Σερφιώτικα αγριόχορτα

Η Σέριφος διαθέτει 360 είδη φυτών σας παρουσιάζουμε αυτήν την προσπάθεια που έγινε από τον Δ Ρουσουνέλο

 Άγρια χόρτα από τη χλωρίδα της Σερίφου

Η σελίδα καταγραφής της άγριας βρώσιμης Σερφιώτικης χλωρίδας ανανεώνεται, διορθώνεται και συμπληρώνεται συνεχώς. 

Αγ(γ)όγλωσσος

Cynoglossum creticum(Miller)-Οικογ: Boraginaceae.
Κυνόγλωσσο το Κρητικό, σκυλόγλωσσο, αγ(γ)όγλωσσος, αιγόγλωσσος

Αγγόγλωσος

Στέλεχος διακλαδισμένο στην κορυφή,φύλλα χνουδωτά-λογχοειδή, στρογγυλά στη βάση που μοιάζουν σαν γλώσσα σκύλου(κύων) και απ΄ αυτό πήρε και το όνομα του(cynoglossum). Ανθίζει από Απρίλιο μέχρι Ιούνιο, λευκά άνθη με μπλε νευρώσεις που στο τέλος γίνονται πορφυρά. Είναι ένα φυτό που υπάρχει στη Σέριφο  αλλά δεν έχει τύχει ιδιαίτερης γαστρονομικής προσοχής. Τρώγονται οι τρυφεροί βλαστοί του και οι ρίζες (όπως οι καρύδες και οι ασκόλυμπροι). Συλλέγεται Ιανουάριο και Φεβρουάριο και κάνει ένα βαθύ μωβ άνθος.
Στην Κρήτη φτιάχνουν «αγγογλωσόπιτες» που είναι ένα είδος κουρκουτιού με αγγόγλωσο που ψήνεται στο τηγάνι.

Φαρμακευτικά χρησιμοποιούνται τα φύλλα και τα άνθη σαν βότανο αντιβηχικό, στυπτικό και αντιδιαρροϊκό.

~

Αγριόβλητο

Amaranthus viridis – Άγριο βλήτο

Άγριο βλήτο 

Μαζεύονται οι τρυφερές κορφές από αρχή Καλοκαιριού μέχρι και το Φθινόπωρο.Τρώγονται βραστά ή τσιγαριστά με άλλα λαχανικά.Φτιάχνεται μέχρι γιαχνί με πατάτες και χρησιμοποιείται για χορτόπιτες μαζί με άλλα χόρτα.

~

Αγριοκάρδαμο

Capsella bursa pastoris-Οικ:Brasicaceae

Αγριοκαρδαμούδα,Ραγιάς, Πουγκί του βοσκού

Το λένε και πουγκί του βοσκού γιατί οι καρποί του γεμάτοι σπόρους έχουν σχήμα καρδιάς και μοιάζουν με πουγκί. Τα φύλλα του τρώγονται βραστά μαζί με άλλα χόρτα, μαγειρεύονται σε σούπες, ενώ οι βλαστοί μαζί με τα άνθη χρησιμοποιούνται σε σαλάτες για πιπεράτη γεύση. Περιέχει πολλές βιταμίνες ασβέστιο και σίδηρο και είναι καλό αιμοστατικό με αντιφλεγμονώδη δράση.

~

Αγριοκαρότο

Σταφυλίνακας, σταφυλίνος, ασταφυλίνος, δαύκος, δαυκί, αγριοκαρότο

Τα άγρια καρότα είναι ένα ιδιαίτερα αρωματικό χόρτο. Εκτός από τους μωβ τρυφερούς το χειμώνα βλαστούς τους -που τρώγονται σαλάτα βραστά με άλλα χόρτα ή μπαίνουν σε πίτες για το ιδιαίτερο άρωμά τους- έχουν ενδιαφέρον για τη ρίζα τους, που έχει έντονη γεύση καρότου, είναι όμως πιο λεπτό και λευκό σε αντίθεση με το γνωστό μας καλλιεργήσιμο, που έχει χαρακτηριστικό «καροτί» χρώμα.

~

Αγριοραπανίδα
Raphanus raphanistrum-ραπανίδα.

Τα τρυφερά φύλλα μαζεύονται από τα τέλη φθινοπώρου μέχρι την άνοιξη και τρώγονται βραστά ή τσιγαριστά με μυρωδικά.

~

Αγριοσέλινο

Smyrnium olysatrium-Αγριοσέλινο

Άγριο σέλινο 

Παλιότερα το χρησιμοποιούσαν σε χορτόπιτες, σε φαγητά αντί για σέλινο. Το συλλέγουμε πριν την ανθοφορία του.

~

Αγριοσέσκουλο ή αγριολάπαθο

Rumex spp:Λάπαθο,Λάπατο,Ξυνολάπατο,Αγριοσέσκουλο

Αγριολάπαθο – Αγριοσέσκουλο

Το συναντάμε σε ακαλλιέργητους τόπους. Τα φύλλα του σκουροπράσινα με μια ελαφριά ξινή γεύση. Αντλεί το όνομα του από το αρχαίο Rumex (δόρυ) από το σχήμα των φύλλων του. Έχει εξαιρετικές φαρμακευτικές ιδιότητες για όσους πάσχουν από αναιμία, δυσεντερία, καρδιακά νοσήματα. Πρόκειται για φαγώσιμο χόρτο που χρησιμοποιείται πολύ στην Ελληνική κουζίνα είτε σαν βραστή σαλάτα είτε μαγειρεμένο με κρέας. Σημαντική βέβαια η συμβολή του στις χορτόπιτες.

~

Αλεντρίδα

Ηymenonema graecum: Oικ.Compositae-Αλεντρίδα.
Eνδημικό φυτό των Κυκλάδων.

αλεντρίδα

Πολυετές άγριο χόρτο των Κυκλάδων.Συχνάζει σε υπήνεμα μέρη πίσω από ντουβάρια που συγκρατούν υγρασία.Είναι φυτό ενδημικό των Κυκλάδων και συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των απειλουμένων φυτών υπό εξαφάνιση.

αλεντρίδα

Οι Αλεντρίδες με σκορδαλιά είναι αγαπημένο πιάτο της μυκονιάτικης κουζίνας. Η οξύτητα της σκορδαλιάς έρχεται και δένει με τη «γλύκα» της αλεντρίδας σε ένα πλούσιο γευστικό συνδυασμό.
Τις βράζουμε κανονικά με νερό και αλάτι, τις σερβίρουμε με ελαιόλαδο και τις σκεπάζουμε με μπόλικη σκορδαλιά. Τον Γενάρη οι αλεντρίδες είναι τρυφερές και τρώγονται με λάδι και λεμόνι μόνες τους ή ανακατεμένες με διάφορα άλλα χόρτα.

αλεντρίδα ανθισμένη (Μάιος)

~

Αμπελόχα ή Μολόχα

Malva sp.(sylvestris)-Μολόχα, Μουλούχα, Αμπελόχα

Αμπελόχα ή μολόχα

Μαζεύονται μόνο τα τρυφερά φύλλα και οι κορυφές από τον Χειμώνα μέχρι την Άνοιξη. Τα φύλλα τρώγονται βραστά με άλλα χόρτα, ενώ τα μεγαλύτερα σε μέγεθος μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντί για αμπελόφυλλο σε ντολμαδάκια. Ενδιαφέρον έχουν και οι καρποί (καταναλώναμε πολλούς όταν είμαστε παιδιά!), ωμοί σε σαλάτα.

~

Απορίχι

Sisymbrium irio – βρούβα, σκυλοβρούβα, αποριχιά, πικροβρούβα,

αποριχιά σε άνθιση

Όλες οι βρούβες ανήκουν στα γένη Sinapis, Sisymbrium και Erisimum και τις ονομάζουμε κοινώς απορίχια ή “πορίχια. Συλλέγονται πριν την άνθιση τους τσιμπητά, τα φύλλα και τα ανθοφόρα βλαστάρια (στην Σέριφο και στην Πάρο  μάλλιστα και αλλού τα λένε και «τσιμπητά»). Τρώγονται  βραστά, σε σαλάτα με λάδι κι αλάτι. Συνδυάζονται τέλεια με σφιχτά βρασμένα αβγά. Κλασσικό Σερφιώτικο πιάτο τα απορίχια με τα κουκιά σαλάτα, ενώ αλλού τα βάζουν σε λαδερά φαγητά με κουκιά ή αρακά.
Περίοδος συλλογής τους είναι η Άνοιξη.

αποριχιά ανθισμένη αργά την Άνοιξη

Οι βρούβες έχουν φαρμακευτικές ιδιότητες και η βρώση τους θεωρείται τονωτική, αντιτοξινωτική με ευεργετικά αποτελέσματα στο κυκλοφοριακό και στην καρδιά.

~

Ασκόλυμπρος

Notobasis syriaca-Αγκάθι (Ασκόλιμπρος)

Τρώγεται κυρίως τουρσί, αφού αφαιρεθεί το φυλλώδες τμήμα. Καθαρίζεται με το χέρι, σύρωντας σφιχτά τον αντίχειρα με τον δείχτη από τη ρίζα προς το φύλλο. Το χρήσιμο βρώσιμο τμήμα είναι οι μίσχοι (γουλιά) και η ρίζα. Εξαιρετικός μεζές για ούζο-σούμα, αλλά και μαγειρευτό με άλλα χόρτα ή με αρνί φρικασέ.

~

Γένι του τράγου

tragopogon porriffolius, Τραγοπώγων, λαγόχορτο

γένι του τράγου

Συλλέγεται τους χειμωνιάτικους μήνες και χρησιμοποιείται σε πίτες. Οι τρυφεροί βλαστοί και οι ρίζες του γίνονται τουρσί ή χρησιμοποιούνται σε ωμές σαλάτες.

~

Ζαφορά ή κρόκος

A. Crocus cartwrightianus-Κρόκος του Καρτράϊτ

Ζαφορά ή άγριος κρόκος

Ο συγκεκριμένος κρόκος θεωρούνταν σαν ποικιλία του καλλιεργούμενου κρόκου (Crocus sativus). Ξεχωρίζει από τα μεγάλα κόκκινα στίγματα του που βγαίνουν έξω από το άνθος,το οποίο έχει μωβ πολυπλόκαμες ραβδώσεις.
Περιγράφηκε από τον Βοτανολόγο W.Herbert με βάση ένα φυτό που του έστειλε από την Τήνο ο Άγγλος Πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη J.Cartwright προς τιμήν του οποίου ονομάστηκε ο κρόκος αυτός.
Ονομαστό παραμένει το όμορφο Χωριό Κρόκος της Τήνου.

Τα στίγματα του (ονομαστά σαν ζαφορά ή σαφράν) είναι περιζήτητα από την Αρχαιότητα και χρησιμοποιούνται σαν καρύκευμα, για χρωματισμό και γεύση, ενώ στο αφέψημα του αποδίδονται καταπραϋντικές και τονωτικές ιδιότητες.

B. Crocus Tournefortii-Κρόκος του Τουρνεφόρ,
Άγριος Κρόκος.

Άγριος κρόκος του Τουρνεφόρ 

Πήρε το όνομα του από τον Γάλλο Βοτονολόγο Ζοζέφ Πιτόν ντε Τουρνερφόρ. Είναι φυτό ενδημικό των νησιών του Ν.Αιγαίου, γνωστό από τα Πανάρχαια χρόνια. Συναντάται σε ηλιόλουστες αμμώδεις ή βραχώδεις πλαγιές. Είναι ένα από τα είδη του γένους Crocus. Είναι φθινοπωρινός κρόκος και το χαρακτηριστικό του είναι ότι δεν κλείνει καθόλου τα λουλούδια του, που έχουν ανοιχτόχρωμο χρώμα (συνδυασμός γαλάζιου με απαλό μώβ). Τα στίγματα των λουλουδιών (στα καλλιεργούμενα κυρίως είδη) αφού αποξηρανθούν αποτελούν το πανάκριβο σαφράν ή ζαφορά (ονομαστός ο κρόκος Κοζάνης) γνωστό για τις χρωστικές, αρτυματικές και φαρμακευτικές του ιδιότητες.

~

Κάπαρη

Capparis spinosa ssp.orientalis-Kάπαρη η ακανθώδης, (καπαριά)

φυτό κάπαρης σε άνθοφορία

Φυτρώνει σε πετρώδη ημι-ορεινά και σε παραθαλάσσια μέρη, καθώς και σε βράχους που συγκρατούν υγρασία. Από την κάπαρη συλλέγονται τα μικρά μπουμπούκια πριν ανθίσουν, τα τρυφερά νεαρά φύλλα και ο τελικός καρπός τα «αγγουράκια» πριν μεστώσουν. Συντηρούνται σε άλμη, χρησιμοποιούνται σε σαλάτες, πικάντικες σάλτσες και ομελέτες. Οι Αρχαίοι της απέδιδαν μαγικές ιδιότητες. Ο φλοιός της ρίζας χρησιμοποιείται στη θεραπεία διαφόρων παθήσεων (αρθρίτιδες, ρευματισμοί, παθήσεις δέρματος).

~

Καρύδα
Centaurea raphanina  Λουλούδι των Κενταύρων, Βερβερίς, Αλιβάρβαρο

Αυτοφυές χόρτο. Τα νεαρά φύλλα τρώγονται σε ωμή σαλάτα, βράζονται διατηρώντας την πικράδα τους,  μαγειρεύονται φρικασέ, ενώ για πολλούς γίνονται ανάρπαστα για τουρσί και αποτελούν άριστο ουζομεζέ για μερακλήδες.

Σύμφωνα με την Μυθολογία πήρε το όνομα του από τον Κένταυρο Χείρωνα, όταν αυτός προσπάθησε με τα φύλλα του να γιατρέψει τα τραύματα του Ηρακλή.

Στην άνθιση του αποτελεί άριστο μελισσοκομικό φυτό. Στην πορεία της ανάπτυξης του εξελίσσεται σε ακανθώδη θάμνο, γνωστό και σαν Αλιβάρβαρο.

~

Καυκαλίθρα

Tordyllium Apullum, Καυκαλίδα, Μοσχοπαπαδιά, Μοσχολάχανο.

Αρωματικό φυτό. Διατηρεί το Αρχαίο του όνομα όπως το αναφέρει ο Θεόφραστος (Καυκαλίς). Το συναντάμε σε ακαλλιέργητους χώρους. Μαζεύουμε τα φύλλα και τις τρυφερές κορυφές από τον χειμώνα μέχρι την άνοιξη που ανθίζει.

Το χρησιμοποιούμε σε χορτόπιτες και σαν μυρωδικό σε σάλτσες και φασολάδες.
Μετά την ολοκλήρωση της άνθισης δημιουργούνται σπόροι (βλ. φωτο).

σπόροι καυκαλίθρας

~

Κουσουνάδα – Παπαρουνόχορτο

Papaver rhoeas – Παπαρούνα – Κουσουνάδα

Κουσουνάδα, παπαρουνόχορτο

Τα φύλλα και οι τρυφεροί βλαστοί μαζεύονται πριν την άνθιση, βράζονται και τρώγονται σαλάτα ή εμπλουτίζουν την ποικιλία χορταρικών που χρησιμοποιούμε σε χορτόπιτες.
Οι σπόροι παλιά χρησιμευαν σαν μπαχαρικό. Τα πέταλα για την παρασκευή σιροπιού κατά της πλευρίτιδας και των οφθαλμολογικών παθήσεων, αλλά και σαν λοσιόν περιποίησης προσώπου.

~

Κρίταμο

Krithmum maritimum-Κρίταμο το παράλιο

Κρίταμο ανθισμένο

H Ιστορία του χρονολογείται από την Αρχαία Ελλάδα. Τόσο ο Διοσκουρίδης όσο και ο Πλίνιος αναφέρονται στις πολύτιμες ιδιότητες του. Από την εποχή του Ιπποκράτη θεωρείται σαν ένα από τα πιο σημαντικά φάρμακα για τις διουρητικές και αποτοξινωτικές του ιδιότητες. Σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην μαγειρική καθώς τα φύλλα και οι νεαροί βλαστοί (που συλλέγονται τρυφεροί πριν την άνθιση) τρώγονται σαν ωμή σαλάτα, προστίθενται σε ομελέτες ή γίνονται τουρσί.

~

Μοσχόγουλο

Μοσχόγουλο (πάνω όψη)

Έχουν βαριά μυρωδιά, μίσχο μωβ με πράσινα φυλλαράκια λίγο πιο ψιλά από του μαϊντανού. Το Μαγιάπριλο βγάζουν ένα άνθος που μοιάζει με λευκή ομπρέλα.

~

Καπνιά

Fumaria officinalis-Καπνόχορτο, καπνιά, σταχτερή, χιονίστρα, μαγιασιλόχορτο

καπνιά

Το όνομα του προέκυψε από το γεγονός ότι όταν το βλέπεις από μακρυά μοιάζει με καπνό που βγαίνει από το χώμα. Ετσι από παλιά πίστευαν ότι ο καπνός αυτός διώχνει τα κακά πνεύματα.

καπνιά

Από την Ρωμαϊκή εποχή είχαν εντοπίσει τις θεραπευτικές του ιδιότητες σαν διουρητικό,τονωτικό κατά της δυσπεψίας και ότι ανοίγει την όρεξη. Αργότερο το θεώρησαν υπνωτικό και ειδικό για αποτοξίνωση.

καπνιά – Fumaria officinalis

Ιδιαίτερα γευστικό χόρτο, μοιάζει στην όψη με τον μαϊντανό,  πλησιάζει γευστικά περισσότερο προς το κάρδαμο. Στο στόμα αφήνει μια πικάντικη αίσθηση που καίει τον ουρανίσκο γι αυτό και χρησιμοποιείται με μέτρο σε σαλάτες και πίτες.

~

Λαρδάκι

Hypochaeris radicata (συν:Achyrophorus radicatus)-Οικ:Compositae.
Υποχοιρίδα, Πικραλιδα, Λαρδαπόριχο

Οι νεαροί βλαστοί και τα μικρά φύλλα μαζεύονται και τρώγονται σκέτα σε βραστή σαλάτα ή μαγειρεύονται με κουκιά, αλλά και με πατάτες.

Παλιότερα έψηναν και άλεθαν τις ρίζες και τις χρησιμοποιούσαν σαν υποκατάστατο του καφέ.

Πεντάνευρο

Αρνόγλωσσον, περδικοπάτημα, πετεινόχορτο, χηνοπόδι, κορακοπόδι

πεντάνευρο

Τρώγεται μαζί με άλλα χόρτα βραστά ή χρησιμοποιείται ψιλοκομμένο σε ωμές σαλάτες.

~

Πηρουνιά

Erodium cicutarium- Πιρουνάκι, Περουνήθρα ή της πέρδικας το νύχι, Χτενάκι.

Μαζεύεται σαν τρυφερό χόρτο από τον Χειμώνα (μετά τον Ιανουάριο) μέχρι την Άνοιξη πριν ανθίσει. Χρησιμοποιείται κυρίως σε πίτες αλλά και σε ομελέτες με λαχανικά.

~

Προβάσια

Limonum sinuatum-Statice limonium.
Λειμώνιο το κολπωτό, αμάραντο, προβάτσες,

προβάσια

Πολυετές άγριο φαγώσιμο χόρτο. Το συναντάμε σε χέρσα χωράφια και σε μέρη κοντά στη θάλασσα. Πήρε το όνομα του από τις λέξεις: λειμών=λιβάδι και sinuatum=με δαντελωτή άκρη (από την όψη των σεπάλων του άνθους).

προβάσια

Τα «προβάσια» τα μαζεύουμε Δεκέμβριο μετά τις πρώτες καλές βροχές και Ιανουάριο, όσο είναι τρυφερά γιατί μετά μεστώνουν. Τα μαγειρεύουμε φρικασέ με αρνάκι ή με χοιρινό. Στα χοιροσφάγια συνοδεύουν επάξια την χοιροκεφαλή αντί για τα παραδοσιακά λάχανα.
Τα άνθη τους, είναι τα γνωστά σε μας μωβ λουλούδια του Μάη οι «προβασόκομποι». Διατηρούνται αναλλοίωτα για μεγάλο χρονικό διάστημα και γι΄αυτό τα λέμε και «αμάραντα».

Ραδίκι της γης (Πικροράδικο)

Hyoseris radiata ssp. graeca (συν. Ηyoseris lucida)
Πικραλίδα, Ψαλιδοράδικο, Ηωσερίδα

Το συναντούμε τόσο σε βραχώδη μέρη και σε παρυφές δρόμων, όσο και σε αμμώδεις εκτάσεις. Χαρακτηρίζεται σαν πικραλίδα όπως και άλλα διαφορα χόρτα. Σχηματίζει ρόδακες φύλλων, άλλοτε λεία και άλλοτε με μικρές τρίχες. Χαρακτηρίζεται από την χαρακτηριστική πικρή του γεύση. Σε αντιδιαστολή με το ραδίκι του βράχου ή του φρυ’άνου (σταμναγκάθι) που είναι πάνω σε φρύγανα, το ονομάζουμε «ραδίκι της γης» γιατί φύεται κατευθείαν στο χώμα.

~

Ραδίκια του φρυ’ανου (ή του βράχου)

Cichorium spinosum-Σταμναγκάθι, ραδίκι της θάλασσας – ρ. του φρυ’άνου (=φρυγάνου)

ραδίκια του φρυ’άνου ή σταμναγκάθια

H επιστημονική του ονομασία είναι «Κιχώριο το ακανθώδες», δηλ. Αγκαθωτό ραδίκι. Είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικά (πολυφαινόλες και Βιταμίνη Ε), Ωμέγα 3 λιπαρά και άλλα πολλά θρεπτικά στοιχεία. Είναι άριστο για αποτοξίνωση. Έχει υψηλές συγκεντρώσεις Ασβεστίου, Σιδήρου και Φωσφόρου.

μια χεριά ραδίκια του φρυ’άνου καθαρισμένα έτοιμα για βράσιμο

Τα ραδίκια του φρυ’άνου τα αγαπάμε πολύ στη Μύκονο. Τα καταναλώνουμε κυρίως ως βραστή σαλάτα με λάδι και λεμόνι. Τα άγρια είναι δύσκολα στη συλλογή τους αφού και λίγα είναι και φυτρώνουν μέσα σε ακανθώδεις θάμνους γι αυτό και η τιμή τους είναι μεν ψηλή αλλά μάλλον την αξίζουν. Τα τελευταία χρόνια καλλιεργούνται με επιτυχία και επίσης φτάνουν στην αγορά του νησιού από καλλιέργιες κυρίως της Κρήτης. Σε όλη την ελλάδα κυριάρχησε τελευταία το κρητικό τους όνομα «σταμναγκάθι».

~

Σφαράγγι

Asparagus acutifolius (Officinalis)-άγριο σπαράγγι, σπαραγγιά, σφαράγγι

Το ακανθώδες φυτό που κάνει το άγριο σπαράγγι ή σφαράγγι

Μαζεύονται τα νεαρά βλαστάρια από Μάρτιο μέχρι και Απρίλιο. Ο καλός καιρός μπορεί να τα ξεγελάσει και κάποια να βγουν νωρίτερα, ακόμα και πριν τον Δεκέμβριο. Τα βρίσκουμε συνήθως κοντά στις ξερολιθιές, στις ρίζες της συκιάς, της φραγκοσυκιάς και γενικά σε χωράφια ή τμήματα χωραφιών ακαλλιέργητα. Είναι ένας μικρός αγκαθωτός θάμνος, (προσοχή κατά τη συλλογή γιατί τα αγκαθάκια είναι ενοχλητικά). Οι βρώσιμοι βλαστοί ξεφυτρώνουν ανάμεσα στα αγκάθια με λεπτή, ευθυτενή φαλλική μορφή κα σχήμα. Τρώγονται τα τρυφερά τους τμήματα σαν ωμή σαλάτα ή σοτάρονται ελαφρά και προσφέρονται με λάδι αλάτι πιπέρι σαν ορεκτικό. Συνδυάζονται πολύ καλά με αβγά μάτια ή ομελέτες και νοστιμίζουν νηστίσιμα ζυμαρικά.
Αν τα βράσουμε, το ζουμί τους πίνεται και είναι διουρητικό.

~

Τσουκνίδα

Urtica dioica(Urens)-Άγρια Τσουκνίδα(Δίοικος)

Τσουκνίδα – Μύκονος

Μαζεύονται τα νεαρά φύλλα από το Φθινόπωρο μέχρι την Άνοιξη πριν την ανθοφορία. Τρώγονται μαζί με άλλα χόρτα, βραστά σαλάτα ή τσιγαριστά. Με τα φύλλα που χρησιμοποιούνται σε μείγμα με άλλα μυρωδάτα χορταρικά φτιάχνονται υπέροχες τσουκνιδόπιτες.
Σημείωση: Ο κ. Ριζόπουλος στο εστιατόριο El Greco στην μύκονο  έφτιαχνε κρέπες με κατσικίσιο τυρί και τσουκνίδες.

 Μάραθος

Κοινή ονομασία του πολυετούς ή διετούς αρωματικού ποώδους φυτού Foeniculum vulgare του γένους Φοινίκουλο. Φυτρώνει μόνο του στην ελληνική ύπαιθρο και τα τελευταία χρόνια είναι συστηματική και η καλλιέργειά του. Ο μάραθος έχει ύψος που κυμαίνεται από περίπου 50 εκατοστά μέχρι 2 μέτρα. Έχει σαρκώδη ρίζα όμοια με αυτή του καρότου, πτερoειδή φύλλα και μικροσκοπικά κίτρινα άνθη, τα οποία εμφανίζονται το καλοκαίρι.

 Για να ευδοκιμήσει χρειάζεται πλήρη ηλιοφάνεια και καλά στραγγισμένο έδαφος. Χρησιμοποιείται και ως βότανο και ως μπαχαρικό. Όλα τα μέρη του φυτού μπορούν να καταναλωθούν ως τροφή: οι ρίζες, οι βλαστοί, τα φύλλα του και οι σπόροι του. Από τους σπόρους του εξάγεται το αιθέριο έλαιό του φυτού, το μαραθέλαιο, το οποίο χρησιμοποιείται στην παρασκευή καλλυντικών, αρωμάτων, σαπουνιών, φαρμάκων και ποτών. Στην Ινδία και το Πακιστάν οι μαραθόσποροι ψήνονται και καταναλώνονται μετά το γεύμα ως χωνευτικό και αρωματικό της αναπνοής.Στήν Σέριφο συνηθίζουν να φτιάχνουν μαραθοτηγανίτες η μαραθοκευτέδες

 ~

Άγρια μανιτάρια

Λίγα είναι τα βρώσιμα είδη άγριων μανιταριών που συναντάμε στη Μύκονο. Τα βρίσκουμε μόνο την περίοδο που ακολουθεί μετά από καλές βροχές, κατά τις ημέρες που φυσάει νοτιαδάκι και έχει σχετική υγρασία. Με το βοριά και ιδιαίτερα με το κρύο η ανάπτυξη των μανιταριών περιορίζεται στο ελάχιστο.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Κανόνας απαράβατος. Όταν δεν γνωρίζουμε καλά το αντικείμενο της συλλογής μανιταριών, καλό είναι να μην επιχειρούμε να τα μαζεύουμε. Υπάρχει μεγάλος βαθμός επικινδυνότητας για δηλητηριάσεις και ακόμα κι αν δεν έχουν αναφερθεί περιστατικά στο νησί μας πρέπει να τα αποφεύγουμε όσοι δεν έχουμε σχετική εμπειρία. Σημειωτέον ότι δεν είναι σοφό ούτε με βιβλία και οδηγούς να μαζεύει κανείς μανιτάρια, ούτε βέβαια και με οδηγό τις φωτογραφίες και τις σημειώσεις αυτού εδώ του αφιερώματος. Θα χρειαστούμε κάποιον έμπειρο να μας καθοδηγήσει επί τόπου και δια ζώσης.

Λαρδομανίτης

Volvariella gloiocephala (Volvaria speciosa var.gloiocerhala)

Βολβαριέλλα η γλοιοκέφαλη, Λαρδίτης

Λαρδίτες ή λαρδομανίτες

Oι Λαρδομανίτες της  Σερίφου  , ονομάζονται και «λαρδίτες» από την λιπαρή αίσθηση που αφήνουν στην αφή τους.
Στο τηγάνι με λαρδί και μπόλικο κρεμμύδι, από τους καλύτερους μεζέδες της κουζίνας μας. Αλλά και ψητοί στη χόβολη με λίγο λάδι και αλάτι, κι από κοντάστο ποτήρι μπόλικο κρασί. Τι να πεις για την ζωή…

Μερικά από τα μανιτάρια που αποκαλούμε λαρδίτες φαίνονται στις φωτογραφίες που ακολουθούν:

Το όνομα «Λαρδίτης» πιθανόν να το αποδίδουμε στο νησί σε μανιττάρια διαφορετικών ειδών. Πιστεύουμε ότι πρέπει κάποια στιγμή και στο νησί μας να γίνει μια σοβαρή ταυτοποίηση μανιταριών. 

Χρησιμοποιούμε μέρος από την ερευνητική εργασία του  γεωπόνου Χρήστου Σαμιωτάκη, του αρχαιολόγου Παναγιώτη Χατζηδάκη και φωτογραφικό υλικό της Ιωάννας Σαμιωτάκη, της Στεφανίας Κρασσά

Πηγή : Την επιμέλεια του υλικού και των κειμένων έχει 0 Δημήτρης Ρουσουνέλος.