Οι ξέφρενοι εορτασμοί του Τριωδίου ολοκληρώνονται την Καθαρή Δευτέρα. Μια ιδιαίτερη μέρα για τη χώρα μας, καθώς συμβολίζει την πνευματική και σωματική «κάθαρση» πριν από την κατάνυξη της Μεγάλης Σαρακοστής.
Τελευταία ευκαιρία λοιπόν για γιορτή, και η εξοχή έχει την τιμητική της! Ζωντανή παραδοσιακή μουσική στη διαπασών, τραγούδι και χορός, σαρακοστιανά εδέσματα σε αφθονία, ο ουρανός «εμπριμέ» από το φαντασμαγορικό έθιμο του πετάγματος των χαρταετών που με τις τρελές τους πτήσεις καλοσωρίζουν την άνοιξη χαρίζοντας μοναδικές στιγμές χαράς σε μικρά και μεγάλα παιδιά…
Το έθιμο της Καπετανίας στην Σέριφο
Οι ρίζες και οι καταβολές του εθίμου χάνονται στο παρελθόν και δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια πότε ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε.
Από τον 17ο αιώνα οι αποκριάτικες εκδηλώσεις γίνονταν με συμμετοχή Λαού και Εκκλησίας, γεγονός που δείχνει πανάρχαιες καταβολές ίσως και κατάλοιπα και συνέχεια παγανιστικών εθίμων , τα οποία ενστερνίστηκε και διατήρησε η εκκλησία.
Τα θέματα κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων εναλλάσσονταν.
Ο Γάμος του Καλογερόδιακου, τα Βαφτίσια του Μεχμέτη, Τρωικός Πόλεμος, Τούρκοι και Έλληνες.
Το τελευταίο θέμα παιζόταν περισσότερο από 100 χρόνια και προήλθε από τον απελευθερωτικό αγώνα του Έθνους μας το 1821, όπου πρόσφυγες ερχόμενοι στην Σέριφο φιλοξενήθηκαν στα κελιά της Μονής Ταξιαρχών έχοντας στις αποσεκυές τους ήθη και έθιμα του τόπου τους τα οποία προστέθηκαν στο δρώμενο το οποίο ονομάστηκε «Καπετανία».
Τότε χωρίστηκαν σε δύο ομάδες,
Η «Καπετανία » της χώρας και η «Καπετανία» των χωριών. Σε αυτήν την περίοδο χωρίζανε τους ρόλους εναλλάξ.
Η «Καπετανία» επέδρασε καθοριστικά στην κοινωνική ζωή του τόπου. Διατηρήθηκε μέσα σε τοπωνύμια, παρατσούκλια και επίθετα.
Συγκεντρώνονταν το πρώτο Σάββατο της αποκριάς όλοι ι νέοι και εξέλεγαν δια βοής του καπεταναίους.
Ένας καπετάνιος για τη χώρα και ένας για τα χωριά. Μετά την εκλογή των καπετάνιων γινόταν αυτοανάθεση των υπόλοιπων ρόλων.
Η σύγκρουση ( πόλεμος ) γινόταν το προτελευταίο Σάββατο της αποκριάς έξω από το μοναστήρι των Ταξιαρχών.
Όταν τελείωνε η μάχη έμπαιναν όλοι στο μοναστήρι με άδεια τα τουφέκια για να προσκυνήσουν. Οι καλόγεροι τους υποδέχονταν μέσα στο μοναστήρι με κρασί, ψωμί και τυρί. Τους πλήρωναν μάλιστα και τα μπαρουτόβολα που είχαν αγοράσει για τον πόλεμο.
Σε αντάλλαγμα όλοι όσοι είχαν πάρει μέρος στην Καπετανία πήγαιναν το τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς και έσκαβαν τα αμπέλια του μοναστηριού.
( κείμενο από τον σύλλογο γυναικών »
( κείμενο από τον σύλλογο γυναικών »
Η ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ» )
λέου λέου λέου ντενεκές του πετρελαίου
Tο τελευταίο φετινό δρώμενο εχει φόντο την κρίση μέσα απο την διάθεση και την συμετοχή του ντόπιου πλήθυσμού αλλα και των επισκεπτων του νησιού απο το αποχαυνωτικό στίχο της σούρας που προσπαθει να παντρέψει το παλαιό με το καινούριο
Δείτε το video
www.facebook.com/spiros.livanios/videos/10214124323445360/UzpfSTEzMzEyNjg0MDA6Vks6NzM1NjcxNDkzNDk1NDM2/
Μέχρι τον ντελικάτο χoρό του Μιχάλη Ζωιλη και της μικρής Σερφιώτισας
Η παράδοση διδάσκει ήθος και δυστυχώς πολλά έθιμα έχουν αδρανείσει και τελικά σβήνουν ενώ έχουν τόσα να διδάξουν…
https://www.facebook.com/mixalis.zwilis/videos/10213297782581654/ Πηγή :
https://www.facebook.com/mixalis.zwilis/videos/10213297782581654/ Πηγή :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου