Η Ελλάδα, η Γερμανία και η Συμφωνία 2+4

Μάνος Τριανταφύλλου

Δεν υπάρχει πιθανότητα να δεχθεί η Γερμανία να δώσει ούτε τσακιστή δεκάρα για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις στη χώρα μας δια της διπλωματικής οδού και των διαπραγματεύσεων.

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα ανέρχεται το συνολικό ποσό που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις από τον Β’ ΠΠ στο αστρονομικό ύψος των 1.200 δισ  ευρώ.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους εμπεριστατωμένους υπολογισμούς του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης με Πρόεδρο αυτό τον μεγάλο Έλληνα ευπατρίδη και πραγματικό παλικάρι, τον Μανώλη Γλέζο που απαρτίζεται χρόνια τώρα και από έγκριτους οικονομολόγους και νομικούς, ανέρχεται το ποσό που δικαιούται η χώρα μας από τη Γερμανία για το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο σε 54 δισ  ευρώ με τωρινή αξία και για τις πολεμικές αποζημιώσεις 108 δισ  ευρώ επίσης τωρινής αξίας, σύμφωνα με την απόφαση της «19 μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής» των Παρισίων του 1946.

Το παραπάνω αστρονομικό ποσό των 1.200 δισ  ευρώ, με βάση το αθροιστικό αρχικό ποσό των 162 δισ  ευρώ (54 δισ  ευρώ για το κατοχικό δάνειο συν 108 δισ  ευρώ για τις καταστροφές στην ελληνική οικονομία = 162 δισ  ευρώ) σε τρέχουσα  αξία, περιλαμβάνει και έναν εύλογο ετήσιο τόκο υπερημερίας  3% για όλα τα χρόνια από το 1946 και μετά. Το έχω υπολογίσει και ο ίδιος εδώ και αρκετό καιρό και είναι σωστό.

Ο Β. Βενιζέλος, ερωτώμενος στις 2/2/15 για το θέμα αυτό από τον Νίκο Χατζηνικολάου στην εκπομπή του STAR «στον ενικό» απάντησε αντιθέτως, ότι το ποσό για το κατοχικό δάνειο είναι σχετικά μικρό, ο ίδιος δεν ανέφερε κάποιο ποσό, ίσως επειδή δεν συμφωνεί, μια που κυκλοφορεί ότι αυτό το ποσό υπολογίστηκε από την αρμόδια επιτροπή του Λογιστηρίου του Κράτους στα πλαίσια του ελέγχου της αρμόδιας επιτροπής που ορίστηκε από το κοινοβούλιο, στο ύψος λίγο πάνω από 11 δισ ευρώ.

Επαναλαμβάνω, αυτό το γράφω εγώ που το έχω διαβάσει σε σχετικά δημοσιεύματα και δεν το ανέφερε ο Β. Βενιζέλος, για το οποίο όμως δεν συμφωνώ καθόλου, εμπιστευόμενος το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδικήσεις που, όπως ήδη ανέφερα παραπάνω, απαρτίζεται χρόνια τώρα από έγκριτους οικονομολόγους και νομικούς και φυσικά δεν περιλαμβάνει ούτε τους τόκους και αυτό, όπως έχουν αποφανθεί οι αρμόδιοι, επειδή το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο των κατοχικών δυνάμεων, εκπροσωπώντας τότε το γερμανικό κράτος, «συμφωνήθηκε» με την Τ.τ.Ε. να είναι άτοκο.

Αυτή η παραδοχή είναι νομικά και οικονομικά τουλάχιστον αίολη αν όχι παντελώς λανθασμένη και αυτό για τον εξής απλό λόγο: Η έγγραφη «συμφωνία» (διά της επιβολής των όπλων διευκρινίζω) γι’ αυτό το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο προέβλεπε την επιστροφή του σε συγκεκριμένες δόσεις, εκ των οποίων μάλιστα όσο ζούσε το κτήνος ο «Φίρερ» και πριν την κατάρρευση του 3^ου Ράιχ πληρώθηκαν δύο.

Από εκεί και μετά και αφού δεν έγινε πλέον καμία άλλη πληρωμή κατέστει ολόκληρο το δάνειο με βάση τους τότε και σήμερα ισχύοντες νόμους της Ελλάδος αλλά και της Γερμανίας ληξιπρόθεσμο και εντόκως απαιτητό. Φανταστείτε και μόνο με την απλή λογική να μην ήταν έτσι.

Φυσικά απορρίπτεται αυτός ο ισχυρισμός  και με βάση το γεγονός ότι αυτή η «συμφωνία» επετεύχθη δια της βίας από τις κατοχικές δυνάμεις. Σε ότι όμως αφορά τις αποζημιώσεις για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας ανέφερε ο Β.Β. εμφαντικά ότι αυτό το πόσο είναι ιλιγγιώδες. Υποτίθεται ότι αυτά τα στοιχεία, έστω χωρίς τους ακριβείς αριθμούς , τα ανέφερε ο Β. Βενιζέλος με βάση το πόρισμα της αρμόδιας επιτροπής του Γεν. Λογιστηρίου του κράτους και της Τ.τ.Ε. και όχι μόνο με βάση τα στοιχεία του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης με Πρόεδρο τον Μανώλη Γλέζο.

Και κάτι ακόμα: Η καταβολή όλων αυτών των οφειλών της Γερμανίας προς την χώρα μας, αλλά και προς άλλες χώρες, με τη διαφορά ότι καμία άλλη χώρα δεν είχε να παίρνει τόσα πολλά, έπρεπε σύμφωνα με τις προβλέψεις της συμφωνίας του Λονδίνου του 1953 να διακανονιστεί στα πλαίσια ενός «Συμφώνου Ειρήνης» που θα υπέγραφαν, μετά την επανένωση της, η ενιαία πλέον Γερμανία με όλες τις χώρες που ήταν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε εμπόλεμη κατάσταση.

Στα πλαίσια της «Συμφωνίας του Λονδίνου του 1953» κουρεύτηκε το γερμανικό προπολεμικό (ακόμα και πριν τον 1ο και όχι μόνο τον 2ο Π.Π.) και μεταπολεμικό χρέος με την ψηλή πάνω από 60%  και το υπόλοιπο του (κάτω από το 40%) συμφωνήθηκε να το καταβάλει η Γερμανία με ρήτρα ανάπτυξης της οικονομίας της και σε συνδυασμό με τα πλεονάσματα από τις εξαγωγές της αλλά και με μια σειρά απαράδεκτων και εξωφρενικά ευνοϊκών ρυθμίσεων για την γερμανική οικονομία ελέω ΗΠΑ. Αναφέρω τον χαρακτηρισμό «εξωφρενικά ευνοϊκών ρυθμίσεων» και ως εκ του γεγονότος ότι πρόκειται για μια χώρα που αιματοκύλισε όλη την Ευρώπη και τον μισό πλανήτη σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους και ευθύνεται έτσι για πάνω από 70 εκατομ. νεκρούς, εκατομ αναπήρους και ορφανά, απίστευτες καταστροφές, απάνθρωπες θηριωδίες, απίστευτες λεηλασίες και απερίγραπτη δυστυχία.

Διαβάζοντας μόνο τις βασικές εξ αυτών των απίστευτα ευνοϊκών ρυθμίσεων της Συμφωνίας του 1953 κόντεψα να χάσω και τις υπόλοιπες τρίχες της κεφαλής μου. Πρέπει να αναφέρω επίσης ότι εντάχθηκε επιπλέον η Γερμανία στις 16 χώρες του αμερικάνικου «Σχεδίου Μάρσαλ» στα πλαίσια του οποίου έλαβε πακτωλό χρημάτων για την ανόρθωση της οικονομίας της και φυσικά ανάλογα και με τον πληθυσμό της πήρε το μερίδιο του Λέοντος.

Βέβαια η Γερμανία χρησιμοποίησε αυτά τα χρήματα πράγματι για την ανόρθωση της οικονομίας της ενώ στη χώρα μας κάνανε κάποιοι μεγάλο πάρτι. Οι ΗΠΑ ευνόησαν τότε (το 1953) την Γερμανία (την Δυτ. Γερμανία) τόσο προκλητικά για τους εξής δύο σκοπούς:

1) Να μπορέσει να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί όσο γίνεται συντομότερα η οικονομία της Δυτ. Γερμανίας ώστε να μπορέσει να γίνει η επανένωση («Wiedervereinigung»)  των δύο πλέον Γερμανιών, εκ των οποίων η Ανατολική Γερμανία ήταν πλέον υπό τον έλεγχο των Σοβιετικών και να μπορέσει να στηρίξει η Δυτ.Γερμανία και οικονομικά αυτή την επανένωση. Έτσι θα αποτελούσε η ενωμένη πλέον Γερμανία μια πολύ ισχυρή χώρα ως ανάχωμα στη Σοβιετική Ένωση και το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» στο οποίο ανήκαν όλες οι χώρες της Ανατ. Ευρώπης. Φυσικά αργότερα και μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας ήταν για τον ίδιο λόγο για τις ΗΠΑ πολύ σημαντικό να ισχύσει η ίδια επιδίωξη και έναντι της μικρότερης πλέον αλλά ακόμα πολύ ισχυρής Ρωσίας.

2) Με μια οικονομικά πανίσχυρη ενωμένη Γερμανία με σημαντική διαφορά έναντι των οικονομιών όλων των άλλων χωρών της Ευρώπης αλλά και πληθυσμιακά, είχαν οι Αμερικάνοι την πεποίθηση και δεν είχαν καθόλου άδικο, ότι θα ήταν αδύνατο να μπορέσει να υλοποιηθεί το όραμα και η ιδέα του Γάλλου διανοητή, οικονομολόγου και επιχειρηματία Jean Monnet και του τότε γαλλο-γερμανικής καταγωγής Υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας Robert Schuman για μια «Ενωμένη Ευρώπη» ως μια ομόσπονδη ενιαία χώρα, περίπου σαν τις ΗΠΑ, που άρχισε να υλοποιείται το 1950 με την «Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα» και αργότερα το 1957 με την ίδρυση της ΕΟΚ.

Φυσικά πόνταραν τότε οι ΗΠΑ και στον γνωστό από την  πρόσφατη ιστορία, αμετανόητο και αμετάβλητο χαρακτήρα των Γερμανών και ιδιαίτερα της πολιτικής και οικονομικής τους ηγεσίας, που φαίνεται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά από τον παλιό εθνικό ύμνο της Γερμανίας, ο οποίος υιοθετήθηκε ως εθνικός ύμνος το 1922 και διατηρήθηκε με τις διάφορες παραλλαγές του, έστω τελικά μόνο με τον τρίτο στίχο του, που ξεκινούσε στον πρώτο του στίχο με το γνωστό «Deutschland, Deutschland ueber alles, ueber alles in der Welt», δηλαδή Γερμανία, Γερμανία πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ όλα στον κόσμο,  γνωστός και ως τραγούδι των Γερμανών (Das Lied der Deutschen ή και Deutschlandlied).

Όταν έγινε η επανένωση των δύο Γερμανιών το 1990 φρόντισαν οι Αμερικάνοι και οι  Γερμανοί και δέχθηκαν οι τρις υπόλοιπες νικήτριες δυνάμεις (η Σοβιετική Ένωση, που είχε πλέον ήδη από το 1989 καταρρεύσει, η Αγγλία και η Γαλλία) να υπογραφεί μια συμφωνία που την ονόμασαν «Συμφωνία Δύο – συν – Τέσσερις»  (2+4), δηλαδή απεικόνιζε τις δύο Γερμανίες (Δυτική και Ανατολική) και τις παραπάνω τέσσερις νικήτριες δυνάμεις του Β’ Π.Π. Σκοπίμως δεν ονομάστηκε «Συμφωνία Ειρήνης» για να μην συνδυαστεί με τα όσα προέβλεπε τόσο η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 όσο και η «Απόφαση/Συμφωνία Αποζημιώσεων του 1946».

Αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη και η χώρα μας δεν είναι τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα των επιδιώξεων των ΗΠΑ  ήδη από την Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 και την Συμφωνία 2+4 του 1990.

Η Συμφωνία «2+4

Αυτή τη στιγμή βρίσκεται επίσημα και σύμφωνα με τα όσα ανέφερε στην παραπάνω εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου «στον ενικό» ο  Β. Βενιζέλος ολόκληρο το πόρισμα για το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις της Γερμανίας προς την χώρα μας και πάλι στο «Νομικό Συμβούλιο του Κράτους» όπου εστάλη από τον τ. Υπουργό Εξωτερικών Β. Βενιζέλο ήδη στις 12.2.2014, ο οποίος ζήτησε, η πρόταση για τον χειρισμό της υπόθεσης να διατυπωθεί με τη μορφή γνωμοδότησης της Ολομέλειας του ΝΣΚ στο πλαίσιο του άρθρου 100Α του Συντάγματος και της νομοθεσίας περί Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Εκεί, προφανώς καθόλου τυχαία, είμαι βέβαιος ότι θα «ψειρίζουν την μαϊμού» ακόμα για πολύ καιρό.

Σημειωτέον, το άρθρο 100Α του Συντάγματος, ορίζει μεταξύ άλλων ότι «στην αρμοδιότητα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ανήκουν ιδίως η δικαστική υποστήριξη και εκπροσώπηση του Δημοσίου ή ο συμβιβασμός σε διαφορές με αυτό».

Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομ. η πιθανότητα να δεχθεί η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόϊμπλε και καμία Γερμανία να δώσει ούτε τσακιστή δεκάρα για το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις στη χώρα μας και σε καμία χώρα δια της διπλωματικής οδού και των διαπραγματεύσεων. Συνεπώς υπάρχει για  μας μόνο ένας δρόμος εξαρχής και είναι αυτός της νομικής και δικαστικής οδού.

Που στηρίζεται όμως η Γερμανία και διακινδυνεύει να προβεί η χώρα μας στη δικαστική διεκδίκηση των παραπάνω ιλιγγιωδών ποσών,  π.χ. μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ή ενδεχομένως και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αντί να διαπραγματευτεί με την χώρα μας με στόχο να συμφωνηθεί π.χ. μόνο η αποζημίωση μας για το κατοχικό δάνειο, μια που το ποσό των 11 δισ  ευρώ που ακούγεται, σύμφωνα με το πόρισμα της αρμόδιας ελληνικής επιτροπής που ορίστηκε από την βουλή, είναι για την Γερμανία σχετικά ασήμαντο και επιπλέον θα μπορούσε να ελπίζει ότι λόγω της δύνης θέσης που βρίσκεται η χώρα μας τώρα, να δεχθεί έναν τόσο εξευτελιστικό συμβιβασμό από το να μην πάρει τίποτα.:

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην Ολλανδία που είναι αρμόδιο για τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ κρατών ιδρύθηκε με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως το κύριο δικαστικό όργανο των Ηνωμένων Εθνών, και συγκροτήθηκε και λειτουργεί σύμφωνα με τις διατάξεις του Καταστατικού του, αλλά προσθέτω εγώ, πάντοτε υπό την εποπτεία των Ενωμένων Εθνών, τα οποία και ορίζουν τα 15 μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου διαφόρων εθνοτήτων με βάση συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που ορίζονται στο καταστατικό του.

Συγκεκριμένα και σύμφωνα με αυτό το καταστατικό τα μέλη του Δικαστηρίου τα εκλέγουν η Γενική Συνέλευση και το Συμβούλιο Ασφαλείας, από έναν κατάλογο προσώπων που θα υποδεικνύονται από τις εθνικές ομάδες του Μόνιμου Διαιτητικού Δικαστηρίου, σύμφωνα και με τις διατάξεις που αναφέρονται στο καταστατικό του.

Είναι γνωστό σε όλον τον κόσμο ότι τα Ηνωμένα Έθνη με έδρα την Νέα Υόρκη ελέγχονται από ιδρύσεως τους το 1945, μετά την κορυφαία σύνοδο που έγινε την 1.7.1944 στο αμερικάνικο θέρετρο του Bretton Woods, τυπικά από τον εκάστοτε Γενικό Γραμματέα του, που φυσικά είναι ουσιαστικά ανίσχυρος, από το Συμβούλιο Ασφαλείας,  που απαρτίζεται από τους τρις μεγάλους νικητές του Β’ Π.Π. (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση/Ρωσία, Αγγλία), την Γαλλία και την Κίνα, κυρίως όμως και επί της ουσίας ελέγχονται τα Ηνωμένα Έθνη από τις ΗΠΑ που έχουν και την μεγαλύτερη συμμετοχή στα έξοδα λειτουργίας του, όπως φυσικά και όλοι οι Οργανισμοί που ανήκουν και εποπτεύονται από τα Ηνωμένα Έθνη, μεταξύ αυτών και οι οικονομικοί βραχίονες του, δηλαδή η Παγκόσμια Τράπεζα, το γνωστό ΔΝΤ και οι δύο με έδρα την Washington. Στο ΔΝΤ οι ισχυροί παίχτες είναι οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Γερμανία και η Κίνα.

Αφού οι 15 Δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ορίζονται από τα Ηνωμένα Έθνη τον γνωστό OHE, ο οποίος ελέγχεται, σύμφωνα με τα παραπάνω, κυρίως και στην ουσία από τις ΗΠΑ, είναι λογικό ότι συμβαίνει το ίδιο και με τους Δικαστές του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Και τώρα καταρχήν ένα ερώτημα, μετά την Γερμανία που φέρει τις τεράστιες ευθύνες για τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις ασύλληπτες καταστροφές και απώλειες περίπου 70 εκατομ. ανθρώπινων ζωών, ποιά άλλη χώρα ευθύνεται μετά τον Β’ Π.Π. για αμέτρητες πολεμικές επεμβάσεις σε βάρος άλλων χωρών με τεράστιες καταστροφές και εκατόμβες νεκρών, που δεν μπορούν βέβαια σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με αυτές της Γερμανίας.; Φυσικά οι ΗΠΑ.

Συνεπώς υπάρχει περίπτωση οι ΗΠΑ να ρισκάρουν να καταδικαστεί η Γερμανία να καταβάλει τεράστιες αποζημιώσεις στην Ελλάδα, που ίσως θα την γονάτιζαν οικονομικά, μια που θα υπήρχε ο κίνδυνος να αξιώσουν και άλλες χώρες αρκετές αποζημιώσεις, τη στιγμή  που τόσο πάσχισαν οι ΗΠΑ, σύμφωνα με τα παραπάνω ιστορικά δεδομένα, να γίνει αυτή η ισχυρή χώρα που έγινε για τους συγκεκριμένους σκοπούς των ΗΠΑ που προανέφερα; Θα ρίσκαραν επίσης οι Αμερικάνοι να καταδικαστεί η Γερμανία όταν θα ήταν μετά πολύ πιθανό να αξιώσουν διάφορες χώρες ανάλογες αποζημιώσεις από τις ΗΠΑ μέσω του ίδιου Διεθνούς Δικαστηρίου;

Γνωρίζουν επίσης οι Γερμανοί πολύ καλά πως σύμφωνα με το ισχύον διεθνές δίκαιο, που τους βολεύει σε πολλά σημεία, όπως βέβαια και την Αμερική, ότι η κάθε χώρα , φυσικά και η Γερμανία, έχει το δικαίωμα της ετεροδικίας. Σας μεταφέρω ακριβώς πως ορίζεται αυτό το δικαίωμα, σύμφωνα με το σύστημα της απόλυτης ετεροδικίας, όπως αυτό αναφέρεται στην ιστοσελίδα  el.wikipedia.org:» Κατά το σύστημα της απόλυτης ετεροδικίας τα εσωτερικά δικαστήρια είναι αναρμόδια να δικάσουν πράξεις αλλοδαπών κρατών, είτε αν πρόκειται για πράξεις δημόσιας εξουσίας, είτε αν αφορούν πράξεις ιδιωτικού δικαίου, εκτός αν και εφόσον συγκατατεθεί το εναγόμενο αλλοδαπό κράτος. Συνεπώς θα έπρεπε η υπόθεση να εκδικαστεί σε δικαστήρια εκτός Ελλάδος, όπως αυτά που ανέφερα παραπάνω.

Το ερώτημα που παραμένει έτσι ανοιχτό είναι πιο θα ήταν τελικά το αρμόδιο και καταλληλότερο δικαστήριο και  τι προοπτικές θα  είχε μια ανάλογη προσφυγή της χώρας μας, αφού βέβαια πρώτα ζητήσει η Ελλάδα με τον πλέον επίσημο τρόπο από την Γερμανία αυτές τις αποζημιώσεις και προσφύγει μετά την  συνήθη επίσημη άρνηση της στο αρμόδιο δικαστήριο εκτός Ελλάδος. Αυτό που μένει επίσης να απαντηθεί από τους αρμόδιους νομικούς του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, είναι αν το δικαίωμα της ετεροδικίας στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου, θα ίσχυε και για αποφάσεις του αρμόδιου Διεθνούς ή Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου;  Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι και μόνο η προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα ήταν ένα τεράστιο ταρακούνημα της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας πολλών ρίχτερ, που ίσως να ανάγκαζε τους Γερμανούς να βάλουν επιτέλους λίγο μυαλό για πολλά πράγματα που έχουν σχέση όχι μόνο με την χώρα μας αλλά γενικά με την Ευρώπη.

www.analyst.gr

Πηγή :