, καθώς επίσης της υψηλής ισοτιμίας του δολαρίου.Σύμφωνα δε με την Bank of America, το παγκόσμιο ΑΕΠ θα περιορισθεί κατά 2.100 δις $ – διαμορφούμενο ως εξής ανά περιοχή του πλανήτη (γράφημα):
Κόσμος, οικονομία – οι προβλέψεις της BoA, που εμφανίζουν μια μείωση στο παγκόσμιο ΑΕΠ, κατά 2.100 δις δολάρια. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η τεράστια προβλεπόμενη απώλεια στο ΑΕΠ της Ευρώπης (από 13.381 δις το 2014 -> στο 11.533 δις το 2015, μείωση κατά 1.848 δις δολάρια, δηλαδή πάνω από τα 2.100 δις του κόσμου/Μ.Ο.).
Σημείωση πίνακα: Με την ένδειξη «YA», συμβολίζονται οι αρχικές προβλέψεις του ΑΕΠ, ενώ με «NEW» οι αναθεωρημένες προβλέψεις. Οι αξίες είναι σε δις δολάρια (το αγγλικό «,» είναι ισοδύναμο με το ελληνικό «.», δεν είναι «κόμμα» δηλαδή, οπότε οι αξίες είναι σε χιλιάδες δις).
Εδώ αναφέρεται, ως μία από τις βασικές αιτίες, η επίπτωση της συνεχιζόμενης κρίσης της Ελλάδας – η οποία θα μπορούσε να επιδεινώσει σημαντικά τα υφιστάμενα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας. Πόσο μάλλον εάν δεν υπάρξει μία τελική συμφωνία με την Κομισιόν, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να προβεί σε στάση πληρωμών ή/και να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.
Συμπεραίνεται δε πως εάν τυχόν η χώρα μας εξέλθει από τη νομισματική ένωση, το μέλλον της Ευρωζώνης θα τεθεί σε κίνδυνο, οπότε το ευρώ θα καταρρεύσει - εν πρώτοις στο 0,90 σε σχέση με το δολάριο.
Με δεδομένο δε το ότι 26,45 τρις $ σε παράγωγα είναι συνδεδεμένα με το ευρώ, σύμφωνα με την BIS (πηγή), η κατάρρευση που θα ακολουθούσε θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – οπότε για ολόκληρο τον πλανήτη. Είτε συμβεί όμως κάτι τέτοιο, είτε όχι, δεν θα αποφευχθεί τελικά το κραχ – με τη μορφή μίας καταιγίδας των καταιγίδων, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και στο τέλος του δυτικού πολιτισμού, έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.
.
Συμπέρασμα
Τα σήματα κινδύνου είναι πολλαπλά (άρθρο), οπότε δεν μπορεί να τα αγνοήσει κανένας, όσο αισιόδοξος και αν είναι. Φαίνεται δε πως η Ελλάδα είναι πολύ πιο σημαντική, από όσο θέλει να πιστεύουμε η Γερμανία, η οποία αναμφίβολα είναι πολύ καλή στο διεθνές διπλωματικό πόκερ (ανάλυση).Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να υπερεκτιμήσουμε τις δυνατότητες μας, αλλά ούτε και να τις υποτιμήσουμε – με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μας, το οποίο δεν είναι το ίδιο με αυτό της Γερμανίας, αν και κοινό με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.
Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά τις παγκόσμιες χρηματαγορές, απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή και εγρήγορση - αφού η κατάρρευση μπορεί να προκληθεί οποιαδήποτε στιγμή, από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός (μαύρος κύκνος), το οποίο εν πρώτοις δεν θα αξιολογηθεί ως επικίνδυνο.
ΠΗΓΗ:Analyst.gr.
Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου